«Ηθελα να φύγω τρέχοντας από το σχολείο»: Κραυγή απόγνωσης των εκπαιδευτικών

Εκπαιδευτικοί δηλώνουν εξοντωμένοι λόγω τηλεκπαίδευσης και τονίζουν ότι τρέχουν και δεν φτάνουν να εφαρμόσουν όλες τις συνεχείς νέες εγκυκλίους του υπουργείου Παιδείας

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά ┋

Τρέχουν και δεν προλαβαίνουν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων καθώς οι ανάγκες, που δημιούργησε η τηλεκπαίδευση αλλά και οι απανωτές οδηγίες, αλλαγές, εγκύκλιοι και υπουργικές αποφάσεις, που στέλνει σχεδόν καθημερινά το υπουργείο Παιδείας στα σχολεία έχουν οδηγήσει σε πραγματική νευρική κρίση δασκάλους, νηπιαγωγούς και καθηγητές. Κάθε μέρα εκτός από τα διδακτικά τους καθήκοντα πρέπει ν΄ ανταποκριθούν σε δεκάδες γραφειοκρατικές διαδικασίες και ταυτόχρονα στις αυξημένες ανάγκες των μαθητών αλλά και των γονιών τους.

Οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν… εξοντωμένοι και όπως χαρακτηριστικά τόνισε στο ethnos.gr, νηπιαγωγός σε σχολείο του Βόλου «ξεκινάω για το σχολείο και δεν ξέρω τι καινούργια εγκύκλιο θα στείλουν και εμείς θα πρέπει να τρέχουμε να την εφαρμόσουμε. Και αυτό γίνεται σχεδόν κάθε μέρα. Είμαστε διαρκώς πάνω από ένα υπολογιστή για τα μαθήματα , για τηλεδιασκέψεις για συζητήσεις θεμάτων του σχολείου με συναδέλφους, για προγράμματα, που «τρέχουν» καθώς και δεκάδες ακόμη υποχρεώσεις. Λατρεύω το σχολείο μου, τους μαθητές μου και τη δουλειά μου, αλλά έχω φτάσει στο σημείο να θέλω να φύγω τρέχοντας!!!».

Διαβάστε επίσης: Σχολεία: «Παγώνουν» Τράπεζα Θεμάτων και προαγωγικές εξετάσεις - Παράταση στο σχολικό έτος

Και σα να μην έφτανε αυτό το υπουργείο Παιδείας απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να ξεκινήσουν τώρα, εν μέσω πανδημίας και τις διαδικασίες που οποίες θα οδηγήσουν στην αυτοαξιολόγηση των σχολείων προκαλώντας τους πραγματική …έκρηξη. «Δεν μπορούσε δηλαδή αυτό να γίνει την επόμενη σχολική χρονιά; Πρέπει να μας φτάσει το υπουργείο στα όρια μας; Κάθονται στα γραφεία τους, τους έρχονται διάφορες ιδέες και δεν τους ενδιαφέρει ότι ένα χρόνο τώρα έχουμε γονατίσει από τις χιλιάδες εργασίες στις οποίες με υποχρεώνουν», υπογραμμίζουν εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα», αναρωτιούνται οι εκπαιδευτικοί. Και δεν έχουν άδικο καθώς μόνο η πανδημία και οι σαρωτικές αλλαγές που αναγκαστικά έφερε στην εκπαίδευση πέρασε πάνω από την «πλάτη τους», αφού και μόνο η τηλεκπαίδευση ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα το οποίο έπρεπε φυσικά να φέρουν εις πέρας χωρίς να έχουν οι περισσότεροι τις αναγκαίες γνώσεις, ούτε και τα απαραίτητα τεχνικά μέσα.

Μαζί οφείλουν ν΄ αντιμετωπίσουν και τους μαθητές αλλά και τους απελπισμένους γονείς οι οποίοι δεν ήξεραν πως να βοηθήσουν τα παιδιά τους, δεν είχαν υπολογιστές ή τάμπλετ ή δούλευαν και αυτοί από το σπίτι. Ετσι οι εκπαιδευτικοί χωρίς υπερβολή έφτασαν να είναι εκτελούν σε πολλές περιπτώσεις χρέη….ψυχολόγου και κοινωνικού λειτουργού. Πάντως όπως όλοι τονίζουν αυτό που τους δίνει χαρά και κουράγιο είναι η αναγνώριση που απολαμβάνουν από τους γονείς, οι οποίοι καταλαβαίνουν και σέβονται τον αγώνα που κάνει ο εκπαιδευτικός προκειμένου να τους στηρίξει σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη ζωή όλων μας.

