Δυναστεία Καλαμπάκου στον ΠΑΟ: Τρεις γενιές, δυο αθλήματα, μια φανέλα

Η παροιμία το µήλο που θα πέσει κάτω από τη µηλιά είναι από τις πλέον χρησιµοποιηµένες στην ελληνική γλώσσα. Υπάρχουν και ορισµένες περιπτώσεις, όµως, που ένα δέντρο δεν είναι αρκετό, καθώς µιλάµε για µεγάλη παραγωγή. Όπως εκείνη της οικογένειας Καλαµπάκου σε σχέση µε τον Παναθηναϊκό, που κατά βάση σχετίζεται µε το µπάσκετ. Μια σχέση καρµική, καθώς χρειάστηκε να παρέµβει µέχρι και ο… φτερωτός Θεός έρωτας για να γίνει η ιστορία περισσότερο συναρπαστική.

Όταν ο ∆ηµήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να βγει µπροστά για να σώσει τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, καθώς τα τµήµατα είχαν καταβαραθρωθεί, αναλάµβανε, µεταξύ άλλων, και το προσφιλές σε αυτόν µπάσκετ – το τµήµα µπάσκετ γυναικών, που είχε υποβιβαστεί στην Α2, για τον ιδιοκτήτη και της ΚΑΕ δεν υπήρχε καν… χρόνος για να πει τον αυτονόητο στόχο: την επιστροφή της οµάδας στην Α1, η οποία, όµως, έπρεπε να συνοδευτεί και µε τον τίτλο της πρωταθλήτρια. Τούτο θεωρείτο προαπαιτούµενο. Προς αυτή την κατεύθυνση ενίσχυσε την οµάδα µε παίκτριες εγνωσµένης αξία, µία εκ των οποίων ήταν η Ασπασία Καλαµπάκου. Πώς να µην ισχυριστεί κάποιος ότι «σόι πάει το βασίλειο»…

Ο Πανελληνιονίκης παππούς

Κάπου στις κερκίδες του «Τάφου του Ινδού», ένας από τους πλέον σταθερούς θεατές της προσπάθειας του Παναθηναϊκού και της Ασπασίας ήταν ο Στάθης Καλαµπάκος. Στα 86 του χρόνια, που… δεν του τα κάνεις. Αν δεν το γνωρίζεις, ο παππούς της Ασπασίας επιδιώκει να βλέπει από κοντά την εγγονή του. Το έκανε πάντα, σε όποια οµάδα κι αν έπαιζε εκείνη. Τώρα, βέβαια, έχει έναν λόγο παραπάνω, όπως και την πρώτη φορά που η µικρή είχε παίξει στον Παναθηναϊκό. Στον σύλλογο αυτόν, άλλωστε, είχε γράψει και εκείνος τη δική του Ιστορία, ως ακοντιστής. Αθλητής διακεκριµένος, αφού τον Φεβρουάριο του 1958, µε επίδοση 69,25 µ., είχε σηµειώσει πανελλήνιο ρεκόρ, επίτευγµα το οποίο την εποχή εκείνη θεωρείτο τεράστιο. Σαφέστατα, άλλες εποχές τότε, δύσκολες για να ασχοληθεί κάποιος µε τον αθλητισµό σε σοβαρή βάση. Ο αγώνας της επιβίωσης τράβηξε τον κύριο Στάθη µακριά από τους στίβους, ο ίδιος έφτιαξε µε µόχθο τη ζωή και την οικογένειά του και στην πορεία είδε της µοίρας τα γραµµένα. Ακόµα, όµως, και για τα χρόνια που έκανε τις επιδόσεις του, ο ίδιος δεν συνήθιζε να µιλά συχνά, όντας άνθρωπος ήσυχος, χαµηλών τόνων, χωρίς τάσεις αυτοπροβολής.

Το μπάσκετ τους ένωσε

Η εγγονή Ασπασία είναι ο καρπός ενός έρωτα µε συνδετικό κρίκο το µπάσκετ – άθληµα στο οποίο διέπρεψαν µε τον Παναθηναϊκό οι γονείς της. Η µητέρα της, Λίλα Χατζηορίδου, που είχε µετακινηθεί στην οµάδα του «τριφυλλιού» από τον ΑΟ Ζωγράφου εκεί έγινε γνωστή, εκεί έχτισε την καριέρα της, εκεί υπήρξε για χρόνια αρχηγός.Τον σύζυγό της και πατέρα της Ασπασίας, τον Ντίνο Καλαµπάκο, τον έβαλε στη ζωή της πριν αυτός πάρει τη µεταγραφή του στον Παναθηναϊκό εξαργυρώνοντας τις καλές σεζόν που πραγµατοποίησε µε το Παγκράτι.

Η οικογένεια της Λίλας δεν ήταν αθλητική, µε την έννοια της ενεργούς απασχόλησης, ήταν όµως… βαµµένη παναθηναϊκή. Ο πατέρας απωθηµένο του ότι ήθελε να γίνει αθλητής αλλά τον απέτρεψαν οι γονείς του. Ακολουθούσε παντού τον Παναθηναϊκό. Είχε πάει στο Γουέµπλεϊ το 1971, αλλά και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών µε αντίπαλο τον Αγιαξ, έχοντας µαζί του µια τεράστια σηµαία, την οποία είχε ράψει η σύζυγός του (κατά την επιστροφή από το Λονδίνο τού την κράτησαν στα σύνορα). Είχε πάει και στο Παρίσι, όπου ο Παναθηναϊκός, το 1996, είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης, ενώ ακολουθούσε παντού, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας όπου αγωνιζόταν η κόρη του.

