Μύθοι και αλήθειες για τον ΣΥΡΙΖΑ: Το φόβητρο της «µετάλλαξης»

Η διεύρυνση δεν είναι το κόλπο του Τσίπρα για να ρυµουλκήσει το κόµµα του στη Σοσιαλδηµοκρατία. Είναι το πρώτο βήµα για να αντιµετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόµµα της Αριστεράς τις προκλήσεις των καιρών

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Γραφεία ΣΥΡΙΖΑ (Eurokinissi / Βασίλης Ρεμπαπής)

Κινδυνεύει να µεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Μετατοπίζεται σταδιακά; Είναι η διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά το «εργαλείο» που θα επιφέρει την αλλαγή του χαρακτήρα του και θα τον σπρώξει προς τον χώρο της Σοσιαλδηµοκρατίας ή όλα αυτά δεν είναι παρά εικασίες και σενάρια πολιτικής φαντασίας που διακινούν οι αντίπαλοί του από δεξιά και αριστερά;

Η «ενηλικίωση»

Όπου υπάρχει καπνός είθισται να υπάρχει και φωτιά. Η σχετική συζήτηση, άλλωστε, δεν ανακυκλώνεται µόνο από όσους εµφανίζουν τον Τσίπρα να «µεταµορφώνεται» για να κρατηθεί στην εξουσία. Συντηρείται από ανησυχίες που εκφράζονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και από την αγωνία «να µην πασοκοποιηθεί το κόµµα» και διαστραφεί η φυσιογνωµία του. Για να βάλουµε τα πράγµατα σε µια σειρά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αλλάξει. ∆εν είναι µόνο ότι τον ωρίµασε βίαια εκείνο το πυρετικό καλοκαίρι του 2015...

Ένα κόµµα που εκτινάσσεται από το 4% στο 40% και από πολιτικός χώρος διαµαρτυρίας µετατρέπεται σε δύναµη εξουσίας, αλλάζει και ποσοτικά και ποιοτικά, ακόµα κι αν... δεν το θέλει. Υπό αυτήν την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας εκπαιδεύτηκαν στη θάλασσα των µεγάλων κοινών, γεύτηκαν τη στυφή γεύση που έχει πάντοτε η µείξη της πραγµατικότητας µε τη θεωρία, µε µια κουβέντα ενηλικιώθηκαν... Στη στροφή, µάλιστα, που επέβαλε η ανάγκη να κρατηθεί η χώρα στις ράγες της Ευρωζώνης, τα στελέχη του κόµµατος ένιωσαν από πρώτο χέρι την πίεση που ασκεί πάντοτε το «αναγκαίο» πάνω στο «εφικτό» και συµφιλιώθηκαν µε την ιδέα ότι η διαχείριση της εξουσίας είναι σύµφυτη µε µικρούς ή µεγαλύτερους συµβιβασµούς.

Το ακροατήριο

Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόµµα που µετατοπίστηκε σταδιακά προς τον αριστερό ρεαλισµό, επιβάλλοντας άλλες φορές τις θέσεις του, όπως συνέβη στην περίπτωση της Συµφωνίας των Πρεσπών, και άλλοτε οπισθοχωρώντας. Συντονίστηκε, έτσι, µε την κοινωνική και εκλογική του βάση, καθώς τα στρώµατα που τον στήριξαν το 2015 και εξακολουθούν να τον ακολουθούν δεν είναι το ακροατήριο του Συνασπισµού, αλλά τα µεγάλα και σύνθετα πολιτικά κοινά της Κεντροαριστεράς, που επέβαλαν την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Στην πορεία ενηλικίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, το κοµβικό σηµείο που αναπροσαρµόζει τους στόχους του και αναδιατάσσει τα µέτωπά του είναι η ολοκλήρωση του ελληνικού προγράµµατος και το τέλος των µνηµονίων.

Η νέα φάση, σε συνδυασµό µε την έξοδο των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση, επαναφέρει στο προσκήνιο τη διαιρετική τοµή «προόδου - συντήρησης» και επανεγγράφει στις κοµµατικές προτεραιότητες τη σύγκλιση µε όµορες πολιτικές δυνάµεις. Ολα τα παραπάνω δεν αποτελούν, ωστόσο, ενδείξεις µετάλλαξης ή «πασοκοποίησης», όπως φοβάται ένα τµήµα στελεχών και οπαδών του κόµµατος. Τη στιγµή που η ευρωπαϊκή Σοσιαλδηµοκρατία αντιλαµβάνεται ότι για να επιστρέψει στο πολιτικό παιχνίδι πρέπει να επανασυνδεθεί µε τις αρχές και τις πολιτικές που καταπλάκωσε η συγκατοίκηση µε την ευρωπαϊκή ∆εξιά, ποιον λόγο θα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει θέση και στίγµα, εγκαταλείποντας τον διακριτό ρόλο ενός αριστερού ευρωπαϊκού κόµµατος, που τον καθιστά στρατηγικό σύµµαχο των Ευρωπαίων σοσιαλδηµοκρατών;

