Ολυμπιακοί Αγώνες: Πριν την ελληνική άνοιξη βιώσαμε χειμώνες βαρείς

Για να φθάσουμε στην άνοιξη του ελληνικού αθλητισμού, διανύσαμε χειμώνες και χειμώνες, σκοτεινούς και παγερούς, φορτωμένους σύννεφα αμφισβήτησης που έφερναν καταιγίδες απογοήτευσης.

Κι αν ο Σπύρος Λούης ήταν ο πρώτος που μνημονεύεται, ως ο εμβληματικός αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων, από το Νερουλά του Μαρουσιού μέχρι τους Κολοσσούς των τελευταίων αναλαμπών του 20ου αιώνα ίσαμε τα πρώτα χρόνια του 21ου, διέσχισαν τον χρόνο Έλληνες δρομείς – αστραπές, αρσιβαρίστες – Άτλαντες, γυμναστές – αίλουροι, παλαιστές, ιστιοπλόοι, κωπηλάτες, καταδύτες και και και. Και ήταν όλοι τους Ολυμπιονίκες. Φτιαγμένοι από εκείνο το κράμα των ανθρώπων με τα μέταλλα που δεν λυγάνε, με τη λάμψη την ανέσπερη, με το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να κρατήσει ένας άνθρωπος: εκείνο που σκοτώνει τον χρόνο και αφήνει τον θάνατο στην εξέδρα να χαζεύει ανήμπορος, με στομωμένο δρεπάνι και αδειανό τσουβάλι. Γιατί, οι Ολυμπιονίκες ήταν, είναι και θα είναι Αθάνατοι, αυτοί κι όχι εκείνοι οι χρυσοκάνθαροι κηφήνες της ΔΟΕ… Κι από πού ν’ αρχίσεις;

Από τον Παντελή Καρασεβδά τον άριστο σκοπευτή, τον Σπύρο Λούη τον πρώτο νικητή Μαραθωνίου δρόμου, τον Χαρίλαο Βασιλάκο τον αδικημένο 2ο, τον Κώστα Τσικλητήρα το άλτη που έγραψε Ιστορία και ως στρατιώτης στους Βαλκανικούς Πολέμους;

Να πεταχτείς σαν άλτης στο 1960 στο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και του Γιώργου Ζαΐμη που με τον (τότε) διάδοχο Κωνσταντίνο ανέβασαν την Ελληνική Σημαία ψηλά;

Και να συνεχίσεις παίρνοντας ανάσα βαθιά: οι παλαιστές Στέλιος Μηγιάκης, Πέτρος Γαλακτόπουλος, Μπάμπης Χολίδης.

Πιο μετά οι χρυσοί αρσιβαρίστες, ο Πύρρος, ο Βαλέριος, ο Κάχι Καχιασβίλι και να φθάσεις πού; Για την Ελλάδα ρε γαμώτο, στη Βούλα Πατουλίδου που ήταν ο «κούκος» που όμως έφερε την άνοιξη;

Και μετά να αγγίξεις την ιερή εικόνα του «γιου του ανέμου» Κώστα Κεντέρη, που πέτυχε αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο κόντρα στις πιθανότητες και τις προβλέψεις;

Να γονατίσεις μπροστά στον Ιωάννη Μελισσανίδη, να ασπαστείς τον Νίκο Κακλαμανάκη, να θαυμάσεις ξανά την προσπάθεια της Νίκης Μπακογιάννη, να χειροκροτήσεις την Μπεκατώρου και την Τσουλφά, τη Φανή Χαλκιά, τους Μπίμη - Συρανίδη και να φθάσεις… «δακρυόεν γελάσας» μέχρι τους άνυδρους χρόνους μας, που σταλάζουν ρανίδες δροσιάς με τις επιτυχίες τους η Κατερίνα Στεφανίδη, ο Μίλτος Τεντόγλου, ο Λευτέρης Πετρούνιας, το μαραθώνιο και απέραντο σαν την ανοιχτή θάλασσα τον Σπύρο Γιαννιώτη… Κι αν ξεχάσαμε κάποιους, ας μας συγχωρήσουν…

Είναι πια τόσοι πολλοί εκείνοι που μας κάνουν υπερήφανους που είμαστε Έλληνες, εκείνοι που προσφέρουν ψίχουλα από άλλοθι στους αχόρταγους πολιτικούς, εκείνοι που αψηφούν τους νόμους της φύσης, τις συνήθειες των Ελλήνων, τα ελαττώματα της φυλής και προσπερνούν τον εαυτό χαμογελώντας του…

Αυτοί είναι οι Ολυμπιονίκες, που σε αρχαίους καιρούς έριχναν τα τείχη της πόλης τους για να μπουν. Στους καιρούς μας δεν χρειάζεται να ρίξουμε κανένα τείχος… Άλλωστε τέτοια δεν υπάρχουν πια. Οι Ολυμπιονίκες προχωρούν και από πίσω λαός τους ακολουθεί… Γιατί είναι αυτοί, που γράφουν την Ιστορία δίχως όπλα και αίμα, είναι αυτοί που είπαν με θράσος στον χρόνο: «παραβγαίνουμε;» Κι ο χρόνος ο ταλαίπωρος τους είδε να τον αφήνουν πίσω! A Paris, λοιπόν η Ελληνική Σημαία πρώτη, όπως κάθε τέσσερα χρόνια και σιωπήστε όπλα και πολιτικοί, τώρα παρελαύνουν οι Ολυμπιονίκες!