Αποκλειστική συνέντευξη Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ΕΘΝΟΣΠΟΡ!

Το γεγονός ότι από την Α2 της χώρας του μετακόμισε στο ΝΒΑ θα ήταν αρκετό για να κατατάξει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στις ιδιαίτερες περιπτώσεις του παγκόσμιου μπάσκετ. Μόνο που το συγκεκριμένο μοιάζει πλέον σαν ένα μικρό... κλαδάκι του τεράστιου δέντρου που μεγαλώνει, παίρνοντας ζωή από τα κατορθώματα του «Greek Freak».

Μια ζωή που μοιάζει με σενάριο ταινίας, την οποία λογικά κάποτε θα δούμε στους κινηματογράφους, αφού τέτοιες ευκαιρίες οι Αμερικανοί δεν τις αφήνουν να περάσουν ανεκμετάλλευτες. Μια καριέρα που είναι ξεκάθαρο πλέον ότι δεν έχει γυρισμό. Κάνει τα πάντα που προηγήθηκαν να μοιάζουν πολύ μακρινά, αν και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ποτέ δεν τα ξεχνά.

Στα 23 του χρόνια, δύο φορές ήδη All-Star στο ΝΒΑ, βασικός υποψήφιος για MVP της ερχόμενης σεζόν, συγκρινόμενος μόνο με τα «ιερά τέρατα» που δεσπόζουν στα γήπεδα των ΗΠΑ, κοινώς αποδεκτός ως το «next big thing», πιθανότατος υποψήφιος για κορυφαίος όλων, όταν αποσυρθούν οι υπάρχοντες μεγαλύτεροί του.

Συν τοις άλλοις, ο Γιάννης είναι ο άνθρωπος που έβαλε τους Μπακς στην κεντρική σκηνή. Το καλοκαίρι του 2013, η επιλογή στο ντραφτ άλλαξε τη ζωή και των δύο: Ο Αντετοκούνμπο, κατά τον... θρύλο, δεν είχε συγκινήσει ελληνικές ομάδες στις οποίες είχε προταθεί και βρέθηκε να αποτελεί το μεγάλο στοίχημα για την ομάδα του Μιλογουόκι.

Οι Μπακς, με αυτόν μπροστάρη, ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια της Πολιτείας, των ΗΠΑ, άρχισαν να εγείρουν αγωνιστικές αξιώσεις, προσέλκυσαν χορηγούς, έχτισαν το νέο τους γήπεδο για να σηματοδοτήσουν τη νέα τους εποχή, με τον νέο και αδιαμφισβήτητο ηγέτη τους.

«Κάθε μέρα μαθαίνω την αμερικανική κουλτούρα»

«Είναι όντως μια κομβική χρονιά και όλοι την περιμένουμε με μεγάλη αγωνία» λέει ξεκάθαρα ο Γιάννης μιλώντας στην ειδική έκδοση του «ΕΘΝΟΣΠΟΡ» για το ΝΒΑ, λίγο πριν από την επίσημη έναρξη της σεζόν. «Εχουμε μπει, πιστεύω, για τα καλά στον χάρτη του ΝΒΑ και είμαστε πλέον μια υπολογίσιμη δύναμη. Σε συνδυασμό με το νέο γήπεδο και τον νέο προπονητή, νομίζω πως έφτασε η ώρα να κάνουμε σημαντικά βήματα παραπάνω» συνεχίζει και σπεύδει να διευκρινίσει πως όλοι οι στόχοι θα περάσουν μέσα από μια ομαδική προσπάθεια, υπό την καθοδήγηση πλέον του κόουτς Μάικ Μπαντενχόλτζερ, ο οποίος διαδέχθηκε ουσιαστικά τον Τζέισον Κιντ.

«Σε καμία περίπτωση δεν είμαι μόνος μου σε αυτή την προσπάθεια. Στους Μπακς υπάρχει εδώ και χρόνια ένας σχεδιασμός με βάθος, που περιλαμβάνει την προσθήκη

παικτών για τη δημιουργία ενός κορμού παικτών με πολύ συγκεκριμένα αθλητικά προσόντα και αγωνιστικά χαρακτηριστικά που έχουν μελετηθεί ότι είναι απαραίτητα στην ομάδα. Ολα αυτά με αποκλειστικό στόχο να δημιουργηθεί ένα σύνολο ικανό για να πρωταγωνιστήσουμε για πολλά χρόνια στο πρωτάθλημα» λέει ο Γιάννης, λύνοντας έτσι και τις... αγωνίες πολλών για τα κίνητρα παραμονής του στο Μιλγουόκι.

Η πόλη αυτή, ακόμα και αύριο να έφευγε για κάπου αλλού, θα έχει για πάντα τη σφραγίδα του. Και θα έχει βάλει και τη δική της σφραγίδα στον Γιάννη, αφού εκεί όχι μόνο άρχισε, αλλά και εδραιώθηκε το όνειρο. Εχουν συμβεί τόσα στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει, που άλλοι άνθρωποι δεν τα ζουν σε... έναν αιώνα. «Ακόμα και σήμερα, οι πρώτες ημέρες μου είναι βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου. Μην ξεχνάς ότι στην ουσία δεν είχα φύγει ποτέ από την Ελλάδα μέχρι τότε και κάθε μέρα ήταν μια τελείως καινούργια εμπειρία. Ακόμα και σήμερα, όμως, μπορώ να πω ότι είμαι σε διαδικασία προσαρμογής στην αμερικανική νοοτροπία και κουλτούρα. Ολο και κάτι μαθαίνω, αλλά έχω και την πολύτιμη βοήθεια και συμπαράσταση σε αυτήν τη διαδικασία από την κοπέλα μου και τους συμπαίκτες μου».

Την περασμένη σεζόν ο Γιάννης δεν ήταν απλά ο απόλυτος ηγέτης των Μπακς, αλλά είχε μια συνολική παρουσία που τον έκανε... talk of the NBA συχνά-πυκνά. Τα ρεκόρ διαδέχονταν το ένα το άλλο, οι βραδιές λάμψης το ίδιο, οι Ελληνες έσπευδαν στα γήπεδα για να τον αποθεώσουν και να δείξουν το καμάρι και την υπερηφάνεια τους. Οι φίλαθλοι τον ΗΠΑ υποκλίνονταν στο νέο μεγάλο αστέρι του πρωταθλήματός τους και όλοι παραδέχονταν πως είναι θέμα χρόνου η κορυφή. Φέτος, όλοι αναρωτιούνται τι παραπάνω μπορεί να... φορτωθεί ο Γιάννης στη λειτουργία των Μπακς εντός γηπέδων...

«ΛεΜπρον, ο δυσκολότερος αντίπαλος»

«Από τη δουλειά που έχουμε κάνει μέχρι τώρα με την ομάδα, ο νέος προπονητής μου έχει δείξει ότι θέλει να σουτάρω περισσότερο και να δημιουργώ από διαφορετικές γωνίες απ' ό,τι έκανα μέχρι σήμερα. Σίγουρα αμυντικά μου έχει τονίσει ότι θα πρέπει να προσπαθήσω πολύ περισσότερο από όσο τα προηγούμενα χρόνια» λέει και ήδη δημιουργεί... γλυκιά προσμονή για τα ξενύχτια που έρχονται.

Ο Γιάννης αποδεδειγμένα είναι... πιστός στρατιώτης του πλάνου του προπονητή, αλλά δεν υπάρχει και παίκτης που να μην έχει ένα στυλ, ένα στοιχείο παιχνιδιού με το οποίο να νιώθει πιο άνετα, να είναι το αγαπημένο του, αν είχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων. «Να τρέχω το γήπεδο μετά από ριμπάουντ! Να κλέβω ή να κόβω και να τελειώνω τη φάση ή να βγάζω μια ασίστ στους συμπαίκτες μου» απαντάει το αναμενόμενο και φέρνει στο μυαλό αμέτρητες τέτοιες φάσεις που όλοι έχουμε παρακολουθήσει.

Μπορεί ο ίδιος πλέον να αποτελεί σημείο αναφοράς για συμπαίκτες και αντιπάλους στο ΝΒΑ, όμως κάθε παίκτης, ακόμα και οι μεγάλοι σταρ, έχει τις... συμπάθειές του. Είτε από τη δική τους ομάδα είτε αντιπάλους που τους δυσκολεύουν, που τους θαυμάζουν. «Με τον Μίντλετον δείξαμε πέρυσι και κυρίως στα playoffs ότι μπορούμε να κάνουμε σημαντικά πράγματα μαζί και να πάμε αυτή την ομάδα όσο πιο μακριά γίνεται. Φαίνεται ότι ταιριάζουμε πολύ στο παιχνίδι μας. Ο ΛεΜπρον είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος, δεν υπάρχει αμφιβολία. Οσο για συγκεκριμένο πρότυπο, δεν έχω, αλλά μου αρέσει να παίρνω στοιχεία από όλους τους μεγάλους παίκτες, όπως ο Κόμπι, ο Τζινόμπιλι, ο Γκαρνέτ και πολλοί ακόμα» θα πει ο... πολυσυλλεκτικός Γιάννης, ο οποίος, απ’ ό,τι φαίνεται, έχει κάνει σωστή επιλογή των καλών στοιχείων που έχει καταφέρει να βάλει στο παιχνίδι του.

