Μουντιάλ: 14 τελικοί όπως τους έζησα – Από μια 24άρα Grundig στην εικονική πραγματικότητα των 65’’ και όλο μεγαλώνουν οι αποστάσεις

Το Νο 14 πάντα με έθελγε· ήταν ο πληθικός αριθμός – ταυτότητα του Γιόχαν Κρόιφ που θαύμαζα. Να λοιπόν 14 τελικοί Μουντιάλ όπως τους έζησα, μέσα από μια 24άρα Grundig το 1970 μέχρι στην εικονική πραγματικότητα των 65 ιντσών, 52 χρόνους μετά. Και οι αποστάσεις συνεχώς αυξάνουν!

Ο πατέρας μου – μύρο το κύμα της ζωής που τον σκέπασε – ήταν ναυτικός. Τα παιδικά μου χρόνια τραυματίστηκαν από την απουσία του. Κι επειδή, όπως είναι γνωστό, η φύση, αποστρέφεται το κενό, τα αδειανά καλοκαίρια από πατέρα – ή τέλος πάντων κάποια από αυτά – γέμιζαν με Μουντιάλ και Ολυμπιακούς Αγώνες, απαντέχοντας την επιστροφή, σ’ ένα διαμέρισμα στα Πατήσια που έσφιγγε σαν μέγγενη τις ώρες της αφόρητης θέρμης.

Από το 1970, παιδί στα 9 μου χρόνια, παρακολουθώ με πάθος τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου. Από του Διακογιάννη τις περιγραφές, στου Μανώλη Μαυρομμάτη, στου Νίκου Κατσαρού, στου Αλέξη Σπυρόπουλου τις γοητευτικές φωνές που με ταξίδευαν από το μακρινό στάδιο Αζτέκα  και το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου στο Μονουμεντάλ, στο Nissan Stadium και το απόγευμα στο Lusail Stadium...

Και περάσανε χρόνια πολλά μέσα σε λίγην ώρα… Και τα Παγκόσμια Κύπελλα έγιναν επαγγελματικός βραχνάς πολλές φορές, μα πάντα οι τελικοί τους ήταν όαση στην άνυδρη έρημο της καθημερινότητας…
Κι είπα να θυμηθώ τους Μεγάλους Τελικούς και με λίγες λέξεις να τους περιγράψω όπως τους έζησα: μπροστά από μια μαγική 24άρα Grundig στο έμπα της φίλαθλης ζωής μου, μέχρι την 65’’ Smart tv της εικονικής μου πραγματικότητας, που καλπάζει προς το δειλινό της.

Γιατί να το κάνω; Έτσι! Γιατί, λίγα μέτρα από του δρόμου το τέλος, θέλω (εγωιστικό ίσως) να νιώσω κι εγώ ένα μόριο από τον παλμό και το πάθος του Γιάννη Διακογιάννη, όταν περιέγραφε το γκολ του Ταρντέλι, να γευτώ έστω μια σταγόνα από το πάθος του αργεντινού sport caster όταν ανέμιζε ολόκληρη την ψυχή του κραυγάζοντας: «Argentina campeon del mundo»… Για πάμε σιγά σιγά:

1970: Πελέ, Κλοντοάλντο, Ριβελίνο και μια Ελλάδα, που για πρώτη φορά ανακάλυπτε την τηλεόραση. Στο σπίτι μαζεμένη σχεδόν ολόκληρη η πολυκατοικία για να δει τον τελικό. Οι παιδικοί μου φίλοι, ο Μιχάλης και η Μαρία και, και...Η μάνα μου με έστειλε για σουβλάκια στην Πατησίων, στο ημίχρονο και γύρισα μετά το 4ο γκολ της Βραζιλίας, εκείνο το: «άκουσα τον καλπασμό του Κάρλος Αλμπέρτο πίσω μου»…

Η μισή γειτονιά ήταν συνωστισμένη μπροστά από μια βιτρίνα με τηλεοράσεις - ανοιχτά παράθυρα με θέα σε έναν κόσμο μαγικό… Τα σουβλάκια κρύωσαν μα τα μάτια μου ζεστάθηκαν από εικόνες ασπρόμαυρες που βομβάρδιζαν χρώματα. Τα σουβλάκια μου τα πέταξαν στο κεφάλι, αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Με κεφαλιά τα έστειλα στα σκουπίδια και πήγα να κοιμηθώ για να ονειρευτώ πώς οι φαβέλες γίνονται παλάτια… Τον πρώτο σκύλο μας τον ονομάσαμε Πελέ και έζησε μέχρι που έμαθα για κάποιον Μαραντόνα…

