Προπονητές με σοβαρά προβλήματα υγείας παίρνουν ζωή από το ποδόσφαιρο

Ο Οσκαρ Ταμπάρες παλεύει με χρόνιο κινητικό πρόβλημα, ο Εδουάρδο Μπερίσο βγαίνει νικητής από τη μάχη με τον καρκίνο

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Τον φωνάζουν χαϊδευτικά «Μάικλ Κίτον των πάγκων», γιατί φέρει μια (σχετική) ομοιότητα με τον Αμερικανό ηθοποιό, που έχει υποδυθεί, μεταξύ άλλων, τον Μπάτμαν, έναν χιονάνθρωπο που μιλάει και τον άνθρωπο-πουλί (υποψήφιος για Οσκαρ με τον συγκεκριμένο ρόλο).

Ο Χοακίν Καπαρός Καμίνο θα ευχήθηκε πολλές φορές να μπορούσε να πετάξει μακριά από την ασθένεια που τον συντροφεύει εδώ και καιρό. «Εχω χρόνια λευχαιμία, αλλά αυτή δεν με εμποδίζει να ασκώ το επάγγελμά μου και να κάνω μια φυσιολογική ζωή» ξεκαθάρισε ο 63χρονος τεχνικός της Σεβίλλης, ο οποίος δεν ακολουθεί θεραπεία και, σύμφωνα με τους ειδικούς, μπορεί να συνεχίσει να κάνει τη ζωή του για πολλά χρόνια χωρίς να χρειαστεί καν να καταφύγει σε χημειοθεραπείες.

«Θέλω να απολαύσω τη δουλειά και τη ζωή μου» επισήμανε ο Σεβιλιάνος προπονητής, στο πλευρό του οποίου στάθηκαν συνάδελφοι, φίλαθλοι και Τύπος. «Χοακίν, πολλή δύναμη» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «Marca» για τον άνθρωπο που, στις αρχές του 21ου αιώνα, έβαλε τις βάσεις για την κορυφαία Σεβίλλη όλων των εποχών. Ο πάγκος και η καθημερινή δουλειά λειτουργεί ως (επιπλέον) φάρμακο για πολλούς προπονητές, ανεξαρτήτως αθλήματος.

Δυστυχώς, η ασθένεια αποδεικνύεται ανίκητη σε αρκετές περιπτώσεις. Πιο χαρακτηριστική (και οδυνηρή) αυτή του επί χρόνια βοηθού του Πεπ Γκουαρδιόλα, Τίτο Βιλανόβα, ο οποίος πάλεψε για δύο χρόνια με τον καρκίνο στην παρωτίδα, πρόλαβε να κατακτήσει το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Μπαρτσελόνα με εκατό βαθμούς ως πρώτος προπονητής, αλλά έφυγε πρόωρα, τον Απρίλιο του 2014, μόλις στα 45 του χρόνια. Τη δική του μάχη με τον καρκίνο έδωσε και απ’ ό,τι φαίνεται κέρδισε ο Εδουάρδο Μπερίσο, ο οποίος είχε πρόβλημα στον προστάτη. Τραγική σύμπτωση; Η είδηση έγινε γνωστή όταν ήταν προπονητής της Σεβίλλης, όπως ο Καπαρός. Δύο χρόνια αργότερα, στα 49 του, ο Αργεντινός «Τότο» χαίρει άκρας υγείας και προ διμήνου ανέλαβε ομοσπονδιακός προπονητής της Παραγουάης.

Αλύγιστος δάσκαλος

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση προπονητή που παίρνει ζωή μέσα από τη δουλειά του, αναμφίβολα, είναι ο Οσκαρ Ταμπάρες. Ο 72χρονος Ουρουγουανός είναι γνωστός και ως «δάσκαλος» στη χώρα του, αφού άλλωστε υπήρξε τέτοιος σε δημοτικό σχολείο, προτού ασχοληθεί αποκλειστικά με την προπονητική.

Τα τελευταία χρόνια, ο Ταμπάρες διαγνώστηκε με σύνδρομο Guillain-Barre, ένα σπάνιο νευρολογικό νόσημα που προκαλεί παράλυση σε χέρια και πόδια. Παρότι χρειάζεται αναπηρικό αμαξίδιο για να μετακινείται και στον πάγκο έχει πάντα μαζί του ένα μπαστούνι, ο Ταμπάρες δεν το βάζει κάτω και αποτελεί παράδειγμα ζωής, συμπληρώνοντας φέτος 13 (!) διαδοχικά χρόνια στον πάγκο της «Σελέστε».

Ολοι νικητές

Ο Αργεντινός Μιγέλ Ανχελ Ρούσο, με θητεία σε ομάδες όπως η Μπόκα Τζούνιορς και η Εστουδιάντες, πάλεψε και κέρδισε τον καρκίνο του προστάτη, ενώ ο Ιταλός Τζιανλούκα Βιάλι, ο οποίος έχει αποσυρθεί εδώ και χρόνια από την προπονητική, δίνει τη δική του μάχη με την ασθένεια.

Στο ΝΒΑ, ο Τζορτζ Καρλ (άλλοτε προπονητής της χρονιάς) βγήκε νικητής από καρκίνο στον λαιμό, όχι όμως και ο συνάδελφός του, Φλιπ Σόντερς (με θητεία σε Ντιτρόιτ Πίστονς και Μινεσότα Τίμπεργουλφς, μεταξύ άλλων), ο οποίος έφυγε το 2015, σε ηλικία 60 ετών, ύστερα από μάχη με το λέμφωμα Hodgkin, το οποίο χτυπάει κυρίως τους λεμφαδένες. Ολοι τους, αναμφίβολα, αποτελούν παραδείγματα ζωής και είναι νικητές, όποια κατάληξη και αν είχε η (άνιση) μάχη τους...