Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: «Εγώ, η Γκρέτα, ο Φατσέας και ο σεβασμός μου στον Μανουσάκη»

«Ρόμπιν» στο Θέατρο Ιλίσια, εκπροσωπώντας τη σύγχρονη, οικουμενική αγωνία για το οικολογικό μας μέλλον, όπως αναδύεται μαζί με άλλα εξίσου καίρια, κοινωνικά ζητήματα στο έργο Children που εμπνεύστηκε η Βρετανίδα Lucy Kirkwood από την έκρηξη του πυρηνικού αντιδραστήρα στη Φουκουσίμα το 2011. «Φώντας» στο νέο Μικρό Άνεσις, θυμίζοντας τη νεοελληνική πραγματικότητα όπως την αποτύπωνε ανεξίτηλα και χουμοριστικά ο Δημήτρης Κεχαΐδης τη δεκαετία του ΄70 στο αξεπέραστο «Τάβλι» του. «Σουλτάνος» στην έκτακτη συμμετοχή του στην σειρά «Κόκκινο Ποτάμι» που σκηνοθέτησε ο Μανουσάκης για το Open. «Αλέκος Λεπίδας» στον ΑΝΤ1 για χάρη του σήριαλ «Πέτα τη φριτέζα» και οσονούπω ξανά «Βαγγέλης Φατσέας» στα καινούρια επεισόδια του «Καφέ της Χαράς».

Εάν η υποδοχή και η επιτυχία ενός ηθοποιού καταμετράται στους ρόλους που του προτείνονται κάθε σεζόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γεράσιμος Σκιαδαρεσης είναι ένας πολυζήτητος, πολυαγαπημένος ηθοποιός. Το ταλέντο όμως είχε..προηγηθεί της τηλεοπτικής του διασημότητας όταν δοκιμαζόταν σε ιστορικές πια ταινίες του ελληνικού σινεμά και στα οφ-Μπροντγουεϊ θέατρα που του χάρισαν την ικανότητα της μεταμόρφωσης. Φέτος, το ταλέντο κι αυτή του η ικανότητα θα εξασκηθούν…πολλαπλώς.  Αλλά όπως λέει και ο ίδιος «κάνω ένα πείραμα και θα δείξει».

Το Children είναι ένα πολύ σύγχρονο έργο με οικολογικές ανησυχίες και κοινωνικές ευαισθησίες και το παρουσιάζετε λίγο καιρό μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Κλίμα και το διχασμό της κοινής γνώμης για την περίπτωση της 16χρονης Γκρέτα Τούνμπεργκ. Ποια είναι η άποψή σας;

Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος είναι από πίσω από αυτό το κορίτσι, ποιος είναι αυτός και τι λέει. Μένω στο πρώτο επίπεδο και ακούω τη φωνή αγωνίας ενός νέου παιδιού, μία φωνή, μάλιστα, που δεν είναι μόνο δικιά του, αλλά και δικιά μας και του κόσμου ολόκληρου. Από τη στιγμή που θεωρώ ότι αυτό που λέει με ενδιαφέρει και είναι προσανατολισμένο σε ένα καλό σκοπό, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ασχοληθώ με το αν την υποκινεί ο πατέρας της, κάποιοι μάνατζερ ή κάποια funds και ιδρύματα. Δεν περιμένω από την Τούμπεργκ να λύσει όλο το πρόβλημα. Μένω, όμως, στο ότι βγαίνει ένα παιδί και διαμαρτύρεται γιατί διεκδικεί ένα μέλλον που του ανήκει και εμείς του το παραδίδουμε λάθος. Σε αυτό επίπεδο τάσσομαι μαζί της και προσπαθώ να εκπροσωπηθώ από αυτή τη φωνή και ας έχει από πίσω της και μάνατζερ.  Άλλωστε όλοι έχουν έναν μάνατζερ, πια.

Επιστρέφοντας στη δική σας καθημερινότητα, πέρα από τα δύο θέατρα στα οποία μοιράζετε το χρόνο σας, συμμετέχετε και στην σειρά του Open «Κόκκινο Ποτάμι», πρωταγωνιστείτε στο «Πέτα της φριτέζα» κι ετοιμάζεστε και για τα καινούρια επεισόδια του «Καφέ της Χαράς». Πώς τα καταφέρνετε;

Κάνω ένα πείραμα και θα δείξει Δεν το έχω ξανακάνει σε τέτοιο βαθμό εδώ και πολλά χρόνια.. . Ήταν δύσκολο να πω όχι. Στο «Κόκκινο Ποτάμι» που έχω π.χ. μία συμμετοχή, ο Μανουσάκης που τον εκτιμώ και τον σέβομαι βαθιά, μου ζήτησε τη βοήθειά μου κι ήθελα οπωσδήποτε να του τη δώσω. Όσον αφορά στο θέατρο αναγκάζεσαι συχνά πια να κάνεις παραπάνω πράγματα είτε γιατί στο ζητάνε φίλοι, είτε γιατί δεν βγαίνεις οικονομικά με το ένα, είτε γιατί σου αρέσουν πολύ όλες οι προτάσεις-όπως συνέβη σ΄εμένα.

Υπάρχει μία μεγάλη κουβέντα στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια για τη μυθοπλασία.. Κάποτε ήταν σχεδόν αυτονόητη. Τώρα πια είναι είδος πολυτελείας;

Περάσαμε μία φάση που τα κανάλια θεωρούσαν ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερα τη μυθοπλασία γιατί δεν είναι κερδοφόρα κι ότι θα βρουν άλλους τρόπους- είτε με την αγορά ξένων σήριαλ, είτε με παιχνίδια και ριάλιτυ- ώστε να βγάλουν περισσότερες ώρες προγράμματος με λιγότερα χρήματα. Νομίζω ότι αυτή η άποψη αρχίζει να υποχωρεί. Τα κανάλια αντιλαμβάνονται ότι η μυθοπλασία έχει τεράστια δύναμη ειδικά όταν σέβεται τον τηλεθεατή. Η μυθοπλασία μπορεί να είναι μία ακριβή επένδυση που δεν θα σου φέρει αμέσως χρήματα, αλλά κάποια στιγμή, με τις επαναλήψεις, θα στα φέρει.

Για το «Κόκκινο Ποτάμι» έκαναν ήδη εντύπωση οι αντιδράσεις ποντιακής καταγωγής τηλεθεατών που συγκινήθηκαν με ό,τι αφορά αυτό το οδυνηρό κομμάτι της ιστορίας τους..

Θεωρώ θησαυρό για σενάρια πολλά ανάλογα κομμάτια της ιστορίας μας που για την ώρα δεν τα έχουμε αγγίξει καν. Κομμάτια και από τη νεότερη ιστορία μας-γιατί όσο πιο παλιά πάμε, τόσο πιο δύσκολες οικονομικά γίνονται οι σειρές.  Αλλά και από την Κατοχή και μετά υπάρχουν τόσες σκοτεινές ιστορικές σελίδες που θα ήταν πολύτιμες αν τις ψάχναμε λιγάκι και κάναμε και σειρές. Παλιότερα γίνονταν τέτοια πράγματα όπως π.χ. η σειρά που βασιζόταν στη ζωή της Παπαδάκη.

Τι άλλο λείπει από την ελληνική μυθοπλασία στην τηλεόραση;

Επειδή βλέπω πολύ συχνά ξένες σειρές στο BBC ή στο Netflix, βλέπω και πόσο εκμεταλλεύονται τα πάντα, από λογοτεχνικά κείμενα μέχρι διάφορα παραλειπόμενα της ιστορίας τους. Εμείς το έχουμε αφήσει αυτό το υλικό ανεκμετάλλευτο κι ας έχουμε τεράστιο ιστορικό και λογοτεχνικό πλούτο. Κατηγορούμε βέβαια το κοινό ότι πέφτει εύκολα. Και υπάρχει κι ένα ποσοστό αλήθειας σ΄αυτό: αν δώσεις στο κοινό ένα σάπιο προϊόν, θα το φάει μία χαρά. Όμως όταν βρει το καλό θα το αγκαλιάσει.

Εσείς είχατε κάνει σημαντική πορεία και στο θέατρο και στο σινεμά προτού να κερδίσετε τόση δημοσιότητα. Πώς είναι όμως να έχεις κάνει μία τέτοια πορεία, αλλά να γίνεσαι γνωστός στο ευρύ κοινό ως «Φατσέας» από το «Καφέ της Χαράς»;

Συνειδητοποίησα ότι δεν παλεύεται με τίποτα. Από τη στιγμή που θα σου τύχει μία μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση, είναι δύσκολο να αποφύγεις και την αναγνωρισιμότητα και την ταύτιση με ένα ρόλο. Στην αρχή αυτό δεν με ενθουσίασε. Μετά έμαθα να το διαχειρίζομαι.

Φυσικά αυτό στο θέατρο δεν συμβαίνει..

Ε ναι. Δεν θα σε φωνάξει κανένας στο δρόμο «Μαλβόλιο» επειδή έπαιξες στη «Δωδεκάτη νύχτα». Άλλη δύναμη έχει η τηλεόραση. Μπαίνεις στο σπίτι του άλλου κι εκείνος σε αισθάνεται δικό του πρόσωπο και σε θυμάται με αυτό το όνομα, πράγμα που έχει καλά και κακά. Θ’ αντιμετωπίσεις π.χ. και τη χαρά του άλλου που σε βλέπει και σου λέει «πόσο μου αρέσετε και πόσο χαίρομαι που σας βλέπω από κοντά», θ’ αντιμετωπίσεις και τον αγενή που θεωρεί ότι έχει την οικειότητα να έρθει και να σου ρίξει μία σφαλιάρα.

 Πόσο δύσκολο είναι όμως για έναν ηθοποιό να το διαχειριστεί όλο αυτό χωρίς η τηλεοπτική του διασημότητα να καθορίσει από εκεί και πέρα όλες του τις επιλογές; Εσείς βέβαια καταφέρατε και ισορροπήσετε..

