Έργα και ημέρες του Φατίχ Τερίμ - Οι λόγοι πίσω απ' το πρόωρο και άδοξο διαζύγιο με τον Παναθηναϊκό

Ήρθε μέρα μεσημέρι, εντελώς αναπάντεχα την επομένη των Χριστουγέννων. Έφυγε… νύχτα δίχως καν να προλάβει να ολοκληρώσει τη σεζόν με τον Παναθηναϊκό. Ο κύκλος του Φατίχ Τερίμ στο Τριφύλλι διήρκησε μόλις 142 ημέρες. Τελείωσε άδοξα και με μια λιτή ανακοίνωση απ’ την ΠΑΕ Παναθηναϊκός.

Το εντελώς αντίθετο απ’ την ημέρα της έλευσης και λίγο αργότερα της παρουσίασής του. Οι Πράσινοι τον υποδέχτηκαν μετά βαΐων και κλάδων και με χρυσά γράμματα για να υποδηλώσουν τον χαρακτηρισμό «αυτοκράτορας» που τον συνοδεύει επί δεκαετίες στην Τουρκία. Οι Τούρκοι φίλαθλοι συνέρρευσαν μαζικά στα social media του Τριφυλλιού, όπου ξάφνου γέμισαν με εικόνες και βιντεάκια του Imparator (αυτοκράτορας στα τουρκικά) και εγκωμιαστικά σχόλια για το πνεύμα του νικητή που τον διακατέχει.

Μέσα σε ένα 24ωρο οι ακόλουθοι των Πρασίνων στο Instagram πολλαπλασιάστηκαν και ο Παναθηναϊκός έγινε θέμα συζήτησης μέχρι τα πέρατα της Τουρκίας. Στοιχείο ενδεικτικό της τρομακτικής απήχησης που έχει ο Φατίχ Τερίμ στη γείτονα χώρα, ιδίως απ’ τους οπαδούς της Γαλατασαράι, οι οποίοι τον λατρεύουν σαν θεό.

«Είμαι εδώ για να πάρω πρωτάθλημα»

Η επίσημη παρουσίαση του 70χρονου κόουτς απ’ την ΠΑΕ Παναθηναϊκός έγινε στην Εθνική Πινακοθήκη, γεγονός που κατέδειξε την πρόθεση της ομάδας για να προσδώσει στο event κύρος ανάλογο του ονόματός του Τερίμ. Εκείνη τη μέρα ο Τούρκος προπονητής δεν κράτησε χαμηλούς τόνους, ούτε έπαιξε άμυνα. Ουδέποτε το έκανε άλλωστε στην καριέρα του. Αντιθέτως, έπαιξε φουλ επίθεση δηλώνοντας ορθά κοφτά: «Είμαι εδώ για να πάρω το πρωτάθλημα».

Ανέλαβε τον Παναθηναϊκό στις 26 Δεκεμβρίου, μετά την αιφνιδιαστική απόλυση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Εκείνη τη στιγμή το Τριφύλλι βρισκόταν στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας (έπειτα από 15 αγωνιστικές στη Super League), έχοντας έναν βαθμό λιγότερο απ’ τον ΠΑΟΚ, έναν περισσότερο από τον Ολυμπιακό και δύο από την ΑΕΚ.

Πέντε μήνες μετά ο Τερίμ αφήνει τον Παναθηναϊκό στην τέταρτη θέση, έχοντας χάσει οριστικά το πρωτάθλημα μετά τις τρεις συνεχόμενες ήττες από την ΑΕΚ (3-0), τον Άρη (0-1) και τον ΠΑΟΚ (4-1). Προηγήθηκαν άλλες τρεις κομβικές γκέλες με τη Λαμία (2-2) και την Κηφισιά (1-1) εντός έδρας και με τον ΟΦΗ (2-2) εκτός, αποτελέσματα που μείωσαν αισθητά τις πιθανότητες των Πρασίνων για τον τίτλο.

Υπήρξαν όμως και μεγάλες νίκες: 2-0 τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο και 1-3 στο Καραϊσκάκη, 2-1 την ΑΕΚ στη Λεωφόρο και φυσικά δύο σπουδαίες προκρίσεις στα πέναλτι επί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, που είχαν ως αποτέλεσμα την παρουσία του Παναθηναϊκού στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας.

Τι οδήγησε στο διαζύγιο

Τι ήταν λοιπόν εκείνο που έφερε το σύντομο και άδοξο διαζύγιο; Η αλήθεια είναι πως στη μετά Γιοβάνοβιτς εποχή, ο Τερίμ ήρθε για να ταράξει τα νερά στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού. Το έκανε όμως με άκομψο, τραχύ και απότομο τρόπο. Όχι ως προς την προσωπική επαφή με τους παίκτες στην καθημερινότητα της ομάδας, αλλά ως προς την συμπεριφορά του σε ό,τι αφορούσε το αγωνιστικό σκέλος και τις ποδοσφαιρικές επιλογές.

