Η µάχη της... ατζέντας

Η προσπάθεια της Νέας Δηµοκρατίας είναι να κρατήσει στον αφρό της επικαιρότητας δύο συναφείς υποθέσεις: την παραίτηση Κοτζιά και το θέµα Καµµένου. Στην Πειραιώς γνωρίζουν ότι οι εξελίξεις στα Σκόπια µετρίασαν σε σηµαντικό βαθµό τις εντυπώσεις από την παραίτηση του τέως υπουργού Εξωτερικών, επιχειρούν ωστόσο να συντηρήσουν την υπόθεση, προβάλλοντας την ανάγκη δηµοσιοποίησης της εννιασέλιδης επιστολής παραίτησης Κοτζιά.

Το επιτελείο της Ν∆, αντίθετα, εξακολουθεί να αντιµετωπίζει ως προνοµιακό πεδίο άσκησης αντιπολίτευσης το θέµα Καµµένου και να στηρίζει σε αυτό µεγάλες προσδοκίες πολιτικής αξιοποίησης. Εκτιµώντας, µάλιστα, ότι οι εξελίξεις θα οδηγούν διαρκώς τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ σε διαφοροποιήσεις, εντείνουν τη στοχοποίησή του και επιχειρούν να εκµεταλλευτούν τη διαφωνία του µε τη Συµφωνία των Πρεσπών. Ακόµα και η πιθανότητα κατάθεσης πρότασης µοµφής από τη Ν∆ δεν συζητείται για να απολέσει η κυβέρνηση τη δεδηλωµένη, καθώς δεν πρόκειται να στηρίξουν την πρόταση βουλευτές των ΑΝΕΛ, αλλά  για να εκτεθεί ο υπουργός Αµυνας και να εµφανισθεί ως ο παράγοντας που, ενώ µπορεί, δεν αποτρέπει την κύρωση της Συµφωνίας.

Στον αντίποδα των επιλογών της Ν∆ βρίσκεται η στόχευση της κυβέρνησης, η οποία επιχειρεί να επιβάλει την ατζέντα της οικονοµίας. Το Μαξίµου θεωρεί ότι µέσω αυτής αποκτά ένα σαφές συγκριτικό πλεονέκτηµα έναντι της αντιπολίτευσης και δίνει υλική υπόσταση στο αφήγηµα του τέλους 
των µνηµονίων. Επιχειρεί, λοιπόν, να φέρει σε πρώτο πλάνο την έγκριση του ελληνικού προϋπολογισµού από την Κοµισιόν και το γεγονός ότι αυτή η έγκριση δεν συνοδεύεται από την απαίτηση περικοπής των συντάξεων.

Στον συνολικό κυβερνητικό προγραµµατισµό η νοµοθέτηση των εξαγγελιών της Θεσσαλονίκης έως το τέλος του έτους και το «κλείδωµα» των συντάξεων στα σηµερινά επίπεδα µε τη σύµφωνη γνώµη των δανειστών επέχουν θέση κεντρικής επιλογής. Η εκτίµηση που επικρατεί είναι ότι η υλοποίηση αυτών των δεσµεύσεων δεν αφορά µόνο τους άµεσα ενδιαφερόµενους, αλλά ευρύτερα κοινωνικά και εκλογικά ακροατήρια, καθώς αποδεικνύει ότι η ελληνική κυβέρνηση µπορεί πλέον να διεκδικήσει την «ιδιοκτησία» των πολιτικών µε τις οποίες επιχειρείται να επιτευχθούν κοινά συµφωνηµένοι στόχοι.

Σε κάθε περίπτωση, από αυτό το δηµόσιο µπρα ντε φερ κυβέρνησης - αξιωµατικής αντιπολίτευσης και τη δυνατότητα του ενός ή του άλλου να επιβάλει την ατζέντα του, θα κριθεί σε σηµαντικό βαθµό ποιος χώρος διαθέτει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οπως συµβαίνει και στη διελκυστίνδα, το κρίσιµο είναι να σύρεις τον αντίπαλο και να µη συρθείς από αυτόν...

