Ανάλυση Μιχάλη Ιγνατίου: Τα «όπλα» της Αθήνας στον τουρκικό τσαµπουκά

Oι σοβαρές συµφωνίες µε το Ισραήλ και η δύναµη της Γαλλίας στο «βρώµικο» παιχνίδι του Ερντογάν, όπως γράφει το Έθνος της Κυριακής

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Τουρκικά πλοία (copyright: APImages/file)

Έπειτα από χρόνια απειλών και προκλήσεων, στη βάση σχεδιασµών που οι εκάστοτε ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις δεν πήραν είδηση, η Τουρκία αλλάζει τον αµανέ και αυξάνει την πίεση στην Αθήνα και στη Λευκωσία µε διάφορους τρόπους. Αλλά πάντα στη βάση σχεδίου. Ειλικρινά ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα µέχρι να πείσω µερικούς ανθρώπους στην Ελλάδα και στην Κύπρο ότι ο Ταγίπ Ερντογάν δεν λειτουργεί το τελευταίο διάστηµα έχοντας τη σκέψη στο εσωτερικό µέτωπο, όπου το ελέγχει δικτατορικά και θα το δούµε στις επόµενες εκλογές, τις οποίες θα κερδίσει διότι θα ξανακάνει νοθεία. Ο ισλαµο-εθνικιστής ηγέτης πιστεύει ότι η Κύπρος είναι δική του. Πιστεύει ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική θάλασσα και ότι η Τουρκία… αδικείται. Και έχει εκδηλώσει την απόφασή του να υλοποιήσει τις παραπάνω επιθυµίες του.

Το έχουµε επαναλάβει τόσες φορές. ∆εν χρειάζεται να ψάχνει κανείς για να επιβεβαιώσει ότι έχει λάβει την απόφαση. Τον έχετε δει µήπως να το κρύβει; ∆εν µιλά δηµόσια ο άνθρωπος; ∆εν λέει ότι έχει δικαιώµατα σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο; Ελεος δηλαδή. Χάνονται οι δικοί µας στον… βυθό των αναλύσεών τους, ψάχνουν να εξηγήσουν τι έχει στο ταραγµένο του µυαλό ο Ερντογάν, αντί να καθίσουν και να µελετήσουν τις οµιλίες. Είναι ανοιχτό βιβλίο.

Το «debate» στην Αθήνα και στη Λευκωσία είναι αν θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκοµείου ο Τούρκος πρόεδρος και θα ξεκινήσει τη σύγκρουση µε την Ελλάδα, σύµµαχό του στο ΝΑΤΟ, και την Κύπρο, την οποία έτσι κι αλλιώς δεν υπολογίζει. Είναι λάθος η προσέγγιση. ∆ιότι έχουµε φύγει εδώ και καιρό από το συγκεκριµένο θέµα. Το «αν θα χτυπήσει» είναι παρελθόν. Το βασικό ερώτηµα πρέπει να είναι αυτό: «Πότε θα χτυπήσει».

Και εξηγούµαι: Η τελευταία του κίνηση παραπέµπει ξεκάθαρα σε «θερµό επεισόδιο» για να επιρρίψει τις ευθύνες πρώτιστα στην Ελλάδα. ∆ιότι στην Κύπρο δεν µπορεί να παίξει αυτό το βρώµικο παιχνίδι. Η Κύπρος δεν έχει ούτε πολεµική αεροπορία ούτε ναυτικό για να τον σταµατήσει. Αντίθετα, η Ελλάδα µπορεί να στείλει, απέναντι στα δικά του, πολεµικά πλοία στη θάλασσα και πολεµικά αεροπλάνα στον αέρα. Και στην περίπτωση που τα δικά του εισέλθουν σε ελληνικά ύδατα, που οι φίλοι µας οι Αµερικανοί χαρακτήρισαν «αµφισβητούµενα ύδατα», θα γίνει το «κακό». Η Αθήνα έχει µόνο µία επιλογή, για να ξεµπερδεύει µε τον τουρκικό τσαµπουκά. Πρέπει να αντιδράσει. Το γνωρίζει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Βασικά, ξέρει πως αν επιτρέψει σε τουρκικό πολεµικό να εισέλθει στην υφαλοκρηπίδα ή στα όρια της ΑΟΖ, που δεν οριοθετήσαµε ακόµη, την εποµένη δεν θα είναι πρωθυπουργός.

