Μιλλούση στο Έθνος: Μου πήραν την ψυχή, τους αφήνω τις επιτυχίες μου

Τον χειμώνα του 1989 η Ελένη και ο αείµνηστος ∆ηµήτρης Μιλλούσης πήγαιναν την 8χρονη κόρη τους Μάρθα στη σχολή γυµναστικής «Αραπάκη» στην Καλλιθέα. Έπαιρναν µαζί τους και την 5χρονη τότε Βασιλική, που το µόνο που ήθελε ήταν να παίζει στους χώρους του γυµναστηρίου και να κάνει σκανταλιές. Ενίοτε παρακολουθούσε µε δέος τη µεγάλη της αδελφή να γυµνάζεται, µέχρι που πείστηκε να δοκιµάσει και η ίδια ορισµένες διαδραστικές ασκήσεις. Χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, η µικρή Βασιλική έκανε την πρώτη της εµφάνιση σε αγώνες µόλις σε ηλικία 5,5 ετών.

Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόµο τους. Σχεδόν τρεις δεκαετίες µετά, τρεις παρουσίες σε διοργανώσεις Ολυµπιακών Αγώνων (2000, 2012, 2016) και 14 µετάλλια σε κορυφαίες διοργανώσεις, η Βασιλική έµελλε να συγκινήσει το πανελλήνιο µε την ανάρτησή της που σήµανε το «τέλος» της αθλητικής της καριέρας.

Μόλις είχε ολοκληρώσει την παρουσία της στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα στην Ντόχα του Κατάρ και ανακοίνωσε τη δύσκολη απόφαση. Όσοι, βέβαια, τη γνωρίζουν κρατούν και µια µικρή επιφύλαξη. Με την αθλήτρια που άλλαξε τα πρότυπα στον χώρο της παγκόσµιας γυµναστικής δεν µπορείς να είσαι σίγουρος. Άλλωστε, και το 2003 και το 2016 είχε πάρει ανάλογες αποφάσεις, αλλά επέστρεψε και τις δύο φορές πιο δυνατή από ποτέ.

«Αυτήν τη φορά πιστεύω θα είναι και η τελευταία. Ήταν κάτι που το σκεφτόµουν από καιρό. Είναι απόφαση που πήρα µε µεγάλη δυσκολία και το ανακοίνωσα τώρα ώστε να ανοίξω τον δρόµο σε νέες αθλήτριες εν όψει των Ολυµπιακών Αγώνων του Τόκιο» δήλωσε στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ της Κυριακής» η Βασιλική Μιλλούση και εκµυστηρεύτηκε τις σκέψεις που έρχονται στο µυαλό της τούτες τις µέρες: «Θυµάµαι συνέχεια το ξεκίνηµα, τις δυσκολίες, αυτούς που µε βοήθησαν και εκείνους που µου έκοψαν τον δρόµο το 2003 και µου στέρησαν το µεγάλο µου όνειρο να αγωνιστώ στους Ολυµπιακούς Αγώνες της Αθήνας».

Η...Ταυρίνα από τον Ταύρο

Ξετυλίγοντας το κουβάρι, η ιστορία της Βασιλικής ξεκινάει στις 4 Μαΐου 1984. Ταυρίνα και στο ζώδιο, κάνει τα πρώτα της βήµατα στις γειτονιές του Ταύρου, µέχρι που έφτασε να γίνει η κορυφαία στο δύσκολο και ριψοκίνδυνο αγώνισµα της δοκού: «Όταν ήµουν 5,5 ετών και πήγαινα στο γυµναστήριο για να παίξω, ζήλευα την αδελφή µου που ήταν µεγαλύτερη κατά τρία χρόνια και είχε µπει σε κανονικές προπονήσεις. Ήθελα να ξεκινήσω κι εγώ, αλλά ήθελα και να παίζω. ∆εν κατάλαβα πώς, αλλά βρέθηκα να αγωνίζοµαι σε ηλικία 5,5 ετών. Περίµενα όλη τη µέρα για να πάω στο γυµναστήριο. Μετά, τα πράγµατα πήραν τον δρόµο τους».