Δώδεκα µίλια: Ολα ή τίποτα;

Μια περίεργη εκδοχή µαξιµαλισµού δείχνει να αναβιώνει στη δηµόσια ζωή µε αφορµή όσα ειπώθηκαν περί επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης, κατά την αποχώρηση του Νίκου Κοτζιά από το ΥΠΕΞ. Παραδίδοντας στον Αλέξη Τσίπρα, ο τέως υπουργός ανακοίνωσε ότι έχει ολοκληρωθεί η προεργασία που απαιτείται, ώστε να υπάρξει σε ορισµένες περιοχές επέκταση των χωρικών υδάτων από 6 σε 12 µίλια, πυροδοτώντας έναν κύκλο σχολίων και αντιδράσεων. Ας θυµίσουµε ότι το δικαίωµα επέκτασης στα 12 ναυτικά µίλια, το οποίο είναι µονοµερές, δεν απαιτείται δηλαδή συγκατάθεση όµορου κράτους, προκύπτει από τη Συνθήκη για το ∆ίκαιο της Θάλασσας (1982) και δεν ασκήθηκε ποτέ από την Ελλάδα λόγω των αντιδράσεων της Τουρκίας, η οποία θεωρεί την επέκταση casus belli.

Ποιο είναι λοιπόν το νέο στοιχείο; Η Ελλάδα, κατά τον Κοτζιά, είναι έτοιµη να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της σε µια σειρά από περιοχές, όπως για παράδειγµα στο Ιόνιο. Είναι έτοιµη, µε άλλα λόγια, να ασκήσει πλήρη κυριαρχία σε εύρος 12 µιλίων, πράγµα που µεταξύ άλλων σηµαίνει και τη δυνατότητα επιβολής δασµών στα πλοία που διέρχονται. Η τµηµατική επέκταση, ωστόσο, αντιµετωπίζεται από µια πλευρά πολιτικών και αναλυτών µε µεγάλη καχυποψία, αν όχι και πλήρη άρνηση, µε το επιχείρηµα ότι, αν αφεθεί εκτός ρύθµισης το Αιγαίο, επιβεβαιώνεται η θέση της Αγκυρας και η χώρα υποκύπτει στην τουρκική αδιαλλαξία. Προτείνεται, ως εκ τούτου, παράταση της... ακινησίας, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ελληνικά συµφέροντα.

Οι περισσότεροι µελετητές του ∆ικαίου της Θάλασσας επιµένουν ότι η τµηµατική άσκηση του δικαιώµατος δεν σηµαίνει παραίτηση από αυτό για όποια περιοχή µένει εκτός επέκτασης και ότι, σε κάθε περίπτωση, όπως επί προσφυγής στη Χάγη, οι αξιώσεις παραµένουν ισχυρές. Ισχυρή, ωστόσο, αποδεικνύεται και η παράδοση του µαξιµαλισµού, στη βάση της οποίας υποστηρίζεται ότι αφού η επέκταση δεν µπορεί να γίνει παντού, ας µη γίνει πουθενά!

Ολα ή τίποτα! Εκτός, βεβαίως, κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι η επέκταση µπορεί να γίνει αύριο και στο Αιγαίο των δεδοµένων ισορροπιών και των δεδοµένων εντάσεων. Αλλά, αν το πιστεύουν, γιατί δεν το λένε ευθέως;

Διαβάστε ακόμη

Η... απώλεια βιντεοληπτικού υλικού «εξαφανίζει» τους υπεύθυνους για τα Τέμπη - Τα κραυγαλέα λάθη που στοιχειώνουν τη δικογραφία

ΕΣΥ: Αλλαγές στον νόμο Κεραμέως για την επιλογή στελεχών στο δημόσιο ετοιμάζει η κυβέρνηση - Τι είπε ο Άδωνις Γεωργιάδης

Οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης μετά τη διαγραφή Σαμαρά - Τέλος στα σενάρια για πρόωρες κάλπες

Πού θα ταξιδέψουν οι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων - Μέχρι 10% η αύξηση στο κόστος των αποδράσεων