Και επειδή θα αρχίσουν να φωνάζουν και οι νεοφιλελεύθεροι εθνοµηδενιστές και οι πολεµοχαρείς εθνικιστές, που στα δύσκολα κρύβονται, απλά εννοώ ότι θα φύγει µόνος του. ∆εν θα τον ρίξει κανείς. Αν όµως αντιδράσει, θα αρχίσει να τον σέβεται και ο Ερντογάν. Είναι από τις περιπτώσεις που στοιχηµατίζω.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας περιστοιχίζεται από θιασώτες του διαλόγου µε την Τουρκία µε οποιοδήποτε τίµηµα. ∆εν κρύβονται οι άνθρωποι. Ο κ. Μητσοτάκης έπρεπε να έχει και έναν-δύο από την αντίθετη σχολή, διότι µόνο έτσι θα µπορεί να πάρει τις ορθές αποφάσεις. Προσωπικά δεν έχω γνώση των σκέψεων του πρωθυπουργού. Ακούω διάφορα σενάρια. Και για έναν περίεργο λόγο δεν είναι του στυλ «πάµε να τα βρούµε» µε τους Τούρκους.

«Όχι» σε διάλογο υπό απειλές

Πληροφορούµαι ότι σκέφτεται ορθά: ∆εν λέει «όχι» στον διάλογο. Ποιος λογικός άνθρωπος θα έλεγε «όχι»; Αλλά τονίζει στους συνεργάτες του ότι δεν πάει σε διάλογο υπό απειλές και εκβιασµούς. Και ζητά τερµατισµό όλων ανεξαιρέτως των προκλήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι σύµβουλοι δεν νοµίζω ότι µπορούν να διαφωνήσουν µε αυτή την προσέγγισή του. Αλλά ας το δούµε και εθνικά και κοµµατικά. Τι τον συµφέρει. Βασικά, το ερώτηµα πρέπει να είναι τι συµφέρει τη χώρα και τον λαό της. Εγώ απεχθάνοµαι τον πόλεµο. Τον έζησα στα 16 µου στην Κύπρο. Είναι τροµακτικός ο φόβος που προκαλούσε η κραυγή «έρχονται οι Τούρκοι»! Η φράση «έκλεινε» µέσα της τον θάνατο.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο συµφέρει η επικράτηση της ειρήνης, όχι ο πόλεµος. Το θέµα όµως είναι ότι τον πόλεµο τον οργανώνει ο κακός γείτονας. Που θέλει να µοιράσουµε το Αιγαίο και την Κύπρο µε την υπογραφή µας. Μπρος γκρεµός και πίσω ρέµα. ∆υστυχώς ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι η υποχώρηση δεν είναι στις επιλογές του. ∆εν µπορώ να πω το ίδιο για τον Πρόεδρο της Κύπρου, που µας προετοίµασε ήδη ότι οι πολίτες στο νησί δεν έχουν καµία τύχη. Μαζεύουν εκατοµµύρια κάθε χρόνο στο ταµείο για την άµυνα, και οι αθεόφοβοι δεν τα χρησιµοποιούν για να αγοράζουν όπλα. ∆εν υπάρχει σωτηρία. Το γνωρίζω…

∆εν είναι όλα αρνητικά, ούτε και µαύρα και άραχνα. Η κινητοποίηση του κ. Μητσοτάκη, µε τον κ. Αναστασιάδη ως υποστηρικτική δύναµη, αποφέρει καρπούς. Αλλά ακόµα δεν τους βλέπω να τολµούν στο 100%. Βλέπω µια κάποια αδικαιολόγητη διστακτικότητα. Η Ελλάδα και η Κύπρος µπορούν να αγοράσουν ασφάλεια. Ζούµε σε άλλες εποχές. Ή τολµάς να παίξεις µε µια δύναµη ή κάνεις το καλύτερο, κατά τη γνώµη µου. Σχεδιάζεις µε τις περιφερειακές δυνάµεις.

Πληροφορήθηκα ότι µε το Ισραήλ προχώρησαν σε σοβαρές συµφωνίες στην περίπτωση χτυπήµατος από την Τουρκία. Χωρίς τη συµµετοχή των ισραηλινών Ενόπλων ∆υνάµεων, αλλά µε τη χρήση όλων των υπολοίπων µέσων. Καλή εξέλιξη. Με τη Γαλλία τα πράγµατα είναι διαφορετικά. Προσφέρει ασφάλεια, ό,τι κι αν σηµαίνει η λέξη. Αρα, πρέπει να παίξουν το «άλογο» της Γαλλίας. Είναι µια καλή στιγµή, διότι διακυβεύονται και τα γαλλικά συµφέροντα από την επιθετικότητα της Τουρκίας…

Διαβάστε ακόμη