«Χάθηκε το μέτρο, καταστροφική η παρουσία ατζέντηδων σε νεαρές ηλικίες»

Το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ομοσπονδίας μπάσκετ χρειάζεται φρεσκάρισμα και ανανέωση όχι μόνο σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και σε νοοτροπία υποστηρίζει στο «ethnos.gr» o Νίκος Κεραμεύς, πρώην Ομοσπονδιακός τεχνικός (Παίδων, Εφήβων, Νέων). Ο έμπειρος τεχνικός, μετά από 21 χρόνια πετυχημένης πορείας στον «Μαντουλίδη» (της ομάδας που ανέδειξε παιδιά όπως ο Σλούκας, ο Κατσίβελης, ο Σλαφτσάκης, ο Χρηστίδης, ο Χριστοδούλου, ο Τουντζιαράκης, ο Γεωργάκης, ο Νικολαϊδης, ο Καλόγηρος κ.α.) συνεργάσθηκε για μια τριετία (2015-18) με τον Ολυμπιακό ως υπεύθυνος αναπτυξιακού προγράμματος, ενώ από πέρσι ανέλαβε την θέση του Γενικού Αρχηγού της Χ.Α.Ν.Θ.

«Κουρασμένο το αναπτυξιακό»

Σχετικά με το πλάνο που υπάρχει στις μικρές ηλικίες του μπάσκετ λέει: «Η πρώτη δράση του αναπτυξιακού έγινε αν θυμάμαι καλά το 1983, ήμουν 21 ετών και κατέβηκα στην συγκέντρωση που είχαν τότε οι γεννηθέντες το 1966. Έχω παρακολουθήσει όλη την διαδρομή , μετά από χρόνια συνεργάστηκα και με την Ομοσπονδία… Με μια λέξη θα έλεγα πως σήμερα αυτό το πρόγραμμα είναι κουρασμένο. Τα πρώτα χρόνια θεωρούνταν πρωτοποριακό και μάλιστα το υιοθέτησαν Ομοσπονδίες άλλων χωρών. Ασχολήθηκαν κάποια εμπνευσμένα μυαλά με το αναπτυξιακό όμως ήταν ο Νότης Μαστρογιάννης του Παγκρατίου ο οποίος και βοήθησε πολύ στον σχεδιασμό του. Πλέον ξεπεράστηκε και μάλιστα σήμερα διαπιστώνω πως είμαστε πιο πίσω από χώρες που δεν έχουν και μεγάλες οικονομικές δυνατότητες όπως η Λετονία ή η Λιθουανία. Χρειάζεται αναμφισβήτητα ένα φρεσκάρισμα όχι μόνο σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και σε νοοτροπία»

«Άλλαξε το περιβάλλον»

Ο Νίκος Κεραυμεύς συμπληρώνει: «Το περιβάλλον έχει αλλάξει σε σχέση με πριν από 20 χρόνια, η έντονη παρουσία ατζέντηδων κατά την γνώμη μου είναι καταστροφική. Προσωπικά έχω περάσει από όλα τα στάδια, θυμάμαι όταν έπαιζα μικρός οι γονείς δεν έρχονταν καν στο γήπεδο. Οι παλαιότεροι θυμούνται. Για να είμαι όμως και δίκαιος άλλαξαν οι εποχές, παλαιότερα τα παιδιά έπαιζαν με τις ώρες στην αλάνα και στα ανοικτά γήπεδα. Πλέον ο γονιός καρδιοχτυπά ακόμη κι αν το παιδί του χρειαστεί να πάει απέναντι στο περίπτερο. Άλλαξε η κοινωνία μας.

Το μπέρδεμα ξεκινάει από την στιγμή που αρχίζει να διαφοροποιείται η σχέση προπονητή -παίκτη και το πρόβλημα μεγαλώνει όταν ο γονιός , ο ατζέντης αποκτούν άποψη για το πως θα σουτάρει το παιδί ,σε ποια θέση θα παίζει, πως θα πασάρει…

Αρκετοί, όχι όλοι αλλά αρκετοί ατζέντηδες παρανομούν. Βάση νόμου απαγορεύεται ένα παιδί να εκπροσωπείται εάν προηγουμένως δεν έχει συμπληρώσει το 18^ο έτος της ηλικίας του. Είναι ντροπή να βγαίνουν λίστες με παίκτες στο διαδίκτυο και σε αυτές να περιλαμβάνονται παιδιά 12 ,13 , 14 ετών. Χάθηκε το μέτρο. Είναι ντροπή και για τους γονείς. Αυτό είναι διαπόμπευση και η Ομοσπονδία είμαι σίγουρος πως είναι ενήμερη για όλα αυτά. Δεν μπορεί να τα θεωρούμε  νορμάλ»

«Τρελαίνουν τα παιδιά»

Σε άλλο σημείο λέει: «Βλέπεις μια τηλεοπτική μετάδοση αγώνες παίδων, νέων και μιλούν για παίκτες λες και παίζουν στο ΝΒΑ.Η υπερβολή στοιχίζει, γυρίζει μπούμερανγκ. Δίνουμε γαλόνια και μετά ψάχνουμε να βρούμε τι  έφταιξε.

Αντιμετωπίζουν τον 13χρονο με την λογική του επαγγελματία. Έρχεται ο πατέρας και λέει στον προπονητή πως το παιδί του πρέπει να κάνει personal γιατί έτσι του είπε ο ατζέντης. Και αντί σε αυτή την ηλικία το παιδί να περνάει το καλοκαίρι του κολυμπώντας, κάνοντας ποδήλατο, παίζοντας κυνηγητό με τους φίλους του φορτώνεται με ατέλειωτες ώρες προπόνησης. Και σε αρκετές περιπτώσεις φτάνει στα 18 του, έχει χάσει την παιδικότητα του και σιχαίνεται το μπάσκετ. Ζητάμε από τα παιδιά να κάνουν προχωρημένα πράγματα τα οποία δεν μπορούν να στηρίξουν, γυμνάζονται μονοδιάστατα, είναι σαν τα κοτόπουλα στο ορνιθοτροφείο κλεισμένα στα κλουβάκια τους. Δεν είναι τυχαίο πως οι αμερικανοί ευνοούν ιδίως σε αυτές τις ηλικίες το ελεύθερο χωρίς κανόνες παιχνίδι κι εμείς τους γυμνάζουμε λες και είναι άντρες. Δεν με νοιάζει το κόστος, εγώ θα λέω αυτά που πιστεύω. Ξέρεις τι εύκολο θα ήταν να λέω σε μπαμπάδες πως ο «γιος σου είναι για το ΝΒΑ» .Απευθύνομαι σε ανθρώπους σε γονείς που έχουν κρίση».

«Η ομαδικότητα το ζητούμενο»

Ρωτήσαμε την γνώμη του έμπειρου τεχνικού αναφορικά με το ποιο είναι το μυστικό της πετυχημένης ομάδας: «Μεγάλοι παίκτες του ελληνικού μπάσκετ τα προηγούμενα χρόνια ήταν ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Ζήσης. Με αυτούς ήρθαν και οι τελευταίες μεγάλες επιτυχίες στην Εθνική. Αυτοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, είχαν το «εμείς» κι όχι το «εγώ». Αν σε μια ομάδα δεν λειτουργεί το «εμείς» και το «μαζί» αυτή η ομάδα δεν έχει μέλλον».