Υποχρέωση όλων να μπει τέλος στην οπαδική βία δίχως αστερίσκους και επιλεκτικές ευαισθησίες

Οπαδός είναι εκείνος που ζει και αναπνέει για την ομάδα του. Έχει δικαίωμα να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να... κράξει. Το πάθος και η αγάπη του για τον σύλλογο, του δίνει το δικαίωμα να... ξεφύγει εντός των ορίων. Μέχρι εκεί όμως. Εκείνος που βγάζει μαχαίρι και σκοτώνει δεν είναι οπαδός. Είναι δολοφόνος. Και δεν έχει θέση στην εξέδρα αλλά στη φυλακή.

Χαλασμένα μυαλά φανατικών με αρρωστημένες νοοτροπίες δεν χωρούν στην κοινωνία του ποδοσφαίρου. Βλάπτουν τις ομάδες, βλάπτουν και το ίδιο το οπαδικό κίνημα, το οποίο αριθμεί χιλιάδες μέλη αλλά στιγματίζεται απ' τις εγκληματικές ενέργειες των λίγων. Σε μια εξέδρα 2, 3 ή 5 χιλιάδων οπαδών, οι οποίοι στηρίζουν υποδειγματικά την ομάδα τους, δυστυχώς υπάρχουν πάντοτε οι 100-200 που χαλάνε τη γενική (καλή) εικόνα.

Και εδώ το πρόβλημα δεν είναι μόνο του ενός. Επί τω προκειμένω, το πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο στον ΠΑΟΚ όπως τεχνηέντως και στοχευμένα προσπαθούν να αναδείξουν συγκεκριμένοι κύκλοι τις τελευταίες εβδομάδες λόγω της στυγερής δολοφονίας του Άλκη Καμπανού. Το πρόβλημα είναι συνολικό και αγγίζει τις εξέδρες όλων των ομάδων. Όσο κι αν στρουθοκαμηλίζουν ή κάνουν τα στραβά μάτια κάποιοι, η οπαδική βία δεν έχει χρώμα. Φοράει κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, μαύρα... Δεν το λέμε εμείς: Το δείχνουν τα στοιχεία διότι δυστυχώς τα τελευταία 40 χρόνια έχει χυθεί αίμα πολλών ανθρώπων, όλων των ομάδων, στο βωμό του τυφλού οπαδισμού.

Το ζήτημα λοιπόν δεν αφορά μόνο μία ομάδα αλλά συνολικά την κοινωνία του ποδοσφαίρου, που οφείλει να αποβάλλει δια παντός τα αρρωστημένα μυαλά από τις εξέδρες. Το ίδιο το ποδόσφαιρο, σε συνεργασία βεβαίως με την πολιτεία, πρέπει να βάλει τέλος σε συμπεριφορές που δεν έχουν θέση στις εξέδρες. Το κράτος οφείλει να κάνει την αρχή, δίχως αστερίσκους, διακρίσεις και επιλεκτική... ευαισθησία, και άπαντες στο χώρο του ποδοσφαίρου -παράγοντες, παίκτες, προπονητές και φίλαθλοι/οπαδοί- πρέπει να συστρατευτούν και να φωνάξουν ένα ηχηρό «όχι στη βία». Καθένας με τα μέσα που διαθέτει...

Επί παραδείγματι, ο «Μεγαλέξανδρος» του ΠΑΟΚ, Γιώργος Κούδας, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Metropolis εξέφρασε τον προβληματισμό του για την κατάσταση που επικρατεί γενικότερα στο ποδόσφαιρο αλλά συμπλήρωσε και τι θα έπραττε ο ίδιος ως αρχηγός με αφορμή το κατάπτυστο πανό που σηκώθηκε στην Τούμπα και άμεσα καταδίκασε η ΠΑΕ ΠΑΟΚ. «Να βγάλουμε τις τσουκνίδες. Πρέπει να τις ξεριζώσουμε. Η ελιά θα μείνει γιατί ζει αιώνια. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε βία έξω από τα σχολεία. Εμείς είμαστε εύκαιροι να βοηθήσουμε. Νόμους έχουμε, αλλά δεν τους τηρούμε. Εάν ήμουν εγώ, ποδοσφαιριστής και αρχηγός θα πήγαινα να το κατέβαζα το πανό που είχε αναρτηθεί και ας με τιμωρούσαν».

Μια ιστορία απ' το παρελθόν

Επ' αυτού, υπάρχει μια περίφημη ΠΑΟΚτσίδικη ιστορία απ' το παρελθόν που δείχνει ότι το σωστό πρέπει να υπηρετείται, ανεξαρτήτου χρώματος φανέλας. Στις 30 Απριλίου 1980, ο ΠΑΟΚ με αρχηγό τότε τον Γιώργο Κούδα υποδέχθηκε στο Καυτανζόγλειο τον Άρη στη ρεβάνς για την προημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας. Ο Άρης είχε κερδίσει 1-0 στο Χαριλάου και ο ΠΑΟΚ έπειτα από ένα συγκλονιστικό ματς παρουσία 40.000 θεατών, επικράτησε 2-0 στην παράταση και πανηγύρισε μια σπουδαία πρόκριση.

Εκείνο το ματς όμως, πέραν του θριάμβου του Δικεφάλου, στιγματίστηκε κι από τη συμπεριφορά μιας μικρής μερίδας οπαδών του ΠΑΟΚ, οι οποίοι έβριζαν εν χορώ και με χυδαίο τρόπο τον διεθνή παίκτη του Άρη, Γιώργο Φοιρό. Το περιστατικό στηλίτευσε, όπως φαίνεται και στο σχετικό δημοσίευμα, ο Τύπος της εποχής που αποθέωσε μεν τη συντριπτική πλειονότητα των φίλων της ομάδας για την άψογη συμπεριφορά τους, επέκρινε δε τους λίγους που προσπάθησαν να αμαυρώσουν μια ποδοσφαιρική γιορτή και μια μεγάλη επιτυχία του ΠΑΟΚ.

Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι ότι λίγες ημέρες αργότερα οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ δεν δίστασαν να εκδώσουν μια ανακοίνωση με την οποία αποδοκίμαζαν δημόσια την απαράδεκτη στάση των οπαδών τους εις βάρος ενός παίκτη της αντίπαλης ομάδας! Αφού ευχαρίστησαν τον κόσμο για την μοναδική συμπαράσταση, κατέληξαν: «Να καταστήσουμε σαφές ότι η τακτική ορισμένων φιλάθλων οι οποίοι στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν την ομάδα μας, βρίζουν συναδέλφους ποδοσφαιριστές ή άλλους παράγοντες του ποδοσφαίρου, μας βρίσκει εκ διαμέτρου αντίθετους. Πιστεύουμε στη δύναμη των φιλάθλων μας και τους θέλουμε κοντά μας. Επίσης, όμως πιστεύουμε ότι η αγάπη και η συμπαράσταση στην ομάδα, τα οποία οι φίλαθλοί μας έχουν σε μεγάλο βαθμό, εκδηλώνονται με άλλους θετικότερους τρόπους και όχι με βρισιές και χυδαιότητες, που μόνο ζημιά κάνουν στο άθλημα του ποδοσφαίρου, το οποίο οι φίλαθλοί μας, όπως και όλοι μας, υπεραγαπούν»...