Η διεύρυνση

Στις συνθήκες που διαµορφώνουν πανευρωπαϊκά η έκρηξη του ακροδεξιού λαϊκισµού και η αναβίωση του εθνικισµού, οι προοδευτικές δυνάµεις δεν έχουν την πολυτέλεια να παραµείνουν διαιρεµένες – και αυτό κάποια στιγµή θα γίνει αντιληπτό και στην Ελλάδα, όπου το µεγαλύτερο τµήµα του ΚΙΝΑΛ έχει εκτραπεί σε µια αδιέξοδη αντιπαράθεση µε τον ΣΥΡΙΖΑ. Η «διεύρυνση» δεν είναι το κόλπο του Τσίπρα για να αλώσει την Κεντροαριστερά και να ρυµουλκήσει το κόµµα του στον µεσαίο χώρο.

Είναι ένα πρώτο βήµα για να αντιµετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις προκλήσεις των καιρών και να εµπλουτίσει την πολιτική του βάση, παραµένοντας στον πυρήνα του ένα κόµµα αριστερό. Το εγχείρηµα δεν είναι εύκολο… Και όπως συνήθως συµβαίνει, στη γωνία παραµονεύουν ο κυβερνητισµός και η αλαζονεία. Το µέλλον της Αριστεράς και των συµµάχων της, ωστόσο, δεν είναι η οχύρωση πίσω από την «καθαρότητα», αλλά η πληθυντική σύγκλιση όλων των συνιστωσών του προοδευτικού µπλοκ.

Του ύψους...

Σε εποχές που η δηµόσια σκηνή µετατρέπεται σε ρινγκ για πάλη χωρίς κανόνες, οι εξαιρέσεις θα πρέπει να υπογραµµίζονται. Στοχοποιηµένος σκληρά από τη Νέα ∆ηµοκρατία, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Λάµπρου -«φίλο και συνοµιλητή τροµοκρατών» τον χαρακτήρισε µε ανακοίνωσή της η Πειραιώς- βρήκε απρόσµενη συµπαράσταση από τον πρώην σύντροφό του στον Συνασπισµό και στέλεχος πλέον του ΚΙΝΑΛ Θόδωρο Μαργαρίτη, ο οποίος αντέδρασε δηµόσια.

«Θεωρώ υπερβολική την αντίδραση της Ν∆ (…). Ο Λάµπρου είναι ένας τίµιος άνθρωπος της Αριστεράς, µε ορισµένες αιρετικές θέσεις που είναι µέσα στο παραδοσιακό θεωρητικό στίγµα του ΣΥΡΙΖΑ» ήταν το σχόλιο του Μαργαρίτη. Για την τιµή των όπλων, πάντως, το µέχρι πρότινος στέλεχος της ∆ΗΜΑΡ φρόντισε να σηµειώσει ότι αν έκανε ο ίδιος δηµόσια κριτική στον Λάµπρου, αυτή θα αφορούσε τη συνύπαρξή του στο ίδιο ψηφοδέλτιο µε την Ελενα Κουντουρά.

& του βάθους

Μαθηµένοι στην κουλτούρα του πολέµου, media, Διαδίκτυο και πολιτικοί χειριστήκαµε και τη Novartis έτσι όπως ξέρουµε και µπορούµε: ο Λοβέρδος καταδικάστηκε πριν καλά καλά αρθεί η ασυλία του και η εισαγγελέας Τουλουπάκη εµφανίστηκε ως υπάλληλος του Μαξίµου, που εκτελεί σχέδιο εξόντωσης των αντιπάλων της κυβέρνησης. Να πεις τώρα ή να µην πεις ότι η θέση του κατηγορουµένου, ένα βήµα από την οποία βρίσκεται ο πρώην υπουργός, είναι ιερή και πρέπει να αντιµετωπίζεται µε σεβασµό στο τεκµήριο της αθωότητας;

Και να θυµίσεις ή όχι ότι όσοι ζητούν το κεφάλι της εισαγγελέως ∆ιαφθοράς είναι τα ίδια πρόσωπα που καταγγέλλουν κατ’ επάγγελµα την κυβέρνηση για παρεµβάσεις στη ∆ικαιοσύνη; Ας το επιχειρήσουµε, αν και ο δηµόσιος διάλογος διεξάγεται µε τον ήχο στη… σίγαση.

Διαβάστε ακόμη