Χρήστος Πατσατζόγλου: Από τα σαλόνια ξανά πίσω στα αλώνια

Μια ζωή µέσα στους δρόµους, έτσι ήταν η µοίρα του, την οποία ήθελε να αλλάξει από τα µικρά του κιόλας χρόνια, τότε που γύριζε στις αλάνες της Αγίας Βαρβάρας και της Αγίας Ελεούσας, κλωτσώντας µια χαλασµένη µπάλα. Aλλα πιτσιρίκια δίπλα του -όσο αυτός έκανε κολπάκια µε την µπάλα που λάτρευε- τραγουδούσαν µε τσαλίµια: «Τσιγγανάκι µες τους δρόµους τριγυρνώ, λίγη αγάπη απ’ τη ζωή µου λαχταρώ, είµαι τσιγγανάκι και πονώ». Ο Χρήστος Πατσατζόγλου, όµως, ένιωθε πουλί που πετά, και το µοναδικό όχηµα για να τον µεταφέρει ήταν η µπάλα.

Εκεί έδινε την ψυχή του, γυρίζοντας το βράδυ µατωµένος στο σπίτι, µε γδαρµένα γόνατα, «παράσηµα» των µαχών στις αλάνες. Και έπεφτε να κοιµηθεί και ονειρευόταν, µε τους άλλους να τον κοροϊδεύουν για το ψώνιο του. Οµως µέσα του πάλευε να πείσει τον εαυτό του ότι µπορεί. Και του το είπαν και οι άνθρωποι της οµάδας της Αγίας Ελεούσας, που ξεχώρισαν αµέσως το πάθος του, µια φλόγα που τον κατέκαιγε και τον έκανε να µην κοιµάται, αλλά να παρακαλά να ξηµερώσει για να ξαναπαίξει µπάλα. Γι’ αυτό το παθιασµένο πιτσιρίκι που βρέθηκε να παίζει µε κανονική εµφάνιση πια, καλά παπούτσια και κανονική µπάλα, στη ∆’ Εθνική, όλα έµοιαζαν µαγικά και δεν ήθελε τίποτε άλλο στη ζωή του!

Και παρότι ήταν µια σταλιά, άρχισε να ξεχωρίζει. Μύγα στο γάλα. Και τότε, δίχως να το καταλάβει καλά καλά, βρέθηκε από τα αλώνια στα σαλόνια! Γιατί στα 17 του χρόνια ο Πατσατζόγλου, που ακόµα έµοιαζε µε 13χρονο, πήρε µεταγραφή στον Α’ Εθνική! Σαν να πήγε στο… φεγγάρι τού φάνηκε αυτό το πέρασµά του στην Ξάνθη! «Κάτσε καλά!», όπως έλεγε και στον καθρέφτη του, προσπαθώντας να πιστέψει στο γύρισµα της τύχης, αυτό που τραγουδούσε ο Μανόλης Αγγελόπουλος. «Φεύγω απόψε µακριά, αδέλφια µου τσιγγάνοι, φεύγω για πάντα, έχε γεια, φτωχό µου καραβάνι…».

Το τσιγγάνικο αίµα του φούντωσε εκεί στα µεγάλα σαλόνια και γκρέµισε το ταβάνι του! Γιατί έναστρος ουρανός ήταν η µεταγραφή του στον Ολυµπιακό, στα 21 του χρόνια! Εκατό «µπαµ»! Το παιδάκι από την Αγία Ελεούσα στον Ολυµπιακό! Κι όχι τσόντα. Βασικός, βασικούρα, µε 117 συµµετοχές, όπου τον χρειαζόταν η οµάδα. Λίρα εκατό ως πλάγιος µπακ, ως ανασταλτικός µέσος, ακόµα και ως στόπερ, όπου είχε ανάγκη ο προπονητής! Και γρήγορος και έξυπνος και ευκολοπροσάρµοστος, αλλά και δυνατός, αποφασιστικός, εργάτης για την οµάδα! Ετσι έχτισε σηµαντική καριέρα µε καλά συµβόλαια -άρα και χρήµα-, µε δόξα και τιµή, παίκτης και της Εθνικής οµάδας πια µε 45 συµµετοχές.

Και ύστερα το γύρισµα της τύχης. Τραυµατισµός στον αχίλλειο -που τον άφησε τρία χρόνια έξω!-, χειρουργεία και ξανά χειρουργεία, «αν είναι η µοίρα µου σακατεµένη…». Και άρχισε η αντίστροφη µέτρηση, ο ποδοσφαιρικός ήλιος του δεν ξανάλαµψε ποτέ. Και έγινε και ποδοσφαιρικός τσιγγάνος. Οµόνοια Λευκωσίας για λίγο, ΑΕΚ για λίγο, ΠΑΣ Γιάννινα λίγο περισσότερο (δύο σεζόν).

Παρά τα προβλήµατα, του ήταν αδύνατο να ζήσει χωρίς ποδόσφαιρο, έστω και αν κατέ βαινε σκαλιά. Ο διεθνής Πατσατζόγλου αγωνίστηκε στον Ηρακλή Ψαχνών, την ΑΕΚ Χαλκίδας και τη Χαλκίδα, την Προοδευτική, τον Φωστήρα και τον Αετό Κορυδαλλού τώρα στα 40 του. Το παιδί που στόµα είχε και µιλιά δεν είχε συνελήφθη ύστερα από τυχαίο έλεγχο στην Αγία Βαρβάρα, αφού βρέθηκαν στο αυτοκίνητό του «µαϊµού» προϊόντα (παπούτσια, γυαλιά, ρούχα, εσώρουχα). Εχασε το κοντρόλ και την µπάλα µε το σκληρό φάουλ, και τώρα, µπροστά στον διαιτητή, περιµένει την κάρτα. Πόσο θα ήθελε να είναι κίτρινη… Για να ζητήσει συγνώµη, να κάνει υπόκλιση και να συνεχίσει τον αγώνα, να µη µείνουν τα όνειρα µισά