Δημήτρης Παπανικολάου: Βοήθησε 13χρονη με Άσπεργκερ να φοιτήσει σε σχολείο που δεν τη δέχονταν

Η συμβολή του παλαίμαχου μπασκετμπολίστα για να φοιτήσει η μικρή στο σχολείο της επιλογής της ήταν καθοριστική

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Λύση στο πρόβλημα 13χρονης με σύνδρομο Άσπεργκερ που δεν τη δέχονταν στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου φαίνεται να βρέθηκε με την καθοριστική συμβολή του παλαίμαχου διεθνή μπασκετμπολίστα, Δημήτρη Παπανικολάου.

Σύμφωνα με το σχολείο, η μικρή δεν μπορούσε να γίνει δεκτή, καθώς δεν υπήρχε επαρκής χώρος στην τάξη. Είχε προηγηθεί σχετικό αίτημα της διεύθυνσης του σχολείου στη Δ’ Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ωστόσο η απάντηση που είχε λάβει ήταν αρνητική, καθώς το σχολείο έχει τρία τμήματα των 26 παιδιών και δεν επιτρεπόταν να δεχτούν άλλο, αφού αυτό είναι το ανώτερο όριο που προβλέπει ο νόμος.

Ο Δημήτρης Παπανικολάου, που πρόσφατα αποκάλυψε ότι και ο ίδιος πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ, ξεκίνησε εκστρατεία με σκοπό την ευαισθητοποίηση γονέων, γιατρών και εκπαιδευτικών, ενώ ήταν αυτός που συνόδευσε τη μητέρα της 13χρονης στη Δευτεροβάθμια ώστε να μιλήσουν μαζί, εκεί, με τον προϊστάμενο ο οποίος, εντέλει, ήταν αυτός που έδωσε το πράσινο φως για τη φοίτηση της μικρής στο σχολείο. «Ένα παιδικό ταξίδι ξεκινάει, με την ευαισθητοποίηση των υπευθύνων το θέμα λύθηκε», έγραψε στο Facebook η μητέρα της 13χρονης.

Το περιστατικό ανέδειξε to notia.gr, στο οποίο η μητέρα του κοριτσιού περιέγραψε την προσπάθεια μέχρι να γίνει τελικά η κόρη της δεκτή στο σχολείο.

Η περιγραφή της μητέρας της 13χρονης

«Έχω μία κόρη 13 χρόνων στο φάσμα του αυτισμού. Έχει σύνδρομο Άσπεργκερ. Εγώ τη φωνάζω χαρισματική! Αυτά τα παιδιά όπως ξέρουμε θέλουν τη ρουτίνα τους και μία ψυχολογία άριστη, όσο το δυνατόν, αφού κινδυνεύουν από κατάθλιψη. Η κόρη μου λοιπόν πέρασε με εξετάσεις στο μουσικό σχολείο του Βαρθολομιού (διαμέναμε στον νομό Ηλείας τελευταία).

Λόγοι υγείας οικογενειακοί μας ανάγκασαν να ανέβουμε στην Αθήνα για άγνωστο χρονικό διάστημα. Εκεί ξεκινάει και το πρόβλημα.

Η μεταγραφή της πρέπει να γίνει στο μουσικό σχολείο της περιοχής που μένουμε τώρα. Τηλεφωνώ λοιπόν στο μουσικό σχολείο του Αλίμου και ζητώ μεταγραφή. Μεταβαίνω την επομένη με οδηγίες της υπεύθυνης να συμπληρώσω την αίτηση. Με διαβεβαιώνει ότι μόλις αποδεσμευτεί το παιδί από το Βαρθολομιό μπορεί και την επόμενη μέρα να ξεκινήσει μαθήματα. Αντ’ αυτού με καλούν έξι ώρες αργότερα και μου λένε ότι το σχολείο έχει τρία τμήματα των 26 παιδιών (το ανώτερο όριο που τους επιτρέπεται), δεν μπορούν να δεχτούν το παιδί μου και να πάει σε ένα γενικό σχολείο.

Ένα παιδί στο φάσμα που λατρεύει τη μουσική, κάνει φίλους μέσα από αυτήν (θέματα κοινωνικοποίησης) και στο κάτω - κάτω αυτό ήταν το σχολείο της και η καθημερινότητά της τον τελευταίο καιρό. Αντιδρώ φυσικά και αναφέρω όλα αυτά και επιπλέον ότι όταν γυρίσουμε πίσω, το παιδί θα έχει χάσει τη θέση του στο σχολείο της! Παραθέτω στον διευθυντή χαρτιά της από τα ΚΕΠΑ και τα ΚΕΣΥ ώστε να πάει στον προϊστάμενο της δευτεροβάθμιας και να ζητήσει το αυτονόητο, το παιδί να εγγραφεί κανονικά στο σχολείο.

Γνωρίζουμε όλοι ότι 27ο παιδί έχει μπει σε τμήμα αρκετές φορές. Σήμερα, λοιπόν, σχεδόν μία εβδομάδα μετά, το παιδί είναι χωρίς σχολείο και καταρρακωμένη ψυχολογικά από όλα αυτά που συμβαίνουν. Το κερασάκι; ο διευθυντής μας μεταφέρει την αρνητική απάντηση της Δευτεροβάθμιας.

Τα δικαιώματα αυτών των παιδιών ποιος τα σέβεται λοιπόν αν το ίδιο το κράτος αδιαφορεί; Το ότι το παιδί μου είναι ακόμα εκτός σχολικής κοινότητας και κλαίει καθημερινά γιατί το γενικό σχολείο είναι για αυτήν βαρετό; Στο μουσικό ανήκει άλλωστε εδώ και ένα χρόνο και θέλουν να την πετάξουν έξω από αυτή την ομάδα με αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή το παιδί μου πρέπει να επιλέξει να ζήσει στην επαρχία μόνο του, χωρίς τη μητέρα του, ή να πάει σε ένα σχολείο που δεν ανήκει!

Επιτέλους δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στα άτομα με αναπηρία; Γιατί ο κρατικός μηχανισμός πρέπει να παίζει με αθώες παιδικές ψυχές και να κρίνεται από αυτόν η μετέπειτα ζωή τους. Θέλουμε να λεγόμαστε ευρωπαϊκή χώρα, αλλά μόνο σαν τίτλος, κατά τα άλλα τίποτα».