Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Η Αλεξία Καμμένου οδηγεί την Εθνική στο Παρίσι και ζει το όνειρό της

H Stoiximan Belle Equipe συγκροτείται από 18 αθλητές και αθλήτριες, συν τις Εθνικές ομάδες πόλο. Η ανδρική ομάδα έχει σταθερή παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1984 μέχρι σήμερα. Οι γυναίκες απουσίαζαν για 16 χρόνια. Επιστρέφουν φέτος με οδηγό μια γνώστρια κάθε πτυχής του σπορ: την Αλεξία Καμμένου.

Η εκ των πλέον επιτυχημένων αθλητριών στην ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης, που συνέχισε να διακρίνεται και ως προπονήτρια, έγινε η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε την Εθνική γυναικών. Η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε να βάλει στο Παρίσι το τελευταίο κομμάτι στο παζλ των διακρίσεων: αυτό της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η μεγαλύτερη σε ηλικία ρούκι της ελληνικής αποστολής στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση ομολογεί πως ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα.  «Δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι το όνειρο κάθε αθλήτριας, κάθε αθλητή και κάθε προπονητή».

Η Αλεξία Καμμένου αγωνίστηκε στην πρώτη Εθνική γυναικών που εκπροσώπησε την Ελλάδα διεθνώς, έφτασε έως την τέταρτη θέση της Ευρώπης και την πέμπτη του κόσμου. «Σε Ολυμπιακούς αγώνες όμως, δεν έπαιξα. Αγωνίστηκα μόνο σε έναν αγώνα για το προ-Ολυμπιακό τουρνουά, στο οποίο μάλιστα ήμουν έγκυος, αλλά δεν το γνώριζα. Είχα λοιπόν, το όνειρο αυτό, να πάω στους Αγώνες. Τώρα, έτσι όπως έγινε με αυτήν την δυνατή ομάδα, στην επιστροφή της Εθνικής γυναικών στο μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού, είναι κάτι το ασύλληπτο».

Το βάρος της Επιστροφής στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια

Από την ημέρα που της προτάθηκε να αναλάβει χρέη προπονήτριας στην Εθνική γυναικών ήξερε πολύ καλά ποιο είναι το διακύβευμα. «Το βάρος της επιστροφής στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το μεγαλύτερο από όλα. Έπρεπε να το κουβαλήσουμε όλοι, προπονητές και αθλήτριες. Αυτή η ομάδα είχε καταφέρει τα πάντα. Ωστόσο, απείχε για 16 χρόνια από τους Αγώνες. Αυτό σφηνώθηκε στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή. Αυτό μου ζήτησαν, αυτό ήθελαν και αυτό έπρεπε να γίνει, αφού η απουσία ήταν μεγάλη, ενώ οι ομάδες και οι προπονητές τους ήταν πολύ καλοί».

Οι λόγοι της απουσίας ήταν διαφορετικοί για κάθε περίοδο «αφού μιλάμε για άλλους καιρούς και άλλες συνθήκες. Καταφέραμε και πήραμε την πρόκριση ως τρίτη κατά σειρά ευρωπαϊκή ομάδα και αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό από μόνο του. Δεν περιμέναμε να κριθεί η συμμετοχή στο τέλος, κάτι που θα είχε συνέπεια και στο άγχος. Εξ αρχής ο στόχος ήταν η όσο το δυνατόν γρηγορότερη πρόκριση. Βέβαια, αυτό ωραία το λες. Πώς έγινε πράξη;

Από την αρχή συμφωνήσαμε με τους συνεργάτες μου ότι το πιο σημαντικό θα ήταν να πιστέψουν οι αθλήτριες στον εαυτό τους και σε αυτό που μπορούν να πετύχουν. Νομίζω εκεί υπήρχε το θέμα τα προηγούμενα χρόνια. Κάτι άλλο, που θέσαμε ως προτεραιότητα, είναι ενόσω διεκδικούν την πρόκριση να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είναι χαρούμενες».

