Γιώργος Σαββίδης: Από σεφ, πρωταθλητής πυγμαχίας στις ΗΠΑ

Σπούδασε μαγειρική, κυνήγησε το όνειρό του στις ΗΠΑ και έγινε... πρωταθλητής πυγμαχίας στην Πολιτεία της Φλόριντα! Η απίστευτη, σαν παραμύθι, ιστορία του Γιώργου Σαββίδη από τη Θεσσαλονίκη υπόσχεται ακόμη καλύτερο τέλος, καθώς ο νεαρός μποξέρ έχει μπροστά του μια μεγάλη καριέρα που τον περιμένει. O ίδιος αντιμετωπίζει πλέον μετά την επιτυχία του τον πειρασμό να γίνει επαγγελματίας μποξέρ! Κι όλα αυτά για έναν αθλητή που δεν είχε παίξει ποτέ πυγμαχία στη ζωή του!

Ο 23χρονος Γιώργος Σαββίδης σπούδασε μαγειρική στην Περαία της Θεσσαλονίκης. «Στην αρχή δούλεψα σε καλά ξενοδοχεία στην Ελλάδα. Υστερα από κάποια χρόνια αποφάσισα ότι δεν μου άρεσε, με κούρασε. Το επάγγελμα απαιτεί πολλές ώρες, δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και δεν πληρώνεσαι επαρκώς. Ημουν όμως τυχερός. Κερδίσαμε οικογενειακώς στην αμερικάνικη λοταρία την πράσινη κάρτα, μία μέρα πριν συμπληρώσω τα 21 χρόνια, που ήταν το κριτήριο για να μπορέσω να την πάρω στα χέρια μου. Και όπως ήταν φυσικό, άρπαξα την ευκαιρία που μου δόθηκε» λέει ο Γιώργος Σαββίδης στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ».

«Εψαχνα γυμναστήριο»

Πώς βρέθηκε, όμως, πρωταθλητής στην πυγμαχία; «Δεν υπήρχε στα πλάνα μου. Εκανα kick boxing και πάλη από 10 χρόνων. Ημουν πρωταθλητής στην Ελλάδα. Είχα μάλιστα έναν δάσκαλο στη Θέρμη, που πάντα μου έλεγε πως έχω καλά χέρια. “Αν πας Αμερική, να παίξεις μποξ” ήταν η συμβουλή του. Στην αρχή πήγα στη Βοστόνη, μετά στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια βρέθηκα στη Φλόριντα. Επιασα δουλειά σε μια ελληνική ταβέρνα ως σερβιτόρος, στο Μπόκα Ρατόν του Γουέστ Παλμ Μπιτς. Και παράλληλα αποφάσισα να κάνω αυτό που αγαπάω και το έχω στον οργανισμό μου. Εψαξα να βρω ένα καλό γυμναστήριο μποξ για να ξεκινήσω προπονήσεις κι εκεί ο προπονητής μού πρότεινε να κάνω ένα δοκιμαστικό. Με έβαλαν να κάνω το γνωστό sparring (ουσιαστικά σαν φιλικό ματς, σαν προσομοίωση αγώνα). Αντιμετώπισα έναν αθλητή που ήταν σε υψηλό επίπεδο. Νίκησα και ο προπονητής μού είπε: “Eχεις μέλλον. Θα δουλέψω μαζί σου”. Αυτό ήταν. Η αρχή είχε γίνει».

Μόλις πήρα τη ζώνη βγήκα στο ρινγκ με την ελληνική σημαία. Ενας κριτής με ρώτησε αν είμαι επαγγελματίας και εντυπωσιάστηκε όταν έμαθε ότι έχω μικρό ιστορικό στο άθλημα

Ο προπονητής της πυγμαχίας συνέστησε στον Γιώργο Σαββίδη να χάσει άμεσα δέκα κιλά. Κατάφερε να τα χάσει μέσα σε έναν μήνα με σκληρή προσπάθεια και άρχισε να αγωνίζεται ερασιτεχνικά. Οποιον αντίπαλο αντιμετώπιζε, τον κέρδιζε. Το επόμενο βήμα ήταν να δηλώσει συμμετοχή στα Golden gloves state championship, τη μεγαλύτερη πολιτειακή διοργάνωση. Πίστεψε στον εαυτό του, ξεκίνησε τους αγώνες και έφτασε μέχρι τέλους, κατακτώντας τη ζώνη του πρωταθλητή!

«Σε παραδέχομαι»

«Μόλις πήρα τη ζώνη βγήκα στο ρινγκ με την ελληνική σημαία. Δεν ήξεραν ποια σημαία ήταν! Ο ένας από τους κριτές με ρώτησε αν είμαι επαγγελματίας και εντυπωσιάστηκε όταν έμαθε ότι έχω πολύ μικρό ιστορικό στο άθλημα. “Σε παραδέχομαι. Ο αντίπαλος που νίκησες είχε δέκα χρόνια εμπειρία στο μποξ” μου είπε. Οταν τους είπα την ιστορία μου, δεν το πίστευαν. Τώρα σκέφτομαι να γίνω επαγγελματίας. Πρέπει να κάνω κάποιους αγώνες και να αποφασίσω πώς θα συνεχίσω. Εχω δύο επιλογές μπροστά  μου. Η πρώτη επιλογή είναι να συνεχίσω ερασιτεχνικά μέχρι τον Μάρτιο, γιατί μετά έχει πάλι διοργάνωση Golden gloves. Αν νικήσω ξανά, θα πάω στα nationals, στους εθνικούς αγώνες όλων των Πολιτειών. Εκεί, όποιος καταφέρει να διακριθεί, παίρνει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εθνική ομάδα πυγμαχίας των ΗΠΑ. Η δεύτερη επιλογή είναι να γίνω επαγγελματίας μποξέρ. Κάποιοι έδειξαν ενδιαφέρον, με παρακίνησαν να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Αν είσαι καλός, έχεις μέλλον και προοπτική να πετύχεις σπουδαία πράγματα. Ο μοναδικός που έκανε επαγγελματικούς αγώνες στις ΗΠΑ από την Ελλάδα, από όσα γνωρίζω, ήταν ο Στέλιος Παπαδόπουλος».

Στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν τι έχει πετύχει ο Γιώργος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. «Η Ελλάδα δεν βγάζει μποξέρ. Αν κάνεις όνομα, θα έχεις και τη χώρα σου από πίσω. Θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο» συμπληρώνει. Ωστόσο, οι συνθήκες είναι δύσκολες, δυσκολότερες απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Η ζωή του πυγμάχου απαιτεί πολλές θυσίες και ελάχιστη προσωπική ζωή. «Το πρόβλημα είναι ότι αναγκάζομαι να κάνω και τρεις προπονήσεις τη μέρα, αλλά και να δουλεύω. Πάλι σε εστιατόριο, αλλά όχι πολλές ώρες, ίσα ίσα για να βγάζω τα προς τα ζην. Κάθε μέρα ξυπνάω στις 5.30. Πρέπει να πάω για τρέξιμο 4-6 μίλια σε άμμο στην παραλία και μετά δουλειά. Το μεσημέρι δύο ώρες προπόνηση και μετά ξανά γυμναστήριο».