Οσο για τα μικρά παιδιά στην κυριολεξία κρέμονται πάνω στους δασκάλους και τους νηπιαγωγούς για όποιο θέμα και αν αντιμετωπίσουν καθώς η κατάσταση μέσα στα ελληνικά σπίτια είναι δύσκολη, με πολλά και σοβαρά θέματα (οικονομικά, σχέσεων, εντάσεις κ.α) .Πολλά από αυτά και κυρίως της Α΄ και Β΄ Δημοτικού δεν μπορούν ούτε καν να διαβάσουν κανονικά καθώς έχουν μείνει πίσω λόγω της έλλειψης δια ζώσης διδασκαλίας πέρυσι και φέτος.

Σήμερα το ethnos.gr,δίνει το λόγο σε τέσσερις εκπαιδευτικούς από σχολεία σε Θήβα, Βόλο, Αλεξανδρούπολη και Αχαΐα προκειμένου να περιγράψουν τη δύσκολη καθημερινότητα, που βιώνουν εδώ και περίπου ένα χρόνο.

Η καθημερινή ζωή των εκπαιδευτικών εν μέσω πανδημίας

Αποστολία Μπέκα, προϊσταμένη στο 4ο νηπιαγωγείο Ν. Ιωνίας Βόλου:

Πάω στο σχολείο στις 8 το πρωί και τελειώνω τα διδακτικά καθήκοντα στις 1.15. Μετά αρχίζει ένας τεράστιος αγώνας για θέματα του σχολείου, όπως οικονομικά, τεχνικά, συζητήσεις με γονείς, απαντήσεις σε email,έγγραφα που πρέπει να συνταχτούν και να σταλούν. Μετά τηλεδιασκέψεις με προϊστάμενους, συναδέλφους, υπηρεσίες του υπουργείου και άλλα πολλά. Όλοι δίνουν εντολές και μας λένε κόψε το κεφάλι σου. Έχω φτιάξει ένα πρότυπο σχολείο και έχω κουραστεί γι΄ αυτό αλλά κανείς από το υπουργείο δεν νοιάζεται. Ζητούν διαρκώς…πασαλείμματα και κάθε μέρα τα πράγματα γίνονται όλο και δυσκολότερα. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί, που λένε δεν αντέχω θέλω να φύγω τώρα. Πρέπει να κάνουμε τον δάσκαλο, τον τραπεζοκόμο για τα παιδιά και τον ψυχολόγο για τους γονείς και τους μαθητές μας. Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και η διοίκηση δίνει μόνο εντολές. Έχουμε εξοντωθεί. Μόνο οι γονείς είναι δίπλα μας αυτό το διάστημα γιατί καταλαβαίνουν τον αγώνα και την αγωνία μας.

Κώστας Πετκόπουλος, αναπληρωτής δάσκαλος στο 4ο δημοτικό σχολείο της Θήβας:

Όλοι έχουμε αναρωτηθεί σχετικά με το πώς έχει επηρεάσει η πανδημία τις ζωές μας, πόσο έτοιμοι ήμασταν ή πώς τελικά αντιμετωπίζουμε όλο αυτό που συμβαίνει. Εμείς, οι εκπαιδευτικοί, από τη δική μας πλευρά, δίνουμε το δικό μας καθημερινό αγώνα στην εκπαίδευση. Βεβαίως και πετύχαμε απέναντι σ' αυτή την πρόκληση. Όμως, το κόστος – πέρα από την οικονομική του έννοια- τόσο για εμάς, όσο και για την ίδια την εκπαίδευση είναι μεγάλο. Μια απλή περιγραφή της δικής μας καθημερινότητας, ημών των εκπαιδευτικών, συμπεριλαμβάνει σίγουρα τις ατέλειωτες ώρες τηλε-εργασίας μιας τυπικής ημέρας. Ένας εκπαιδευτικός σήμερα δουλεύει το πρωί ή το μεσημέρι με τηλεκπαίδευση (ή δια ζώσης, εναλλάξ). Συνεχώς επικοινωνεί με το Διευθυντή του σχολείου του, με τον ίδιο τρόπο. Στην ίδια μέρα προστίθεται η τηλεδιάσκεψη του Συλλόγου Διδασκόντων για ενημέρωση, σχολιασμό, ανατροφοδότηση και επίλυση των θεμάτων που ανακύπτουν.