Η διαδροµή περίεργη: από το κολύµπι, που δεν της άρεσε, στον στίβο -πάντα στον Παναθηναϊκό- και τελικά στο µπάσκετ, το οποίο το ξεκίνησε στη γειτονιά της, στου Ζωγράφου. Μαθήτευσε (και) στο Λύκειο Τούµπας, το οποίο σάρωνε στα σχολικά πρωταθλήµατα, επιτρέποντάς της ως πρωταθλήτρια να εισαχθείτης µάλλον έβγαλε στην… κερκίδα το στη Γυµναστική Ακαδηµία. Κάπου εκεί εµφανίστηκε ο Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» προσέφεραν 500.000 δραχµές και έναν παίκτη, ενώ, επειδή δεν καλύπτονταν οι οικονοµικές αξιώσεις του ΑΟ Ζωγράφου, ο πατέρας τής Λίλας έδωσε από τις καταθέσεις του 50.000 ευρώ, προκειµένου να δει ένα όνειρο ζωής να υλοποιείται και την κόρη του να παίζει στην οµάδα της καρδιάς του.

Ξενύχτης αλλά... στη θέση του

Τα βέλη του έρωτα χτύπησαν τη Λίλα και τον Ντίνο το 1983, λίγο µετά τη µεταγραφή της πρώτης στον Παναθηναϊκό, τη στιγµή που ο Ντίνος ήταν ακόµη στο Παγκράτι. Εκεί όπου έµεινε και µέχρι το 1990, όταν το… πακέτο συµπληρώθηκε µε τη δική του µεταγραφή. Ο πατέρας Καλαµπάκος έβλεπε γιο και νύφη στην οµάδα που και αυτός είχε υπηρετήσει αθλητικά, ο πατέρας Χατζηορίδης έπλεε σε πελάγη ευτυχίας µε… τόσο Παναθηναϊκό που εχε µπει στη ζωή του, ενώ το ζεύγος είχε τα δικά του άγχη. Η µεν Λίλα, ως παλιά στο σωµατείο, ήθελε διακαώς να δικαιωνόταν η επιλογή του αγαπηµένου της και να γίνει και αυτός ένα στέλεχος µε προσφορά στον Παναθηναϊκό. Ο δε Ντίνος δεν ήξερε πώς θα τα προλάβαινε όλα. Ανθρωπος που διασκέδαζε, ως παίκτης οµάδας Α’ Εθνικής (τότε τα µατς διεξάγονταν κάθε Σάββατο) είχε ελεύθερα τα βράδια που ακολουθούσαν.

Η Α’ Γυναικών, στην οποία συµµετείχε η Λίλα, τότε έπαιζε Κυριακή πρωί, αρκετά νωρίς για κάποιον που γύριζε σπίτι… λίγο νωρίτερα. Ο Ντίνος, όµως, παρέµενε πιστός στα ραντεβού του ως θεατής των αγώνων του γυναικείου µπάσκετ του Παναθηναϊκού, έστω και αν χρειαζόταν να το ζορίζει λίγο παραπάνω για να είναι ξύπνιος εκείνη την ώρα, έχοντας προηγηθεί ξενύχτι στα µπουζούκια της Αθήνας… Το 1993 ήρθε στη ζωή τους η µονάκριβη κόρη τους, η Ασπασία.

Όσα ακολούθησαν έµοιαζαν προδιαγεγραµµένα από τη µοίρα, που ήδη είχε σχεδιάσει πολλά σε ό,τι αφορά την αθλητική ζωή της οικογένειας. Η ζυγαριά µεταξύ στίβου και µπάσκετ έγειρε εύκολα προς το µπάσκετ. Την πρώτη φορά που είχε πάει στον Παναθηναϊκό ήταν µεγάλη η χαρά της και ακόµα µεγαλύτερη η απογοήτευση όταν τα οικονοµικά προβλήµατα οδήγησαν στην απο µάκρυνση των πιο έµπειρων παικτριών. Το περασµένο καλοκαίρι, όταν έγινε η… επανεκκίνηση του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού µε τη νέα διοίκηση να αναλαµβάνει τα ηνία και της ήρθε η πρόσκληση, η απόφαση ήταν πολύ εύκολη. «Ενιωσα ότι γύριζα στο σπίτι µου» είχε πει πολλές φορές µε πλήρη συνείδηση του στόχου, ενώ προ ολίγων ηµερών πανηγύρισε µε τις συµπαίκτριές της την (επ)άνοδο στην Α1 µε την κατάκτηση του πρωταθλήµατος.

Η ζωή κάνει κύκλους και παίζει παιχνίδια. Ευχάριστα στη συγκεκριµένη περίπτωση. ∆ύο οικογένειες που συνδέθηκαν και έγιναν µία. Ο αθλητισµός ήταν η κοινή συνισταµένη και ο Παναθηναϊκός η στέγη τους. ∆ιαφορετικές γενιές, µια παράδοση που µεγαλώνει και συνεχίζεται. Και ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει για το µέλλον, αφού η Ασπασία ακόµα δεν έχει κάνει τη δική της οικογένεια…