Μεξικό 1968: Μπομπ Μπίμον - Η κορυφή του κόσμου τον ζάλισε κι έχασε τον δρόμο

Ολυμπιακοί Αγώνες Πόλη του Μεξικού, 1968…

Ένας φτωχός Μεξικανός, γεννημένος, ας πούμε, το 1960, είχε την τύχη να δει σε ηλικία 8 χρονών Ολυμπιακούς Αγώνες, στα 10 του τον Πελέ να υψώνει το «Ζιλ Ριμέ» και- άνδρας πια- στα 26 του, τον Μαραντόνα να ασπάζεται τον Χρυσό Κορμό!

Αυτός ο φτωχός Μεξικανός, αν μπορούσε να πουλήσει τις εικόνες που αποθήκευσε στο νου του, θα γινόταν πλούσιος, αλλά το μόνο που μπορεί να εκποιήσει είναι οι αναμνήσεις του που κι αυτές απλώς τις μοιράζεται με τα παιδιά και τα εγγόνια του. Και σαν πιάσει να ιστορεί, από τον Μπομπ Μπίμον αρχίζει. Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 ήταν ο Μπομπ Μπίμον!

Ο μαύρος αμερικανός αθλητής έκανε κάτι που μόνο 23 χρόνια μετά το μπόρεσε να το κάνει και κάποιος άλλος. Ο μαύρος αθλητής που μεγάλωσε με τη γιαγιά του, γιατί έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 8 χρονών, έκανε υπερήφανους όσους τον είχαν φίλο αλλά και τις ΗΠΑ που τον είχαν στείλει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί οι ΗΠΑ πολύ καμαρώνουν όταν οι δικοί τους μαύροι σπάνε τα ρεκόρ, όταν δικοί τους μαύροι σκοτώνονται στους πολέμους, όταν οι δικοί τους μαύροι τις βγάζουν ασπροπρόσωπες... Κι αν καμιά φορά τους κρεμάνε στις λεύκες, ή τους λιντσάρουν στους δρόμους είναι γιατί οι μαύροι είναι δικοί τους και τους κάνουν ό,τι θέλουν…

Ο Μπομπ ήταν η αστραπή πριν από την καταιγίδα. Πέταξε στα 8 μέτρα και 90 εκατοστά και αμέσως μετά ξέσπασε ένα μπουρίνι, σαν να έλεγε ο Θεός «σταματήστε εδώ, οι Αγώνες τελείωσαν!». Αργότερα οι ειδικοί αποφάνθηκαν με ύφος περισπούδαστο: «Κάτι το υψόμετρο του Μεξικού, κάτι ο ελάχιστα μη απαγορευτικός ευνοϊκός άνεμος, κάτι το τέλειο πάτημα, έφεραν το απόλυτο άλμα». Και ο Μπομπ υπερέβη τα εσκαμμένα… Ενας ασταθής άλτης με μια ασταθή ζωή, με δύσκολα παιδικά χρόνια, με τη μητέρα του να κακοποιείται από τον σκληρό πατέρα μέχρι τον θάνατό της, με τη γιαγιά να τον καταπιέζει, βρήκε διέξοδο στον αθλητισμό και έκανε το άλμα της ζωής του. Και η ζωή τον τιμώρησε.

Ο Μπομπ από τότε ποτέ δεν διακρίθηκε ξανά, ποτέ δεν πήδηξε τόσο μακριά, ποτέ δεν ξαναπήρε μέρος σε μεγάλη διοργάνωση. Η κορυφή του κόσμου τον είχε ζαλίσει κι έχασε τον δρόμο; Μπορεί. Πάντως το ρεκόρ του έμεινε σταθερά πρώτο στον πίνακα για 23 ολόκληρα χρόνια. Στο Τόκιο (ένας άλλος μαύρος από εκείνους των ΗΠΑ) ο Μάικλ Πάουελ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, είπε «καιρός είναι να ταράξω τα νερά» και τα τάραξε. Πήδηξε 8,95 μ., αποκαθήλωσε τον Μπίμον από τη χρυσή λίστα και κρατάει ένα ρεκόρ που ήδη μετράει 33 χρόνια! Ο φτωχός Μεξικανός, όμως, εκτός από τον ιπτάμενο Μπίμον εκείνη τη χρονιά είδε και τον Τόμι Σμιθ και τον Τζον Κάρλος να υψώνουν τις μαύρες γροθιές τους στο βάθρο των 200 μ. σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ, είδε ακόμη τη μεγάλη Ιρένα Σεβίνσκα να πετυχαίνει παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μ. Είδε τον πυγμάχο Τζορτζ Φόρμαν, τον κολυμβητή – θρύλο Ρόλαν Μάτες, τον δισκοβόλο – κολοσσό Αλ Έρτερ, τη σπουδαία τσέχα γυμνάστρια Βέρα Κασλάφσκα, είδε, είδε, είδε.

Τώρα, 60+ πια, ο Μεξικανός αναμετράει τις εικόνες που έχει φυλαγμένες σαν τίμιο ξύλο στο εικονοστάσι του μυαλού του· και αν, όπως λένε, τις τελευταίες ώρες της ζωής σου περνάει μπρος από τα μάτια σου σαν ταινία ό,τι έχεις ζήσει, σίγουρα ο 60αρης Μεξικανός πάνω στην αποχώρησή του θα παρακολουθήσει ταινία πολύωρη με του Μπίμον το άλμα στους τίτλους της αρχής!