Γιαροσλάβα Μάχουτσιχ - Σιμόν Μπάιλς: Όταν έχεις τον πόλεμο μέσα σου τι να σου κάνει μια μάχη ακόμα;

Γιαροσλάβα Μάχουτσιχ: χρυσό μετάλλιο στο ύψος, Σιμόν Μπάιλς: τέσσερα μετάλλια, τα τρία χρυσά στη γυμναστική. «Πόλεμος» και μάχες παντού!

Σε έναν κόσμο που συνεχώς βραδιάζει, ξεπηδούν αιφνιδιαστικά φωτεινά ξημερώματα που σε κάνουν ν’ αναθαρρεύεις. Όχι δεν έχουμε τελειώσει ακόμα! Όσο ο αθλητισμός μάς μοιράζει ασπίδες ανθρωπιάς και μεγαλοσύνης, όλα τα όπλα των ανθρώπων που φτιάχτηκαν για να σπέρνουν τον θάνατο παθαίνουν εμπλοκές…

Σε μιαν άκρη του πολύβουου σταδίου των Ολυμπιακών Αγώνων, μια ψηλή, λυγερόκορμη, λεπτοκαμωμένη αθλήτρια με βλέμμα θλιμμένο και χαραγμένο βεβιασμένα το χαμόγελο, χώνεται μέσα στον υπνόσακό της, που κουβαλάει πάντα μαζί της, γέρνει το κεφάλι στο σακίδιό της και κλείνει τα μάτια· αφήνει τις σκέψεις της να την μεταφέρουν αλλού: στην πατρίδα της. Το όνομά της Γιαροσλάβα Μάχουτσιχ· ο νους της τρέχει στη Ντνίπρο, την πολιτεία όπου αντίκρισε το φως πλάι στον καθαρό ποταμό Δνείπερο· στη Ντνίπρο που την χτυπούν ανελέητα οι ρουκέτες των Ρώσων. Κάνει να την πάρει ο ύπνος, αλλά ξυπνάει από το πλήθος που παραληρεί: 80.000 θεατές περιμένουν να την αποθεώσουν· χρυσό μετάλλιο είναι αυτό…

Σε λίγο θα πρέπει να μιλήσει στους δημοσιογράφους, να χαμογελάσει, προσποιητά έστω, για τους θρασείς φακούς των φωτορεπόρτερ, να πει κάτι που να μείνει πιο λαμπερό από το πρόσωπό της και το λέει: «Παλέψτε μέχρι τέλους»! Τρεις λέξεις που κλείνουν μέσα τους Ουκρανία, ανθρώπινο πάθος για ζωή και διάκριση, μαχητικότητα!
«Είμαι 22 χρονών, αλλά νιώθω ότι έχω ζήσει μια ζωή», λέει. «Κάθε φορά που ακούω για επίθεση με ρουκέτα σκέφτομαι ότι μπορεί να σκοτώθηκαν οι γονείς μου, οι φίλοι μου».

Τη νύχτα που πάτησαν το πόδι τους οι Ρώσοι στην Ουκρανία, η Μάχουτσιχ φόρτωσε ό,τι μπορούσε στο αυτοκίνητό της και έφυγε δίχως να κοιτάξει πίσω· οδήγησε προς το Βελιγράδι· τρία μερόνυχτα πάνω στο τιμόνι. Τώρα προπονείται ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων του Ατλαντικού στην Πορτογαλία, όταν όμως κλείνει τα μάτια… Ούτε το παγκόσμιο ρεκόρ στο ύψος, ούτε το χρυσό μετάλλιο της γαληνεύουν τον ύπνο. Όσο πέφτουν ρουκέτες στην πατρίδα της…
Η Γιαροσλάβα Μάχουτσιχ, χαμογελάει ξανά, σηκώνεται, χτυπάει στον ώμο μια δημοσιογράφο και τρέχει να χωθεί στον μικρόκοσμό της, να ονειρευτεί πως όλα έχουν τελειώσει στην Ουκρανία, κι ότι «αύριο» γελαστή και λαμπερή θα πίνει τον καφέ της στη Ντνίπρο, θα διηγείται αυτά που έζησε στο Παρίσι, θα κλείνει τα μάτια και δεν θα ακούει πια ρουκέτες να σφυρίζουν στο νου της…