Οι αέρινες κινήσεις, η οµορφιά, η κοµψότητα και η θηλυκότητα χαρακτήριζαν µία αθλήτρια που ξεχώριζε για την ντελικάτη παρουσία της, τον προσιτό χαρακτήρα της και την έντονη προσωπικότητά της, χαρακτηριστικά που εκτόξευσαν τη δηµοφιλία της και την έκαναν ιδιαίτερα αγαπητή σε όσους τη γνώριζαν.

«Έπεσα σε κατάθλίψη»

Αυτό, όµως, που κατάφερε η Μιλλούση ήταν να ανατρέψει τα παγκόσµια στερεότυπα για τα όρια ηλικίας και να ανοίξει τους ορίζοντες της γυµναστικής: «Είναι µια ηθική επιβράβευση των δύσκολων επιλογών µου. Μετά το “στοπ” που έβαλε στην καριέρα µου το 2003 η προηγούµενη ηγεσία του αθλήµατος, τα πάντα άλλαξαν. Απογοητεύτηκα, έκλαψα. Έπεσα σε κατάθλιψη. Παράλληλα, ωστόσο, πείσµωσα. Μου έκαναν ζηµιά, αλλά τους ευχαριστώ κιόλας, γιατί µε έκαναν πιο δυνατή. Με έριξαν στα βαθιά και µε ανάγκασαν να ξεπεράσω τα όριά µου για να επιβιώσω. Το 2003, σε ηλικία 19 ετών, έκριναν πως είµαι “µεγάλη” σε ηλικία και εγώ επέστρεψα το 2007 και µέχρι σήµερα αγωνίζοµαι».

Τα λόγια των υπευθύνων της οµοσπονδίας γυµναστικής το 2003 ήταν σκληρά: «Με φώναξαν και µου είπαν “αποχαρακτηρίζεσαι”. Hταν ό,τι χειρότερο έχω ακούσει στη ζωή µου. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια µου. Είχα αγωνιστεί στο Σίδνεϊ µόλις σε ηλικία 16 ετών και είχα αφιερωθεί στην προετοιµασία για τους Ολυµπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είχα όνειρα και µου τα έκοψαν. Ενιωθα πως µου πήραν την ψυχή µου. Ετσι αποφάσισα να εγκαταλείψω τα πάντα».

«Περήφανη και δικαιωμένη»

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2007 η επιµονή της προπονήτριας Αναστασίας ∆όντη άναψε και πάλι τη φλόγα του πρωταθλητισµού στην καρδιά της Βασιλικής:

«Επέµενε πολύ η Αναστασία. Είχα βγάλει από το µυαλό µου το υψηλό επίπεδο. ∆εν ήµουν ζεστή στην αρχή. ∆εν ήθελα να πονάω και να θυµάµαι αυτούς που µου µε σταµάτησαν το 2003. Σπούδαζα και στο πανεπιστήµιο, είχα µπει σε άλλους ρυθµούς. Παρ’ όλα αυτά ξεκίνησα και, όπως αποδείχθηκε, µέσα µου µε “έτρωγε” κάτι δυνατό. Σύντοµα διαπίστωσα πως µπορώ να σπάσω τα όρια ηλικίας και έτσι η µία επιτυχία έφερνε την άλλη, µέχρι που φτάσαµε στο “σήµερα”. Είµαι περήφανη και αισθάνοµαι δικαιωµένη που µαζί µε άλλες σπουδαίες αθλήτριες αλλάξαµε όλα τα στερεότυπα που υπήρχαν στην ενόργανη γυµναστική – και αυτό πιστεύω πως είναι το σηµαντικότερο επίτευγµά µου, πάνω και από τα µετάλλια. Γενικά θέλω να ευχαριστήσω τη ∆όντη, τον Κώστα Σιούτη, τη Βίκυ Αλιπράντη, τη Βάλια Σαποσνίκοβα, την Ντιάνα Ντούτεβα, τον Κώστα Χατζηζήση, φυσικά τους γονείς µου και όσους µε έχουν στηρίξει».

