Το δράμα της Γκέιλ Ντίβερς: Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ οι γιατροί σκέφτονταν να της κόψουν ακόμα και το πόδι

Η Gail Devers (Γκέιλ Ντίβερς) έγινε γνωστή στο ελληνικό κοινό όταν έπεσε στο τελευταίο εμπόδιο στην κούρσα των 100μ. με εμπόδια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και προσπέρασε η Βούλα Πατουλίδου, Όμως το δράμα που κουβαλούσε πίσω της η Ντίβερς ήταν το ψηλότερο εμπόδιο της ζωής της, που τελικά το ξεπέρασε! 

Το 1988, η Γκέιλ Ντίβερς, μόλις είχε σπάσει το ρεκόρ αμερικανικών αγώνων στα 100μ. με εμπόδια. Ο χρόνος τερματισμού της ήταν εντυπωσιακός, που την έχριζε ως ένα από τα ισχυρά φαβορί για να πάρει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ. Τότε άρχισε να νοιώθει κάποια περίεργα συμπτώματα: «Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν, και αυτό ήταν ένα από τα σημάδια που δεν μου άρεσε», είπε η Ντίβερς περιγράφοντας την κατάστασή της τότε.
Τα εμβληματικά μακριά νύχια της, άρχισαν να γίνονται εύθραυστα και να σπάνε. Έχανε βάρος. Δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα συμπτώματα, μέχρι που άρχισε να τραυματίζεται αβίαστα, κατά τη διάρκεια των προπονήσεων! 
Τα συμπτώματα εντείνονταν: Απώλεια βάρους, τριχόπτωση, πονοκέφαλοι, αϋπνία, διογκωμένα μάτια και οι επώδυνες πληγές στο δέρμα ήταν μερικά από τα προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούσαν οδηγώντας την σε απεγνωσμένα μέτρα για μια περίοδο δυόμισι ετών.

«Σκέπασα τους καθρέφτες να μην με βλέπω»

«Έμοιαζα με ένα τέρας! Δεν μπορούσα να αντέξω», λέει σήμερα η 54χρονη βετεράνος δρομέας. «Σκέπασα τους καθρέφτες για να μην βλέπω τον εαυτό μου. Σταμάτησα να βγαίνω έξω γιατί οι άνθρωποι θα με ρωτούσαν, τι συμβαίνει και δεν είχα απαντήσεις να τους δώσω».
Και έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ: Η Ντίβερς έτρεξε τόσο αργά, όσο όταν ήταν στο σχολείο με αποτέλεσμα να αποτύχει να προχωρήσει πέρα από τους ημιτελικούς των 100μ με εμπόδια, το αγαπημένο της άθλημα.
Η κατάστασή της - την οποία ορισμένοι γιατροί απέδιδαν σε εξοντωτική προπόνηση -  επιδεινώθηκε όταν γύρισε στο σπίτι της. Το βάρος της μειώθηκε από τα 79 στα 40 κιλά.
«Είπα στον προπονητή μου ότι παραιτούμαι. Δεν μπορούσα να το σηκώσω όλο αυτό», θυμάται η Ντίβερς.
«Θα δούμε»… της απάντησε ο προπονητής και την έπεισε να παραμείνει λίγο ακόμη. Μόνο έπειτα από αλλεπάλληλες επισκέψεις σε γιατρούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ντίβερς έμαθε επιτέλους ότι είχε τη νόσο του Graves, ένα αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί απορρύθμιση του θυρεοειδή αδένα. «Τότε ξέσπασα σε κλάματα. Υπήρχε επιτέλους μια διάγνωση», λέει η Ντίβερς.

Σήμερα, 30 χρόνια μετά τη διάγνωση της νόσου του Graves, η θρυλική αθλήτρια θέλει να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους για την κατάσταση και τα συμπτώματα που συνοδεύουν το νόσημα - ειδικά καθώς ο Ιούλιος σηματοδοτεί τον μήνα ευαισθητοποίησης για τη νόσο του Graves.