1974: Μόνος ετών 13, σε μια μονοκατοικία στου Παπάγου, στης θείας μου και στου θείου του στρατηγού, αφού πατέρας και μάνα άκουγαν τα τραγούδια της θάλασσας τα τρυφερά και τ’ ανταριασμένα… Τότε ήταν που αποφάσισα πως: «είμαι Ολλανδία!». Κάτι ο φίλος μου ο  Παρασκευάς που θαύμαζε τον Κρόιφ κάτι τα ακούσματα για το Ρότερνταμ και το Άμστερνταμ από τους ναυτικούς, ε «Ολλανδία» έγινα κι ακόμα περιμένω Κύπελλο. Είδα τον μονόλογο των Ολλανδών στην αρχή, πανηγύρισα μόνος στο σαλονάκι το γκολ του Νέεσκενς κι έκλαψα πάλι μόνος στην ταράτσα για τη νίκη του Μπεκενμπαόυερ και του Μπράιτνερ. Άθλιοι Γερμανοί! Τότε ήταν που αποφάσισα να κάψω ένα ενθύμιο που κρατούσε ο θείος από την κατοχή. Γερμανικό ήταν… Το μισό σπίτι γλύτωσε από την επέμβαση των γειτόνων… Εγώ; Καμένος ήμουν τι να φοβηθώ;

1978: Νέα Μάκρη στο μπαλκόνι του σπιτιού οικογενειακού φίλου μας. Ποιος ήταν με τον Κέμπες και τον Πασαρέλα τότε; Μόνο ο Βιντέλα… Στο γκολ της ισοφάρισης του Νανίνγκα, ο φίλος των γονιών μου σήκωσε μια καραμπίνα και βάλθηκε να φέρει και την Ανάσταση. Στην παράταση παραδώσαμε την καραμπίνα στην αστυνομία και οι Ολλανδοί το Κύπελλο στους Αργεντινούς, Πάλι πίκρα! Α, και να μην ξεχάσω: πρώτες έγχρωμες μεταδόσεις στην Ελλάδα. Το ζαχαροπλαστείο Τίλλας στη Νέα Φιλαδέλφεια θύμιζε Μαρακανά…

1982: Κόρινθος. ΚαΨιΜι… Αποφορά αρβυλών και ανέκδοτα επαρχιακά… Οκλαδόν με το μυαλό σε στάση προσοχής. Ευτυχώς ο Τζοφ σήκωσε την Κούπα. Ευτυχώς ο Ταρντέλι, ο Αλτομπέλι, ο Ρόσι ξέπλυναν την πίκρα του ’74. Άθλιοι Γερμανοί. Και πάνω που τους μούτζωνα, ήρθε ο λοχαγός.
-Τι σου έκαναν ρε πιδί οι Γερμανοί;
-Να…
-Να στα μούτρα σου και πέντε μέρες κράτηση γιατί ήσουν ακομβίωτος…
Γερμανόφιλος ο λοχαγός.

1986: Ο στρατός παρελθόν, η ανεμελιά χαμένη, πάνε και τα καναπεδίσια Μουντιάλ. Πρώτη χρονιά στα ΝΕΑ ως συντάκτης ύλης στο αθλητικό τμήμα. Ο Γιώργος Γαβαλάς διευθυντής κι έχουμε μείνει τρεις κι ένας κλητήρας για τον τελικό της Γερμανίας με την Αργεντινή… Γερμανόφιλος ο διευθυντής! Από κοντά κι εγώ… Το 2-2 του Φέλερ έριξε την έκδοση πίσω. «Βρε χαλάλι – είπε ο Γαβαλάς – έγω θα πληρώσω το κόστος» και άλλαξε την τελευταία σελίδα με έναν Ρουμενίγκε να πανηγυρίζει! Το… έμαθε ο Μπουρουτσάγα, πολύ του κακοφάνηκε και έδωσε το Κύπελλο στον Μαραντόνα. Μπροστά στον διευθυντή κατέβασα το κεφάλι κι έτρεξα στις τουαλέτες να πανηγυρίσω με τις γροθιές σφιγμένες. Άθλιοι Γερμανοί!

1990: Παγκόσμιο Κύπελλο ντροπή! Ένα πέναλτι – φάντασμα τιμώρησε τον κουρασμένο Ντιέγκο. Στα ΝΕΑ, ο Μάκης Παπαζήσης κι ο Διακογιάννης στο Ολίμπικο. Όσοι αγαπούσαμε Μαραντόνα σκοτεινιάσαμε.
«Μήπως να πάμε στην παραλιακή, στη Φαντασία;» ρώτησε ένας συνάδελφος και «κλείσαμε» όπως όπως για να πνίξουμε τον καημό μας στο ποτό… Ποιος Μπρέμε και ποια Γερμανία; Άθλιοι Γερμανοί!