«Το ένστικτο των αθλητριών δεν λαθεύει ποτέ»

Σε μια διαδρομή που διαρκεί για μήνες ή και χρόνια, δεν μπορούν να είναι όλα ρόδινα. «Κακά τα ψέματα, ένας προπονητής φαίνεται στις ήττες. Όταν νικά η ομάδα, όλοι σε αγαπούν. Όταν η αθλήτρια είναι σε καλή κατάσταση, δεν έχει ανάγκη τον προπονητή της. Τον έχει όμως ανάγκη, όταν περνά μια κρίση, ένα δύσκολο ψυχολογικό ή σωματικό διάστημα. Εκεί  πρέπει να υπάρχει καλή διάθεση. Είναι γεγονός ότι η προσέγγιση του κάθε προπονητή είναι διαφορετική. Η δική μου έχει να κάνει καθαρά με το να σέβομαι τις αθλήτριες, να είμαι αυστηρή σε θέματα πειθαρχίας, αλλά να στέκομαι και δίπλα τους όπου χρειαστεί.

Από εκεί και πέρα, στην προπονητική, επειδή στεκόμαστε πάρα πολύ στο θέμα της διαχείρισης. Δεν μπορείς να πας παρακάτω αν δεν έχεις ένα καλό επιτελείο, όσο καλός προπονητής και αν είσαι, ή αν δεν μπορείς να μανατζάρεις στα κρίσιμα παιχνίδια την ομάδα σου. Ωραία λες ό,τι λες στην προπόνηση, αλλά αν την κρίσιμη ώρα λιγοψυχήσεις, φοβηθείς ή δεν πιστεύεις εσύ στην ομάδα σου, αυτό ‘περνάει’ αυτόματα στις αθλήτριες. Το ένστικτό τους δεν λαθεύει ποτέ. ‘Πιάνουν’ τον σφυγμό και του προπονητή και της ομάδας και της στιγμής. Άρα, την ώρα της κρίσης πρέπει να μπεις μπροστά και να δείξεις τον δρόμο».

«Ως προπονήτρια δεν έχεις εαυτό»

Πάλι ωραία τα λέμε, αλλά πόσο εύκολα είναι στην πράξη; «Σε αυτήν τη δουλειά πρέπει να είσαι ολοκληρωτικά δοσμένος σε αυτό που κάνεις. Η αλήθεια είναι πως όταν ολοκληρώνεται η διεκδίκηση ενός στόχου, αδειάζω τελείως. Δεν έχω δυνάμεις να κουνηθώ μετά τους αγώνες. Νομίζω πως όλοι οι προπονητές αυτού του επιπέδου δίνονται ολοκληρωτικά.

Δεν έχεις εαυτό, δεν υπάρχει. Σκέφτεσαι μόνο την ομάδα σου, τίποτα άλλο. Είναι μια διαδικασία πολύ ψυχοφθόρα, με μεγάλες πιέσεις. Φαντάζομαι όσο μεγαλύτερο είναι το επίπεδο, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση. Βλέπω κάποιους προπονητές στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ και λέω Θεέ μου… Βέβαια, για κάθε προπονητή αναλογικά υπάρχει η πίεση. Την έζησα καθώς προσπαθούσαμε να προκριθούμε. Συνεχίζει να είναι τεράστια, γιατί προφανώς και δεν πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες για τη συμμετοχή.

Όλο αυτό είναι ένα πράγμα το οποίο πρέπει να μπορείς να το διαχειριστείς, να μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, ειδικά πριν τα κρίσιμα παιχνίδια. Νομίζω πως σε αυτές τις στιγμές η εμπειρία μετράει πάρα πολύ».

«Για να τα καταφέρεις πρέπει να μπεις στην ψυχολογία της γυναίκας»

 Ως αθλήτρια ασχολείτο κατ’ αρχάς με τη δική της ψυχολογία, στο πλαίσιο μιας ομάδας. Ως προπονήτρια οφείλει να ασχολείται με 20 ψυχολογίες. Πόσο τη βοήθησαν στη δουλειά της το φύλο, οι προσλαμβάνουσες και η εμπειρία στη διαχείριση της γυναικείας ψυχολογίας; «Πολύ! Μπορεί να είσαι ένας πολύ καλός άνδρας προπονητής και να μην τα καταφέρεις, γιατί δεν μπαίνεις στη ψυχολογία της γυναίκας».

