Μόντρεαλ 1976: Νάντια Κομανέτσι – Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, έκαψε την τεχνολογία

Ολυμπιακοί Αγώνες Μόντρεαλ, 1976...

Δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει αν η Γυμναστική γέννησε την Κομανέτσι ή αν η Κομανέτσι γέννησε τη Γυμναστική. Το σίγουρο είναι ένα και αδιαμφισβήτητο: όταν λες Κομανέτσι, εννοείς Γυμναστική!

Δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι αντί με κούκλες έπαιξε με τους νόμους της Φυσικής και τους έκανε άθυρμα στα χέρια της για να εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα του μύθου.

Μόντρεαλ 1976: οι Ολυμπιακοί Αγώνες που οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας τον Καναδά! Η μικροκαμωμένη Ρουμάνα με το σπιθίζον χαμόγελο και το κορμί-γλαδιόλα εισβάλλει στη σάλα. Όσοι τη βλέπουν από τις εξέδρες την αποθεώνουν, όσοι την παρακολουθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους μαγεύονται και αυτοί που είναι έτοιμοι να την κρίνουν κοιτάζονται με νόημα. Η Νάντια Κομανέτσι δεν υπέταξε μόνο τους νόμους της Φυσικής, αποσυντόνισε και την τεχνολογία. Οι φωτεινές οθόνες που καταγράφουν τον μέσο όρο βαθμολογίας των κριτών δεν προβλέπουν αριθμό μεγαλύτερο του 9,9. Έχουν νικηθεί, το 1.0 που ξαφνικά εμφανίζεται είναι το πρώτο 10άρι που βαθμολογείται γυμνάστρια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και θα ακολουθήσουν κι άλλα. Η Κομανέτσι θα ανέβει τρεις φορές στο πρώτο σκαλί του βάθρου εκείνη τη χρονιά και άλλες δυο στους Αγώνες της Μόσχας· έχει γοητεύσει, έχει προκαλέσει θαυμασμό, έχει κερδίσει τις καρδιές όλων.

Το παιδί έχει ταλέντο...

Πώς έφτασε εκεί; Καταθέτοντας στο ταμιευτήριο της δόξας την ανεκτίμητη περιουσία που έχει ένα παιδί: την ψυχή της, το παιχνίδι και τους φίλους! Όταν η μητέρα της την κυοφορούσε παρακολουθούσε μια ρώσικη ταινία με ηρωίδα κάποια Νάντια. Γοητεύτηκε και έδωσε το όνομα της πρωταγωνίστριας στην κόρη της. Η Νάντια, σχεδόν μωρό, στα 6 χρόνια της, μπαίνει στα γυμναστήρια. Ο σπουδαίος προπονητής Μπέλα Κάρολι την βλέπει και εμπνέεται. «Το παιδί έχει ταλέντο» λέει στους γονείς της και εκείνοι την εμψυχώνουν να συνεχίσει – και συνεχίζει. Στο πρώτο τουρνουά που παίρνει μέρος περιορίζεται στη 13η θέση.

Ο Μπέλα Κάρολι της χαρίζει ένα λούτρινο κουκλάκι για να της θυμίζει ότι η θέση της είναι μόνο στην κορυφή. Εκείνο το κουκλάκι θα το κρατάει κρατάει πάντα, η Νάντια, όταν «σβήνει» τους προβολείς με το χαμόγελό της, και τα μετάλλιά της στο βάθρο. Στα 13 της παίρνει το πρώτο χρυσό μετάλλιο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας οι θεατές την αποδοκιμάζουν φωνάζοντάς της «πέσε, πέσε». Τα πολιτικά πάθη και ο φθόνος έχουν ξεπεράσει την προσωπικότητα της 18χρονης πια Κομανέτσι. Η Ρουμάνα όχι μόνο δεν πέφτει, αλλά ανεβαίνει δυο φορές στην κορυφή σε πείσμα των επικριτών της. Το απάνθρωπο καθεστώς της Ρουμανίας θέλει να την εκμεταλλευτεί για να βγάλει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο προς τον υπόλοιπο κόσμο. Της δίνει τον τίτλο του ήρωα της σοσιαλιστικής εργασίας!

Το άστρο της λαμπρό κι ανέσπερο ακόμη και τώρα στα 62 της, ο δρόμος της όμως μετά τους Αγώνες δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Το καθεστώς Τσαουσέσκου την καταπιέζει. Τα κουτσομπολιά της εποχής μάλιστα μιλούν για σεξουαλική κακοποίηση από τον μεγάλο γιο του δικτάτορα, τον Νίκου. Αλήθεια ή όχι, η Νάντια Κομανέτσι εγκαταλείπει τη Ρουμανία. Φεύγει στις ΗΠΑ. Σήμερα δείχνει ευτυχισμένη· ζει στην Οκλαχόμα με τον σύζυγό, ολυμπιονίκη Μπερτ Κόνερ και διευθύνει μια Ακαδημία Γυμναστικής. Ασχολείται με την τηλεόραση ως σχολιάστρια και γράφει μια στήλη στο περιοδικό «International Gymnast». Ονειρό της, να ιδρύσει Ακαδημία Γυμναστικής στο Βουκουρέστι, αφού ήδη είναι επίτιμη πρόεδρος της Ρουμανικής Ομοσπονδίας. Χρόνια μετά την επιτυχία παραδέχτηκε πως το τίμημα ήταν ακριβό: τα παιδικά της χρόνια ανεκτίμητα και τραγικά παρελθόντα.

 Κι όταν κάποτε τη ρώτησαν τι θα άλλαζε στη ζωή της, η Κομανέτσι έκλεισε νοσταλγικά τα μεγάλα μαύρα, σαν τα κάρβουνα, μάτια της· από μπροστά της πέρασαν οι κούκλες που δεν χτένισε, οι γειτονιές που δεν έτρεξε, τα γόνατα που δεν μάτωσε στο χώμα. «Δεν θα άλλαζα τίποτα», είπε και το χαμόγελό της θάμπωσε. Ήταν σαν να έλεγε: «Τα πάντα!».