Μελβούρνη 1956: Αλέν Μιμούν – Για να γίνει η Σκιά ήλιος, χρειάστηκε μια Ατμομηχανή να την σύρει…

Ολυμπιακοί Αγώνες, Μελβούρνη 1956…

Στο όνειρο που του στοίχειωνε τον ύπνο έστεκε στην ουρά πλάι στη βρύση με τον τενεκέ στο χέρι. Χρόνια τώρα έφευγε διψασμένος και άνυδρος, χρόνια τώρα βουτούσε στα βαθιά και ούτε σταγόνα νερού στα χείλη·στεγνός έπεφτε, στεγνός πισωγύριζε.

Ο Αλέν Μιμούν είχε σημαδευτεί από μια κακιά μοίρα να είναι πάντα… το βαγόνι μιας Ατμομηχανής. Μπροστά πήγαινε ο Ζάτοπεκ και πίσω του αυτός. Μπροστά η Ατμομηχανή και ακολουθούσε το βαγόνι, ο μικρόσωμος Μιμούν. Σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες η ίδια και απαράλλακτη εικόνα: ο Ζάτοπεκ πρώτος στα 5 χιλιόμετρα, στα 10 χιλιόμετρα να αποθεώνεται και λίγα μέτρα πίσω ιδροκοπημένος ο Μιμούν. Σαν τη σκιά!

Ο γαλλοαλγερινός Μιμούν πολέμησε επτά χρόνια στα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: στη Γαλλία, την Τυνησία,τη Μέση Ανατολή, τη Σικελία. Στο Μοντε Κασίνο τραυματίστηκε στο πόδι. «Να του το κόψουμε» είπαν οι γιατροί. Το γλίτωσε. Με το που τελείωσε ο πόλεμος, άρχισε τις προπονήσεις, έτσι για το κέφι του. Κατάλαβε ότι κάτι μπορεί να κάνει στις μεγάλες αποστάσεις και το 1948, ο Μιμούν, συμμετείχε με την ομάδα της Γαλλίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Έπεσε όμως μπροστά στις ράγες της Ατμομηχανής. «Ο Ζάτοπεκ είναι ένας γίγαντας, τα πάντα, εγώ ένα τίποτα» θα πει όταν καταλάβει πως ο Τσέχος ήταν ανίκητος. Ο κόσμος αποθέωνε τον Ζάτοπεκ και πίσω ακολουθούσε, ταπεινά, η Σκιά του. Το 1950 στους πανευρωπαϊκούς αγώνες η μοίρα δεν άλλαξε. Ο Ζάτοπεκ πρώτος, ο Μιμούν δεύτερος.

Στο Ελσίνκι το 1952 το ίδιο. Η μάχη στα 10.000 μέτρα έμεινε στην Ιστορία. Ο Μιμούν είχε πιστέψει για λίγο ότι θα πάρει την πρωτιά, όμως ο Ζάτοπεκ στα τελευταία 150 μέτρα ανέβασε στροφές και προσπέρασε. Όπως πάντα. Και ο Μιμούν αντί για το νήμα θα έβλεπε την πλάτη του Εμίλ. Η μοίρα του ήταν αυτή: να βλέπει στη ζωή του πλάτες μπροστά και εκείνος να ακολουθεί. Το είχε πάρει απόφαση πια.

Το όνειρο της μάνας...

«Σαν ήταν η μάνα μου έγκυος, είδε ένα όνειρο» έλεγε κάποτε ο Μιμούν. «Ονειρεύτηκε πως περπατούσε σε ένα βουνό και πάνω της το φεγγάρι έλαμπε σαν πολυέλαιος. Ξάφνου το φεγγάρι κύλησε στην αγκαλιά της και το μάζεψε με το μαντήλι της. Την επόμενη μέρα διηγήθηκε το όνειρο της σε μια φίλη. “Αν γεννήσεις γιο…”, της είπε εκείνη, εξηγώντας το όνειρο, “…θα κάνει κάτι πολύ σπουδαίο στη ζωή του”.

