┋ Θέατρο ┋ 14.11.2019 12:14

Πολιτιστικός Συντάκτης

Ενότητες στο άρθρο: 📌 Info

Πέτρος Ζούλιας: Ρέπουμε προς την παραίτηση, την κατάθλιψη και την απομόνωση

Ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης μιλά στο ethnos.gr για τις νέες του παραστάσεις, σχολιάζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και εξηγεί γιατί ζούμε σε μια εποχή που περιμένουμε χωρίς να διεκδικούμε

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά ┋

Από παιδί τον χαρακτηρίζει μία υπερευαισθησία, η οποία τον βοηθάει να εμβαθύνει σε πολλά και διαφορετικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω του. Από δίπλα έρχονται και η ανασφάλεια με την ανησυχία. Αυτά τα τρία «τέρατα» δημιουργούν, σύμφωνα με εκείνον, το κύτταρο κάθε αληθινού καλλιτέχνη. Ο Πέτρος Ζούλιας έχει περάσει ατελείωτα βράδια μελετώντας θεατρικά κείμενα με ουίσκι και τσιγάρα. Φέτος, μονοπωλούν την ενέργεια και τη διαθεσιμότητά του τρεις εξαιρετικές παραστάσεις με πρωταγωνιστές ορισμένους από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς.

Η «Μαρίκα» είναι μια παράσταση εμπνευσμένη από τη μυθιστορηματική ζωή και το έργο της Μαρίκας Κοτοπούλη, μιας αμφιλεγόμενης γυναίκας, που κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλα το στίγμα της στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, ενώ «Οι Φάλαινες του Αυγούστου» είναι ένα υπέροχο έργο, ύμνος στη ζωή και στην ανθρώπινη αλληλεγγύη. Τέλος, η «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» είναι μία ιστορία διαποτισμένη με τις πικρές μνήμες των χαρακωμάτων και της εθνικής χρεοκοπίας της Μεγάλης Ιδέας.

Ο Πέτρος Ζούλιας μιλά στο ethnos.gr για τις νέες του παραστάσεις, σχολιάζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και εξηγεί γιατί ζούμε σε μια εποχή που περιμένουμε χωρίς να διεκδικούμε.

Πώς ακριβώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το θέατρο και τι ήταν αυτό που σας οδήγησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Είχα έναν θείο, φανατικά θεατρόφιλο, που με πήγαινε από παιδάκι στο θέατρο. Από οκτώ χρονών γοητεύτηκα από τη μαγεία της σκηνής. Ανέκαθεν με παρέσυρε το παραμύθι, η διαφυγή από την καθημερινότητα. Αργότερα, η φοίτηση στη Νομική σχολή μάλλον εξώθησε την ανάγκη μου να 'ρθω σε επαφή με τον κόσμο του θεάτρου.

Μετά από τόσες παραστάσεις που έχετε σκηνοθετήσει, έχετε αναρωτηθεί τι είναι αυτό που κάνει ένα καλό σκηνοθέτη;

Καλός σκηνοθέτης είναι για μένα ο διαθέσιμος σκηνοθέτης. Διαθέσιμος απέναντι στον συγγραφέα και στο θίασό του. Πάντα το έμψυχο υλικό δίνει φτερά στην έμπνευση. Το οδηγείς και σε οδηγεί.

Πώς αποφασίζετε αν μια πρόταση για να σκηνοθετήσετε σας ενδιαφέρει; Γιατί επιλέξατε φέτος τα έργα «Μαρίκα», «Φάλαινες του Αυγούστου» και «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια»;

Είμαι καλλιτέχνης της καρδιάς. Θέλω να με συγκινεί το θέμα του έργου που επιλέγω. Να 'χει να πει κάτι στην ψυχή του θεατή. Φέτος και τα τρία μου έργα θέτουν τον άνθρωπο στο προσκήνιο. Τα μεγάλα του θέματα.Τις διαχρονικές του αγωνίες. Τον αγώνα του να σπάσει τα δεσμά του συστήματος. Να δει το μέγεθος της ελευθερίας του, της δύναμής του. Να αποδεχθεί το είναι του.

Υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στα τρία έργα; Ποια η διαφορά ανάμεσα στην παρουσίαση μιας βιογραφίας και μιας φανταστικής ιστορίας;

Αγαπώ τη διαφορετικότητα. Και στις τρεις παραστάσεις οι βασικοί ήρωες έρχονται κόντρα στα ήθη της εποχής τους. Σπάνε τα κοινωνικά πρότυπα. Επαναστατούν! Για τη βιογραφία της «Μαρίκας» χρειάστηκε βαθιά έρευνα. Όσο κι αν φεύγεις από τα πραγματικά περιστατικά οφείλεις να τα δεις. Έχεις άλλου είδους δεσμεύσεις στο πως μεταφέρεις τη ζωή ενός προσώπου που υπήρξε.

