Είδαμε την παράσταση «Τζάσμιν» στο θέατρο Διάνα (pics)

Φέτος, η Ελένη Ράντου συναντά τη Τζάσμιν του Γούντι Άλεν στο θέατρο Διάνα. Μία ιστορία για την υποκρισία και τον ψεύτικο εαυτό που συχνά πυκνά με περίσσεια ματαιοδοξία παρουσιάζουμε στους συνανθρώπους μας, παραμένοντας όμως στην πραγματικότητα μόνοι, κενοί και δυστυχισμένοι.

Η τέταρτη μεγαλύτερη επενδυτική τράπεζα των Η.Π.Α, Lehman Brothers, κήρυξε πτώχευση στις 15 Σεπτεμβρίου 2008 και άνοιξε τον σάκο του Αιόλου που έφερε προβλήματα στην παγκόσμια οικονομική αγορά. Η κατάρρευση του κολοσσού, οδήγησε σ' ένα ντόμινο αρνητικών εξελίξεων που έφερε άμεσα ή σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα τόσο τις οργανωμένες αλλά πολύ περισσότερο τις ανοργάνωτες, αλλά και αδύναμες οικονομικά χώρες στα πρόθυρα της κατάρρευσης. 

Παρ' ότι έγιναν προσπάθειες στήριξης των οικονομιών, αυτές οι προσπάθειες έγιναν υπό το καθεστώς των αχαρτογράφητων ενεργειών αντιμετώπισης της κρίσης με αποτέλεσμα ν' αλλάξουν άρδην οι ατομικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, αλλά και κοινωνικές συμπεριφορές. Χώρες που ήταν εντελώς απροετοίμαστες και ζούσαν σε πλασματική πραγματικότητα βρέθηκαν μπροστά στο χείλος της δικής τους χρεοκοπίας αντιμετώπισαν και θ' αντιμετωπίζουν για αρκετά χρόνια ζητήματα πραγματικής επιβίωσης. 

Το έργο του Γούντι Άλεν, το οποίο είναι στηριγμένο σε μια άλλη εκδοχή του «Λεωφορείο ο Πόθος», περιγράφει τι συμβαίνει όταν σκάνε οικονομικές φούσκες και που, συνήθως σε βρίσκουν να κοιτάς αμήχανα την ηφαιστειακή έκρηξη των προβλημάτων που παρουσιάζονται πριν ακόμη να σιγήσει ο θόρυβος από το σκάσιμο. 

Η μόνιμη κουβέντα της ηρωίδας είναι το τι είχε, αλλά και τι έκανε χθες, στις κοσμικές τις συνευρέσεις. Το διαφορετικό σήμερα, αλλά και αύριο, μέσα στο οποίο καλείται να ζήσει της φαντάζει τόσο ξένο και δύσκολο όσο η απόσταση της γης από τον ήλιο. Η εύθραυστη κάθε είδους «επιφάνεια» που προσφέρει το Glamorous, σπάει τόσο εύκολα όσο και ο πάγος σε μια παγωμένη λίμνη όταν ο ήλιος αποφασίσει να φωτίσει όλα τα σκοτεινά της σημεία. 

Το ν' αποκτήσεις με οποιοδήποτε τρόπο υλικά αγαθά και μάλιστα πολλά, στη σημερινή κοινωνία, δεν είναι ακατόρθωτο. Αυτό, όμως, που πολλές φορές είναι ακατόρθωτο είναι το να μην μπορείς ν' αποδεχθείς την απώλεια των υλικών αγαθών και να διαχειριστείς τη ζωή σου χωρίς αυτά που είχε στο χθες. 

Αν δεν αντισταθείς και δεν προσαρμοστείς με ευελιξία τότε η συνέχεια στη ζωή είναι μονόδρομος. Η κατάθλιψη καραδοκεί και χωρίς να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας του εγκεφάλου εισέρχεται και δε φεύγει. Δυστυχώς, υπάρχει περίπτωση να σε οδηγήσει και σε πράξεις που δεν έχουν επιστροφή. Τα χρήματα, σίγουρα, είναι η κινητήριος δύναμη για την καθημερινότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στο σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον, αλλά ο άνθρωπος είναι αυτός που δημιουργεί τις κοινωνίες.    

