Webex και τηλεκπαίδευση: Ιστορίες τρέλας μέσα από τα μάτια των δασκάλων

Σε αγώνα δρόμου επιδίδονται καθημερινά οι εκπαιδευτικοί των δημόσιων σχολείων, προκειμένου μέσω της τηλεκπαίδευσης και του συστήματος webex να διδάξουν τους μαθητές τους και ταυτόχρονα να τους στηρίξουν, μαζί με τις οικογένειες τους, στις δύσκολες στιγμές, που περνάει η χώρα. Το εγχείρημα της τηλεκπαίδευσης είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και είχε πολλά προβλήματα (σ.σ κυρίως σύνδεσης) αλλά ακόμη υπάρχει μια σειρά δυσκολιών, τις οποίες οι εκπαιδευτικοί μαζί και οι γονείς προσπαθούν να ξεπεράσουν γνωρίζοντας την αναγκαιότητα που υπάρχει για τα παιδιά να μη χάσουν την επαφή με τη μάθηση και το σχολείο.

Οι εκπαιδευτικοί κλήθηκαν για άλλη μια φορά να σηκώσουν ένα τεράστιο βάρος και το έκαναν με επιτυχία, αφού χωρίς τη δική τους υπερπροσπάθεια τίποτα δεν θα είχε πετύχει. Από την άλλη πλευρά η Πολιτεία «πιάστηκε» ξανά απροετοίμαστη, καθώς υπήρχε χρόνος όλους τους προηγούμενους μήνες να επιμορφώσει σχετικά τους εκπαιδευτικούς,να λύσει τεχνικά ζητήματα, να εφοδιάσει με τα μέσα (έστω τάμπλετ) μεγάλο ποσοστό μαθητών, οι οποίοι δεν έχουν στη διάθεσή τους τα σχετικά εργαλεία, αφήνοντας το πρόβλημα να το λύσουν τα σχολεία και οι ίδιοι οι γονείς, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούσαν ν΄ ανταποκριθούν στο οικονομικό βάρος. Δάσκαλοι και καθηγητές θεωρούν σχεδόν δεδομένο ότι δεν θα ανοίξουν τα σχολεία στο τέλος του μήνα και είναι αποφασισμένοι, να συνεχίσουν τον καθημερινό αγώνα προκειμένου να στηρίξουν τα παιδιά με όποιο τρόπο μπορούν όχι μόνο μαθησιακά αλλά και ψυχολογικά.

Τρείς εκπαιδευτικοί μιλούν στο ethnos.gr,για τα προβλήματα, που αντιμετώπισαν τις πρώτες μέρες της τηλεκπαίδευσης, για την αγωνία των γονιών και το άγχος των μικρών παιδιών, τα οποία νοιώθουν ανασφάλεια μακριά από το σχολείο και τη φυσική παρουσία του δασκάλου τους. Με χιούμορ εξιστορούν και την αστεία πλευρά του πράγματος, όταν τα παιδάκια κατάκοπα κοιμούνται κατά την ώρα του μαθήματος ή όταν η μαμά θέλει να συμμετάσχει στο μάθημα για να θυμηθεί τα...νιάτα της(!) .

Τρεις εκπαιδευτικοί μιλούν για την τηλεκπαίδευση

Μαρία Αναγνωστάκη,νηπιαγωγός,σε σχολείο του Ηρακλείου Κρήτης

Ευτυχώς,που είχαμε μια εμπειρία, με την τηλεδιδασκαλία από τον περασμένο Μάρτιο διαφορετικά, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη. Όλοι οι διδάσκοντες με τεράστια προσπάθεια στήσαμε τις ψηφιακές μας τάξεις. Η ώρα που ξεκινάμε τα μαθήματα είναι αρνητική. Το μεσημέρι τα μικρά παιδιά είναι κουρασμένα. Οι γονείς και κυρίως αυτοί, που δουλεύουν επίσης από το σπίτι και έχουν παιδιά και στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, έχουν πελαγώσει αφού πρέπει να υπάρχουν τρεις και τέσσερις συνδέσεις στο σπίτι,πολλές φορές ταυτόχρονα. Ακόμη και οι εκπαιδευτικοί πρέπει μέσα από το σπίτι να διδάσκουν τους μαθητές τους και τα δικά τους παιδιά να διδάσκονται από τους συναδέλφους τους. Με την πλατφόρμα αρχικά είχαμε πάρα πολλά προβλήματα, αλλά και εμείς οι ίδιοι δεν είχαμε εκπαιδευτεί πάνω σε αυτά τα συστήματα, ούτε σε προσωπικό επίπεδο ούτε οργανωμένα από την πολιτεία. Και όσοι έχουμε γνώσεις τις αποκτήσαμε με δική μας πρωτοβουλία.