Η Ντίβερς συνεχίζει να παίρνει φάρμακα κάθε μέρα και μόλις πρόσφατα ανακάλυψε ότι τα προβλήματα με τα μάτια της - πόνος, διόγκωση και ευαισθησία στο φως - συνδέονται με τη νόσο του θυρεοειδούς, μια κατάσταση που προκαλείται από τη νόσο του Graves και που απαιτεί ξεχωριστή θεραπεία.
«Εάν υπάρχουν 10 εκατομμύρια άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν νόσο του Graves, τότε η δουλειά μου - η δουλειά όλων μας - είναι να διασφαλίσουμε ότι 10 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται υπό τη φροντίδα ενός γιατρού», λέει ο Ντίβερς.
Μετά τη διάγνωσή της, το 1990, η αμερικανίδα αθλήτρια έκανε ακτινοθεραπείες, που της προκάλεσαν  επώδυνες φουσκάλες στα πόδια. Η κατάσταση έγινε τόσο άσχημη που οι γιατροί σκέφτηκαν ακόμη και τον ακρωτηριασμό.
Κάτω από όλο αυτό ψυχολογικό βάρος και τις παρενέργειες των φαρμάκων, η Ντίβερς οπλίστηκε με δύναμη για να επιστρέψει στους στίβους. 

«Η νόσος του Graves με έκανε αυτό που έγινα»

«Πάντα λέω στους φίλους μου, ότι αν εγώ ρύθμιζα τη ζωή μου, θα ζητούσα ξανά τη νόσο του Graves γιατί αυτή με έκανε να γίνω αυτή που είμαι», λέει συγκινημένη.
Η Ντίβερς γύρισε στα στάδια και πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992.
Μετά τη νίκη της στα 100 μέτρα κέρδισε χρυσά στις σκυταλοδρομίες των 100μ. και των 400μ. Στους Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα υπερασπίστηκε με επιτυχία το χρυσό στα 100 μέτρα.

Η κατάρα των εμποδίων

Παρά το γεγονός ότι κέρδισε τρεις τίτλους Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στα 100μ. με εμπόδια ποτέ δεν κατάφερε να πάρει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Το 1992 χτυπήσει στο τελευταίο εμπόδιο και από την προοπτική του παγκόσμιου ρεκόρ βρέθηκε στην πέμπτη θέση, ανοίγοντας δρόμο στη Βούλα Πατουλίδου!
Τέσσερα χρόνια μετά, στην Ατλάντα, τερμάτισε στην 4η θέση, στον τελικό. Το 2000 στο Σίδνεϊ έφθασε μέχρι τον ημιτελικό με σχισμένο μπλουζάκι και το 2004 ένας τραυματισμός της έσβησε τα όνειρα.
Ωστόσο, το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα το 1996 - όταν νίκησε την Μέριλιν Ότι της Τζαμάικα - εξακολουθεί να κάνει την Ντίβερς, την τελευταία αμερικανίδα σπρίντερ που κέρδισε Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, που αρχίζουν στις 23 Ιουλίου, η Ντίβερς λέει ότι ελπίζει ότι πως μια σπρίντερ από τις Ηνωμένες Πολιτείες θα σπάσει την 25χρονη αναμονή για ένα χρυσό στα 100 μέτρα των γυναικών, όμως συμπληρώνει με νόημα ότι είναι οπαδός της Βρετανίδας Ντίνα Άσερ-Σμιθ.

Έχοντας αγωνιστεί μέχρι την ηλικία των 40 ετών, η Ντίβερς, παραμένει ενεργή, αθλείται και πρόσφατα ολοκλήρωσε τον πρώτο της ημιμαραθώνιο. Πέρα από τον αθλητισμό, παραμένει αφοσιωμένη στην ευαισθητοποίηση του κοινού για τη νόσο του Graves: «Αντιμετωπίζω την ασθένεια εδώ και 30 χρόνια», λέει. «Πρέπει να βοηθήσω τους ανθρώπους να φτάσουν στη γραμμή τερματισμού πιο γρήγορα από ό, τι έφτασα εγώ».