Πέθανε ο θρύλος της ΑΕΚ Στέλιος Σεραφείδης: Πένθος στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Στο πένθος βυθίστηκε η οικογένεια της ΑΕΚ αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα καθώς την Τρίτη (4/1) έφυγε από τη ζωή ο θρυλικός Στέλιος Σεραφείδης χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.

Ο παλαίμαχος γκολκίπερ της Ένωσης, ένας στρατιώτης του Δικεφάλου κι ένας απ' τους τελευταίους ρομαντικούς ενός άλλου ποδοσφαίρου, πέθανε σε ηλικία 86 ετών έχοντας δώσει γενναία μάχη.

Η ΠΑΕ ΑΕΚ για να τιμήσει την προσφορά του στην Ένωση, προ καιρού έβαλε τη μορφή του σε έναν απ' τους τέσσερις πυλώνες στην «OPAP Arena», ενώ έδωσε το όνομά του και στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ στα Σπάτα, το «Σεραφείδιον».

«Βυθισμένη στην πιο βαθιά θλίψη η οικογένεια της ΑΕΚ αποχαιρετά με σεβασμό και δέος τον αιώνιο αρχηγό της ομάδας μας, Στέλιο Σεραφείδη», αναφέρει στην ανάρτησή της η ΠΑΕ ΑΕΚ και συμπληρώνει: «Η μορφή του, η ψυχή του, το αγωνιστικό του πάθος και η προσήλωσή του στην κιτρινόμαυρη ιδέα ταυτίστηκαν με την ίδια την ΑΕΚ. Η ανιδιοτέλειά του απέναντι στην αγαπημένη του ομάδα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους μας. Ο τεράστιος αγώνας, που έδωσε για να προλάβει να μπει στο νέο μας γήπεδο μπορεί τυπικά να μην δικαιώθηκε, αλλά η ψυχή του θα ζει αιώνια ανάμεσά μας και θα υπάρχει σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας. Όπως αιώνιοι ήταν οι αγώνες που έδωσε για να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο της ομάδας μας, την οποία αγάπησε περισσότερο και από τη ζωή του».

«Η διοίκηση της ΠΑΕ ΑΕΚ, οι συμπαίκτες του και ολόκληρος ο σύνδεσμος παλαιμάχων της ΑΕΚ και το ποδοσφαιρικό τμήμα αποχαιρετούν τον ηγέτη της ομάδας μας και απευθύνουν τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Καλό ταξίδι, Στέλιο Σεραφείδη! Καλό ταξίδι, αιώνιε αρχηγέ της ΑΕΚ», καταλήγει η ΑΕΚ.

Να σημειωθεί πως η ΑΕΚ έχει ζητήσει, ήδη, από τη Λίγκα να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στο αυριανό ματς και φυσικά η ομάδα θα αγωνιστεί με μαύρα περιβραχιόνια.

Σύμφωνα με την ΑΕΚ που βασίζεται στην ενημέρωση από τον ιατρό που τον παρακολουθούσε όλο αυτό το διάστημα, μέλος του ΔΣ της ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ, κορυφαίο ογκολόγο στο ΥΓΕΙΑ, κ. Πάρη Κοσμίδη, ο Στέλιος Σεραφείδης έφυγε ήσυχα, ήρεμα στο σπίτι του, δίπλα με την κόρη του.

Ποιος ήταν ο Στέλιος Σεραφείδης

Δεν είναι τα είκοσι χρόνια που έπαιξε στην ΑΕΚ. Δεν είναι οι περισσότεροι από 300 αγώνες. Δεν είναι ούτε τα χρόνια που βρέθηκε στις ακαδημίες της ομάδας.

Είναι τα υγρά μάτια του κάθε φορά που μιλούσε για αυτήν. Για την μεγάλη αγάπη. Είναι οι ιστορίες που είχε να πει. Για το σπουδαίο παρελθόν. Είναι η συνεχής παρουσία δίπλα της. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Πάντα εκεί ο κύριος Στέλιος. Να ταξιδεύει με δικά του έξοδα για να βρεθεί κοντά της. Για να καρδιοχτυπήσει βλέποντας τους παίκτες μέσα στο γήπεδο, για να πανηγυρίσει τη νίκη, για να θυμώσει για την ήττα, για να μπει στα αποδυτήρια και να εμψυχώσει. Για να γιορτάσει την κατάκτηση ενός τίτλου, για να συντριβεί βλέποντας την πτώση στην Γ' εθνική.

Ο Στέλιος Σεραφείδης, που «έφυγε» στα 86 του, δεν υπήρξε κομμάτι της ΑΕΚ, ήταν και θα είναι η ίδια η ΑΕΚ. Δεν είναι κεφάλαιο της ιστορίας της ομάδας, είναι η ιστορία της ομάδας. Αγνός και σεμνός πάντα. «Είμαι 70 χρόνια στην ΑΕΚ, από μικρό παιδάκι! Η ΑΕΚ είναι ιδέα και δεν πεθαίνει ποτέ! Είναι όλη μου η ζωή αυτή η ομάδα!».

Άρχισε την καριέρα του από τους Παίδες Αιγάλεω και στη συνέχεια βρέθηκε για έναν χρόνο (1950-51) στον Απόλλωνα Αθηνών. Το 1951 σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στην ΑΕΚ, ακολουθώντας τον μεγαλύτερο αδερφό του Λάμπη, όπου παρέμεινε επί μία και πλέον εικοσαετία, έως το 1972, κατακτώντας τρία πρωταθληματα και τρία κύπελλα. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση σε ηλικία 37 ετών. Με την κιτρινόμαυρη φανέλα αγωνίστηκε συνολικά σε περισσότερους από 300 αγώνες.