«Με γύρο και μουσακά παίρνω... δόση από Ελλάδα»

Ο Ελληνας Γιάννης, το παιδί από τα Σεπόλια, μπορεί πλέον εδώ και αρκετά χρόνια να ζει τον περισσότερο χρόνο του στο μακρινό Μιλγουόκι, αλλά την Ελλάδα την κρατάει στην καθημερινότητά του. Οχι μόνο κάθε φορά που βλέπει τους συμπατριώτες της ομογένειας να τον αποθεώνουν, όχι μόνο στις διαπροσωπικές του σχέσεις, αλλά και σε πιο ιδιωτικές στιγμές: «Εννοείται ότι θα βάλω πολλές φορές ελληνική μουσική στο αυτοκίνητό μου, ενώ έχω βρει και ένα-δύο πολύ ωραία εστιατόρια με ελληνική κουζίνα και όποτε μου λείψουν το παστίτσιο και ο γύρος θα πάω να πάρω τη... δόση μου».

Τα φώτα της δημοσιότητας δεν παύουν πλέον ούτε στιγμή να σημαδεύουν τον Γιάννη. Οπως και η ενασχόληση όλου του κόσμου, άσημων και διάσημων, με τον ίδιο και τα αγωνιστικά του κατορθώματα. Είναι ξεκάθαρη η αντιμετώπισή του σαν σταρ πρώτης γραμμής, είναι κάποιες στιγμές εντυπωσιακά τα εγκώμια που ακούγονται γι’ αυτόν ακόμα και από θρύλους του αθλήματος. «Να σου πω κάτι; Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με τα κολακευτικά σχόλια, γιατί σε κάνουν soft. Προτιμώ να κρατάω τα αρνητικά που ακούω κατά καιρούς και τα οποία μου δίνουν κίνητρο για να βελτιώνομαι»!

Εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτιέται ποια είναι η κυρίαρχη σκέψη του Γιάννη τις στιγμές ηρεμίας, τις στιγμές που τα λέει... με τον Γιάννη και κάνει τον απολογισμό του: «Απλά πράγματα. Σκέφτομαι την επόμενη ημέρα, την επόμενη προπόνηση, τον επόμενο αγώνα. Ετσι έχω μάθει να λειτουργώ στη ζωή μου, βήμα βήμα, στόχο στόχο».

Τα βήματα και οι στόχοι κατακτώνται ο ένας μετά τον άλλο όλα αυτά τα χρόνια. Το πείσμα είναι αυταπόδεικτο χαρακτηριστικό του Γιάννη. Ενα άλλο που ο ίδιος πιστεύεις ως κυρίαρχο του εαυτού του; «Υπερπροστατευτικός ως προς τους δικούς μου ανθρώπους» λέει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι οικογενειακοί δεσμοί είναι γνωστοί, πολύ ισχυροί, για τα μέλη μιας οικογένειας που έχει περάσει δύσκολα και που ακόμα και όταν όλα έδειξαν να βρίσκουν πια έναν άνετο δρόμο, δέχτηκε το πλήγμα της ξαφνικής μεγάλης απώλειας του πατέρα. Και οι σχέσεις με τους φίλους του Γιάννη είναι αποδεδειγμένα ισχυρές και αντέχουν στον χρόνο.

Στις ΗΠΑ, άραγε, φτιάχτηκαν κάποιες τόσο ισχυρές σχέσεις αυτά τα χρόνια; «Με τους ρυθμούς που κινούμαι, δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για κοινωνικές συναναστροφές. Οπότε, όταν φύγω από το γήπεδο προτιμώ να διαθέσω όλο τον χρόνο μου στην κοπέλα μου, στη μητέρα μου και τον Αλεξ, με τους οποίους ζούμε μαζί. Να μιλήσω με τον Κώστα και τον Θανάση που είναι μακριά μας, να μάθουμε τα νέα τους» απαντάει... επαναφέροντας την κουβέντα στην οικογένεια.

Κάπως έτσι, μεταξύ πολλών άλλων, κυλάει η ζωή ενός παιδιού που έχει περάσει πολλά, έχει καταφέρει περισσότερα και έχει πολύ και λαμπρό μέλλον μπροστά του. Ζωή σαν παραμύθι, λοιπόν, ή μια ζωή που ο ίδιος όρισε με την προσπάθειά του; «Δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα παραμύθι, αλλά σίγουρα θα ήθελα στο τέλος της πορείας μου να είναι μια ωραία διδακτική ιστορία που θα διηγούμαι στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου» καταλήγει, βάζοντας στην ουσία και τον τίτλο της ταινίας που κάποια στιγμή θα «σπάσει ταμεία»...