Ντράζεν Πέτροβιτς: Η μέρα που ο «Μότσαρτ» πέρασε στην αιωνιότητα (pics & vids)

Μοιραία κάθε χρόνο τέτοια μέρα (7 Ιουνίου) ο δείκτης του ρολογιού θα σταματάει στις 17:20. Πρόκειται για τη στιγμή που ο «γιος του διαβόλου», ο «Μότσαρτ» ή απλώς ο Ντράζεν χάνει τη ζωή του ακαριαία σε αυτοκινιτιστικό δυστύχημα στο βροχερό αυτοκινητόδρομο Νυρεμβέργης - Μονάχου, περίπου 24 χιλιόμετρα από το Ίγκολσταντ. Aν και έφυγε άδοξα στα 28 του, τα κατορθώματά του παραμένουν ανεξίτηλα ακόμα και σήμερα...

Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά εάν ο «Μότσαρτ» έμπαινε στο αεροπλάνο μαζί με τους συμπαίκτες του και δεν αποκλείεται να τον βλέπαμε ακόμα και στα ελληνικά παρκέ μιας και τότε η «πιάτσα» βοούσε ότι είχε συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό. Όμως με τα εάν και τα ίσως δεν γράφεται ιστορία. Το ethnos.gr κάνει αναδρομή στη ζωή του «γιου του διαβόλου» που είχε βάλει στόχο να κάνει το ακατόρθωτο.

Η γέννησή του και τα πρώτα βήματα με τη Σιμπένκα

Ο Ντράζεν έρχεται στη ζωή στις 22 Οκτωβρίου του 1964 και ήταν ο δεύτερος γιος του Γιόβαν και της Μιρζένκα. Ο αδερφός του Άζο «Αλεξάντερ» ήταν αυτός που τον μύησε στα μυστικά της «σπυριάρας». Μόλις στα 13 του χρόνια αποτέλεσε μέλος της παιδικής ομάδας της τοπικής KK Šibenka Šibenik. Εκεί έδειξε για πρώτη φορά το φονικό ένστικτο που διέθετε στο σκοράρισμα. Είναι ενδεικτικό ότι φόρτωνε πολλές φορές τα καλάθια των αντιπάλων του με 50αρες και 60αρες. Στα 15 του θα καταφέρει να γίνει ο ηγέτης της ομάδας του. Μάλιστα για δύο συνεχόμενες φορές (1982,1983) η Σιμπένκα με ηγέτη τον Ντράζεν, έφτασε στον τελικό του Κόρατς όπου ηττήθηκε από τη Λιμόζ. Το 1983 κέρδισε τον πρώτο του τίτλο (πρωτάθλημα) αλλά δεν το χάρηκε καθώς η Ομοσπονδία θεώρησε ότι στον αγώνα με τη Μπόζνα Σεράγεβο η διαιτησία δεν έκανε σωστά τη δουλειά της. 

Στο δρόμο της καταξίωσης με την Τσιμπόνα

Ο νεαρός Ντράζεν χτίζοντας μέσα του το πνεύμα του νικητή, πήγε για ένα χρόνο στον στρατό και στη συνέχεια χάραξε το δρόμο που είχε πάρει νωρίτερα ο αδερφός του Αλεξάντερ. Πήρε μεταγραφή στην Τσιμπόνα και άρχισε να δίνει νέες παραστάσεις με την πορτοκαλί μπάλα. Στην πρώτη του χρονιά δε, κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, το κύπελλο αλλά και το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Μάλιστα σε εκείνο τον αλήστου μνήμης τελικό με την Ρεαλ Μαδρίτης «φόρτωσε» με 39 πόντους το καλάθι των Μαδριλένων. Tην επόμενη χρονιά πήρε εκ νέου από το χέρι την ομάδα του και την οδήγησε στη «Γη της Επαγγελίας». Αυτή τη φορά έχοντας απέναντί του την Ζαλγκίρις Κάουνας του Άρβιντας Σαμπόνις σκόραρε 22 πόντους.