Σε όλες αυτές τις ώρες, ας υπολογίσουμε και τις τηλεδιασκέψεις με τον Συντονιστή της κάθε περιφέρειας. Όλα αυτά, φυσικά, με δική του αυτο-επιμόρφωση για τη βελτίωση του παραγόμενου εκπαιδευτικού του έργου. Άλλωστε, είναι -ιδιαίτερα στους επαγγελματίες της εκπαίδευσης- πολύ συχνό το φαινόμενο των μεταπτυχιακών σπουδών. Μέσω τηλε-εκπαίδευσης κι αυτές. Ταυτόχρονα, καλούμαστε να εφαρμόσουμε άμεσα και επιτυχώς νέες εγκυκλίους, προσαρμοσμένες κάθε φορά σε μια νέα πραγματικότητα. Αυτή είναι η κατάσταση στα σχολεία μας σήμερα. Αυτή είναι η καθημερινότητα των εκπαιδευτικών. Η περίοδος αυτή για την εκπαίδευση αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, τη μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων δεκαετιών. Εμείς, με πλήρη επίγνωση αυτής της κρισιμότητας, υποσχεθήκαμε στην κοινωνία να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Το πετυχαίνουμε καθημερινά. Η εκπαίδευση στη χώρα μας, από την πλευρά μας, στηρίζεται στις δικές μας καθημερινές μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις. Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, ο δάσκαλος, ο εκπαιδευτικός, η εκπαίδευση, χρειαζόμαστε την Πολιτεία αρωγό και την κοινωνία δίπλα μας. Θα μείνει αδιάφορη απέναντι σε ό,τι πολυτιμότερο έχει; Και αυτό δεν είναι άλλο από τα παιδιά της. Από τους μαθητές και τους Δασκάλους τους.

Μαντώ Νίκου , δασκάλα στο 9ο δημοτικό σχολείο Αλεξανδρούπολης:

Βιώνουμε μια πρωτόγνωρη σχολική πραγματικότητα και ζούμε σε μια διαρκή αγωνία. Όταν το σχολείο λειτουργεί δια ζώσης τρέχουμε πίσω από τα παιδιά. Μη βγάλουν τη μάσκα, να κρατούν τις αποστάσεις να μην παίζουν όλα μαζί να έρχονται και να φεύγουν με ασφάλεια. Μετά έχουμε να εφαρμόσουμε τις δεκάδες εγκυκλίους, που μας έρχονται και τις απανωτές τηλεδιασκέψεις. Είμαστε 35 εκπαιδευτικοί και πρέπει διαρκώς να μιλάμε μεταξύ μας και με τον διευθυντή για την αξιολόγηση για τον εσωτερικό κανονισμό των σχολείων, για τα επιμορφωτικά σεμινάρια, για τις δράσεις του σχολείου, για τις απανωτές εγκυκλίους που πρέπει να εφαρμόσουμε κ.α . Έχουμε 295 παιδιά να προσέξουμε και να βοηθήσουμε και εμείς διαρκώς αναγκαζόμαστε να τους κάνουμε παρατηρήσεις για τις μάσκες για την επαφή μεταξύ τους κλπ. Ούτε ένα περίπατο δεν τα έχουμε πάει ή μια εκδρομή κάτι το οποίο μας το ζητάνε με λαχτάρα. Πολλά έχουν και προβλήματα μέσα στα σπίτια τους και εμείς πρέπει να τα στηρίξουμε.

Κωνσταντίνος Χριστόπουλος, διευθυντής στο δημοτικό σχολείο Σαγέικων Αχαίας:

Το σχολείο μας έχει 224 παιδιά όλα Ρομά και είμαστε 24 δάσκαλοι. Οι συνθήκες, που ζουν τα παιδιά είναι τριτοκοσμικές και 24 δάσκαλοι προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα όσο καλύτερα γίνεται .Με την τηλεκπαίδευση η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο. Οι μαθητές δεν μπορούσαν να συμμετέχουν καθώς δεν έχουν εξοπλισμό και παλεύουμε να μη χάνουν τα μαθήματα με όποιο άλλο τρόπο μπορούσαμε. Έχουμε καθημερινά να λύσουμε απίστευτα προβλήματα με τα παιδιά και τις οικογένειες και μαζί δεκάδες υποχρεώσεις που μας έχουν επιβληθεί. Οι ώρες που ξοδεύουμε είναι πάρα πολλές και πάλι δεν προλαβαίνουμε.