«Το μετάλλιο που ξεχωρίζω»

Όταν κλείνει τα µάτια της και ζει ένα προς ένα τα µετάλλια που κατέκτησε στην καριέρα της, ένα είναι ξεχωριστό κοµµάτι και σηµείο αναφοράς για την προσπάθειά της:

«Είναι το χρυσό µετάλλιο που κατέκτησα στο Παγκόσµιο, το οποίο αποτελούσε και προολυµπιακό τουρνουά για το Λονδίνο. Ήταν η µεγάλη δικαίωση. Μετά το Σίδνεϊ και δύο χαµένες διοργανώσεις Ολυµπιακών Αγώνων σε Αθήνα και Πεκίνο, επέστρεφα. Φυσικά, η συµµετοχή µου στο Λονδίνο και στο Ρίο ήταν ξεχωριστές στιγµές».

Πίσω από την απόφασή της να σταµατήσει την ενεργό δράση πιθανότατα να κρύβεται και η θέληση να φτιάξει τη δική της οικογένεια. Ρωτήσαµε τη Βασιλική εάν σύντοµα θα φάµε κουφέτα και απάντησε: «Όλα θα γίνουν στην ώρα τους, αλλά ακόµα δεν είναι κάτι ανακοινώσιµο. Φυσικά και σκέφτοµαι τη δηµιουργία οικογένειας. Σίγουρα θα ήθελα να γίνω µητέρα, αλλά είναι σηµαντικό όλα να έρθουν στην ώρα τους».

«Όνειρα με τον Λευτέρη»

Η σχέση της µε τον «βασιλιά των κρίκων» Λευτέρη Πετρούνια δείχνει ότι θα ολοκληρωθεί µε... χρυσούς κρίκους:

«Με τον Λευτέρη είµαστε ευτυχισµένοι. Η σχέση µας έχει ωριµάσει και κάνουµε µαζί πολλά σχέδια, και για τη ζωή µας και για τα επαγγελµατικά µας όνειρα. Έµεινα στην Ντόχα για να είµαι κοντά του. Είναι πολύ δύσκολο ένας αθλητής να αναζητά το χρυσό και να ξέρει πως σε λίγες µέρες θα µπει στο χειρουργείο, αλλά για τον Λευτέρη τίποτε δεν είναι αδύνατο και γι’ αυτό τον θαυµάζω και κάθε µέρα εύχοµαι να έχει πάνω απ’ όλα την υγεία του».

Σχολή-πρότυπο στη Βάρη

Η Βασιλική µε τον Λευτέρη εντός των ηµερών θα έχουν να ανακοινώσουν και άλλα ευχάριστα. Πρόκειται για την παρουσίαση της πρότυπης σχολής γυµναστικής που δηµιουργούν στη Βάρη και που όµοιά της δεν θα υπάρχει στην Ελλάδα: «Είναι κάτι που το σχεδιάζουµε καιρό µε τον Λευτέρη. Ένας νέος σύλλογος και ένας πολυχώρος για παιδιά διαφόρων ηλικιών, ακόµα και για αυτούς που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισµό. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι παρόµοιο στη χώρα µας. Είναι µε βάση τα διεθνή πρότυπα, µε σύγχρονα όργανα και ωραίο περιβάλλον. Πιστεύουµε πως θα προσφέρουµε πολλά στο αγαπηµένο µας άθληµα».

Η Βασιλική Μιλλούση, ως µέλος της Ελληνικής Ολυµπιακής Επιτροπής και πρόεδρος του συλλόγου των αθλητών στην ΕΟΕ, έχει µπροστά της µεγάλες προκλήσεις: «Είναι θέσεις µε πολλή ευθύνη αλλά και µεγάλα περιθώρια για να δραστηριοποιηθούµε ώστε να βελτιώσουµε τις συνθήκες των αθλητών και των αθλητριών στον ερασιτεχνικό αθλητισµό. Σε περίοδο κρίσης ο αθλητισµός µπορεί να δώσει διέξοδα, αλλά και οι αθλητές δεν µπορούν να φέρουν µόνοι τους επιτυχίες, χωρίς να έχουν βοήθειες, χορηγούς και υποδοµές. Πιστεύω πως έχω να προσφέρω πολλά σε αυτούς τους τοµείς».