Παναγιώτης Καραΐσκος: Ο ήρωας του 40ου Αυθεντικού μαραθωνίου που γύρισε από την κόλαση της ηρωίνης

Η ζωή του Παναγιώτη Καραΐσκου θα μπορούσε να είναι σενάριο κινηματογραφικής ταινίας ή ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα. Πολύ νωρίτερα από το χρυσό μετάλλιο στον 40ο Μαραθώνιο της Αθήνας έχει κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Μαραθώνιο της ζωής.

Από τα κατηχητικά έπεσε στα σκληρά ναρκωτικά και σήμερα ανέβηκε το πρώτο σκαλί του βάθρου.  Η ζωή του είναι σαν παραμύθι μόνο που για να το ζήσει χρειάστηκε να νιώσει στο πετσί του την «παραμύθα» (σ.σ. παραισθήσεις των χρηστών ηρωίνης).

Γεννημένος το 1988 στην Αθήνα ο Παναγιώτης Καραΐσκος μεγάλωσε με φροντίδα και αγάπη από την οικογένεια του. Ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που η εισαγγελέας έκανε «ντου» στο σπίτι με κλιμάκιο της αστυνομίας ψάχνοντας για ναρκωτικά οι γονείς του ήταν εκεί. Δίπλα του. Δεν τον απέρριψαν ποτέ. Δεν του φώναξαν ποτέ. Ανέβηκαν μαζί τον Γολγοθά και στωικά περίμεναν να τελειώσει ο εφιάλτης.

Όταν το 2004 στην Αθήνα γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ο Παναγιώτης εγκατέλειπε το ποδόσφαιρο και το τζούντο. Ηταν μόλις 16 ετών.

Δυστυχώς, η πρώτη του σχέση ήταν προβληματική καθώς το κορίτσι του είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Ήταν θέμα χρόνο να «κολλήσει» και ο Παναγιώτης. «Ημουν ένα παιδί που είχα μεγαλώσει στο κατηχητικό, έπαιζα ποδόσφαιρο και ήμουν σε καλό επίπεδο στο τζούντο. Τα παράτησα όλα. Ξεκίνησα με χασίς, άρχισα φυσικά το κάπνισμα. Στην παρέα μου έκαναν χρήση ναρκωτικών. Σταδιακά ξεκίνησε η κατηφόρα...», θα πει ο Παναγιώτης.

Το επόμενο διάστημα ήταν εφιαλτικό. Το ένα λάθος έφερνε το άλλο. Το χασίς έφερε το ecstacy και την κοκαΐνη και από εκεί την ενδοφλέβια ηρωίνη. Η κατηφόρα δεν είχε τέλος. Μόλις είχε κλείσει τα 18 ήρθε αντιμέτωπος με την απόλυτη καταστροφή.

Το 2006 ένα βράδυ μαζί με άλλους τρεις φίλους του βρέθηκαν στην Πετρούπολη με αυτοκίνητο. Έπεσαν σε μπλόκο της αστυνομίας. Φοβήθηκαν. Εκαναν αναστροφή, κίνησαν υποψίες και τους σταμάτησε η αστυνομία. Όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος είχαν μαζί τους μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών. Ο Παναγιώτης είχε μία σακούλα στα πόδια του. Πέταξε το χασίς στο προαύλιο ενός σχολείου και άρχισε να τρέχει. Ήταν ο μόνος που ξέφυγε αλλά οι άλλοι τρεις φίλοι του συνελήφθησαν. Λίγη ώρα αργότερα κλιμάκιο της αστυνομίας με επικεφαλής εισαγγελέα χτυπούσε την πόρτα του σπιτιού του. Η μητέρα του έπαθε σοκ. Σε ημιλιπόθυμη κατάσταση έπεσε στον καναπέ ενώ οι αστυνομικοί έκαναν έλεγχο σε κάθε γωνιά του σπιτιού.

Ο Παναγιώτης συνελήφθη και ενόψει του δικαστηρίου συμφώνησε να ακούσει τον δικηγόρο και τους γονείς του για να πάει στρατό ώστε να δείξει έμπρακτα τη στροφή του αλλά και για να ξεφύγει από την παρέα του. Η ψυχολογική του κατάσταση ήταν πολύ άσχημη αλλά παρόλα αυτά άκουσε τον δικηγόρο του και τους γονείς του. Ομως και η ζωή στον στρατό δεν ήταν ιδανική. Όντας ήδη εξαρτημένος «δικτυώθηκε» ενώ υπηρετούσε τη θητεία του στον Έβρο. Εκεί  ξεκίνησε τη χρήση ηρωίνης. Τελείωσε τη θητεία του και επέστρεψε στην Αθήνα σωστό ράκος και πλήρως εξαρτημένος καθώς άρχισε και την ενδοφλέβια χρήση και μάλιστα άφηνε τους φίλους του να του κάνουν τις ενέσεις.

Μετά από μία εφιαλτική 5ετία που όπως έχει πει ο Παναγιώτης «πέρασε σα μία στιγμή από τη ζωή μου λόγω της εξάρτησης» πήρε τη μεγάλη απόφαση να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης πάντα με τη βοήθεια και την καθοδήγηση των γονέων του. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι. Όχι μόνο δεν έβλεπε βελτίωση αλλά τα πράγματα ήταν γίνονταν χειρότερα. Το σώμα του πονούσε, έκανε εμετούς, η ψυχολογία του ήταν σε κακή κατάσταση. Στη συνέχεια πήγε στο ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ όπου έπρεπε να τα αλλάξει όλα: «Δεν έπρεπε να βρίζουμε και να μιλάμε με αργκό. Απαγορευόταν να καθόμαστε σταυροπόδι. Δεν επιτρεπόταν να καπνίζουμε και να πίνουμε αλκοόλ. Όλα ήταν πολύ δύσκολα», θα πει ο Παναγιώτης.

Βελτίωση άρχισε να βλέπει έξι μήνες μετά την ένταξη του στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, ενώ στους 9 μήνες είχε αποκτήσει την εμπιστοσύνη της κοινότητας και του εαυτού του. Πήγαινε τρεις φορές την εβδομάδα στη δομή, ενώ παράλληλα άρχισε να αναζητά δουλειά για να εξασφαλίσει τα έξοδα του και παράλληλα να κοινωνικοποιηθεί. Έπιασε δουλειά σε call center πωλήσεων. Παράλληλα γράφτηκε σε δημόσιο ΙΕΚ σπουδάζοντας νοσηλευτική χειρουργείου καθώς πάντα του άρεσαν τα υγειονομικά επαγγέλματα. Έτσι ξεκίνησε να κάνει πρακτική στο Αττικό νοσοκομείο. Αγόρασε ένα ποδήλατο για τις μετακινήσεις του καθώς δεν είχε χρήματα για αυτοκίνητο. Παράλληλα ξεκίνησε πάλι γυμναστήριο και ποδόσφαιρο. Η ζωή του άρχισε να αποκτά και πάλι νόημα αλλά καθημερινά έδινε μάχη για να μην «ξανακυλήσει».

Το 2012 βρέθηκε με την παρέα του στο Καλλιμάρμαρο ως θεατής και έβλεπε τους δρομείς που έκλαιγαν όταν τερμάτιζαν. «Σκέφτηκα τότε πως όλο αυτό που θα ζουν θα είναι πολύ δυνατό και πως θα ήταν ωραίο να το ζήσω και εγώ. Κάπως έτσι έκανα την πρώτη σκέψη να αγωνιστώ κάποτε σε μαραθώνιο αλλά χωρίς να έχω συγκεκριμένο πλάνο», θα πει ο Παναγιώτης Καραΐσκος. Λίγους μήνες αργότερα ένας φίλος του από το ΚΕΘΕΑ του είπε πως γράφτηκε στο Μαραθώνιο του 2013 και του ζήτησε τα στοιχεία του να τον γράψει και εκείνον. Και κάπως έτσι ανοίγει ο δρόμος της μεγάλης επιστροφής για τον Παναγιώτη...

Η πρώτη του εμπειρία σε μαραθώνιο ήταν γεμάτη πόνο όπως άλλωστε και όλη του η ζωή. «Πίστευα πως είναι πολύ εύκολο να καλύψεις 42 χιλιόμετρα, ίσως επειδή έκανα τις μετακινήσεις μου με το ποδήλατο. Στον πρώτο αγώνα πέρασα δύσκολα. Είχα κράμπες, πονούσα παντού αλλά πιέστηκα και έκανα χρόνο κάτω από 4 ώρες. Στον τερματισμό έκλαιγα σα μικρό παιδί. Εκεί συνειδητοποίησα πως μπορούσα να κάνω καλύτερα πράγματα και κυριολεκτικά απέκτησα στόχο ζωής», θα πει ο Παναγιώτης Καραΐσκος.

Τον Φεβρουάριο του 2014 ο Παναγιώτης Καραΐσκος πέρασε το κατώφλι του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και σε ηλικία 26 ετών έβγαλε το πρώτο του αθλητικό δελτίο. Εντάχθηκε αμέσως στο αγωνιστικό τμήμα και έλαβε μέρος σε αγώνα του πανελληνίου πρωταθλήματος ανώμαλου δρόμου 10.000 μέτρων τερματίζοντας σε 34 λεπτά. Το Νοέμβριο του 2014 έτρεξε για δεύτερη φορά στο μαραθώνιο της Αθήνας και με χρόνο 2 ώρες και 47 λεπτά απέκτησε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Και όλα αυτά με μόλις 7 μήνες προπόνησης και χωρίς να γνωρίζει πολλά από τα μυστικά των μεγάλων αποστάσεων. 

Ήταν φανερό πως ο Παναγιώτης είχε βρει το νόημα που αναζητούσε από την εφηβεία του αλλά ο εφιάλτης ήταν ακόμα μπροστά...

Όλο αυτό το διάστημα τον ακολουθούσαν οι αμαρτίες του παρελθόντος. Η υπόθεση της Πετρούπολης δεν είχε τελειώσει και νύχτα μέτρα τον «έτρωγε» ο φόβος της φυλακής. Το ένα δικαστήριο διαδέχονταν το άλλο και το 2015 ήταν η εκδίκαση στο πενταμελές κακουργιοδικείο του Αρείου Πάγου. Εκείνη την ημέρα κρίνονταν η κατηγορία της εμπορίας ναρκωτικών. Αντιμετώπιζε την ποινή πολυετούς φυλάκισης. Με άλλα λόγια κρίνονταν πάλι η ζωή του. 

Στην απολογία του ενώπιον των έμπειρων δικαστών μίλησε η ψυχή του. Ο Παναγιώτης δεν έκρυψε τίποτα. Δεν ήταν απλά μία απολογία. Ηταν μία εξομολόγηση ενός νέου ανθρώπου που έκανε λάθη και βρήκε και πάλι το δρόμο του. Μίλησε για όλα. Εκανε σκληρή αυτοκριτική. Αποκάλυψε τα πάντα με ειλικρίνεια χωρίς περιστροφές αλλά και με σεβασμό προς το δικαστήριο, τους γονείς του, όσους τον βοήθησαν, αλλά και για αυτούς που τον έμπλεξαν. Οταν τελείωσε την απολογία του οι δικαστές είχαν δακρύσει...

Μίλησε για τους τρεις μαραθωνίους, και ζήτησε μία ευκαιρία να συνεχίσει το δρόμο της μεγάλης επιστροφής. Έδωσε υπόσχεση ενώπιον θεού και δικαστών πως θα κάνει μόνο το καλό για τον εαυτό του και την κοινωνία. Και από τότε μέχρι σήμερα όχι μόνο κρατάει την υπόσχεση του αλλά συνεχίζει να εκπλήσσει ευχάριστα και να συγκινεί με το μεγαλείο ψυχής του αλλά και για τη δύναμη να επιστρέψει από την κόλαση στη ζωή.

Ο 40ος Αυθεντικός μαραθώνιος είναι ο 9ος αλλά ήδη έχει πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Έχει ατομική επίδοση 2.05.48 στο Νόρντσαντ Μόεν της Νορβηγίας και εδώ και δύο χρόνια είναι μέλος των Εθνικών ομάδων μαραθωνίου. Όπως δηλώνει θα ήθελε να αλλάξουν πολλά στην Ελλάδα σχετικά με τις υποδομές και την υποστήριξη προς τους αθλητές και το μαζικό αθλητισμό. Συμμετέχει σε προγράμματα υποστήριξης τοξικομανών και ψυχολογικής υποστήριξης κρατουμένων από ναρκωτικά. Έχει πάρει υποτροφία από το Αμερικάνικο Κολέγιο Αθηνών και σπουδάζει προπονητικές επιστήμες. Παράλληλα προπονεί ομάδα 40 ατόμων στο πάρκο Τρίτσης και όνειρο του είναι να αγωνιστεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτός είναι ο νικητής του 40ου Μαραθωνίου. Στα 35 του χρόνια ο Παναγιώτης Καραΐσκος είναι ένα παράδειγμα για όλους μας, για την Ελλάδα και το παγκόσμιο δρομικό κίνημα. Είναι η δύναμη της θέλησης και του καλού ενάντια στο κακό και στο λάθος. Είναι ο άνθρωπος που όλοι θα θέλαμε να ακολουθήσουμε και κυρίως να μιμηθούμε στα δύσκολα και στα μεγάλα μας λάθη.