Δεν είμαστε ίδιοι, δεν κρύβουμε όλοι έναν Μπλατ μέσα μας

Μαθήματα ζωής από έναν άνθρωπο που ξέρει να μάχεται, σε όποιον αγωνιστικό χώρο κι αν βρίσκεται. Που γνωρίζει να δίνει τον αγώνα του κι ας μην ξέρει το αποτέλεσμα. Αλλωστε, το ζητούμενο και στην περίπτωση του Ντέιβιντ Μπλατ είναι ο αγώνας. Η αέναη πάλη επιβίωσης. Ο Αμερικανοϊσραηλινός προπονητής, που συγκλόνισε όλον τον κόσμο με την απόφασή του να δημοσιοποιήσει το πρόβλημά του, στην πραγματικότητα παρέδωσε μαθήματα ζωής σε όλους μας. Οι περισσότεροι που θα βρίσκονταν στη δεινή αυτή θέση θα απέκρυβαν το πρόβλημα, θα τηρούσαν ευλαβικά την αρχαία ελληνική ρήση «τα εν οίκω μη εν δήμω». Αντιθέτως εκείνος έσπευσε να το κοινοποιήσει, πρωτίστως για τον εαυτό του, διότι είχε διαπιστώσει πως όσο το πρόβλημα κυκλοφορούσε εντός των στενών ορίων του μικρόκοσμού του, η κατάθλιψη θα γινόταν μόνιμη σύντροφός του, εκείνη η οποία από εδώ και πέρα θα διαφέντευε τη ζωή του.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ απέδειξε ότι είναι παλικάρι, έστω και τραυματισμένο από τη μοίρα του. Η πολλαπλή σκλήρυνση, γνωστή και ως PPMS, με την οποία διαγνώστηκε, δεν είναι θεραπεύσιμη ασθένεια. Ο προπονητής της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού το γνωρίζει πολύ καλά τούτο, γι’ αυτό και δεν εθελοτυφλεί. Γι’ αυτό και δεν ομιλεί για ίαση, αλλά για αντιμετώπιση του εν λόγω αυτοάνοσου νοσήματος, το οποίο αδρανοποιεί τους μύες. Και δεν είναι το μόνο νόσημα παράλυσης μυών.

Ολοι, αν γυρίσουμε το βλέμμα μας, όλο και κάποιον γνωστό μας, φίλο μας ή συγγενή μας θα έχουμε που καλείται ν’ ανέβει ένα Γολγοθά. Ατομα πληροφορηθέντα ότι το πρόβλημά τους όχι μόνον δεν είναι ιάσιμο, αλλά ίσως ούτε και αντιμετωπίσιμο! Περιπτώσεις που ο ασθενής, πολλές φορές έχοντας και λανθασμένη ενημέρωση μέσω της πλοήγησης στο ίντερνετ, πως ό,τι κι αν κάνει, όσο ψύχραιμος και δυνατός κι αν είναι, το χτύπημα της μοίρας δεν θα μπορέσει να το ξεπεράσει. Είναι άνθρωποι αδύναμοι, ίσως ανήμποροι, που προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημά τους, που αποφεύγουν να βγουν από το σπίτι τους για να μην τους δει η γειτονιά, για να μη νιώσουν τον οίκτο των συνανθρώπων τους, διότι τους πονάει περισσότερο και από την ίδια την αρρώστια…

Ναι, αξίζουν πολλά «μπράβο» στον Μπλατ για το σθένος του να δημοσιοποιήσει το πρόβλημά του, όμως δεν μπορούμε να ψέξουμε άλλους συνανθρώπους μας, που επιχειρούν, έστω και κατά τρόπο διάφανο, να κρύψουν την ασθένειά τους. Οποιος δεν βρεθεί στη θέση τους, δεν δικαιούται, κατά την ταπεινή μας άποψη, να εκφέρει γνώμη. Μόνον οι παθόντες έχουν τέτοιο δικαίωμα, διότι κάποιος παθών είναι αποφασισμένος όσο πιο ψηλά μπορεί να τραβήξει τον σταυρό του μαρτυρίου, άλλος εγκαταλείπει νωρίς την προσπάθεια, ανήμπορος να παλέψει, να πολεμήσει. Λάθος; Μπορεί. Ωστόσο και οι ειδικοί, που θα κρίνουν ως φυγομαχία μία τέτοια αντιμετώπιση των αναρίθμητων σοβαρών ασθενειών, αν βρεθούν σ’ αυτήν τη θέση – που δεν τους το εύχομαι, όπως και σε ουδένα συνάνθρωπό μας – δεν είναι σίγουρος αν θα πολεμούσαν ή αν θα εγκατέλειπαν νωρίς τη μάχη, καθώς το αποτέλεσμα είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους.

Διότι είναι εύκολο να δίνεις συμβουλές, αλλά εξαιρετικά δύσκολο να τις εφαρμόζεις. Αλλωστε, δεν είναι είμαστε όλοι ίδιοι, όπως και οι ασθένειες είναι διαφορετικές. Πλην του μαθήματος ζωής που έδωσε ο Μπλατ, υπάρχουν και τα μαθήματα κατανόησης που μας αποστέλλουν άλλοι συμπάσχοντες συνάνθρωποί μας…

Διαβάστε ακόμη

Μαγδεμβούργο: Ερωτήματα για τις ευθύνες των Αρχών και τους χειρισμούς για τις πληροφορίες από το παρελθόν του δράστη

Νέες απειλές Πούτιν: Υπόσχεται καταστροφικά αντίποινα στην Ουκρανία μετά την επίθεση στο Καζάν

Επίδομα θέρμανσης: Τη Δευτέρα (23/12) η πληρωμή της πρώτης δόσης

Ισχυρή καταιγίδα στην Αττική: Επιδείνωση του καιρού τις επόμενες ώρες – Πού θα «χτυπήσουν» τα φαινόμενα