Πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός Γιώργος Μοσχίδης

Ένας εκ των σπουδαιότερων ηθοποιών της γενιάς του, που κόσμησε με την παρουσία του το θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Γιώργος Μοσχίδης, συντρόφευε για χρόνια μικρούς και μεγάλους, με πρωταγωνιστικούς είτε μικρότερους ρόλους στις ταινίες που έπαιξε, αλλά και στο σανίδι, που επίσης είχε διαγράψει λαμπρή πορεία.

Ολοι τον θυμούνται από τις κωμωδίες του παλιού κλασικού ελληνικού κινηματογράφου πλάι σε μεγάλα ονόματα όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Μάρω Κοντού, όμως ο Γιώργος Μοσχίδης άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο θέατρο, με μια πληθώρα ερμηνειών σε εκατοντάδες παραστάσεις.

Ο σπουδαίος ηθοποιός, γεννήθηκε στην Καβάλα το 1931 και την υποκριτική τη διδάχθηκε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης, ενώ ξεκίνησε την καριέρα του με περιοδεύοντες θιάσους (τα «μπουλούκια», όπως τα έλεγε ο ίδιος).

Ακολούθησαν περισσότερες από 350 συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις - (στο Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης ανάμεσα σε άλλα) συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους (συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, παραγωγούς).

Την καριέρα του ως ηθοποιός την ξεκίνησε το 1948 με περιοδεύοντες θιάσους. Στη συνέχεια σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση έγινε το 1952 με το Θίασο Αρώνη- Μανωλίδου στο έργο «Ρομάντζο».

Στο θέατρο συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους αθηναϊκούς θιάσους, αλλά και με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης παίζοντας σε όλα τα είδη του θεάτρου. Διακρίθηκε σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και αττικής κωμωδίας.

Στο σινεμά, όπως αναφέρει το ellinikoskinimatografos ξεκίνησε το 1958 στην ταινία του Λαμπρινού «Διακοπές στην Αίγινα». 

Την ίδια χρονιά έπαιξε στο ιστορικό δράμα του Γρ. Γρηγορίου «Ο Μιμίκος και η Μαίρη». Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 43 ταινίες. Μερικές από αυτές είναι οι «Κρίμα το μπόι σου(1970)», «Τι 30, τι 40, τι 50(1972)», «Αγάπη μου παλιόγρια(1972)», «Τον αράπη και αν τον πλένεις(1973)».

Σημαντική ήταν και η παρουσία στις ταινίες του ΝΕΚ και συγκεκριμένα στις ταινίες «Τα Χρώματα της ίριδας (1975)», «Χάππυ Νταίη (1976)», «Ρόζα (1982)», «Ρεβάνς (1983)», «Η Παρεξήγηση (1983)», «Υπόγεια Διαδρομή (1983)», «Ζωή Χαρισάμενη (1993)» κ. ά. 

Η φιλμογραφία του

Απόστολος και μόνος (2006)
Καβάφης (1996)
Ζωή χαρισάμενη (1993)
Oh Babylon (1989)
Ο κλοιός (1987) [Γιώργος Καφετζόγλου]
Ρεβάνς (1983) [πατέρας]
Η παρεξήγηση (1983) [επιθεωρητής Κανάκης]
Υπόγεια διαδρομή (1983)
Ρόζα (1982) [βιβλιοθηκάριος]
Ο κήπος με τα αγάλματα (1982)
Το ευτυχισμένο πρόσωπο της Λεωνόρας (1982) [Γιώργος]
Τρεις και ο κούκος / Σουβλίστε τους (1981) [Αλέκος]
Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927 (1980)
Happy Day (1976)
Η δίκη των δικαστών (1974) [Χριστόδουλος Κλωνάρης]
Ψυχή και σάρκα (εσύ κι εγώ) (1974)
Τα χρώματα της ίριδος (1974) [(δημοσιογράφος)]
Τον αράπη κι’ αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς!.. (1973) [Στέλιος Γιαπαχάκης]
Οι προστάτες (1973)
Ταγκό 2001 (1973)
Αγάπη μου παλΙόγρια (1972) [Κωστής]
Αντάρτες των πόλεων (1972) [Παπαδήμας]
Τι 30… τι 40… τι 50… (1972) [Βίκτωρ Καλλινίκος]
Αγάπησα μια… πολυθρόνα (1971) [Μίλτος Καρνέζης]
Καταναλωτική κοινωνία (1971)
Μαντώ Μαυρογένους (1971) [Εφεντάκης]
Ο τρελοπενηντάρης (1971) [Παπασταύρου]
Ο φαφλατάς (1971) [Ελευθέριος Μπακλής]
Παπαφλέσσας / Η μεγάλη στιγμή του ’21 (1971)
Πίσω μου σ’ έχω σατανά (1971) [Τάσος]
Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ (1970) [Φριτς]
Κρίμα… το μπόι σου (1970) [ψυχίατρος]
Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά (1970) [Χάρης]
Στη μάχη της Κρήτης (1970)
Ένας άφραγκος Ωνάσης (1969) [Σταύρος Βαρβαράκης]
ΟΧΙ (1969) [Βιτόριο Σαλβατόρε]
Ο κόσμος τρελάθηκε… (1967) [Ιάκωβος]
Άνθρωπος για όλες τις δουλειές.. (1966) [γκρουμ]
Τα δίχτυα της ντροπής (1965) [Δήμος]
Το πρόσωπο της ημέρας (1965) [Μπάμπης («Πολύδωρος»)]
Θρίαμβος (1962)
Διακοπές στην Αίγινα (1958)
Ο Μιμίκος και η Μαίρη (1958) [συνάδελφος Μιμίκου]

«Γεννήθηκα "καρατερίστας"»

Συμπληρώνοντας 50 χρόνια καριέρας το 2008, ο Γιώργος Μοσχίδης είχε μιλήσει στο Βήμα, λέγοντας: «Γεννήθηκα καρατερίστας. Από μικρή ηλικία έπαιζα τους καρατερίστες. Φορούσα περούκες, έκανα μακιγιάζ, μου έβαζαν ρυτίδες και έλεγα, θυμάμαι, τότε: «Δεν θα μεγαλώσω να γίνω καρατερίστας πραγματικός;». Πέρασαν τα χρόνια και οι ρυτίδες έγιναν φυσικές και τώρα λέω:«Δεν θα μπορούσα να γυρίσω πίσω και να ξαναγίνω 20 ετών;». Αυτά είναι τα 50 χρόνια που πέρασαν».

Αναφερόμενος στην μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, είχε πει ότι: «Είναι μια ονειρική δουλειά το θέατρο, μια δουλειά που όταν την κάνεις με πάθος και με ήθος πληρώνει αυτά που δεν μπόρεσες να βρεις στη ζωή σου. Η δουλειά μάς κάνει να ισορροπούμε με αυτά που στη ζωή δεν κρατήσαμε στα χέρια μας». Σαν υποκατάστατο; «Ναι, έχει πολύ υποκατάστατο μέσα της.Ξέρεις, εγώ στη ζωή μου πιστεύω σε δύο πράγματα: στον έρωτα και στο θέατρο. Και τα δύο με έκαναν να χαρώ και να πληγωθώ».