Το σκεπτικό του Δώνη στο ντέρμπι της Τούμπας

Το γεγονός πως μία μέρα μετά το 2-0 της Τούμπας και την πρώτη ήττα του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα, η κουβέντα στο «πράσινο» περιβάλλον, περιστρέφεται -σχεδόν αποκλειστικά- στο αγωνιστικό, στο σύστημα που επέλεξε ο Γιώργος Δώνης και στο γιατί «εγκλωβίστηκε» η ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο του ντέρμπι, είναι ίσως η μεγαλύτερη -έως τώρα- «κατάκτηση» του 49χρονου τεχνικού, των συνεργατών του, των παικτών και του Νίκου Νταμπίζα απ’ την 3^η Ιουλίου, όταν και ξεκίνησε η προετοιμασία του «τριφυλλιού».

Βάλτε τα κάτω και σκεφτείτε, για ποιον Παναθηναϊκό μιλούσαμε μέχρι τα τέλη Απριλίου-αρχές Μαΐου και ποιον Παναθηναϊκό μιλάμε τώρα… Τον (τότε_ ημί-διαλυμένο -με απόφαση, επιλογή και οικονομική πολιτική του Αλαφούζου και των συν αυτού- Παναθηναϊκό που δεν ήξερε κανείς αν θα παίζει καλά-καλά στηSuper League, καθότι δεν αδειοδοτήθηκε εφόσον δεν πλήρωσε… on time τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του ο μεγαλομέτοχος. Κι έπρεπε να γίνει η αλλαγή-σκάνδαλο στον κανονισμό με τις ψήφους 11 ομάδων, για να παραμείνει το «τριφύλλι» στην κατηγορία, σε μία απ’ τις μελανότερες (αν όχι ΤΗ μελανότερη) σελίδες της ιστορίας του συλλόγου.

Τον Παναθηναϊκό, που για 3.569.000 ευρώ -που επίσης δεν διευθέτησε/πλήρωσε/διακανόνισε ο Αλαφούζος- δέχθηκε το «χαστούκι» του μονοετούς ευρωπαϊκού αποκλεισμού απ’ το δικαστικό σώμα του Financial Control Panel της UEFA. Τον Παναθηναϊκό, που το ίδιο το «αφεντικό» του απαξίωσε, οδηγώντας στην έξοδο με πολιτική «ξεπουλάμε όσο-όσο» τα πολυτιμότερα περιουσιακά του στοιχεία, αφήνοντας θεόγυμνο το ρόστερ και τον προηγούμενο προπονητή του (Ουζουνίδη) στα πρόθυρα… νευρικής κρίσης.

Για εκείνο τον Παναθηναϊκό μιλούσαμε τότε, για έναν άλλο Παναθηναϊκό μιλάμε τώρα κι αυτό χάρη στους δύο ανθρώπους που βρίσκονται στην κεφαλή του ποδοσφαιρικού τμήματος. Και με τη δουλειά τους απ’ το καλοκαίρι, έχουν υποχρεώσει τους πάντες να υπολογίζουν ξανά τον Παναθηναϊκό, σαν ΚΑΝΟΝΙΚΗ ομάδα. Επαναφέροντας πάνω-πάνω στην ατζέντα της «πράσινης» καθημερινότητας (όσο… τρενάρονται εκνευριστικά οι ουσιαστικές εξελίξεις στο ιδιοκτησιακό) την ενασχόληση όλων μας, πρώτα απ’ όλα με το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.

Η διαφορετική λογική του Δώνη

Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά στις 24 ώρες μετά το πρώτο, πραγματικά μεγάλο «διαγώνισμα» της «πιτσιρικαρίας» του Παναθηναϊκού στην Τούμπα, όπου είναι αλήθεια πως δεν… έγραψαν καλά. Για το αν έκανε καλά ο Δώνης που πήγε με δύο φορ σε τέτοιο ματς και σε τέτοια έδρα, για το ότι δεν το «διάβασε» καλά το παιχνίδι και δεν ήταν αντίστοιχα (αποτελεσματικά) παρεμβατικός σε σχέση με προηγούμενα ματς, για το αν αυτό είναι το πραγματικό «ταβάνι» της συγκεκριμένης βερσιόν του «τριφυλλιού» κ.ο.κ. Σεβαστές όλες οι απόψεις...

