Μιχάλης Χατζηδημητρίου στο ethnos.gr: «Έβαλα το διχτάκι στο προσκέφαλό μου»

Η συγκλονιστική στιγμή που ο αρχηγός της ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο του Γ.Σ. Δωδεκανήσου Μιχάλης Χατζηδημητρίου κόβει το δiχτάκι στο γυμναστήριο του Αλίμου, μετά το τέλος του τελικού αγώνα με τον Άτλαντα στο πρωτάθλημα μπάσκετ με αμαξίδιο, κάνει τον γύρο του πλανήτη και συγκινεί το Πανελλήνιο. Η ομάδα της Ρόδου με νίκη 50-43 κατέκτησε τον 4ο τίτλο στην ιστορία της. Είναι η στιγμή που περίμενε πέντε χρόνια ο αρχηγός. Με τη βοήθεια των φίλων που σηκώνουν το αμαξίδιό του και παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, στέλνει το πιο δυνατό μήνυμα ζωής. Η δύναμη της θέλησης και το πάθος για τον αθλητισμό νικούν τις δυσκολίες και δίνουν στόχους για ζωή και δημιουργία.

«Η αδιαφορία μου θυμίζει την αναπηρία μου»

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής των ελληνικών γηπέδων δεν είναι παρά ένα κομμάτι του παζλ μιας ομάδας που ιδρύθηκε το 2000, με σκοπό να δώσει αγωνιστικά κίνητρα σε νέους με κινητικά προβλήματα που κατοικούσαν στη Ρόδο. Μέσα σε 19 χρόνια εξελίχθηκε στην πρώτη δύναμη του μπάσκετ για άτομα με κινητικά προβλήματα και ένας σύλλογος πρότυπο που έχει κατακτήσει 4 πανελλήνια πρωταθλήματα και 6 κύπελλα. Μάλιστα, το 2012, το 2013 και το 2014 σημείωσε και νταμπλ.
«Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να προσπαθήσω όπως και οι αρτιμελείς. Το μόνο που με κάνει να νιώθω την αναπηρία μου είναι η αδιαφορία της κοινωνίας μας και ο αποκλεισμός για τα άτομα με ειδικές ανάγκες» λέει στο ethnos.gr ο Μιχάλης Χατζηδημητρίου.

Το δεξί χαφ που έγινε πολυπρωταθλητής

Γεννημένος στη Ρόδο στις 13 Νοεμβρίου 1973 είχε πάντα τρέλα με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο όπου αγωνιζόταν ως δεξί χαφ στον Ιάλυσο. Στην εφηβεία του και τα 18 του χρόνια έπεσε θύμα τροχαίου στη Ρόδο. Ηταν Οκτώβριος του 1990. Τα λόγια των γιατρών πως δεν θα ξαναπερπατήσει τον σόκαραν. Για μία τριετία είχε κλειστεί στον εαυτό του και αρνούνταν να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα. «Ηθελα να ζήσω, ήθελα να δώσω τη μάχη μου και σιγά σιγά βρήκα τη δύναμη και το κουράγιο να σταθώ όρθιος όχι με τη δύναμη των ποδιών μου αλλά με τη δύναμη του μυαλού μου. Αρχικά βρήκα μία διέξοδο στις ρίψεις και στο στίβο. Αργότερα στους δρόμους 100 μ. και 200μ. με αμαξίδιο, αλλά ήθελα πάλι να ασχοληθώ με ένα ομαδικό άθλημα. Ποδόσφαιρο δε μπορούσα να ξαναπαίξω κι έτσι ασχολήθηκα με το μπάσκετ».

