Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Η Άννα Κορακάκη αρνείται να πει τη λέξη «μετάλλιο»

Μόλις 20 ετών ήταν η Άννα Κορακάκη, όταν κατέκτησε τα πρώτα της μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Μάλιστα με το χρυσό μετάλλιο στα 25μ. πιστόλι και το χάλκινο στα 10μ. αεροβόλο πιστόλι έγινε η μοναδική μέχρι σήμερα Ελληνίδα αθλήτρια που κατακτά δύο Ολυμπιακά μετάλλια στην ίδια διοργάνωση. Παρόλα αυτά, η ίδια μας εξηγεί ότι στο άθλημα της δεν υπάρχουν φαβορί και πως είναι «τουλάχιστον αλαζονικό» να πει κανείς ότι πάει για μετάλλιο. Η 28χρονη πλέον Άννα, μέλος της Stoiximan Belle Equipe, μας μιλάει για τις εμπειρίες, την προετοιμασία και τις προσδοκίες της ακριβώς πριν ριχτεί στη μάχη των Αγώνων.

Πώς είναι να βαδίζεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες για 3η φορά;

Κάθε προετοιμασία είχε διαφορετική διάρκεια. Ήταν πολύ περίεργο αυτό που συνέβη με τον Covid-19 στο Τόκιο. Νομίζω αποσυντόνισε και αποδιοργάνωσε όλους τους αθλητές, όλων των αθλημάτων. Από την άλλη βέβαια, για όλους ίσχυσε η ίδια συνθήκη. Θα ομολογήσω ότι μετά το Τόκιο μου ήρθε λίγο πιο… κοντά το Παρίσι, καθώς αυτή η προετοιμασία ήταν 3ετης.

Αν μη τι άλλο, ένας χρόνος είναι ένας χρόνος. Ωστόσο, λόγω των δυο προηγούμενων συμμετοχών μου εκ των πραγμάτων πάω πιο έμπειρη στο Παρίσι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είμαι λιγότερο στρεσαρισμένη. Έχω εν τούτοις, την ικανότητα να διαχειριστώ πιο εύκολα κάποια πράγματα. Είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι αυτό, γιατί θα μπορούσε άλλος να πει ότι ίσως στην πρώτη συμμετοχή κάποιος αθλητής είναι πιο πιεσμένος και κάποιος που πάει 5η φορά είναι πιο χαλαρός, αλλά δεν είναι έτσι.

Αρχικά, όταν είναι η πρώτη σου συμμετοχή δεν είσαι Ολυμπιονίκης. Στην Ελλάδα, στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δυστυχώς αν δεν είσαι Ολυμπιονίκης δεν σε ξέρει ο κόσμος. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ανδρών και γυναικών, που μολονότι έχουν παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, δεν είναι ευρέως γνωστοί στο κοινό.

Βέβαια, εφόσον δεν είσαι ήδη Ολυμπιονίκης, δεν έχεις το βάρος πως όλοι προσδοκούν πράγματα. Θεωρητικά λοιπόν, είσαι πιο χαλαρός. Για εμένα η πίεση είναι πάντα η ίδια, αφού πάντα πάω με ένα στόχο. Σίγουρα πάω πιο έμπειρη και πιο μεστή.

Ποια εμπειρία έρχεται πρώτη στο μυαλό σου από κάθε προηγούμενη συμμετοχή;

Στην πρώτη μου συμμετοχή είχα σαστίσει. Οι εικόνες, το άγχος, η πίεση, το στήσιμο και το σόου δημιουργεί κάποια πίεση. Αντιλαμβάνεσαι πως γίνεται κάτι μεγάλο, το αισθάνεσαι. Ήταν και στο Ολυμπιακό Χωριό στο Ρίο, όπου ήμασταν όλοι. Ήμουν και μικρή. Είχα χαθεί λίγο.

Μετά πήγαμε στην απόλυτη απομόνωση του Τόκιο και τώρα στο Παρίσι επίσης, δεν θα είμαστε στο Ολυμπιακό Χωριό. Δεν θα είμαστε καν στο Παρίσι. Η σκοποβολή θα γίνει στο Σατελερό, μια μικρή πόλη τρεις ώρες μακριά από την πρωτεύουσα. Άρα μιλάμε πάλι, για άλλη συνθήκη.

Ποιες οι προσδοκίες σου για τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι;

Διεθνώς ασχολούνται με το άθλημά μου χιλιάδες γυναίκες. Σε κορυφαίο επίπεδο (Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων και Ολυμπιακών Αγώνων) φτάνουν 15-16. Για αυτό λέμε πως, σε ό,τι αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι επιτυχία και μόνο η συμμετοχή. Είναι κλισέ, αλλά αν κάποιος ασχοληθεί με τα μαθηματικά, αυτή είναι η ουσία. Αν ήταν εύκολο, θα το έκαναν όλοι. Είναι και ο λόγος που όταν ακούω «σιγά τι κάνει;», λέω ας έρθουν αυτοί που το λένε να το κάνουν, να δουν πόσο εύκολο είναι.

Σε ό,τι αφορά τις προσδοκίες, ειδικά στο δικό μας αθλήμα ουδείς σκοπευτής και ουδεμία σκοπεύτρια έχει δηλώσει ποτέ πως πάει για μετάλλιο. Είναι τουλάχιστον αλαζονικό, γιατί σε κανένα αγώνισμα δεν υπάρχουν στάνταρ.

Για παράδειγμα, σε κάποια αγωνίσματα του στίβου, όταν παρακολουθείς όλη τη χρονιά, βλέπεις ποιοι έχουν τις καλύτερες επιδόσεις με συνέπεια και τα ρεκόρ τους. Άρα υπολογίζεις τι θα γίνει στον αγώνα, βάσει αυτών των δεδομένων και ποιοι θα μπουν στον τελικό.

Σε εμάς συμβαίνει σε 15 με 20 άτομα παγκοσμίως να εμφανίζονται στους αγώνες και να ξεπερνούν τα ατομικά ρεκόρ που έχουν έως τότε. Δεν υπάρχουν δεδομένα. Υπάρχουν πολλές μικρές λεπτομέρειες που παίζουν ρόλο, π.χ. ένα σφαιράκι που μπορεί να είναι χτυπημένο, η τρίχα της τρίχας. Κάνεις τη δουλειά σου, την τεχνική σου, αλλά όλα κρίνονται από την ώρα και τη στιγμή.

Υπάρχουν σίγουρα ονόματα που είναι πολύ δυνατά και πιστεύεις πως θα είναι στους «8», αλλά δεν είναι απόλυτο. Και στον τελικό που είναι τα 8 κορυφαία ονόματα, δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ποια θα είναι τα μετάλλια. Οι μεταλλιούχοι της πρώτης ημέρας μπορεί την επόμενη -που είναι στην ίδια φόρμα και το ίδιο περιβάλλον- να μην είναι καν στον τελικό. Για αυτό ποτέ δεν θα πω τη λέξη «μετάλλιο». Όπως λέω όλα τα χρόνια, για εμένα η επιτυχία είναι η πρόκριση στους «8». Θα προκριθώ; Το μετάλλιο είναι άλλη υπόθεση. Δεν ήμουν σίγουρη για αυτό ούτε όταν ήμουν στην κορυφαία μου κατάσταση, που έπαιρνα διαδοχικά μετάλλια και μετά μπορεί να έμενα εκτός τελικού».

Αλλάζουν πράγματα στον τρόπο που προετοιμάζεσαι για τους αγώνες με το πέρασμα του χρόνου;

Τεχνικά, αγωνιστικά και προπονητικά, όχι. Έχουμε μια συγκεκριμένη συνταγή και την ακολουθούμε, καθώς έχει αποδειχθεί πολύ σταθερή και επιτυχημένη μέσα στα χρόνια. Αυτό που αλλάζει είναι ότι μεγαλώνουμε, σίγουρα επηρεάζουν πολλοί παράγοντες της ζωής το σπορ και δεν έχω τώρα την ηρεμία που είχα στα 20 μου. Έρχονται και φεύγουν πολλά, οπότε επηρεάζει κι αυτό.

Υπάρχει άγχος;

Το άγχος αφορά όλους τους αγώνες. Έχεις αφήσει πράγματα, έχεις μοχθήσει, οπότε λες τουλάχιστον ας υπάρχει ένας θετικός αντίκτυπος. Είναι αναπόφευκτη η πίεση. Δεν έχω βρει μηχανισμούς και η αλήθεια είναι πως δεν διαχειρίζομαι πάντα καλά το άγχος. Σαφώς και έχω μια «χ» ψυχραιμία, αλλά πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.

Πρόκειται για μια τόσο στρεσογόνο κατάσταση που δεν μπορείς να μην έλθεις αντιμέτωπος με το συναίσθημα. Θα πρέπει να είσαι ή αναίσθητος ή ρομπότ. Μέχρι ένα σημείο δουλεύεται, αλλά όπως είπα είμαστε άνθρωποι που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το στρες. Σίγουρα βοηθούν ο διαλογισμός και η yoga, αλλά δεν σου παίρνουν στο 100% τη σκέψη ή το συναίσθημα».