To 1987 θα κατακτήσει τον τρίτο του ευρωπαϊκό τίτλο με αντίπαλο τη Σκαβολίνι. Σε εκείνο το ματς είχε σκοράρει 28 πόντους.

Τα πρώτα μετάλλια με το εθνόσημο και το χτίσιμο των ρεκόρ

Στο ίδιο διάστημα ο «Μότσαρτ» έδωσε τα διαπιστευτήριά του και με την Εθνικής Γιουγκοσλαβίας. Αρχικά κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και στη συνέχεια την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986. Στο Ευρωμπάσκετ του 1987 κατέκτησε εκ νέου την τρίτη θέση και το 1988 στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο μιας και η ομάδα του ηττήθηκε από την πανίσχυρη τότε Σοβιετική Ένωση.

Στην τετραετία που αγωνίστηκε με τα χρώματα της Κροατικής Ομάδας ο Ντράζεν σκόραρε κατά μέσο όρο 37,7 πόντους στο πρωτάθλημα ενώ στην Ευρώπη σκόραρε 33,8. Βέβαια ένας παίκτης σαν και αυτόν δεν θα μπορούσε να μην πετύχει και προσωπικά ρεκόρ όπως οι 112 πόντοι (!) με αντίπαλο την Ολύμπια Λιουμπλιάνας και οι 62 πόντοι απέναντι στην Καζέρτα του τεράστιου Όσκαρ Σμιντ.

Γνωστός για την τελειομανία του, είχε στην άλλη άκρη του μυαλού την πραγματοποίηση του «american dream». Το καλοκαίρι του 1986 το Πόρτλαντ -που ήδη τον είχε βάλει στα μπλοκάκια του- τον επιλέγει στον τρίτο γύρο του ντραφτ.

Η μεταγραφή στη «Βασίλισσα»

Το καλοκαίρι του 1988 ο Ντράζεν παίρνει την μεγάλη απόφαση και απαντά θετικά στην αστρονομική για τα δεδομένα της εποχής πρόταση που του είχε καταθέσει η Ρεαλ Μαδρίτης (4 εκατ. δολάρια). Χωρίς ιδιαίτερο κόπο καταφέρει να κερδίσει το ιδιαίτερα απαιτητικό κοινό των Μαδριλένων και παρά το ότι δεν κατακτά το πρωτάθλημα, κλείνει την πρώτη του χρονιά με τους Μερένχες με θετικό πρόσημο καθώς παίρνει το Κύπελλο Ισπανίας. 

Οι υψηλές πτήσεις συνεχίζονται και με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας καθώς στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ κατακτά το χρυσό μετάλλιο απέναντι στην Εθνική Ελλάδα του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη. Φυσικά κατακτά και τον τίτλο του MVP.

Η πραγματοποίηση του American Dream και οι δυσκολίες στο Πόρτλαντ

Η καριέρα του με τη Ρεαλ λήγει κάπως άδοξα καθότι δεν μπορούσε να περιμένει άλλο για το «american dream». Έτσι λοιπόν μετακομίζει στο Πόρτλαντ. Ωστόσο τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενε. Και αυτό γιατί είχε να συναγωνιστεί με παίκτες όπως ο Τέρι Πόρτερ και ο Κλαίντ Ντρέξλερ. Για να καταλάβετε τι εννοούμε ο κορυφαίος Ευρωπαίος Παίκτης της Χρονιάς σύμφωνα με τη Gazzetta Dello Sport έπαιζε για 12 (!) λεπτά ανά αγώνα και ειδικότερα όταν το αποτέλεσμα είχε κριθεί. Η πρώτη του χρονιά στο μαγικό κόσμο του NBA τον βρήκε να σημειώνει 7,4 πόντους. Η αγωνιστική του «απραξία» συνεχίστηκε και την επόμενη σεζόν με τον αγωνιστικό του χρόνο να μειώνεται στα 7 λεπτά.