1994: Η Ελλάδα στο Μουντιάλ. Που να μην πήγαινε. Ξημερώματα αγώνες από τις ΗΠΑ και συντροφιά με τους πρωινούς οδοκαθαριστές, αφού κάναμε την αλλαγή της έκδοσης. Σκάνδαλο χρηματισμού δημοσιογράφων από εταιρείες - αλεπούδες… «Γειά σου Ελλάδα, ποιος Θεός δεν ζήλεψε τα θαύματά σου…». Ο Μαραντόνα δεν τα ζήλεψε και μας ξεφτίλισε. Κι όχι μόνο ο Μαραντόνα, αλλά κι ο Στόιτσκοφ κι ο Γιεκινί… Ο Μανώλης Μαυρομμάτης στο Roze Bowl της Πασαντίνα στην Καλιφόρνια εκφραστικός κι ασταμάτητος... Και στο Γραφείο τη βραδιά του τελικού, ο καλός συνάδελφος Γιάννης Λαμπίρης - φανατικός οπαδός της Βραζιλίας - με το που γονάτισε ο Μπάτζιο και απογειώθηκε ο Ταφαρέλ, άρπαξε ένα γραφείο στα στιβαρά χέρια του και το πέταξε στους υπόλοιπους που υποστήριζαν την Ιταλία. Κοιταχτήκαμε με νόημα και κάναμε πίσω… Με τον Λαμπίρη δεν μπορούσες να παίξεις! Ο Τάκης Χαραλαμπίδης, έκανε χρέη διευθυντή τότε, μας φώναξε και μας μίλησε σιγά: «Μην πείτε κουβέντα κι αύριο θα του μιλήσω εγώ…». Δεν του είπε τίποτα!

1998: Χρήστου Λαδά και Καρίτση σ’ ένα μικρό μπαράκι ό,τι είχε απομείνει από το αθλητικό τμήμα. Ένας διευθυντής, ο Γιάννης ο Κιούσης, δυο τρεις ρεπόρτερ κι ανάμεσά τους ο Κώστας Κοφινάς, που στοιχημάτιζε υπέρ του Ζιντάν και του Τζορκαέφ. Η διεύθυνση του καταστήματος αθλοθέτησε έναν προτζέκτορα και μια μπάλα για όσους είχαν προβλέψει τον νικητή. Η Μάιρα γέμιζε κι εμείς πίναμε! Ο Κοφινάς πήρε τον προτζέκτορα κι εγώ την μπάλα. Το ότι βρήκαμε την πόρτα των γραφείων για να «κλείσουμε» την εφημερίδα ήταν πιο δύσκολο από τις κεφαλιές του Ζιζού…

2002: Πιο πολύ ενδιαφέρον είχε η εκπομπή Τόρα Τόρα Τόρα του Καρπετόπουλου και του Πανούτσου παρά το άθλιο Μουντιάλ. Οι Τούρκοι αδικήθηκαν στον ημιτελικό, οι Κορεάτες πήραν ό,τι τους άξιζε στον ημιτελικό και οι Βραζιλιάνοι νίκησαν τον Κάαν και τους Γερμανούς, ντάλα μεσημέρι στην Ελλάδα! Κι η κατάρα του Χακάν Σουκούρ ακόμα βαστάει κι από τότε η Σελεσάο είναι το ανέκδοτο των τελικών. Α, ρε Λαμπιράκο…

2006: Το 2ο σκυλί μας το ονομάσαμε Ζιζού. Ο Ζιντάν πέρασε στην Ιστορία για μια ακόμα κεφαλιά και η Ιταλία πήρε τρόπαιο. Είχα άδεια! Φρόντισα να αγοράσω μια 45άρα τηλεόραση με δόσεις που ξεπλήρωσα τέσσερα Μουντιάλ μετά… 

2010: Πορτοκαλί φανέλες ξεδιπλωθείτε στον αέρα. Η Ολλανδία ξανά σε τελικό! Όχι που δεν θα τον έχανε. Ξανά σε άδεια εγώ και στο Γραφείο οι άλλοι τρέξιμο. Ε, περνάνε τα χρόνια. Ποικιλία κρεατικών, μπύρες και στο τέλος βαρυστομαχιά. Ο Ινιέστα έφταιγε. Πότε πάλι; Ποτέ!