Η Μαρίκα Κοτοπούλη δεν είναι λογοτεχνική ηρωίδα, αλλά υπαρκτό πρόσωπο. Τι κρατήσατε από τη «γνωριμία» σας με αυτή τη προσωπικότητα;

Η «Μαρίκα» μου έμαθε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι πολλοί την ίδια στιγμή. Η Κοτοπούλη είναι αίρεση και αναίρεση της ταυτότητάς της. Είναι βασιλική με αριστερή νοοτροπία. Ερωτεύεται άνδρες και γυναίκες. Διδάσκει και διδάσκεται. Υπηρετεί τη τραγωδία και τη λαϊκή επιθεώρηση με το ίδιο πάθος. Συμπεριφέρεται σαν κυρία και σαν γυναίκα του δρόμου. Μέσα από τη Μαρίκα είδα το δαιμόνιο της φυλής μας. Την αντιφατική Ελλάδα. Τη μόνιμα διχασμένη. Την ακρότητα που τη χαρακτηρίζει. Χθες, σήμερα, αύριο.

Πώς καταφέρνετε να σκηνοθετείτε παράλληλα τόσες παραστάσεις; Δεν κουράζεστε;

Προσπαθώ να μην είμαι σκηνοθέτης μανιέρας.Τα έργα με πάνε στους σκηνικούς κόσμους που δημιουργώ και που προσπαθώ να μην μοιάζουν μεταξύ τους. Με ανανεώνει και με εξελίσσει η διαφορετικότητα των θεμάτων. Βιολογικά κουράζομαι. Ψυχικά και πνευματικά, όμως, αισθάνομαι ότι κερδίζω μέσα από την εναλλαγή των έργων που διαχειρίζομαι.

Πιστεύετε πώς μπορεί να σπουδάσει κάποιος επαρκώς σκηνοθεσία και υποκριτική στην Ελλάδα; Οι σχολές υποκριτικής μπορούν να ανταποκριθούν σε σχέση με τις ξένες;

Ναι, πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσει το κόμπλεξ κατωτερότητας της εγχώριας παραγωγής ηθοποιών και σκηνοθετών σε σχέση με τους αντίστοιχους του εξωτερικού. Το θέατρο είναι καταρχήν πράξη και όχι θεωρία. Η σύγχρονη παιδεία των καλλιτεχνών έχει προχωρήσει. Οι νέοι διαθέτουν τεχνική και γνώση που στους παλαιότερους έλειπε. Πατούν στη σκηνή με νέα όπλα. Δυστυχώς, αν κάτι απουσιάζει, αυτό είναι το πάθος, το μεράκι και το όραμα.

Ποια πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της κοινωνίας σήμερα;

Παρατηρώ μια παθητική, ηττοπαθή στάση απέναντι στα πράγματα. Γύρω μας υπάρχει έλλειψη πίστης και ενθουσιασμού. Ρέπουμε -άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο- προς την παραίτηση, την κατάθλιψη και την απομόνωση.

Ζούμε ακόμη την εποχή των stars; Ακόμη και αν αυτοί είναι οι πολιτικοί;

Η δύναμη του επικοινωνιακού παιχνιδιού παράγει ακόμα stars. Ζούμε στην εποχή των media και της εικόνας. Έχω την αίσθηση, ότι είτε από την πολιτική, είτε από το θέαμα, οι νέοι σταρς είναι πιο εφήμεροι, πιο αναλώσιμοι. Εύκολα ανεβαίνουν και εύκολα χάνουν τη δύναμή τους.

Θεωρείτε ότι η χώρα μας μπορεί να κυβερνηθεί με δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους;

Πάντα ελπίζω σε ένα πιο δίκαιο και αξιοκρατικό σύστημα. Μάλλον αυτό έχει να κάνει με το ρομαντικό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Είναι μεγάλη ιστορία το πώς και από ποιους θα υπάρξει αυτή η διακυβέρνηση. Γενικά πιστεύω περισσότερο στα πρόσωπα και λιγότερο στα κόμματα.