Η Ελένη Ράντου διασκεύασε (μαζί με τον Βαγγέλη Χατζηνικολάου) το σενάριο του Γούντι Αλεν για την δική της παράσταση στο θέατρο Διάνα, κρατώντας στη βάση την πλοκή του πρωτότυπου, τους χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις. Το κείμενο διατηρεί όλα τα νεοϋορκέζικα συστατικά του, στα οποία έχουν προστεθεί κάποιες ελληνικές πινελιές.

Η Τζάσμιν, τέως Τζάνετ, αναγκάζεται να εγκατασταθεί στο «φτωχικό» διαμέρισμα της αδερφής της σε μια λαϊκή συνοικία του Σαν Φρανσίσκο, έπειτα από την ολοκληρωτική οικονομική και συναισθηματική καταστροφή που υπέστη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο άνδρας της αποδείχθηκε απατεώνας σε όλες τις πίστες: την απατούσε ασύστολα και κέρδιζε χρήματα με παράνομους τρόπους. Στην προσπάθεια της Τζάσμιν να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της, σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν με απρόβλεπτες συνέπειες. 

Ο Σταμάτης Φασουλής σκηνοθετεί την παράσταση βασιζόμενος στην εναλλαγή παρόντος και παρελθόντος, πραγματικότητας και μνήμης, με διαρκείς μεταβάσεις της πρωταγωνίστριας από το ένα στο άλλο, έχοντας αρωγούς τη φαντασία του θεατή και το περιστρεφόμενο σκηνικό της Μαγιούς Τρικεριώτη. Οι εναλλαγές των σκηνών είναι τόσο γρήγορες που δεν κουράζουν τον θεατή. Αντιθέτως, κεντρίζουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του. 

Για άλλη μία φορά, η Ελένη Ράντου αποδεικνύει ποσό σπουδαία ηθοποιός είναι. Ενσαρκώνει άψογα την απροσάρμοστη και μυθομανή Τζάσμιν, μπαίνοντας κυριολεκτικά μέσα στο ρόλο αυτής της σχιζοφρενούς προσωπικότητας. Ο μονόλογός της, στο τέλος της παράστασης, αναδεικνύει όλη την τραγικότητα της ηρωίδας που υποδύεται. Παρότι οι περισσότεροι θεωρούν την Ελένη Ράντου κωμική ηθοποιό, η ίδια αποδεικνύει ότι ο καλός κωμικός ηθοποιός, δεν μπορεί παρά να είναι εξίσου καλός και στο δράμα. 

Εκτός, όμως, από την Ελένη Ράντου, το αξιόλογο καστ συμπληρώνουν, ο πειστικός Μάξιμος Μουμούρης και η απολαυστική Καλλιρρόη Μυριαγκού. Η τελευταία στέκεται επάξια στον ρόλο της αδερφής της Ελένη Ράντου, η οποία συνεργάζεται για δεύτερη φορά με την πρωταγωνίστρια μετά το «Κωνσταντίνου και Ελένης» το 1998. Σε μικρότερους ρόλους, συναντάμε τους γνωστούς ηθοποιούς, Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, Παντελή Δεντάκη, Κώστα Κορωναίο, Δημήτρη Καπετανάκο και Ορέστη Καρυδά, γνωστό κυρίως από την καθημερινή σειρά του Alpha «Έλα στη θέση μου». Ευχάριστη νότα στην παράσταση είναι ο πραγματικός σκύλος, που κλήθηκε να παίξει τον Κάρλο.

Επίσης, στα συν της παράστασης είναι η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου, η οποία έδωσε λίγη από τη νοσταλγική ατμόσφαιρα της ταινίας. Το τραγούδι «Blue Moon» που ακούγεται στην παράσταση είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα και έχουν γίνει πολλές εκτελέσεις και διασκευές διατηρώντας σχεδόν πάντα τη ρομαντική διάθεση που γεμίζει την ατμόσφαιρα ακούγοντάς το. 

Η «Τζάσμιν» είναι ένα θεατρικό έργο που δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, αλλά τις παρουσιάζει ακριβώς έτσι όπως είναι.

Ταυτότητα Παράστασης: 

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Θεατρική απόδοση: Ελένη Ράντου, Βαγγέλης Χατζηνικολάου
Σκηνικά: Μαγιού Τρικεριώτη
Κοστούμια:  Κική Γραμματικοπούλου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα
Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης

Παίζουν: Ελένη Ράντου, Μάξιμος Μουμούρης, Παντελής Δεντάκης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Κώστας Κορωναίος, Ορέστης Καρύδας και Δημήτρης Καπετανάκος

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram