Αγκάθι για την Τουρκία το «στρατόπεδο» Μενέντεζ

Κάποτε, όταν μιλούσε ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ για την Ελλάδα και την Κύπρο, είναι ζήτημα αν εξασφάλιζε ένα μονόστηλο στα ελληνικά και κυπριακά Μέσα Ενημέρωσης. Τώρα με ικανοποίηση διαπιστώνουμε ότι όλα τα ελληνικά και τα κυπριακά ΜΜΕ τον τιμούν στα πρωτοσέλιδά τους και στα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών. Και τότε του άξιζε, και τώρα πολύ περισσότερο, καθώς έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που γνωρίζει τόσο καλά τα εθνικά θέματά μας όσο λίγοι πολιτικοί στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Είναι τυχερές οι δύο χώρες που έχουν την υποστήριξή του, αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι λόγω του κ. Μενέντεζ έχουν έρθει στο «στρατόπεδό» μας και σημαντικοί βουλευτές και γερουσιαστές που υποστηρίζουν τα δίκαια του Ελληνισμού. Δυστυχώς και η περίπτωση του γερουσιαστή και άλλων υποστηρικτών της Ελλάδας αντιμετωπίζονται «ρηχά».

Πολύ λίγοι αναζητούν να πληροφορηθούν πώς ένας κουβανικής καταγωγής Αμερικανός νομοθέτης έχει φτάσει να ηγείται των προσπαθειών για δικαίωση της Κύπρου και προστασία του Αιγαίου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η απάντηση είναι μία: οφείλεται στην Ομογένεια και βασικά στους Ελληνοκύπριους ομογενείς, οι οποίοι για 45 χρόνια συνεχίζουν έναν αγώνα που έχει εγκαταλειφθεί και σε αυτήν την ίδια την Κύπρο. Πίσω από την υποστήριξη του κ. Μενέντεζ βρίσκεται η οικογένεια Ζαμπά, με καταγωγή από την κατεχόμενη Μόρφου. Ηταν ο καταλύτης. Και αυτό δείχνει τι θα μπορούσε να κάνει η Ελληνοαμερικανική Κοινότητα, εάν το ελληνικό της «κομμάτι», που απουσιάζει ηχηρά από τις προσπάθειες για τα εθνικά θέματα, βοηθούσε όσο οι Ελληνοκύπριοι που ζουν και δημιουργούν στην Αμερική.

Δεν ιδρώνει το αυτί του

Ο Ρόμπερτ Μενέντεζ είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Τουρκίας και οι τουρκικές οργανώσεις τον στόχευσαν πολλές φορές. Ομως δεν ιδρώνει το αυτί του. Την Τετάρτη έδωσε ακόμα μια σημαντική ομιλία -για την τουρκική ανάμειξη στη Λιβύη αυτήν τη φορά- στην Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, της οποίας είναι το δεύτερο πιο σημαντικό μέλος. Οπως πάντα ήταν καλά διαβασμένος και... απολαυστικός. Υπό την έννοια ότι «έσφαξε» με το βαμβάκι τους αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που ασχολούνται με τα συγκεκριμένα ζητήματα. Και εδώ τίθεται πραγματικά ένα τεράστιο θέμα και θα πρέπει η Αθήνα και η Λευκωσία, σε συντονισμό με οργανώσεις της Ομογένειας, όπως η HALC, που παίζει «σοβαρό παιγνίδι» στην Ουάσιγκτον, να δουν πώς θα αντιμετωπίσουν τους γραφειοκράτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ανεξάρτητα από το τι πρεσβεύει ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ.

ΚΟΣΜΟΣ 13.02.2020 07:28

Μιχάλης Ιγνατίου: Η «ανάκριση» Μενέντεζ και το μάθημα για την παραβατική Τουρκία

Μιχάλης Ιγνατίου: Η «ανάκριση» Μενέντεζ και το μάθημα για την παραβατική Τουρκία

Ο γερουσιαστής έστρωσε ήδη το... χαλί. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα οι Αμερικανοί αξιωματούχοι να βάζουν στο ίδιο καζάνι την παραβατική Τουρκία με την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ομιλούν γενικά και αόριστα ότι καλούν όλους να αποφεύγουν ενέργειες που αυξάνουν την ένταση. Οπως υπογράμμισε εμφατικά ο γερουσιαστής Μενέντεζ, μόνο μία χώρα παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτή είναι η Τουρκία και μόνο η Τουρκία. Ο Αμερικανός αξιωματούχος που κατέθετε στην Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων, τον οποίο και τον λυπήθηκε η ψυχή μας, αναγκάστηκε υπό την ασφυκτική πίεση του κ. Μενέντεζ να παραδεχθεί ότι ούτε η Ελλάδα ούτε η Κύπρος προκαλούν την παραμικρή ένταση στη Μεσόγειο. Αυτές οι γενικόλογες ανακοινώσεις της αμερικανικής κυβέρνησης πρέπει να σταματήσουν.

