Η συγκλονιστική ιστορία βολεϊμπολίστα από τη Βενεζουέλα που δραπέτευσε από την «κόλαση»!

Ο Έντουαρντ Ράμος είναι βασικός διαγώνιος της ομάδας βόλεϊ του ΑΟΝΣ Μίλων και ηγήθηκε στο εφετινό πρωτάθλημα αλλά και στα μπαράζ ανόδου προκειμένου η ομάδα της Νέας Σμύρνης να επιστρέψει στις Εθνικές κατηγορίες και στην Α2 ανδρών.

Αν και πριν τρία χρόνια δεν γνώριζε καν την ύπαρξη της Ελλάδας θεωρεί πλέον τον εαυτό του «ευλογημένο» που η μοίρα αλλά και μία «αόρατη δύναμη» τον έσπρωξε στον «παράδεισο της γης» γλιτώνοντας από τα βάσανα που θα περνούσε στην Βενεζουέλα.

Βέβαια το σώμα του είναι στην Ελλάδα αλλά το μυαλό του είναι στο σπίτι, στους γονείς του και στα αδέλφια του που δοκιμάζονται σε δύσκολες συνθήκες μέσα στη βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση που έχει βυθιστεί η Βενεζουέλα. Με αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα του δεν θέλει να επιστρέψει. Προσεύχεται κάθε μέρα για τους δικούς του ανθρώπους αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον στην πατρίδα του.

«Κανείς δεν θέλει τον εμφύλιο»

Πάνω απ΄όλα προσεύχεται να μην συμβεί το χειρότερο σενάριο: «Μακάρι να μην έχουμε εμφύλιο πόλεμο, αλλά έχω πίστη στους συμπατριώτες μου. Παρά τα προβλήματα, παρότι δεν έχουν να φάνε, παρότι τα έχουν χάσει όλα και διαφωνούν για το ποιος έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ, κανείς δεν θέλει τον εμφύλιο πόλεμο», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο 22χρονος βολεϊμπολίστας και συνεχίζει: «Εχουν δοθεί πολλές αφορμές για αιμοτοχυσία μεταξύ “αδελφών” αλλά ο κόσμος “κρατάει” ακόμα. Δεν θέλει φασαρίες. Το μόνο που θέλει είναι ευκαιρίες για ζωή όπως σε όλο τον κόσμο».

«Στην επαρχία μπορεί να βρεις λίγη τροφή»

Ο Εντουαρντ Ράμος πιστεύει πως αντίβαρο στις κακουχίες που περνούν οι πολίτες στο Καράκας και σε άλλες μεγαλουπόλεις, αποτελούν οι εύφορες επαρχίες της χώρας αλλά και η αλληλεγγύη του λαού: «Ο κόσμος στις μεγαλουπόλεις πεινάει. Πολλοί έχουν μεταναστεύσει σε γειτονικές χώρες και όσοι δεν τα κατάφεραν φεύγουν προς το εσωτερικό όπου τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Μπορείς να βρεις λίγη τροφή».

Τυχαία πριν 3 χρόνια…

Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1997 σε μία φτωχή κωμόπολη στην ενδοχώρα, στα δυτικά της χώρας. Πρόκειται για το Τρουχίγιο που έχει πάρει το όνομα του από τον εθνικό ήρωα Ραφαέλ Τρουχίλο που πρόσφερε πολλά στην ανεξαρτησία της Βενεζουέλας από την Κολομβία.

Η επαρχία βρέχεται από την τεράστια λιμνοθάλασσα του Μαρακάιμπο που πλέον έχει μολυνθεί σε μεγάλο βαθμό από την ανεξέλεγκτη άντληση πετρελαίου. Ο Εντουάρντο ήταν το μικρότερο παιδί του Πέδρο και της Πέρχια που μεγάλωσαν τέσσερις υιούς, τον Οδάλις, τον Χοσέ, τον Αλβέρτο και τον Εντουάρντο.

Είχαν θεό τον "Χάρι" Γκόμεζ

Και οι τέσσερις είχαν σαν ίνδαλμα τον βολεϊμπολίστα Ερνάντο Γκόμεζ που στην Βενεζουέλα είναι ένας «θρύλος» με το «χαϊδευτικό» όνομα «Χάρι» από έναν συμπαθή χιμπατζή που ζει στην ζούγκλα. Αυτός ήταν και ο λόγος που και τα τέσσερα αδέλφια από μικρά έπαιζαν βόλεϊ, ενώ ο Εντουάρντο από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε στην άγνωστη… Ελλάδα σε απόφαση που πήρε στο αεροδρόμιο του Καράκας κυριολεκτικά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα... Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Μαΐου 2016 δηλαδή πριν ακριβώς 3 χρόνια...

