Παρίσι 2024: οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θέλουμε να παρακολουθούμε δεν είναι το ληγμένο προϊόν που μας πουλάει η ΔΟΕ

Ολυμπιακοί Αγώνες Παρίσι 2024

Εδώ και κάμποσες μέρες, πιαστήκαμε προσεκτικά από τη χειρολαβή μιας ιστορίας και ανεβήκαμε σκαλί σκαλί την κλίμακα των χρόνων από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 έως το 2021 στο Τόκιο, καμιά φορά αφήνοντας κάποιο σκαλοπάτι απάτητο...

Το άλμπουμ πλούσιο και ενδιαφέρον. Κάποιες ιστορίες, ξεθωριασμένες από τον καιρό και την υγρασία της λησμονιάς, κάτι μας θύμιζαν στο άκουσμά τους και η βοήθεια στην επανεκκίνηση του εγκεφάλου ήρθε από τις πηγές. Κάποιες άλλες ιστορίες, πάλι, ήρθαν στην επιφάνεια της μνήμης, σαν παλιό ναυάγιο που ξεκόλλησε από τον βυθό· ιστορίες ακουσμένες από παλιά που μας έκαναν να δακρύσουμε. Και τώρα, την ίδια συγκίνηση μας πρόσφεραν.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σαν παραμύθι με τις κακές και τις καλές στιγμές τους, με τους μεγάλους και μικρούς ήρωές τους. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι αυτό που τους έντυσε η ΔΟΕ: μια χρυσοστόλιστη γηραιά κυρία ετών 128, χωρίς ψυχή, χωρίς συναίσθημα, φορτωμένη χρυσάφια και μαλάματα, που όμως δεν εξωραΐζουν τη ρυτιδωμένη όψη που οδεύει προς την αντίπερα όχθη· ένα ληγμένο προϊόν, με άλλα λόγια, επικίνδυνο για την υγεία των υγειώς σκεπτόμενων...
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι νιάτα, είναι ζωντάνια, είναι άμιλλα, είναι έρωτας με το αδύνατο, δίχως το διχαστικό σπέρμα του κέρδους στην ολοκλήρωση. Ολυμπιακοί Αγώνες είναι καλοκαίρια στη βεράντα, με τη φωνή του Διακογιάννη να ακούγεται ακόμη στο αντηχείο της ψυχής μας, είναι η κραυγή η αναπάντεχη του καλού συνάδελφου που «έφυγε» νωρίς Νίκου Αντωνιάδη: «Η Πατουλίδου είναι πρώτη!», είναι το «αχ» των χρόνων μας που έγινε βαρύ σαν την μπάρα του Πύρρου και ο λυγμός της νιότης μας που χάθηκε στους μαραθώνιους των προβλημάτων για να μην τερματίσει ξανά ποτέ παρά μόνο στα όνειρά μας.

Αυτό είναι Ολυμπιακοί Αγώνες και αυτούς τους Αγώνες θέλουμε να δούμε, με ή χωρίς «φως», στο ερεβώδες Παρίσι της πολιτικής αστάθειας και της απαντοχής μας. Καλό καλοκαίρι και καλή τηλεθέαση!