Οι Αμερικανοί νομοθέτες στην πλειονότητά τους πιστεύουν ότι η Τουρκία είναι ένας αναξιόπιστος και απρόβλεπτος σύμμαχος, που θέτει σε κίνδυνο τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα

Πρέπει, πάντως, να σημειώσουμε ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει κάνει καλές δηλώσεις για την Κυπριακή Δημοκρατία. Η γραπτή ανακοίνωση που αφορά το Γιαβούζ, και η οποία εκδόθηκε αρχικά τον περασμένο Αύγουστο, έχει στο μεταξύ βελτιωθεί ακόμα περισσότερο, καθώς κάνει αναφορές εναντίον της κατοχικής δύναμης και υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρ’ όλα αυτά, εκεί που αναμένει κανείς και το επόμενο βήμα, επιστρέφουν στις συστάσεις προς όλους. Αυτή η τακτική είναι απαράδεκτη και πρέπει να τονιστεί από την Αθήνα και τη Λευκωσία στην Ουάσιγκτον, καθώς έχουν αποκτήσει το «δικαίωμα» να απαιτούν, διότι προσφέρουν πολύ περισσότερα στους Αμερικανούς απ’ όσα παίρνουν.

Οι Αμερικανοί νομοθέτες στην πλειονότητά τους πιστεύουν ότι η Τουρκία είναι ένας αναξιόπιστος και απρόβλεπτος σύμμαχος, που θέτει σε κίνδυνο τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα. Είναι αυτή μια θετική προσέγγιση και μακάρι να την ενστερνίζονταν ο πρόεδρος Τραμπ και οι συνεργάτες του που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Δυστυχώς περί άλλα τυρβάζονται. Ομως, η Αθήνα και η Λευκωσία τηρούν τις όποιες δεσμεύσεις ανέλαβαν στο πλαίσιο της συνεργασίας με την Αμερική αλλά και υλοποιούν τις όποιες υποσχέσεις δόθηκαν. Η Ουάσιγκτον πρέπει να τηρήσει τις δικές της δεσμεύσεις. Οταν ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο υπόσχεται να προφυλάξει την ασφάλεια της Ελλάδας, πώς το εννοεί; Δεν έπρεπε μέχρι σήμερα να έχει τερματιστεί η τουρκική παραβατικότητα και επιθετικότητα.

Είναι βέβαιο ότι η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, μέσω της συνεργασίας της με την Τουρκία του Ερντογάν, είναι πιο επικίνδυνη για τα ελληνικά και τα κυπριακά συμφέροντα. Είναι επικίνδυνη και για τα αμερικανικά συμφέροντα, χωρίς αμφιβολία. Πήραν ένα ρίσκο οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου αποφασίζοντας να συνεργαστούν με την Αμερική, σε μια εποχή κατά την οποία η Τουρκία έχει μετατραπεί σε όχημα για τη Μόσχα. Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, να συγχωρούν την Τουρκία για όλες τις αντιαμερικανικές ενέργειές της και στην ουσία να δικαιώνουν τις απειλές της εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Ο γερουσιαστής Μενέντεζ έχει απόλυτο δίκιο να φωνάζει...

Διαβάστε ακόμη

Ερευνητές ανέπτυξαν ακουστικά που μπορούν να εντοπίσουν πρώιμα σημάδια Αλτσχάιμερ - Πώς λετουργούν

Κατά της διαγραφής Σαμαρά ο Καραμανλής: Η κριτική δεν αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μέτρα - Δεν με ενδιαφέρει η Προεδρία

Εορταστικό ωράριο 2024: Πότε ξεκινάει - Ποιες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά

Σε τροχιά κλιμάκωσης ο πόλεμος στην Ουκρανία; Το επόμενο βήμα του Πούτιν, τα πυρηνικά και ο παράγοντας Τραμπ