Πώς κρίνετε τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης;

Όλα κρίνονται στο χρόνο. Μια καλή εκκίνηση δεν εγγυάται το μέλλον. Μου αρέσει που γίνεται μια προσπάθεια ελέγχου της εγκληματικότητας. Διαφωνώ με την ακραία ρατσιστική αντιμετώπιση του αντικαπνιστικού νόμου. Είμαι μανιώδης καπνιστής.

Πιστεύετε ότι ζούμε σε μια εποχή που περιμένουμε χωρίς να διεκδικούμε;

Επαναστατικό είναι ό,τι διεκδικεί, αμφισβητεί, ανατρέπει. Δεν έχουμε οράματα. Δεν πιστεύουμε σε κάτι πολύ για να μας δώσει ώθηση να αντιδράσουμε. Είμαστε κλονισμένοι. Προδομένοι από τις σημαίες και τις ιδεολογικές μας επιλογές. Τώρα τι μπορεί να γίνει; Αυτό το περιμένω από τους νέους και από τον πνευματικό κόσμο, που οφείλει να επαγρυπνά και να εμψυχώνει.

Η Λένα Παπαληγούρα και ο Πέτρος Ζούλιας στην παράσταση «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» (NDP)

Ποια είναι η υπέρτατη ελευθερία για έναν άνθρωπο;

Η ελευθερία της σκέψης και της αυτοδιάθεσης.

Τι θαυμάζετε σε έναν άνθρωπο και τι σας απογοητεύει;

Θαυμάζω τον άνθρωπο που έχει ψυχική αντοχή και που αντιστέκεται. Θαυμάζω τον άνθρωπο που σπάει τα όρια και έχει τη δύναμη της αγάπης. Με απογοητεύει η αχαριστία, η έλλειψη δικαιοσύνης και γενναιοδωρίας.

Ποιο ελάττωμα του χαρακτήρα σας δουλεύετε για να διορθώσετε αυτή την περίοδο;

Την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση και την υπερβολική μου ευαισθησία. Με έχουν κουράσει. Με έχουν βασανίσει πολύ στον άγριο στίβο που αγωνίζομαι για να υπάρξω.

Σας τρομάζει το γήρας ή ο θάνατος;

Με τρομάζει η απώλεια, κυρίως των αγαπημένων μου προσώπων. Το γήρας, όχι δεν με τρομάζει. Έχω αποδεχτεί ότι ο χρόνος κάτι παίρνει αλλά και κάτι σου δίνει.

Για το μέλλον τι σκέφτεστε;

Θέλω να 'μαι καλά στην υγεία μου και να μπορώ να παίρνω και να δίνω το καλύτερο. Με ενδιαφέρει η πρόοδός μου. Η εξέλιξη μου σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.

Info

«Οι Φάλαινες του Αυγούστου»

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά- Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

Πρωταγωνιστούν: Τζένη Ρουσσέα, Έρση Μαλικένζου, Νίκος Γαλανός, Μαρία Αντουλινάκη, Μάκης Πατέλης και Γιάννης Μαρίνος

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 18:30, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 18:30

Θέατρο Χώρα

«Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια»

Συγγραφέας: Στρατής Μυριβήλης
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Χορογραφία: Φώτης Διαμαντόπουλος

Πρωταγωνιστούν: Λένα Παπαληγούρα, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γιούλικα Σκαφιδά, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Χριστίνα Τσάφου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Γιώργος Κωνσταντίνου, Αλμπέρτο Φάις, Ντίνος Σπυρόπουλος, Σταύρος Μερμήγκης, Πατρίκιος Κωστής, Αλεξία Μουστάκα, Χρήστος Ζαχαριάδης, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Βασίλης Λέμπερος, Βαγγέλης Κρανιώτης, Όλγα Σκιαδαρέση, Άννα Κωνσταντίνου, Αλίκη Ζαχαροπούλου, Αντρέας Λόντου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 19.00, Πέμπτη 20.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο και Κυριακή 18.00 και 21.00

Θέατρο Βέμπο

«Μαρίκα»

Κείμενο-σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά-κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός
Φώτα: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

Πρωταγωνιστούν: Νένα Μεντή, Νεφέλη Κουρή, Δημήτρης Σαμόλης, Δεπάστας Γιώργος, Πατέλης Μάκης, Μαντζουράνη Χριστιάννα, Τουντασάκη Μαριάννα, Λόξας Γιώργος, Σίντος Γιάννης και Τόνια Μαράκη

Θέατρο Χώρα

Πρεμιέρα: 13 Δεκεμβρίου 2019

Διαβάστε ακόμη