Μεγάλη Παρασκευή: μετέωρη πίστη στα Μετέωρα - Πώς θανάτω καταργείται ο θάνατος;

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι ωραία αν ωραία σε περιβάλλει... Τα χρόνια ταξιδεύουν κι εμείς τα παρακολουθούμε να απομακρύνονται σαν καράβια μεγάλα, φορτωμένα κιβώτια αναμνήσεων· memories container, έτσι για πιο βαπορίσιο…

Και φεύγοντας, αφήνουν πίσω έναν αφρό μνήμες στη θάλασσα των παιδικών μας χρόνων, που μπορεί να πέρασαν, αλλά ποτέ δεν έσβησαν…

Πάνε χρόνια πολλά όταν, σούρουπο Μεγάλης Πέμπτης, είχαμε «ανηφορίσει» στα Μετέωρα, μετέωροι των πεποιθήσεών μας, που μας καθοδηγούσαν: σχεδόν ποτέ να μην περνάμε το κατώφλι εκκλησιάς, σχεδόν ποτέ να μην λειτουργούμαστε, ποτέ να μην μεταλαμβάνουμε… Κι εκεί, υπό το άχθος μιας αδιόρατης μυσταγωγίας, ψηλά στη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου, μόλις ο ναός παραδόθηκε στο σκότος, έπειτα από την ανάγνωση του 6ου Ευαγγελίου, ξεπρόβαλλε από την Ωραία Πύλη, ορθός παμμέγιστος ο Εσταυρωμένος με τρία κεριά, που μόνο αυτά έσπαγαν με το σελάγιασμά τους, το πένθιμο έρεβος.

Και ξωπίσω, ωσάν τους τεθλιμμένους συγγενείς σε ξόδι εφήβου, οι Μοναχοί. Κι ανάμεσά τους ένας, ο πιο ογκώδης και δυσκίνητος, βαστώντας μόνος τον βαρύ ξύλινο σταυρό που καθηλωμένο είχε τον αίροντα τις αμαρτίες του Κόσμου, ανελύθει σε κλάμα αβίαστο. Ακόμα και οι τοιχογραφίες των Αγίων, σιωπηρές τον ακολουθούσαν με τα μάτια θολά από συγκίνηση. Ο Μοναχός εκείνος, ήταν σαν να κήδευε τον γιό, τον πατέρα, τη μάνα του και όλους τους δικούς του μαζί. Κι όταν ακούστηκε το εξαίσιο ιδιόμελο των αίνων του Όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής: «Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου, και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην…», ο ίδιος εκείνος Μοναχός κατέρρευσε.

Αποχωρήσαμε από το Μεγάλο Μετέωρο εκστασιασμένοι μεν, περισσότερο μικροί και μετέωροι δε…
Από πού πηγάζει τόση πίστη; Ποιο φως καταυγάζει σκέψεις σκοτεινές και ανασταίνει νεκρές θεωρίες περί Θεών και Ανθρώπων;
Υπάρχει Θεός; Ποιος τελικά ήταν ο Ιησούς; Οι Εβραίοι πώς βρέθηκαν «εφευρέτες» της Χριστιανικής θρησκείας; Πού έδυ το αρχαίο Ελληνικό κάλλος στους ομιχλώδεις ορίζοντες της Ιστορίας;

Η δεξαμενή των σκέψεων αδειάζει… Ο Μοναχός εκεί πάνω στο Μετέωρο, με λυγμούς ακολούθησε το ξόδι του Θεού του.
«Πού πορεύη, τέκνον; Τίνος χάριν τον ταχύν δρόμον τελέεις;« (Πού πορεύεσαι γιε μου; Τι σε κάνει να τραβάς δρόμο γρήγορο;)…
Τούτοι οι «ταχείς δρόμοι» των καιρών μας μας έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα… Ποιες οι αξίες νέων της γενιάς «Ζ»; Ποιες οι δικές μας, τότε;

Χθες, Μεγάλη Πέμπτη, πόσοι σιώπησαν ευλαβικά για να ακουστεί το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου»; Πόσοι εξέδυσαν την ψυχή τους και τη συνέτριψαν ως σκεύη κεραμέως; Σιωπή... Κι ο νους ξαστοχάει και θυμάται φίλους που «αποχωρήσαν» βασανισμένοι· που σταυρώθηκαν χρόνους πολλούς και αποκαθηλώθηκαν από της ζωής τα πάθη και τις χαρές, θρηνώντας για τα μελλούμενά τους. Ανατρέχει ο νους και βυθίζεται στον άφατο πόνο της μάνας που βλέπει το παιδί της να σβήνει: «Τι ουν κλαίεις, μήτερ; Μάλλον ούτω κραύγασον ότι “θέλων έπαθεν ο υιός και θεός μου”»… Κι άλλο σημαίνει «θέλων έπαθεν» κι άλλο τυχαίως έπασχεν…

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα κι αναμετράς τους νεκρούς σου: πατέρας, μάνα, συγγενείες, φίλοι· πολλοί φίλοι. Λογαριάζεις, σταθμίζεις: πού πήγαν; Ο θάνατος πια στέκεται πλάι μας. Σιωπηλός. Κι από εκείνον τον θάνατο, τον βιολογικό, πιο σκληρή η αγωνία του θανάτου...

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και μια επίσκεψη στα μνήματα για να ανθίζει η μνήμη καθώς η καμπάνα αγκομαχάει αργά το απόγευμα. Γιατί να μην ζεσταίνει ο θάνατος; Τόση άνοιξη, τόσοι απόντες...

Κατηφορίσαμε από τα Μετέωρα και την επομένη της Μεγάλης Παρασκευής, Μέγα Σάββατο, επιστροφή στην άγια καθημερινότητά. Και την Κυριακή της Λαμπρής οι ευτυχείς και υγιείς αναλύονται σε ακραίες γαστρονομικές απολαύσεις: το κοκορέτσι του Φώτη: θείο, του Νίνου ο κήπος: παράδεισος, οι πίττες της κυρα Κατίνας: κόλαση και η ζωή: ωραία.

Και είθε ποτέ μην φθάσεις να αναλύσεις μια σταγόνα δάκρυ από εκείνον τον Μοναχό, είθε να μην σηκώσεις σταυρό σαν του Σαράντου, να μην γονατίσεις Μεγάλη Παρασκευή μπρος στον Επιτάφιο, θρηνώντας και απαντέχοντας. Γιατί η ζωή είναι ωραία, αν έχεις μάθει να τη ζεις ωραία κι αν ωραία σε περιβάλλει, αλλιώς: «θνήσκεις τέκνον μόνος (…) και ουδείς συ συναλγεί…

Και σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή: «Η Ζωή θανάτω, θαύμα! Πώς ομιλεί; Πώς θανάτω καταργείται ο θάνατος; Εκ θανόντος πώς πηγάζει δέ ζωή;»… Πως;

Αχ! Δεν ξέρει, τί λέει το πικρό μου το στόμα! Εξήντα χρόνια ψυχή μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!