Τότε ο Ντράζεν δεν άντεξε και ζήτησε ανταλλαγή μετά από 38 παιχνίδια (αγωνίστηκε μόλις στα 18). Εν τέλει η επιθυμία του έγινε πράξη και μέσω ανταλλαγής με τους Ντένβερ κατέληξε στους Νετς. Παρά την απογοήτευσή του από το NBA το ίδιο καλοκαίρι κατάφερε να βοηθήσει την Γιουγκοσλαβία να νικήσει την Σοβιετική Ένωση στον αλήστου μνήμης τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Αργεντινής. 

Η αναγέννηση με τους Νετς

Στις 23 Ιανουαρίου 1991 ο «Μότσαρτ» παίζει για πρώτη φορά με τους Νετς. Μέχρι το τέλος της χρονιάς θα αγωνιστεί σε 43 ματς έχοντας 12,6 πόντους ανά αγώνα. Την επόμενη χρονιά ο Πέτροβιτς ήταν πραγματικά ο παίκτης που γνωρίσαμε στα ευρωπαϊκά παρκέ. Όχι μόνο αύξησε το μέσο όρο πόντων του (22,6) αλλά ήταν ο κορυφαίος όλων των γκαρντ του NBA σε ποσοστό ευστοχίας εντός πεδιάς (51%).

Έγινε ο ηγέτης της ομάδας του και την οδήγησε στα playoffs. Την περίοδο 1992-1993 ανέβασε εκ νέου τον μέσο όρο του σε πόντους (22,3) και επανέλαβε τα εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας σε σουτ τριών πόντων από την προηγούμενη σεζόν (45%), για να ηγηθεί και πάλι όλων των γκαρντ του πρωταθλήματος σε ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα (52%).

Τα Αμερικανικά ΜΜΕ τον επέλεξαν στην τρίτη καλύτερα πεντάδα της χρονιάς, ωστόσο απογοητεύτηκε επειδή δεν κλήθηκε στο All Star Game. Ήταν, μάλιστα, ο μοναδικός ανάμεσα στους 15 μεγαλύτερους σκόρερ του NBA εκείνη τη σεζόν που δεν κλήθηκε (!) σε αυτό.

Η μονομαχία με την Dream Team στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης

Το 1992 η Γιουγκοσλαβία έχει διαλυθεί και η Κροατία συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Με ηγέτη τον Πέτροβιτς διαλύει στον ημιτελικό τη Σοβιετική Ένωση και προκρίνεται στον τελικό όπου αντιμετωπίζει την Dream Team του Μάικλ Τζόρνταν, του Μάτζικ Τζόνσον και των άλλων Αμερικανών αστέρων. 

Το άδοξο τέλος  

Το καλοκαίρι του 1993, ταξίδεψε στην Πολωνία, όπου η κροατική εθνική ομάδα έπαιζε έναν αγώνα για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 1993, το οποίο έγινε στη Γερμανία. Ο «Μότσαρτ» σκεφτόταν πολύ σοβαρά να αποχωρήσει από τους Νετς εξαιτίας του τεταμένου κλίματος που επικρατούσε στην ομάδα. Τότε άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι φήμες που τον ήθελαν να σκέφτεται το ελληνικό μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα λέγεται ότι ο ιδιοκτήτης των Πρασίνων Παύλος Γιαννακόπουλος ισχυρίστηκε ότι του είχε προσφέρει υπογεγραμμένο συμβόλαιο με κενούς τους όρους τς αμοιβής. 

Μετά το τέλος του αγώνα ο Πέτροβιτς αποφάσισε να μην γυρίσει πίσω στην Κροατία με του αεροπλάνο αλλά με αυτοκίνητο. Ο κολλητός του φίλος του Στόγιαν Βράνκοβιτς μην έχοντας καλό προαίσθημα προσπάθησε να τον αποτρέψει αλλά μάταια. Η αρχή του τέλους είχε ξεκινήσει...Το νήμα της ζωής του κόπηκε άδοξα στις 17:20 καθώς βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στο αυτοκίνητο, στη βρεγμένη άσφαλτο του Autobahn 9 στο Ντένκεντορφ.

Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας του Ίνγκολστατ, εκείνο το απόγευμα, ένα διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στην οδική διαχωριστική νησίδα. Όλα αυτά συνέβησαν καθώς ο οδηγός προσπαθούσε να αποφύγει τη σύγκρουση με ένα ιδιωτικό όχημα στη δική του λωρίδα και έχασε τον έλεγχο του φορτηγού, το οποίο προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα για να σταματήσει τελικά και να μπλοκάρει και τις 3 λωρίδες κυκλοφορίας με κατεύθυνση το Μόναχο. Δευτερόλεπτα αργότερα, ένα Volkswagen Golf  δεύτερης γενιάς, το οποίο μετέφερε τον κοιμισμένο Πέτροβιτς στη θέση του συνοδηγού, προσέκρουσε στο φορτηγό, σκοτώνοντας μόνον αυτόν και αφήνοντας την οδηγό - Κλάρα Ζάλαντζι, μοντέλο από τη Γερμανία, με την οποία ο Πέτροβιτς ήταν ερωτευμένος - και μια Tουρκάλα μπασκετμπολίστρια, η οποία καθόταν στα πίσω καθίσματα, με σοβαρούς μόνο τραυματισμούς. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι η ορατότητα του δρόμου ήταν πολύ κακή και ότι ο Πέτροβιτς δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας.

Συγκλονιστική είναι και η δήλωση του Ντίνο Ράτζα στο ντοκιμαντέρ «Once Brothers»: «Γυρνούσαμε στην Κροατία μετά τα προκριματικά στο Βρότσλαβ. Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα, καλοκαιρινή. Κάποια στιγμή όμως στο αεροπλάνο βλέπαμε καθαρό ουρανό από πάνω και τεράστια μαύρα σύννεφα από κάτω. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που ο πιλότος μας λέει ότι έχουμε μία ασυνήθιστη καταιγίδα κι εγώ κοιτάω το ρολόι που δείχνει λίγο μετά τις 5, Είναι η ώρα που μας άφησε ο Ντράζεν...»

Στην κηδεία του στο Ζάγκρεμπ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν να του πουν αντίο...

Η είσοδος στο Hall of Fame

Ο τάφος του Ντράζεν Πέτροβιτς στο Mirogoj έγινε αμέσως "ιερό" για τους συμπατριώτες του. Το στάδιο της Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ μετονομάστηκε σε Drazen Petrovic Basketball Hall στις 4 Οκτωβρίου 1993 και η πόλη του Ζάγκρεμπ του αφιέρωσε μια πλατεία, δίνοντας της το όνομά του. Οι Nets απέσυραν τη φανέλα με το νούμερο 3, την οποία ο παίκτης φορούσε, στις 11 Νοεμβρίου 1993.

Στις 29 Απριλίου 1995, ανεγέρθη άγαλμα ως ανάμνηση του μπροστά από το Ολυμπιακό Μουσείο της Λωζάνης, στην Ελβετία, καθιστώντας τον, έτσι, μόλις τον δεύτερο αθλητή που λαμβάνει τέτοια τιμή. Ο Πέτροβιτς έγινε μέλος του Basketball Hall of Fame το 2002.  Το 2006, η 13η επέτειος από το θάνατο του Πέτροβιτς στιγματίστηκε από τα εγκαίνια του Μουσείου Drazen Petrovic στο Ζάγκρεμπ, ενός πραγματικού "ναού" αφιερωμένου στην προσωπικότητα και τα επιτεύγματά του, με δέκα χώρους εκθεμάτων πολυτροπικού περιεχομένου, τα οποία αποτυπώνουν ολόκληρη την καριέρα του.

Αντί επιλόγου ένα μικρό υστερόγραφο: Ο «γιος του διαβόλου», ο «Μότσαρτ» θα μείνει για πάντα στις μνήμες όσων τον είδαν να προσφέρει απλόχερα εκατοντάδες στιγμές μαγείας...