Αυτά σε εποχές δύσκολες… «Η ορμή της νεότητάς μας, ούτε που υπολόγιζε ότι το γήπεδο ήταν ξερό και είχε και πετραδάκια! Τώρα που βλέπω καμιά φορά που παίζουν σε ξερά γήπεδα στο ερασιτεχνικό, ανατριχιάζω. Τώρα αντιλαμβάνομαι πόση καταπόνηση και ταλαιπωρία υφιστάμεθα εκείνη την εποχή από τις συνθήκες των γηπέδων… Η μπάλα είχε κορδόνι και ήταν πολύ βαριά. Ιδιαίτερα όταν έβρεχε, γινόταν ασήκωτη! Και όταν έκανε κρύο και φύσαγε και σε έπαιρνε στο πρόσωπο με κανένα φάλτσο, τότε ήταν …δράμα! Τώρα καταλαβαίνουμε τι κάναμε τότε…».

Και νερουλάς και κουλουρτζής και αχθοφόρος είχε δουλέψει και μετά σε καλυκοποιείο, στις πρέσες που έβγαζαν τις οβίδες τις 55άρες και σε συνεργεία στις κολώνες της ΔΕΗ! Δεν υπήρχαν λεφτά τότε… Άντε να έπαιρνε κάτι αν η ομάδα νικούσε σε ντέρμπι, ένα χαρτζιλικάκι 200-300 δραχμές! Τίποτα άλλο! «Γεια σου αγριόγατε» του φώναζε ο κόσμος που τον έβλεπε στον δρόμο.

Και θαυμάστριες είχε! «Εγώ ήμουν …σπιτόγατος! Μου ρίχνονταν οι θαυμάστριες αλλά εγώ αδιαφορούσα. Εγώ τη γυναίκα μου τη γνώρισα 13 χρόνων και είπα αυτή είναι η γυναίκα μου! Δεν ήθελα άλλη! Έκανα την οικογένειά μου. Μου έφυγε δυστυχώς το 1997 από τη ζωή μόλις 54 ετών και έμεινα μόνος μου… Αφιερώθηκα στα παιδιά μου!».

Χρίστηκε 1 φορά διεθνής με την Ελλάδα, όταν αγωνίστηκε στις 22 Μάη 1963 στην εκτός έδρας φιλική αναμέτρηση εναντίον της Πολωνίας.

Για ποιο λόγο έπαιξε μόνο μια φορά με το εθνόσημο; «Ένας λόγος ήταν ότι ήμουν αριστερός. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι στην εθνική ομάδα, υπήρχαν πάντοτε μεγάλοι τερματοφύλακες. Ήταν τότε ο Θεοδωρίδης, ο Βαλιάνος και άλλοι σπουδαίοι. Βέβαια τότε τύχαινε οι εκλέκτορες τις περισσότερες φορές να είναι του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού και προτιμούσαν άλλους. Όχι ότι έπρεπε να παίζω εγώ, απλώς, ήμουν φορμαρισμένος και θα μπορούσα να έπαιζα περισσότερο…».

Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας ασχολήθηκε με την προπονητική, εργαζόμενος κυρίως στα τμήματα υποδομής της ΑΕΚ. Για αρκετά χρόνια υπήρξε ο προπονητής τερματοφυλάκων της ΑΕΚ, θέση από την οποία αποχώρησε το 1995, συνέχισε στις ακαδημίες του συλλόγου, ενώ ασχολήθηκε και με την ομάδα ποδοσφαίρου σάλας του σωματείου. Υπήρξε επίσης πρόεδρος του Συνδέσμου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών της «Ένωσης».

«Εγώ ήθελα παίξω αν όχι μέχρι τα 45, τουλάχιστον μέχρι τα 40 μου χρόνια! Τότε οι Γιουγκοσλάβοι είχαν τη νοοτροπία, ότι από 25 χρονών είσαι… πεθαμένος. Πάντως αν ξαναγινόμουν ποδοσφαιριστής, θα έπαιζα μέσα και όχι κάτω από τα δοκάρια! Ήμουν καλός στη θέση μέσα αριστερά! Θα ασχολιόμουν πάλι με το ποδόσφαιρο, αλλά όχι τερματοφύλακας!».

Και τερματοφύλακας να μην ήταν, στην ΑΕΚ θα ήταν… Ως το τέλος. Όπως ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν παρά την περιπέτεια της υγείας του, ζήτησε από τους γιατρούς του να τον αφήσουν να παρευρεθεί στο ΟΑΚΑ για να δει τον αγώνα της «Ενωσης» με τη Λαμία.

Για να δακρύσει ξανά, για να μιλήσει ξανά μέσα από την ψυχή του για την πιο μεγάλη αγάπη…

«Αδέρφια ΑΕΚτζήδες, θεώρησα σωστό από αυτό το βήμα της ΑΕΚ για αυτή τη μικρή επανάσταση προς το πρόσωπό μου να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για το μεγαλείο της ψυχής σας.

Πάμε όλοι μαζί για την ΑΕΚάρα μας».

-Τα αποσπάσματα των δηλώσεων είναι από συνέντευξή του στο Πατρινόραμα τον Μάρτιο του 2021.