2014: Ο Μέσι; Μπααα. Ο Γκέτσε. Άθλιοι Γερμανοί! Ο καλός συνάδελφος ο Σωτηράκης ο Βετάκης, γεννημένος στο Γκελζενκίρχεν τους αγαπάει τους Γερμανούς και το πανηγύρισε. Η Αργεντινή έκλαψε και διόλου δεν μας ένοιαξε εμάς που το βλέπαμε γιατί είχαμε βγάλει την ετυμηγορία μας: Ο Μέσι δεν είναι Μαραντόνα και καλά να πάθει!

2018: Τα ΝΕΑ έγιναν παλιά, ο ΔΟΛ είχε γίνει ΔΟΜ και εμείς αποΔΟΜημένο απόβλητο. Μας πήρε το ΕΘΝΟΣ στα χέρια του και η ζωή που φθίνει απαλά, κάποιες φορές σκληραίνει· μας έριξε στα ξένα χέρια, που αποδείχτηκαν πιο «δικά» από της οικογένειας. Άτιμη κοινωνία… Όλα είχαν αλλάξει. Το Στάδιο Λένιν ήταν από καιρό Λουζνίκι κι εκεί στα Γραφεία του ΕΘΝΟΥΣ στη Μεσογείων - τότε – υπό την υπόκρουση Μάκη Χριστοδουλόπουλου (ο καταυλισμός Ρομά στο πλάι, δεν κοιμάται ποτέ….) και υπό την καθοδήγηση Άρη Λαούδη - δεν είδε ούτε έναν αγώνα - και Αντρέα Παπαλουκά – είδε και τις προπονήσεις - παρακολουθήσαμε τη Ρωσία να βρυχάται σαν την αρκούδα, αλλά να μην έχει νύχια, την Αγγλία να ονειρεύεται την παλιά της δόξα, αλλά να ξυπνάει σε εφιάλτη, την Κροατία να απειλεί, αλλά τη Γαλλία να προσθέτει πάνω από τον Κόκκορα ένα αστέρι ακόμα. Δουλειά στο χαρτί για τελευταία φορά. Μετά έγιναν όλα πληκτρολόγιο… και σάιτ – σαΐτα στα παιδικά μας χρόνια που ταξίδευαν πια με ανάλαφρο πέταγμα προς τα πίσω… Το τρίτο σκυλί ονομάστηκε Ποκμπά…

2022: Το τελευταίο μου Μουντιάλ με επαγγελματικό φακό ζουμαρισμένο. Η Σύνταξη Γήρατος δεν απειλεί μόνο τον Ντι Μαρία… Το τελευταίο μας σκυλί θα το πούμε Μέσι! Γιατί και να μην το σηκώσει ο Αργεντινός - που θα γινόταν Μαραντόνα αλλά ο Θεός είναι ένας - αξίζει να πάρει μια θέση στην Ιστορία, έστω τη μικρή την ταπεινή τη δική μου. Και για να λέμε την αλήθεια Εμπαπέ δεν ακούγεται καλά για κυνηγόσκυλο.

Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Πελέ, είπα πριν κοιμηθώ το απόβραδο στις 21 Ιουνίου του 1970· έπειτα από τέσσερα χρόνια ονειρεύτηκα ότι γίνομαι Κρόιφ… Και μεγάλωσα πολύ…
Και 52 καλοκαίρια και ένα φθινόπωρο μετά, ούτε Πελέ έγινα, ούτε Κρόιφ κι ούτε ποτέ ακούμπησα μπάλα στα πόδια μου!
Οι προσδοκίες κοιμήθηκαν και ξύπνησαν αρνήσεις. Τα όνειρα: βάζο με γλυκό στο πάνω πάνω ράφι που δεν έφτανα ποτέ… Κι εγώ πια, εγώ που μπορείς να με πεις και «περασμένη ώρα» κλέβω από τον χρόνο με αυτές τις παιδικές αναθυμήσεις. Κι οι αναμνήσεις σου, μόνο όταν τις μοιράζεσαι υπάρχουν.

Υ.Γ: «Κυρίε Γιάννη, του είχα πει κάποτε, μού ομορφύνατε τα παιδικά μου χρόνια, ήθελα πάντα να σας μοιάσω, αλλά δεν το κατάφερα»· περίμενα μιαν απάντηση.
Ήταν Δεκέμβριος, πρωί, και το Μουντιάλ του Κατάρ ταξίδευε στη δύση του… Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο: «Ο κύριος Γιάννης πέθανε»… Ήταν σαν να μου είχε απαντήσει!