Και κάποτε θα πει η Μάχουτσιχ: «ο πόλεμος τελείωσε!». Όμως για κάποιους ο Πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ· τον κουβαλάνε μέσα τους σαν οργή και σαν κατάρα των Θεών…

Από πόλεμο σε «πόλεμο»

Η Σιμόν Μπάιλς δεν έζησε πόλεμο, δεν έφυγε κυνηγημένη από τον τόπο της, όμως αυτό που την κατατρύχει για πόλεμο το μετράς…
Πριν από οκτώ χρόνια στο Ρίο ντε Τζανέιρο η αμερικανίδα γυμνάστρια στάθηκε πλάι στον Χριστό Λυτρωτή και ένοιωσε πως τον είχε ξεπεράσει σε μπόι· μετά τέσσερα χρόνια στο Τόκιο, την κατάπιε η γη!

Επί χρόνια η Σιμόν Μπάιλς ήταν τόσο μπροστά από τις άλλες αθλήτριες της γυμναστικής που όσο κι αν έτρεχαν για να τη φθάσουν, πάντα έβλεπαν την μικροκαμωμένη κορμοστασιά της να χάνεται στον ορίζοντα των επιτυχιών.
Στο Ρίο πάτησε στα σύννεφα, στο Τόκιο συνετρίβη στη σκληρή επιφάνεια του πρωταθλητισμού και μετά διάβασε Μάγια Αγγέλου: «Θα γνωρίσεις πολλές ήττες στη ζωή σου, αλλά ποτέ μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να νικηθεί». Και το ‘γραψε στο κορμί της με μελάνι ανεξίτηλο: «And still I rise» (Κι ακόμα σηκώνομαι)! Και σηκώθηκε! Αν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της πανδημίας την νίκησε ο εαυτός της, στα χρόνια που ήρθαν πολέμησε με τον ψυχισμό της και ύψωσε τη σημαία της- νικήρια- στο πεδίο της μάχης...

Στο Παρίσι η Μπάιλς κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια κι ένα ασημένιο· είχε το μεγαλείο ψυχής να υποκλιθεί (κυριολεκτικά) στην βραζιλιάνα αντίπαλό της Ρεμπέκα Αντράντε που της «έκλεψε», θαμπώνοντας κριτές και κοινό, ένα χρυσό μετάλλιο και έφυγε από την Πόλη του Φωτός πιο λαμπερή από ποτέ: στα 27 της χρόνια, με το κορμί της ολόκληρο να μην χωρά τα 41 μετάλλια, σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, που έχει κερδίσει με πόνο και δάκρυ και με το μυαλό της να σχεδιάζει πώς θα βγει στη σάλα το 2028 στο Λος Άντζελες, όταν πια θα έχει περάσει το κατώφλι των 30 χρόνων.

Και στο Παρίσι η Μπάιλς ήταν ο χτύπος της καρδιάς της ομάδας των ΗΠΑ, ήταν η αρχηγός! Κι όταν «τιμωρήθηκε» με ποινή βαθμών μετά την πτώση από τη δοκό, όχι τόσο για την ατυχή προσπάθεια όσο για τον ειρωνικό παρατεταμένο χαιρετισμό στους κριτές, ουδείς έδωσε σημασία από την αμερικανική ομάδα· το γνώριζαν καλά πως έχουν πια μια ηγέτιδα να τις κατευθύνει στα σκληρά πεδία των μαχών του απάνθρωπου και επικίνδυνου «πολέμου» της Γυμναστικής. 

Πόλεμος δεν είναι μόνο στα μέτωπα με βολές πολυβόλου, ρουκέτες και θάνατο, ο πόλεμος είναι παντού και πάντα μόνο νεκρούς και αποστεωμένες ψυχές αφήνει πίσω του· αν δεν έχεις την ψυχή και τα όπλα να σταθείς απέναντι στον εχθρό σου, όποιος κι αν είναι αυτός, και να παλαίψεις καλύτερα παρατήσου!