Αποκαλύψεις Κακλαμανάκη στο Ellinikon Experience Centre: Η μάχη με την κατάθλιψη και η απόφαση ζωής πριν το χρυσό στην Ατλάντα

Συγκλονιστικές στιγμές από την καριέρα του και στο δρόμο προς το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 στην κατηγορία Μistral, τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη το 1988 σε ηλικία 20 ετών και την τεράστια απόρριψη κατά την επιστροφή της ελληνικής αποστολής των Ολυμπιονικών από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 αποκάλυψε ο Νίκος Κακλαμανάκης στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας “Talks”, στο The Ellinikon Experience Centre.

Η εμπειρία του... Ελληνικού και ξενάγηση με ταχύπλοο

Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στο ένα από τα τρία υπόστεγα των στρατιωτικών αεροπλάνων στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού που έχει μετατραπεί σε ένα πρότυπο εκθεσιακό κέντρο διαδραστικής έκθεσης, που παρουσιάζει τις καινοτομίες του πιο φιλόδοξου και αειφόρου έργου αστικής ανάπλασης στην Ελλάδαό. Μεταξύ άλλων παρουσιάζεται το εσωτερικό των υπερσύγχρονων κατοικιών αλλά και τη θέα που θα έχουν ακόμα και από τον ουρανοξύστη, τρισδιάστατες μακέτες του εμβληματικού έργου, ενώ την παράσταση κλέβει η virtual ξενάγηση με ταχύπλοο σε όλο το παραλιακό μέτωπο του Αγίου Κοσμά και του Ελληνικού.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους οι Ολυμπιονίκες Πέτρος Γαλακτόπουλος, Στέλιος Μυγιάκης, Ηλίας Χατζηπαυλής και ο επιχειρηματίας και προσωπικός φίλος του Νίκου Κακλαμανάκη Μηνάς Κόκκορης.

«Έπρεπε να ζητιανεύω, αυτό με τσάκισε...»

Ο 55χρονος σήμερα Κακλαμανάκης σε συζήτηση με τη δημοσιογράφο Χριστίνα Βραχάλη απάντησε σε ερωτήματα και του κοινού αναφέρθηκε στα προβλήματα και στην εγκατάλειψη που βίωσε μέχρι το 1996 στην Ατλάντα που τον οδήγησαν στην κατάθλιψη: «Δεν ήταν ο αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Σεούλ το 1988 που με έκανε να τα παρατήσω αλλά τρία χρόνια μετά, το 1991, όταν βρέθηκα χωρίς στήριξη και ένιωθα πως έπεσα πάνω σε ντουβάρι. Ένιωσα πως δεν θα μπορούσα να φτάσω στο στόχο μου, ένιωθα πως πάντα θα ήμουν ο φτωχός συγγενής και πάντα θα πρέπει να ζητιανεύω. Να φανταστείτε πως ήμουν μόνος μου και τα προσωπικά μου αντικείμενα τα κουβαλούσαν οι προπονητές των άλλων ομάδων. Ο Πορτογάλος προπονητής κουβαλούσε τη "μπανάνα" και το νερό μου για να μπορέσω εγώ να βγάλω τις τρεις ιστιοδρομίες. Ο Γάλλος προπονητής που στην Ιαπωνία μου έκανε θεραπεία στον ώμο παρότι ήμουν αντίπαλος των αθλητών του. Δε μπορούσα να συνεχίσω έτσι μόνος μου γιατί ήδη είχα ανέβει στην κατάταξη. Δεν είχα στήριξη. Αυτά με τσάκισαν. Ημουν έτοιμος να τα παρατήσω... Επίσης δεν θα ξεχάσω την απόρριψη μου κατά την επιστροφή μου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης όπου μου απαγόρευσαν να παρελάσω στο Παναθηναϊκό Στάδιο επειδή είχα πάρει την 9η θέση».

«Έψαχνα τα πράγματα μου στα σκουπίδια»

Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε ένα τραγικό περιστατικό που του συνέβη στην Κοπεγχάγη όταν ναρκομανείς του έκλεψαν τον εξοπλισμό και τα προσωπικά του αντικείμενα: «Μην έχοντας στήριξη και κάνοντας οικονομία σε αγώνα στην Κοπεγχάγη πήρα τρία Μέσα και το Μετρό για να πάω στο στίβο που αγωνιζόμουν. Αντί να πάρω ένα ταξί να πάω με ασφάλεια, γρήγορα και ξεκούραστα έκανα οικονομία. Δυστυχώς έπεσα θύμα ληστείας από κάποιους ναρκομανείς. Μου πήραν όλα τα πράγματα. Είχα μείνει μόνο με ένα σάκο πανιά. Γυρνούσα μόνος μου στους δρόμους. Έψαχνα τα πράγματα μου στα σκουπίδια...».

«Είπα τα παρατάω και έπεσα σε κατάθλιψη»

«Εκεί είπα "τα παρατάω". Να είναι καλά οι άνθρωποι που με στήριξαν και με πλησίασαν. Ο Νίκος Καραγεωργίου ήταν εκεί και ήταν ο πρώτος που βρέθηκε κοντά μου. Με εμψύχωσε, με στήριξε. Πήρα αυτό το χάδι αλλά μετά που γύρισα έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη... Ήταν τραγική η κατάσταση. Επί δύο μήνες δεν ήθελα να κάνω προπόνηση. Κοιμόμουν στη μία το μεσημέρι ενώ είχα κοιμηθεί ήδη 8 ώρες. Είχα χάσει πολλά κιλά. Είχα εγκαταλείψει το όνειρο. Μετά από τέτοιες εμπειρίες γίνεσαι γεμάτος γωνίες και με αγκάθια και ακόμα και οι άνθρωποι της οικογένειας σου δε μπορούν να σε πλησιάσουν».

«Οι αθλητές είναι επιρρεπείς στην κατάθλιψη»

«Όπως είναι οργανωμένος ο αθλητισμός σήμερα οι αθλητές είναι επιρρεπείς στην κατάθλιψη. Είναι πολύ μεγάλο το θέμα. Δυστυχώς έχω πρόσφατο ένα παράδειγμα Νεοζηλανδής αθλήτριας που οδηγήθηκε σε αυτοχειρία το 2021. Ήταν μόλις 24 ετών. Βίωσε κάτι ανάλογο με αυτό που πέρασα κι εγώ το 1988. Αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ζήτησε βοήθεια αλλά όπως αποδείχτηκε δεν ήταν αρκετή. Δε μπόρεσε να το διαχειριστεί και φτάσαμε σε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα της αυτοχειρίας. Αυτό με κάνει να θλίβομαι απεριόριστα. Δεν είμαι γιατρός ή αθλητικός ψυχολόγος αλλά αυτό που γνωρίζω και λέω σήμερα είναι πως υπάρχει τρόπος να βγεις από αυτό. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να είμαστε κοντά στους αθλητές. Έχουμε πολλά παραδείγματα μεγάλων αθλητών και αθλητριών».

«Τα τρία πράγματα που με έσωσαν...»

Στην ερώτηση πως κατάφερε να βγει από τη δίνη της κατάθλιψης είπε: «Εγώ πως βγήκα από αυτό; Με τρία απλά πράγματα: Η αγάπη μου για αυτό που έκανα. Γύρισα πίσω όταν ήμουν παιδί. Αναρωτήθηκα γιατί ξεκίνησα αυτό που έκανα; Για να είμαι μέσα στη θάλασσα. Δε σκεφτόμουν τότε πως θέλω Ολυμπιακό μετάλλιο. Έβγαλα από το κάδρο το φόβο της ήττας. Το φόβο της ήττας τον συντηρούσα εγώ και αυτό μου προκαλούσε κατάθλιψη. Σκεφτόμουν αρχικά πως πρέπει να είμαι επιτυχημένος για να ευτυχίσω, αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να ευτυχίσω με αυτό που κάνω για να πετύχω κι έτσι νίκησα το φόβο της ήττας. Επίσης η αγάπη των δικών μου ανθρώπων. Το τρίτο ήταν το δώρο του θυμού. Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε "σβήσε το θυμό σου στη θάλασσα, εγώ τον έσβησα στη θάλασσα και στα γυμναστήρια". Ακόμα και τα λόγια της μητέρας μου που μου έλεγε "μόνο το θάνατο δε μπορείς να αλλάξεις". Ολα αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να ανακάμψω».

«Πάτησα φρένο και πήρα το χρυσό»

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε αναφορά του στο δρόμο για το χρυσό μετάλλιο το 1996 στην Ατλάντα, επιτυχία που επιτεύχθηκε χάρις την απόφαση του βάλει τη λογική πάνω από το συναίσθημα και εξήγησε το γιατί: «Η πιο δύσκολη στιγμή στη Σαβάνα, δηλαδή στον αγωνιστικό χώρο, κοντά στην Ατλάντα που αγωνίστηκα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 ήταν η στιγμή που πάτησα... φρένο σε μία δύσκολη στιγμή. Κατέκτησα το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο πατώντας φρένο. Ηταν μία στιγμή κορυφαίου πόνου στο χέρι μου. Ήταν η τρίτη ιστιοδρομία από την οποία υπάρχει και μία χαρακτηριστική φωτογραφία».

«Βελόνες με ρεύμα»

«Ενώ ήξερα πως ήταν μία καθοριστική ιστιοδρομία για την κατάκτηση του χρυσού πήρα απόφαση να βάλω φρένο στην πορεία μου. Γιατί έγινε αυτό; Ξαφνικά ένιωσα ένα κάψιμο μέσα στο χέρι μου. Κατάλαβα πως κάτι σοβαρό έπαθα και με οδήγησε να αναρωτηθώ εάν ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψω. Αποφάσισα να αφήσω ένα βαθμό ποινής. Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα. Έβαλα πάνω από το συναίσθημα τη λογική. Φανταστείτε πως ήμουν 28 ετών και μέχρι εκείνη τη στιγμή το μόνο που σκεφτόμουν μόνο τις νίκες. Αυτή η απόφαση να ρίξω το ρυθμό μου ήταν καθοριστική. Ζήτησα τη βοήθεια ενός κορυφαίου Κινέζου νευροχειρουργού, του δόκτωρ Τάου ο οποίος με βοήθησε. Ήταν κορυφαίος στη μοντέρνα ιατρική αλλά το χόμπι του ήταν ο βελονισμός και ρεύμα. Μου έβαζε βελόνες με ρεύμα και μπόρεσα να κάνω ταχεία αποθεραπεία».

«Πανί το συναίσθημα και σανίδα η κατεύθυνση»

«Η επομένη ημέρα ήταν ρεπό και μεθεπόμενη ημέρα είχε άπνοια κι έτσι μου δόθηκε χρόνος αποθεραπείας. Όταν μπήκα να αγωνιστώ έβαλα πάλι το συναίσθημα πάνω από τη λογική. Στις επόμενες έξι ιστιοδρομίες πήρα τους βαθμούς που έπρεπε. Το συμπέρασμα είναι πως το συναίσθημα με τη λογική δε μπορείς να τα συνδυάσεις απόλυτα. Πρέπει όμως να τα κρατάς και τα δύο ενωμένα. Το πανί μου είναι το συναίσθημα μου, μου δίνει την πρόωση. Η σανίδα μου είναι η λογική μου και μου δίνει την κατεύθυνση».