Σε κάθε περίπτωση η τηλεκπαίδευση, δεν μπορεί ν΄αντικαταστήσει το παιδαγωγικό κομμάτι της δια ζώσης διδασκαλίας. Τα μικρά παιδιά είναι ταμπουρωμένα πίσω από μια οθόνη και βέβαια δεν μπορούν να εκφραστούν,όταν δεν έχουν τον εκπαιδευτικό κοντά τους δίπλα τους. Όσο για τους γονείς και αυτοί παίζουν σημαντικό ρόλο σε όλη τη διαδικασία αλλά δεν μπορούν όλοι. Κάποιοι δεν έχουν καμία εξοικείωση με την τεχνολογία, ούτε διαθέτουν τα μέσα, όπως λάπτοπ και υπολογιστές, πάρα μόνο κινητά. Αυτά τα θέματα έπρεπε να έχουν λυθεί, πριν φτάσουμε εδώ. Δεν έχουμε βοήθεια τόσο οι γονείς όσο και οι δάσκαλοι. Ιδιαίτερα οι γονείς, που δεν είχαν τίποτα αναγκάστηκαν να κάνουν έξοδα, που δεν μπορούσαν να σηκώσουν. Όλα περνούν από την πλάτη μας.Έχουμε ατέλειωτες ώρες δουλειάς, γιατί έχουμε μικρά παιδάκια να διαχειριστούμε και αυτό δεν είναι εύκολο. Οι μαθητές μου είναι 4-5 ετών. Κάποια παιδάκια την ώρα, που κάνουμε μάθημα, κοιμούνται μπροστά στις οθόνες. Έχω απέναντί μου 15 φατσούλες στις οθόνες και προσπαθώ να τους πω τι να κάνουν. Είναι μικρά παιδάκια κουράζονται και επιπλέον είναι φοβισμένα. Οι γονείς τους έχουμε σοβαρά θέματα να αντιμετωπίσουν κυρίως οικονομικά και τα παιδιά βιώνουν δύσκολες καταστάσεις. Νοιώθουν ανασφάλεια χρειάζονται μια αγκαλιά. Το σχολεία, τους παρείχε αυτή την ασφάλεια και τώρα την έχασαν .Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Όλοι προσπαθούμε να σταθούμε στις οικογένειες και οι γονείς, μας το αναγνωρίζουν αυτό. Αν μέσα στο καλοκαίρι υπήρχε προετοιμασία τώρα θα ήμασταν καλύτερα. Τα σχολεία έκλεισαν απότομα τη Παρασκευή. Δεν προλάβαμε να εξηγήσουμε τίποτα στα παιδιά,ούτε να τα αποχαιρετήσουμε και αυτά επειδή είναι μικρά αιφνιδιάστηκαν και φοβήθηκαν. 

Αντώνης Νικολακάκης,διευθυντής σε δημοτικό σχολείο στο Βαθύ Αυλίδας (Δήμος Χαλκίδας)

Η πρώτη μέρα ήταν τραγική. Μετά το πρώτο τέταρτο το σύστημα «κόλλησε» και κανείς δε μπορούσε να μπει μέσα. Οι γονείς αναστατωμένοι έπαιρναν και ρωτούσαν τι έγινε. Την επόμενη μέρα, ήταν καλύτερα και σχεδόν το 80% των μαθητών μας  παρακολουθούσε το μάθημα.

Υπάρχουν πολλά προβλήματα τόσο με το σύστημα όσο και με την έλλειψη μέσων για τα παιδιά αλλά και για εμάς. Όπου υπάρχουν δυο αδέλφια και γονείς, που επίσης πρέπει να δουλέψουν, η κατάσταση είναι τραγική. Αν και τα δυο παιδιά είναι του δημοτικού, τότε συνήθως κάνει μια ώρα μάθημα το ένα και μια το άλλο. Υπολογιστές έχουν ελάχιστοι μαθητές και κυρίως διαθέτουν τάμπλετ ή τα κινητά των γονιών. Στο σχολείο μας έφεραν δυο τάμπλετ όλα και όλα. Ποιες ανάγκες να καλύψουμε έτσι; Το ίδιο συμβαίνει και με τους εκπαιδευτικούς. Στο δικό μας σχολείο,10 δάσκαλοι έρχονται εδώ για να κάνουν μάθημα στα παιδιά, αφού στο σπίτι τους δεν διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα.

Έρχονται πολίτες και μας δίνουν ότι έχουν,ένα τάμπλετ ή ένα κινητό γιατί καταλαβαίνουν ότι υπάρχει ανάγκη και κοιτάζουν πως θα βοηθήσουν. Τα παιδιά θέλουν να γυρίσουν στο σχολείο και μάλιστα είχαν προσαρμοστεί με τις μάσκες. Τα μαθήματα εξ΄αποστάσεως δεν παρέχουν στα παιδιά την επικοινωνία, κάτι, που έχουν μεγάλη ανάγκη. Τόσα χρόνια προσπαθούσαμε να τραβήξουμε τα παιδιά μακριά από τις οθόνες και τώρα τα βάλαμε μόνοι μας. Υπάρχουν παιδιά που λένε «πες τα γρήγορα κύριε γιατί θα πέσει το σύστημα». Κάποια δεν βλέπουν καθαρά, αλλά δεν έχουν καλό ήχο.

Οι γονείς το παλεύουν προσπαθούν να προσφέρουν στα παιδιά. Αλλά σίγουρα είναι μια δύσκολη διαδικασία και καθημερινά πρέπει να αντιμετωπίσουμε ακόμη και περίεργες καταστάσεις, όπως τη γιαγιά, που περνάει πίσω από το παιδί την ώρα που κάνει μάθημα, κάνοντας άσχετα πράγματα ή τη μαμά, που θέλει να κάνει....μάθημα μαζί με το παιδί της! Η σχολική τάξη παρέχει ασφάλεια στα παιδιά και διάθεση να μάθουν, στην τηλεκπαίδευση αυτό δεν υπάρχει. Το σχολεία είναι απροετοίμαστα από υποδομές και δυστυχώς,το καλοκαίρι, δεν υπήρξε η απαραίτητη επιμόρφωση για όλους, η οποία ίσως θα έπρεπε να είναι και υποχρεωτική.

Αικατερίνη Δήμα,δασκάλα, σε δημοτικό σχολείου του Ναυπλίου

Η κατάσταση ήταν δύσκολη στη αρχή μετά βελτιώθηκε. Συνολικά έχω 21 μαθητές και από αυτούς παρακολουθούν τα μαθήματα τηλεκπαίδευσης οι 16-18,οι υπόλοιποι δεν συνδέθηκαν καθόλου. Ο δήμος, μας είχε στείλει κάποια τάμπλετ, τα οποία δώσαμε σε οικογένειες,που είχαν δυο παιδιά. Υπάρχουν μαθητές, που δεν έχουν τίποτα στη διάθεσή τους και φυσικά εμείς δεν μπορούσαμε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες.Ζούμε μια νέα πραγματικότητα και όλοι προσπαθούμε με καλή θέληση.

Οι γονείς ήταν τρομερά αγχωμένοι και κυρίως εκείνοι,που δεν έχουν γνώση υπολογιστών και νέων τεχνολογιών. Όσο για τους εκπαιδευτικούς δεν είχαμε κάποια σχετική επιμόρφωση. Εγώ με δική μου πρωτοβουλία παρακολούθησα σεμινάρια για την εξ΄αποστάσεως εκπαίδευση. Η τηλεκπαίδευση δεν αντικαθιστά τη δια ζώσης διδασκαλία, ούτε υπάρχει περίπτωση να αποδώσει στο μαθησιακό κομμάτι. Ούτε εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε όπως πρέπει τα παιδιά. Δεν είμαι κατά της εξ΄αποστάσεως αλλά πρέπει να γίνει σωστά και να μπει σε σωστές βάσεις για να έχει αποτέλεσμα.