Η δύσκολη αρχή και ο Χρόνης

Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα και τα έξοδα ήταν πολλά ακόμα και για την αγορά ενός αγωνιστικού αμαξιδίου που κοστίζει περίπου 7.000 ευρώ: «Κάθε αμαξίδιο διαφοροποιείται ανάλογα με το κινητικό πρόβλημα που έχει το κάθε άτομο. Στην αρχή ζορίστηκα πολύ. Το 2000 ιδρύθηκε ο σύλλογος. Μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά από τη Ρόδο που είχαμε κινητικά προβλήματα και ξεκινήσαμε. Θεωρώ κομβικό σημείο πως το 2005 ήρθε προπονητής μας ο Κώστας Χρόνης, που σήμερα είναι στην αντίστοιχη ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Μας βοήθησε πολύ και μας έδωσε τις κατευθύνσεις για να στήσουμε γερές βάσεις οι οποίες έφεραν αργότερα τα τέσσερα Πρωταθλήματα και τα έξι Κύπελλα».

«Όσο το λέει η καρδιά μου»

Ο Μιχάλης Χατζηδημητρίου ήταν υπάλληλος του υπουργείου Υγείας στο νοσοκομείο Ρόδου και πλέον είναι συνταξιούχος. Εχει αφιερωθεί πλήρως όχι μόνο στον πρωταθλητισμό της ομάδας του, αλλά και στην ψυχολογική και αθλητική υποστήριξη όλων όσοι βρίσκονται στο νησί και έχουν κινητικά προβλήματα. «Θα αγωνίζομαι όσο θα το λέει η καρδιά μου. Ο σύλλογος έχει πάρει τον δρόμο του και χαίρομαι που πήρε δημοσιότητα το θέμα όχι για την προσωπική μου προβολή, αλλά γιατί γίνεται ένα ακόμα βήμα για την ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε όσους έχουν κινητικά προβλήματα. Ο αθλητισμός δίνει κίνητρα και διεξόδους».

«Δεν κουράζεσαι όρθιος;» 

Συγκινητική είναι η τοποθέτηση του Μιχάλη Χατζηδημητρίου όταν τον ρωτήσαμε να μας μιλήσει για τις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του: «Υστερα από 29 χρόνια στην καρέκλα, έχω στρώσει τη ζωή μου σε σημείο που, αν μπορούσα να περπατήσω, θα με ξένιζε. Για πολλά χρόνια έμενα μόνος μου. Σκουπίζω, σφουγγαρίζω και μαγειρεύω σε σημείο που να ρωτάω τους δικούς μου ανθρώπους: Δεν κουράζεσαι όρθιος; Όλα μπορώ να τα κάνω, αλλά όταν αντιμετωπίζω την αδιαφορία των συμπολιτών μου και τον αποκλεισμό από την ελληνική κοινωνία νιώθω πραγματικά την αναπηρία μου».

«Αισθάνομαι κασκαντέρ»

Ζητήσαμε από τον Μιχάλη να γίνει πιο συγκεκριμένος για την «αδιαφορία» και τον «αποκλεισμό»: «Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Έχει ευαισθητοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, αλλά ακόμα πρέπει να γίνουν πολλά. Η πλειονότητα των συμπολιτών μας δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά πάντα κάποιος θα… ξεχαστεί. Πολλές φορές έχω πάρει το αυτοκίνητο για να πάω στην πόλη, όμως έχει γίνει κατάληψη στα ειδικά πάρκινγκ που είναι για τα άτομα με αναπηρία. Είναι πιο μεγάλα τα πάρκινγκ για μας ώστε να ανοίγουν οι πόρτες των ειδικών αυτοκινήτων. Άλλες φορές έχουν παρκάρει πάνω σε πεζοδρόμια ή σε γωνίες ή υπάρχουν συνεχώς σκαλιά. Πραγματικά αισθάνομαι κασκαντέρ όταν προσπαθώ να κάνω απλά, καθημερινά πράγματα. Επίσης, η πολιτεία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο για τις υπηρεσίες και στα άτομα με αναπηρία, διότι μέσα στην κρίση έγιναν πολλές αδικίες και περικοπές. Δυστυχώς, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να κάνουμε ακόμη πολλά».

Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και Παραολυμπιακοί

Φίλοι και συγγενείς τούς επεφύλαξαν θερμή υποδοχή στη Ρόδο, ενώ τις επόμενες ημέρες όλα τα παιδιά της ομάδας, αλλά και ο κόσμος του μπάσκετ στο σμαραγδένιο νησί, θα περιμένουν πώς και πώς τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος 3Χ3, που θα γίνει στην ιστορική πλατεία της Ρόδου, παρουσία των θρύλων του αθλήματος Δημήτρη Διαμαντίδη, Θοδωρή Παπαλουκά. «Περιμένουμε πώς και πώς αυτή τη γιορτή του μπάσκετ που είναι για όλους και όλες. Η χαρά μας είναι να δούμε πολύ κόσμο να αγωνίζεται και ειδικά πολλούς νέους. Βέβαια, ένα από τα μεγάλα μας όνειρα είναι να αγωνιστούμε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ έζησα αυτή την εμπειρία το 2004 στην Αθήνα, αλλά πλέον είναι δύσκολο να προκριθούμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, διότι το επίπεδό μας υστερεί σε σχέση με άλλες χώρες. Είμαστε στην Γ’ κατηγορία και παλεύουμε για τη Β’ κατηγορία, αλλά την πρόκριση στους Ολυμπιακούς διεκδικούν όσοι βρίσκονται στην Α’ κατηγορία».

Οι ξένοι και η «σταχτοπούτα»

Όταν ζητήσαμε από τον Μιχάλη να μας «συστήσει» τους συμπαίκτες του, μας αποκάλυψε πως από φέτος επιτρέπονται οι μεταγραφές ξένων στο πρωτάθλημα μπάσκετ με αμαξίδιο. Παράλληλα, υπάρχει και η «σταχτοπούτα» Ειρήνη Πλαγγέντη, που όμως ήταν τραυματίας στον τελικό. Συγκεκριμένα αποκτήθηκαν οι Ζόραν Γιερέμι και Μαξίμοβιτς από τη Σερβία, ο Ατνάν Χαμαντίν που γεννήθηκε στη Ρόδο από Σύρο μπαμπά, ο Ανδρέας Λουκάς, ο Γιώργος Παπαναστασίου, ο Βαλάντης Παππάς, ο Σάββας Χαρτερός, ο Μανώλης Χατζηκαντής, ο Χρήστος Μιχαήλου και ο Μιχάλης Χατζηδημητρίου. Σε κάθε ομάδα υπάρχει και ένας αρτιμελής ο οποίος αγωνίζεται σέντερ. Αυτός είναι ο Γιάννης Καριώτης. Προπονητής είναι ο Γιάννης Μαρουλάκης, γυμναστής ο Γιώργος Μποσγανάς, φροντιστής ο Κώστας Παπαναστασίου, γενικός αρχηγός ο Νείλος Χοσάδας (αδελφός του Βαγγέλη Χοσάδα) και πρόεδρος ο Κάλλιστος Διακογεωργίου.

«Τήρησα την παράδοση»

Όσο για την απόφασή του να κόψει το διχτάκι δήλωσε: «Εγώ, ο Χατζηκαντής, ο Μιχαήλου, η Πλαγγέντη και ο Χαρτερός είχαμε τραυματισμούς από τροχαία ατυχήματα και η ψυχολογική υποστήριξη παίζει σημαντικό ρόλο. Γι’ αυτό και θεωρώ την προσπάθεια που κάνουμε στην ομάδα ξεχωριστή και, φυσικά, γι’ αυτό ήθελα να κόψω το διχτάκι. Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να τηρήσω ευλαβικά την μπασκετική παράδοση που θέλει τους πρωταθλητές να κόβουν το διχτάκι. Δεν μου αρέσουν οι μελοδραματισμοί, αλλά είναι αλήθεια πως θα έχω το διχτάκι στο προσκεφάλι μου για να μου θυμίζει τον αγώνα που κάναμε όλοι ως ομάδα προκειμένου να κατακτήσουμε αυτόν τον σημαντικό τίτλο».