Μολονότι προσπάθησε να κερδίσει τον σεβασμό και τη συμπάθεια των παικτών του δίνοντάς τους με μεγαλύτερη ευκολία ρεπό και επιτρέποντάς τους να κοιμούνται στα σπίτια τους (και όχι στο ξενοδοχείο) την παραμονή των αγώνων, έχασε τον σεβασμό τους κυρίως λόγω των αγωνιστικών επιλογών του σε επίπεδο προετοιμασίας, σχεδιασμού, προπόνησης, επιλογής στρατηγικής και προσώπων.

Επί της ουσίας, μέρα με τη μέρα, προπόνηση με την προπόνηση και αγώνα με τον αγώνα, η ομάδα άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της στο σχέδιο του προπονητή. Κάτι που αποτελεί μία βασική συνθήκη σε κάθε επιτυχημένο σύνολο. Ο Τερίμ με τις αγωνιστικές επιλογές που έκανε, δεν «σεβάστηκε» παίκτες οι οποίοι το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν σημαντικοί πυλώνες της ομάδας. «Τελείωσε» τον Σένκεφελντ, εξαφάνισε τον Αϊτόρ, μείωσε αισθητά και ανεξήγητα τον χρόνο συμμετοχής του Πέρεθ, του Παλάσιος, του Μαντσίνι. Δίχως ουσιαστική εξήγηση και δίχως προφανείς λόγους, κάποιοι ποδοσφαιριστές άρχισαν να μένουν συστηματικά στον πάγκο ή και στην εξέδρα. Οι παίκτες άρχισαν να νιώθουν ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι δίκαιο. Όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για τους συμπαίκτες τους…

Συν τοις άλλοις, η προετοιμασία για τους αγώνες, το «διάβασμα» του αντιπάλου, η στρατηγική αντιμετώπιση κάθε παιχνιδιού, (μάλλον) πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ο Τερίμ έμοιαζε περισσότερο να στηρίζεται στα «φλογερά» και παθιασμένα λόγια του και λιγότερο στο ποδοσφαιρικό του σχέδιο. Κι αυτό σταδιακά άρχισε να επηρεάζει την ομάδα.

Έχασε τις ποδοσφαιρικές σταθερές του

Κυρίως όμως εκείνο που χάθηκε συγκριτικά με την εποχή Γιοβάνοβιτς ήταν πως ο Παναθηναϊκός, ανεξάρτητα απ’ το τι είχε προηγηθεί (όσο κακό κι αν ήταν το αποτέλεσμα ή όσο αρνητική κι αν ήταν η  εικόνα και η εξέλιξη ενός αγώνα), έβγαινε στο δεύτερο ημίχρονο ή στον επόμενο αγώνα και έπαιζε το παιχνίδι του. Με ηρεμία, υπομονή, σταθερότητα και προσήλωση στο σχέδιο. Αν υπήρχε κάτι στην προ Τερίμ εποχή ήταν η πίστη στο σχέδιο του προπονητή…

Αν χάλασε κάτι στην εποχή του Τερίμ, αυτό πρωτίστως ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης στο σχέδιο του προπονητή. Επί των ημερών του Τούρκου ο Παναθηναϊκός έχασε τις ποδοσφαιρικές αρχές και τις σταθερές που είχε ως ομάδα. Έγινε άναρχος, έγινε απρόσεκτος, έγινε αγχώδης, έγινε ανυπόμονος. Έγινε όσα προσπαθούσε βελτιώσει ο Γιοβάνοβιτς. Κάπως έτσι οι παίκτες έπαψαν να εμπιστεύονται τον τρόπο του προπονητή. Κάπως έτσι η ομάδα έπαψε να είναι συμπαγής. Κάπως έτσι το γκρουπ έγινε ανίσχυρο. 

Πολλοί λένε ότι ο Τερίμ έχασε τα αποδυτήρια και κατ’ επέκταση την ομάδα διότι θεωρούσε τον εαυτό του μεγαλύτερο απ’ τον Παναθηναϊκό. Ή γιατί ήταν ξεπερασμένος προπονητικά έχοντας επιστρέψει στη δράση από τη… συνταξιοδότηση. Ή γιατί όντας πεισματάρης, επίμονος και ισχυρογνώμων αρνείτο να περπατήσει πάνω στα χνάρια που άφησε ο Γιοβάνοβιτς, ενδεχομένως θέλοντας να δείξει ότι ο δικός του ο δρόμος ήταν ο ορθός και ο επιτυχημένος. Σε κάθε τι που έκανε στον Παναθηναϊκό, φαινόταν πως είχε στο μυαλό του ότι κάπου, κάπως, κάποτε στην καριέρα του το είχε ξανακάνει και είχε πιάσει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν έπιασε...

Μπορεί πράγματι όλα αυτά να έπαιξαν τον ρόλο τους. Πρωτίστως όμως έχασε τα αποδυτήρια διότι δεν βρήκε (ή και δεν είχε) ουσιώδες ποδοσφαιρικό σχέδιο. Λειτούργησε κυρίως με το θυμικό και όχι με τη λογική. Όλα όσα έκανε έμοιαζαν με μια τελευταία ζαριά κι ό,τι βγει. Κι αν τα ζάρια κάποιες φορές φέρνουν στον… τζογαδόρο τις εξάρες, στο τέλος της ημέρας είναι περισσότερα τα ασσόδυο και οι τεσσάρες…