Επτά χρόνια φαγούρα στον Παναθηναϊκό

Οι οπαδοί αρέσκονται στο να λένε ότι «οι ομάδες είναι οι οπαδοί τους». Στην ουσία, όμως -όσο κι αν αυτό δεν ηχεί ωραίο στα οπαδικά αυτιά-, οι ομάδες είναι οι ιδιοκτήτες τους. Διότι μπορεί ο οπαδός να αποτελεί τη ραχοκοκαλιά, τη φωνή, τη ζωή και την ψυχή ενός συλλόγου, η ιδιοκτησία και η διοίκηση μιας ΠΑΕ όμως είναι εκείνες που καθορίζουν κάθε ποδοσφαιρικό οργανισμό.

Με τις αποφάσεις τους, τη διαχείριση των κρίσεων, τις επενδύσεις που κάνουν, την ασφάλεια που προσφέρουν στους ποδοσφαιριστές και τους φιλάθλους, με τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία που διαθέτουν, την αγάπη που δείχνουν προς τον σύλλογο και τον σεβασμό προς τον οπαδό και εν γένει προς το ίδιο το παιχνίδι, ουσιαστικά καθορίζουν την κουλτούρα της ομάδας που κρατούν στα χέρια τους.

Υπό αυτή την έννοια ο Παναθηναϊκός έχει μετατραπεί σε ομάδα του ιδιοκτήτη του έχοντας πια πάψει να θυμίζει τον άλλοτε κραταιό σύλλογο που κατακτούσε τίτλους, μεσουρανούσε στα ευρωπαϊκά Κύπελλα κι αποτελούσε τον βασικό τροφοδότη της Εθνικής ομάδας. Το «τριφύλλι» δεν ανθίζει παρά μόνο μαραίνεται, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο.

Επτά έτη μετά την ανάληψη της προεδρίας του συλλόγου από τον Γιάννη Αλαφούζο, η ποδοσφαιρική ομάδα δεν έχει κάνει ούτε μισό βήμα μπροστά, με φωτεινή εξαίρεση την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2014. Οι τίτλοι αγνοούνται (ακόμη και η διεκδίκησή τους πλέον αποτελεί όνειρο καλοκαιρινής νυκτός), η συμμετοχή τού κατά το παρελθόν αποκαλούμενου «πρέσβη» στα Κύπελλα Ευρώπης είναι πια απαγορευτική, καθώς έχει επιβληθεί τιμωρία στο κλαμπ από την UEFA, ακόμη και η είσοδος στην πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας της Super League 1 μοιάζει με βουνό στο οποίο πρέπει (αλλά δεν μπορεί) να σκαρφαλώσει η ομάδα.

Το ξεκίνημα της νέας σεζόν επιβεβαίωσε το τέλμα στο οποίο βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Εντός έδρας πανωλεθρία (1-3) από τον ΟΦΗ, συντριβή (4-0) από τον Αρη στη Θεσσαλονίκη, μια ισοπαλία (1-1) με τη Λαμία, που πλέον μοιάζει… τιμητική και άλλη μια ισοπαλία (1-1) στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό που σχεδόν πανηγυρίστηκε σαν νίκη, με βάση τη συνολική εικόνα μιας ομάδας, που είχε θέσει ως στόχο το ευρωπαϊκό εισιτήριο προκειμένου να σβήσει την ατιμωτική ποινή που της έχει επιβληθεί.

Η μέρα της μαρμότας

Η «μέρα της μαρμότας» ξημέρωσε για τον Παναθηναϊκό, που βιώνει ξανά και ξανά το ίδιο σενάριο: Ηττες, κακές εμφανίσεις, αντιδράσεις από τους οπαδούς, group therapy στα αποδυτήρια, συσκέψεις επί συσκέψεων στα ανώτερα κλιμάκια και αναζήτηση των ευθυνών.

Άλλοτε την πληρώνει ο τεχνικός διευθυντής, άλλοτε ο προπονητής, άλλοτε οι παίκτες. Την τελευταία εβδομάδα, μετά τη βαριά ήττα από τον Αρη, στο επίκεντρο βρέθηκε η συζήτηση για την παραμονή ή όχι του προπονητή της ομάδας, Γιώργου Δώνη, ο οποίος έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση της διοίκησης. Εντέλει, παρέμεινε στον πάγκο μέχρι νεωτέρας, καθώς του παρείχαν στήριξη τόσο η διοίκηση όσο και οι ποδοσφαιριστές, που ανέλαβαν το μερίδιο της ευθύνης τους.

Ολα αλλάζουν, ένας μένει

Η πρόσφατη ιστορία όμως δείχνει το αποτέλεσμα. Πριν από τον Δώνη ήταν ο Ουζουνίδης, πιο πριν ο Στραματσόνι, νωρίτερα ο Αναστασίου, ο Φάμπρι, ο Ρότσα, ο Φερέιρα. Οι προπονητές άλλαξαν, αλλά η κατάσταση παρέμεινε ίδια. Οι τεχνικοί διευθυντές πάνε κι έρχονται, αλλά το κλαμπ παραμένει υπό κατάρρευση.

Το «πήγαινε-έλα» των ποδοσφαιριστών συνεχίζεται, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν αλλάζει status. Ακόμη κι οι οπαδοί του συλλόγου, στην πλειονότητά τους, έχουν γυρίσει την πλάτη σε αυτό το οποίο παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια. Τα 6.500 εισιτήρια σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό αποτελούν ενδεικτικό της κατάστασης. Ουσιαστικά, όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλο τα ίδια μένουν…

Το μόνο που παραμένει ως σταθερά σε τούτη την επταετή πορεία στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός είναι ο μεγαλομέτοχος Γιάννης Αλαφούζος. Εκείνος, δηλαδή, ο οποίος καθορίζει επί της ουσίας την τύχη του συλλόγου.

Εκείνος που θέτει τα όρια στο μπάτζετ, εκείνος που τραβάει την… πρίζα της χρηματοδότησης, εκείνος που επιβάλει τα οικονομικά μνημόνια, εκείνος που προσλαμβάνει και απολύει προπονητές, τεχνικούς διευθυντές και διοικητικά στελέχη, εκείνος που εμπλέκει το ποδόσφαιρο με την πολιτική, εκείνος που στο τέλος της ημέρας βάζει την υπογραφή του σε μια ομάδα που κάθε άλλο μοιάζει με Παναθηναϊκό…