Ο πρωτοχορευτής και αγωνιστής Στέλιος Σεραφείδης

Ο Στέλιος Σεραφείδης δεν υπήρξε απλώς ένας σπουδαίος τερματοφύλακας. Ήταν η επιτομή του παίκτη τον οποίο ο Μίκης Θεοδωράκης χαρακτήρισε λαϊκό ήρωα. Μεγάλωσε στη φτωχογειτονιά του Αιγάλεω, έμαθε τα μυστικά της μπάλας στην αλάνα, μεγαλούργησε σε μία εποχή που οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν πρώτα για τη διασκέδαση, την απόλαυση, τη χαρά. Ήταν φτιαγμένος από τα γνήσια υλικά του ποδοσφαίρου.

Ο Στέλιος Σεραφείδης ξεκίνησε από χαμηλά και έφτασε να απολαμβάνει την αγάπη και την εκτίμηση των φίλων του ποδοσφαίρου ανά την επικράτεια. Άρχισε να παίζει μπάλα στο Αιγάλεω το 1948. Είχε πάει με τον γείτονα και αδελφικό του φίλο Σάββα Παπάζογλου να δουν την προπόνηση της ομάδας και έμεινε για πάντα στην οικογένεια του ποδοσφαίρου.

«Έπειτα από ώρα όταν επιστρέψαμε σπίτι, με ρωτάει η μάνα μου, “που γύριζες;” Στο Αιγάλεω της απαντώ, όπου θα παίξω μπάλα. “Έξω από το σπίτι” μου λέει. Βγαίνω έξω και βλέπω τον Στέλιο επίσης στενοχωρημένο. Τι έγινε τον ρωτάω. “Mε έδιωξε η μάνα μου” λέει κι αυτός. Μείναμε εκεί για πολλές ώρες, μέχρι που νύχτωσε και οι μανάδες ήρθαν να μας μαζέψουν» θυμάται ο Σάββας Παπάζογλου.

Τα ψυχικά και όχι τα σωματικά χαρίσματα έκαναν τον Στέλιο Σεραφείδη να ξεχωρίζει. Με μπόι 1,76 εκ. έπρεπε να έχεις θάρρος, δύναμη και πνευματικότητα για να καθίσεις επί 24 χρόνια κάτω από τα δοκάρια του Αιγάλεω, του Απόλλωνα και της ΑΕΚ.

Ο Στέλιος Σεραφείδης σε πείσμα των δύσκολων καιρών στους οποίους έζησε, υπηρέτησε ιδέες. Δεν τον λύγισε η Κατοχή. Δεν τον τρόμαξε το μεταεμφυλικό κράτος. Αφιέρωσε τη ζωή του στον σύλλογο που αγάπησε. Φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα για πρώτη φορά το 1951, αντικαθιστώντας κάτω από τα δοκάρια της ΑΕΚ τον θρυλικό Μιχάλη Δελαβίνια και δεν την έβγαλε ποτέ από τα στήθη του. Τη φορούσε στις χαρές και στις λύπες. Τη φύλαγε μαζί με τα ιερά κειμήλια που η οικογένειά του είχε φέρει από τη χαμένη πατρίδα. Συνέχισε να τη φοράει και μετά το 1972, όταν σε ηλικία 37 χρονών σταμάτησε την ενεργό δράση για να υπηρετήσει το σύλλογο από τη θέση του προπονητή τερματοφυλάκων, του υπεύθυνου των αναπτυξιακών ομάδων και του προέδρου του συλλόγου των παλαιμάχων.

Κι όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, φορούσε τα αθλητικά του παίζοντας για κοινωνικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς σκοπούς με την ομάδα της HASTA LA VICTORIA SIEMPRE, εντός και εκτός Ελλάδας.

Αν το ποδόσφαιρο είναι το μπαλέτο της εργατικής τάξης, όπως απεφάνθη ο βετεράνος επιθετικός του ΠΑΟΚ Αχιλλέας Ασλανίδης, ο Στέλιος Σεραφείδης υπήρξε πρωτοχορευτής.

Άξιος.

Οι φωτογραφίες είναι από δράσεις της πολιτιστικοκοινωνικής ομαδας HASTA LA VICTORIA SIEMPRE και το προσωπικό αρχείο του Νίκου Μάλλιαρη.

* O Νίκος Μάλλιαρης είναι πρώην γενικός γραμματέας του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, μέλος του FC Barcelona.