«Δεν ήξερα ότι υπήρχε η Ελλάδα»

«Το χωριό μου από το Καράκας απέχει 850 χιλιόμετρα, 12 ώρες με το λεωφορείο. Είχα προγραμματίσει να φύγω για άλλη χώρα της Ευρώπης και ξαφνικά ο μάνατζερ μου από την Αργεντινή μου είπε πω “θα πας στην Ελλάδα”. Συγχωρέστε με, αλλά όταν μου είπε τότε "την χώρα Ελλάδα" δε γνώριζα αν υπήρχε και που βρίσκονταν. Σοκαρίστηκα στην αρχή. Δεν ήξερα που θα πήγαινα και τι θα συναντούσα. Μου είπε μόνο πως θα συναντούσα κάποιον κύριο Βασίλη Περιστέρη που θα ήταν ο μάνατζερ μου στην Ελλάδα και έτσι μπήκα στο αεροπλάνο», λέει στο «Εθνοσπόρ» ο Εντουάρντο Ράμος και συνεχίζει...

«Ηρθα στον παράδεισο της γης»

«Μετά από τρία χρόνια εδώ όχι μόνο ξέρω ποια είναι η Ελλάδα αλλά ξέρω πως είναι ένας παράδεισος της γης. Και εδώ περνάω δύσκολα και με τα απαραίτητα αλλά για τίποτα στον κόσμο δε θα ήθελα να επιστρέψω πίσω. Δε μπορώ εξάλλου, γιατί τα αεροδρόμια εκεί έχουν κλείσει. Εδώ, με υποδέχτηκε ο Βασίλης Περιστέρης και με βοήθησε να ξεκινήσω την ζωή μου από την αρχή. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Δεν ήξερα ελληνικά. Τώρα έχω φίλους και ανθρώπους που με αγαπάνε. Συχνά βρίσκομαι με άλλους συμπατριώτες μου και συζητάμε για αυτά που συμβαίνουν προσευχόμαστε να πάνε τα πράγματα καλά και βγει γρήγορα η πατρίδα από την κρίση».

«Οι γονείς μου μοιράζουν κρέας»

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του ο Εντουαρντ είχε τα απαραίτητα για τα προς το ζειν. Μάλιστα η οικογένεια του ήταν… προνομιούχα καθώς η μητέρα του και ο πατέρας του είχαν δύο ξεχωριστά κρεοπωλεία.

«Δεν ήμασταν ποτέ πλούσιοι αλλά πάντα είχαμε ένα πιάτο φαγητό. Τώρα όμως και αυτό δεν είναι σίγουρο. Ζώα δεν υπάρχουν. Το εμπόριο γίνεται από την Κολομβαί. Ακόμα και όταν υπάρχει εμπόρευμα στο μαγαζί δεν σκέφτεσαι να βγάλεις κέρδος. Ερχεται απελπισμένος κόσμος στο μαγαζί και παρακαλάει για ένα κομμάτι κρέας ή ένα κόκκαλο. Όταν είσαι σε μία κωμόπολη που όλοι είναι γνωστοί είναι δύσκολο να αρνηθείς στο γείτονα λίγο φαγητό για το παιδί του. Κέρδος δεν υπάρχει, απλά ο μπαμπάς και η μαμά επειδή όλοι τους σέβονται μοιράζουν όσο το δυνατόν περισσότερες μερίδες σε όσους το έχουν ανάγκη. Βγάζουν με δυσκολία τα έξοδα τους».

«Ένα μηνιάτικο 10 Ευρώ»

Και για να έχουμε μια εικόνα σύγκρισης ο Εντουάρντο λέει: «Οποιος έχει δουλειά αμοίβεται με 10 Ευρώ το μήνα. Με αυτά τα χρήματα μπορεί να αγοράσει ένα κιλό μακαρόνια ή ένα κιλό ρύζι εφόσον καταφέρει να τα βρει στα άδεια ράφια των σούπερ μάρκετ».

«Ακόμα ελπίζουμε»

Μπορεί τον προσεχή Σεπτέμβριο να κλείνει τα 22 του χρόνια αλλά ακόμα είναι παιδί. Τα βράδια είναι δύσκολα. Του λείπει πολύ η οικογένεια του. Παρηγοριά είναι η συχνή επικοινωνία μέσω skype όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες. Ανησυχεί μην έρθουν τα χειρότερα...

«Στεναχωριέμαι και φοβάμαι πολύ. Το σώμα μου μόνο είναι εδώ. Το μυαλό μου είναι εκεί, στην οικογένεια, στο σπίτι, στους συγγενείς μου αλλά και στους συμπατριώτες μου. Πονάω και κλαίω κάθε βράδυ. Ολοι προσευχόμαστε να βρεθεί μία λύση και η χώρα να ορθοποδήσει. Μία ολόκληρη γενιά έχει χάσει τα όνειρα της και τις ελπίδες της αλλά ακόμα και τώρα ελπίζουμε».