Μαζί με τη «σκόνη» που σήκωσε ωστόσο, η συζήτηση για την εμφάνιση του Παναθηναϊκού, θα πρέπει να μπουν στο τραπέζι κι άλλα δύο βασικά συστατικά της όλης κουβέντας: α) Η δεδομένη, ποιοτική ανωτερότητα που έχει τούτη τη στιγμή το υλικό του ΠΑΟΚ (που στη βάση του, «δουλεύεται» εδώ και ενάμισι χρόνο) και β) Η επιλογή του Δώνη να «ζήσει» και να «πεθάνει» αγωνιστικά, με τις δικές του ιδέες, με τον δικό του τρόπο και τη δική του αγωνιστική προσέγγιση. Και θα κριθεί αντίστοιχα γι’ αυτό.

Για τον Δώνη, ανεξαρτήτως της σημερινής διοικητικής/οικονομικής του κατάστασης, ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα είναι ένα τεράστιο μέγεθος κι αυτό οφείλει να το καταθέτει σε όλα. Και με αυτήν ακριβώς την ιδέα πρέπει να «ζυμωθούν» αντίστοιχα, κι όλοι όσοι αποτελούν μέλη του σήμερα. Οι «μικροί» που μεγαλώνουν μέσα στο γήπεδο και οι μεγαλύτεροι, που οφείλουν να καταλάβουν και να κάνουν «κτήμα» τους το τι σημαίνει «Παναθηναϊκός».

Σταθερή κεντρική ιδέα και φιλοσοφία

Υπερβολική η προσέγγισή του να πάει με δύο επιθετικούς στο «σπίτι» του ΠΑΟΚ; Μπορεί… Εκ του αποτελέσματος δεν του βγήκε, όμως ήταν σημαντικό να περάσει σε όλους το αίσθημα του «δεν φοβάμαι». Όχι με… κολοκοτρωνέικη προσέγγιση και «πάμε κι όπου βγει», αλλά με συγκεκριμένη, ποδοσφαιρική λογική και προσέγγιση στο ματς. Ναι, δεν του βγήκε, όμως στο τέλος της ημέρας, είναι εξίσου σημαντικό η κεντρική ιδέα και η φιλοσοφία της ομάδας κι όλων όσων αποτελούν κομμάτι του «οργανισμού», να παραμένει σταθερή. Και να μην αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι. Κάποια στιγμή θα πέσεις, αλλά επιβάλλεται να έχεις μπολιαστεί με τη φιλοσοφία πως ότι κι αν γίνει θα ξανασηκωθείς.

Η τελική απόφαση για το 4-4-2, που τόσο πολύ συζητήθηκε, δεν προήλθε… αβίαστα στο μυαλό του Δώνη. Το έψαξε πολύ στις προπονήσεις όλης της εβδομάδας και κατέληξε στη συγκεκριμένη διάταξη για 3 βασικούς λόγους:

1.Για να πιεστεί πολύ περισσότερο και με έναν δεύτερο, γρήγορο επιθετικό, η πρώτη πάσα του ΠΑΟΚ.

2.Για να κρατήσει πολύ πιο χαμηλά στο γήπεδο τους Βαρέλα, Κρέσπο (αλλά και τον Βέρνμπλουμ) και να περιορίσει τη φύση του παιχνιδιού του ΠΑΟΚ, να μεταφέρει πολλούς παίκτες στο αντίπαλο μισό του γηπέδου.

3.Για να επιχειρήσει να «χτυπήσει» το δικέφαλο του Βορρά στις δικές του αμυντικές αδυναμίες, με επιπλέον παίκτη στα 20-30 μέτρα ανάμεσα στην άμυνα και τη μεσαία γραμμή του ΠΑΟΚ.

Για περίπου μισή ώρα το πλάνο, απέδωσε ικανοποιητικά στο ανασταλτικό σκέλος, όμως την ίδια ώρα «έχανε» πολλά στο δημιουργικό, διότι οι αποστάσεις ανάμεσα στους «πράσινους» χαφ και τους Μακέντα-Καμπετσή ήταν πάρα πολύ μεγάλες.