Ποια είναι τα SOS; «Θεωρώ ότι πρώτα από όλα πρέπει να τις σέβεσαι, να τις πιστεύεις, γιατί όπως είπα έχουν πολύ δυνατό κριτήριο. Δεύτερον, πρέπει να καταλάβεις ότι η ψυχολογία τους είναι πιο εύθραυστη. Οι γυναίκες μπορεί να πετάνε και αμέσως μετά να σέρνονται. Εκεί λοιπόν, πρέπει να προσπαθήσεις πολύ γρήγορα να ανατρέψεις την κακή στιγμή. Δεν είναι κάτι το εύκολο.

Από την άλλη, δεν πρέπει να τις προσβάλλεις γιατί είναι πάρα πολύ φιλότιμες. Είναι και πάρα πολύ εργατικές. Απλά θα πρέπει το σενάριο που έχουν μπροστά τους να το γνωρίζουν καλά. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο βασικό σημείο, κυρίως αγωνιστικά: πρέπει να είναι προετοιμασμένες για οποιοδήποτε σενάριο προκύψει, γιατί μέσα στον αγώνα - μέσα τη χρονική στιγμή που η ένταση είναι τεράστια- θέλουν να έχουν την αίσθηση του ελέγχου. Το βασικότερο ωστόσο, είναι να τις σέβεσαι και να έχεις πίστη».

«Η Εθνική Ομάδα είναι η αγάπη της ζωής μου»

Τέλειο δεν υπάρχει. Μιλάμε για ανθρώπους και ως εκ τούτου, όλοι έχουμε και τις κακές/αδύναμες στιγμές μας. Συμπεριλαμβανομένης της ίδιας. «Έχουν υπάρξει στιγμές, κατά τις οποίες προβληματίστηκα πραγματικά. Ο κάθε προπονητής πάντα έχει την ανασφάλεια αν τα έχει κάνει όλα καλά. Δεν υπάρχει προπονητής, αθλητής ή ηθοποιός που να μην έχει αγωνία όταν ανεβαίνει στην σκηνή. Κακά τα ψέματα, άπαξ και αρχίσει ο αγώνας δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά. Άρα πρέπει να υπάρχει πίστη από πριν, μαζί με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία».

Ζει το όνειρο; «Το ζω από την στιγμή που ανέλαβα αυτήν τη δουλειά. Όταν ήμουν παίκτρια πίστευα ότι θα ήθελα να είμαι πάντα παίκτρια. Τώρα πιστεύω ότι είμαι καλύτερη προπονήτρια από ό,τι ήμουν παίκτρια. Η μεγαλύτερη πολυτέλεια στη ζωή μου είναι ότι κάνω αυτό που αγαπάω και στην προκειμένη περίπτωση η προπονητική είναι αυτό που αγαπάω.

Πόσο μάλλον τώρα που ήρθαν έτσι τα πράγματα και ανέλαβα την Εθνική ομάδα, που ήταν η αγάπη της ζωής μου. Ήμουν εκεί από τη σύσταση της, τα πρώτα βήματα, την αμφισβήτηση, τα πέτρινα χρόνια, μέχρι και τις διακρίσεις. Είναι κάτι ιδιαίτερο το να εκπροσωπείς τη χώρα, να ακούς τον εθνικό ύμνο. Θα πω λοιπόν, πως ήταν όνειρο η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός. Ήλθε μέσα από τη δουλειά και έχω ως στόχο να τους ευχαριστηθώ πολύ» μαζί φυσικά με τις παίκτριες της, διεκδικώντας άλλη μια σελίδα στην ιστορία με τα επιτεύγματα του ελληνικού πόλο.