Τα όνειρα όμως περνούν και χάνονται όταν ο ήλιος ανατείλει και οι αχτίδες του φωτίσουν την ασχήμια της πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα ήταν πως ο Μιμούν είχε πια πατήσει τα 36, ο Ζάτοπεκ τα 34 και οι μηχανές τους ήθελαν πολύ κάρβουνο για να διασχίσουν τα όνειρά. Μελβούρνη 1956, το δίδυμο ανταμώνει ξανά. Η Ατμομηχανή κουρασμένη με τον λέβητα σκουριασμένο και τους τροχούς να βαραίνουν. Και η Σκια της, ξέθωρη πια, αχνός…

Ο Μιμούν τερμάτισε με το ζόρι στα 10 χιλιόμετρα 11ος, ο Ζάτοπεκ είχε δηλώσει συμμετοχή μόνο στον μαραθώνιο.
«Κι εγώ στον μαραθώνιο» είπε ο Μιμούν χωρίς να το σκεφτεί καν. «Πού πας γεροξεκούτη», προσπάθησαν να τον συνετίσουν από τη γαλλική ομάδα. Ο Μιμούν επέμεινε. Το ‘ξερε καλά ότι ήταν η τελευταία του ευκαιρία και δεν θα την άφηνε.
«Είχα τρία σημάδια που με έκαναν να αισιοδοξώ» θα πει αργότερα. «Την ίδια μέρα με τον μαραθώνιο γεννήθηκε η κόρη μου, ο καιρός που από το πρωί ήταν βροχερός ξαφνικά είχε καθαρίσει και το πιο σημαντικό, είχα το νούμερο 13, το τυχερό μου. Είπα: ή θα βουλιάξω ή θα απογειωθώ». Και απογειώθηκε!

Ποιος να τον σταματούσε;

Ούτε ζέστη, ούτε υγρασία, ούτε και ο Ζάτοπεκ τον τρόμαζαν πια. Κάλπαζε καβαλάρης στο όνειρό του και δεν σταματούσε. Έπειτα από 35 χιλιόμετρα, ο Μιμούν ήταν πρώτος με τα χείλη του στεγνά, χαρακωμένα· κοίταζε με αγωνία πίσω του και δεν έβλεπε κανέναν. Ούτε μπροστά του έβλεπε πλάτη. Ήταν η πρώτη φορά μετά 30 χρόνια που δεν άκουγε πίσω του τον ήχο της απειλητικής Ατμομηχανής…
Και ξαφνικά η Σκιά έγινε ήλιος, ήλιος που πυράκτωσε τα πάντα. Ξεχύθηκε στο στάδιο και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που δεν άκουσε την ιαχή «Ζα Το Πεκ»! Οι θεατές τον χειροκροτούσαν όρθιοι μα εκείνος κοίταζε πίσω και περίμενε… Περίμενε τον Ζάτοπεκ να τερματίσει. Και κάποια στιγμή μπήκε στο στάδιο και ο Τσέχος κατάκοπος στην 6η θέση! Ο Μιμούν τον αγκάλιασε: «Εμίλ σε νίκησα» του είπε κλαίγοντας και ο Ζάτοπεκ στάθηκε μπροστά του προσοχή, τον χαιρέτησε στρατιωτικά και τον ασπάστηκε. «Φίλε μου, με έκανες υπερήφανο» του είπε και έφυγαν αγκαλιασμένοι για τα σύννεφα του θρύλου.

Χρόνια μετά, ο Μιμούν θα παραδεχτεί δακρυσμένος: «αν δεν υπήρχε ο Ζάτοπεκ δεν θα είχε καμιά σημασία για μένα εκείνο το χρυσό μετάλλιο. Ο Ζάτοπεκ με έκανε Ολυμπιονίκη!»… Ήταν και το όνειρο της μάνας του που είχε βγει τελικά αληθινό.

Όταν ο Μιμούν έμαθε για τον θάνατο του Ζάτοπεκ το 2000 θρήνησε: «έχασα τον αδερφό μου» θα πει. Το απόβραδο της 27ης Ιουνίου του 2013 ο Μιμούν «έφυγε» στα 92 του χρόνια για να βρει τον Ζάτοπεκ. Και στον Παράδεισο, δεύτερος!