Εμένα ευτυχώς δεν με καθόρισε ο ρόλος του Φατσέα. Βέβαια στο δρόμο «Φατσέα» με φωνάζουν. Ή μπορεί να με δουν σε μία παράσταση και να μου πούν μετά «Φατσέα, μου άρεσε πολύ το έργο»-όπως μου συνέβη πέρυσι που έπαιζα στο «Τίμημα» του Μιλερ! Αλλά εμένα αυτό δεν με έχει καθορίσει γιατί ποτέ δεν πίστεψα στο διαχωρισμό εμπορικού-ποιοτικού και γιατί ποτέ δεν ήταν ζητούμενο μου η αναγνωρισιμότητα. Από κει και πέρα θεωρώ ότι οι ηθοποιοί πρέπει να ασκούμαστε κάνοντας πράγματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.

Το εφαρμόσατε προφανώς..

Έχω δεχτεί κι αποδεχτεί διάφορες προκλήσεις ακόμα κι όταν κάποιοι δεν περίμεναν ότι θα το κάνω Και όμως το έκανα γιατί σε εκείνη τη φάση με ενδιέφερε να ανοίξω λίγο και προς τα κει τους ορίζοντές μου.

Ανοίξατε πρόσφατα τους ορίζοντες σας και προς μία τηλεοπτική παραγωγή μεγάλου βεληνεκούς στην Ιταλία. Οι όροι εκεί ήταν καλύτεροι;

Ε ναι φυσικά!

Σε τι υστερούμε;

Στην όλη αντίληψη. Τα χρήματα αλλού είναι πολύ περισσότερα. Από κει και πέρα στις περισσότερες χώρες το κράτος ενισχύει τέτοιες δουλειές, τις φροντίζει και τις αγαπάει. Π.χ. Θα σου δώσουνε τους χώρους που ζητάς, θα βγάλεις άνετα τις άδειες που θέλεις, θα κάνεις τη δουλειά σου ευκολότερα. Και επίσης πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ο σεβασμός απέναντι στον καλλιτέχνη. Θα προσπαθήσουν να σου κάνουν τις συνθήκες όσο καλύτερες γίνεται, για να κάνεις και εσύ όσο καλύτερα μπορείς τη δουλειά σου.

 Κι εδώ;

Στην Ελλάδα ισχύει το εντελώς αντίθετο. Είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Σκεφτείτε ότι εδώ, ενώ λέγαμε ότι εκτιμούμε το έργο κάποιων ανθρώπων, στην πράξη δεν ήταν για μας παρά «θεατρίνοι» με την υποτιμητική έννοια. Ναι μεν μας άρεσε ο Αυλωνίτης ή ο Παπαγιαννόπουλος, αλλά αν ήταν να γίνει το παιδί μας ηθοποιός λέγαμε «μα θεατρίνος θα γίνεις;»  Πάντα υπήρχε μία βαθιά ριζωμένη υποτίμηση αυτής της δουλειάς, κάπως σαν εκείνο το «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά..». Ίσως μας έμεινε από την αρχαιότητα τότε που έθαβαν τους ηθοποιούς εκτός των τειχών της πόλης!

Info

Children (2016), της Lucy Kirkwood στο Θέατρο Ιλίσια (Παπαδιαμαντοπούλου 4, τηλ.210 7210045), σε απόδοση Γιωργή Τσουρή, σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου, σκηνικά Γιάννη Μουρίκη, κοστούμια Αρετής Μουστάκα Παίζουν: Ρένια Λουϊζίδου, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Πέγκυ Σταθακοπούλου. Από 26 Οκτωβρίου κάθε Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα.

Το τάβλι, του Δημήτρη Κεχαΐδη στο Μικρό Άνεσις (Λεωφ. Κηφισίας 14 ,Αμπελόκηποι Τηλ.: 2107718943), σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, σκηνικά Πουλχερίας Τζόβα, κοστούμια Μαρίας Παπαδοπούλου, μουσική Θοδωρή Οικονόμου, φωτισμούς Νίκου Σωτηρόπουλου. Παίζουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης. Από 23 Οκτωβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη

Διαβάστε ακόμη

Δεκατρείς γυναικοκτονίες από τις αρχές του 2024: Τα στοιχεία-σοκ για την ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα

Επιστροφή Τραμπ στον Λευκό Οίκο: Το «παγωμένο» κλίμα και η θερμή χειραψία με τον Μπάιντεν στις κάμερες – Τι συζήτησαν οι δυο άνδρες

Οι αναφορές της ΕΥΠ για τις σχέσεις Λευκωσίας-Αθήνας πριν το πραξικόπημα: «Ο Μακάριος εκβιάζει την Ελληνικήν Κυβέρνησιν»

Ιβάν Γιοβάνοβιτς: «Μπροστά σε 60.000 κόσμο πάμε μόνο για τη νίκη»