Η μεγάλη «τρύπα» στα αριστερά

Από το 30’ και μετά δε, ο ΠΑΟΚ αναπροσάρμοσε την τακτική του κι ο Λουτσέσκου έδωσε οδηγία για να «χτυπήσουν» περισσότερο απ’ τα άκρα, ψάχνοντας υπεραριθμίες, ειδικά απ’ την πλευρά των Μάτος-Ζαμπά, όπου ο Χατζηγιοβάνης είχε αρχίσει να μειώνει (λόγω δυνάμεων) την πίεσή του, με αποτέλεσμα ο Ινσούα να έχει συνεχώς δύο παίκτες μπροστά του στο πεδίο «αναχαίτισης». Ετσι δημιουργήθηκαν οι δύο μεγαλύτερες ευκαιρίες του ΠΑΟΚ στο 30’ και στο 45’ με τις ισάριθμες κεφαλιές του Πρίγιοβιτς.

Στο ημίχρονο ο Δώνης άλλαξε το σύστημα σε 4-2-3-1, με τον -πολύ πιο συνεπή τακτικά- Καμπετσή αριστερά, με παράλληλο στόχο να πάρει περισσότερα στη δημιουργία απ’ τη στιγμή που ο Μπουζούκης μεταφέρθηκε πιο κοντά στον Μακέντα. Ο Καμπετσής ωστόσο, που είχε ρίξει το τρέξιμο της… ζωής του στο πρώτο ημίχρονο δεν είχε πλέον τις ίδιες δυνάμεις και η «τρύπα» μπροστά απ’ τον Ινσούα (που επίσης έτρεχε και δεν… έφτανε) μεγάλωνε. Πόσω μάλλον απ’ τη στιγμή που (και) οι Κουρμπέλης-Δώνης στον άξονα ήταν σε πολύ κακό βράδυ, όντες διαρκώς εγκλωβισμένοι και πολύ πιο πίσω σε αντιδράσεις κι αποτελεσματικότητα απ’ τους Βέρνμπλουμ-Κάνιας και δεν μπορούσαν να κρατήσουν μπάλα, για να «αποφορτίσουν» κάπως την κατάσταση.

Και πάνω που ο Δώνης ετοίμαζε τον Πούγγουρα, προκειμένου να αλλάξει εκ νέου το σύστημα σε 3-4-2-1 και να θωρακιστεί με ακόμη έναν παίκτη η κάθε πλευρά, ήρθε το πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ. Από πού; Απ’ τη συνεργασία Μάτος-Ζαμπά απ’ τα αριστερά και τη σέντρα πάρε-βάλε του τελευταίου στον Πρίγιοβιτς. Καμία… πυρηνική φυσική! Παρά μόνο η απλή, «ωμή» πραγματικότητα και η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Αυτά που τον προβλημάτισαν

Τι προβλημάτισε περισσότερο απ’ όλα τον 49χρονο τεχνικό; Όχι, δεν ήταν η αμυντική συμπεριφορά του «τριφυλλιού», όπως θα περίμεναν οι περισσότεροι. Αλλά η αδυναμία του Παναθηναϊκού επιθετικά και δημιουργικά (μόλις τρεις τελικές) για δεύτερη φορά φέτος -μετά την Τρίπολη- κόντρα σε δυνατό αντίπαλο. Συν την εικόνα απογοήτευσης μετά το 2-0.

Κι αυτή ακριβώς η «εύθραυστη» ψυχολογία της πιτσιρικαρίας είναι πλέον το βασικό σημείο στη διαχείριση, διότι ακολουθούν τα ντέρμπι με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Διόλου τυχαία η κίνηση τόσο του Δώνη, όσο και του Νταμπίζα αμέσως μετά το ματς να ξεκινήσουν τα τετ-α-τετ με τους «μικρούς», προκειμένου να μην τους πάρει από κάτω. Διότι το ζητούμενο μετά από ένα «χαστούκι» είναι (πάντα) η αντίδραση…