Πάνε 22 χρόνια από τότε που το όνομα της Γιασεμί Κηλαηδόνη έγινε πιο «ηχηρό» από το επίθετό της - Αποκλειστική συνέντευξη στο ethnos.gr

Στα 22 χρόνια που «υπάρχει» καλλιτεχνικά, κατάφερε με επαναστατικές διαδικασίες και ισχυρές βάσεις να απεμπλακεί από το «βαρύ» όνομα των γονιών της και να χτίσει μια ανεξάρτητη σπουδαία πορεία που το μεγαλύτερο κεκτημένο είναι το κοινό που την ακολουθεί πιστά. Σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, «τρέχει» και μεταβάλλεται, εκείνη παραμένει σταθερή στα πιστεύω και τις αξίες της επιλέγοντας τον δρόμο της αλήθειας, της κατανόησης, του σεβασμού και του ρομαντισμού. Κι αν θέλουμε να πούμε (κυριολεκτικά) τα πράγματα με το όνομά τους, το μόνο πιο «ηχηρό» από το επίθετο της Γιασεμί Κηλαηδόνη είναι το όνομά της που γράφεται με -γιώτα. Και αυτό προϋποθέτει μεγάλο ταλέντο.

Για περιορισμένες παραστάσεις στην τοποθεσία θέατρο Μεταξουργείο, στην Ακαδήμου 14, η Γιασεμί Κηλαηδόνη μπαίνει στα παπούτσια της Φέη της ισοβίτισσας μάνας που οδηγείται στο φόνο του άνδρα της, σε μια στιγμή ανεξέλεγκτου παρορμητισμού. Κλεισμένη σε μια φυλακή, δείχνει την άλλη πλευρά της ιστορίας. Τι μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα στο φόνο; Τι μπορεί να φέρει μια γυναίκα στο σημείο να σκοτώσει τον άντρα της; Μπορεί μια κόρη να κατανοήσει και να συγχωρέσει τη μάνα της για το φόνο του πατέρα της; Τι θα συμβεί ανάμεσα στις δύο γυναίκες; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που προσπαθούν να απαντηθούν στο ψυχολογικό δράμα «Ατσάλι» της Ρόνα Μονρό με τη σκηνοθετική υπογραφή της Ντίνας Φώσκολου.

Αλήθεια, τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για τη Φέη αλλά και τη Γιασεμί Κηλαηδόνη; 

Κυρία Κηλαηδόνη, για ποιον λόγο πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να δει την παράσταση «Ατσάλι»;

Στο θέατρο Μεταξουργείο, εδώ και 23 χρόνια που υπάρχει το θέατρο αυτό, επιλέγουμε να ανεβάζουμε παραστάσεις με κοινωνικό πρόσημο. Παραστάσεις που προβληματίζουν και ευαισθητοποιούν. Ένα τέτοιο κείμενο είναι και το «Ατσάλι». Το εν λόγω έργο αναλύει τις πολιτικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες που παράγονται στο σωφρονιστικό σύστημα και τις φυλακές. Διερευνά τη σχέση μητέρας-κόρης μέσα από τη διαβρωτική φύση του ποινικού συστήματος. Μας βοηθάει να δούμε τα όριά μας, τις πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας και να διερευνήσουμε αν είμαστε ικανοί να τις ελέγξουμε.

Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική για το λόγο που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να δει την παράσταση, διότι εμπλέκομαι σε αυτήν, το σίγουρο είναι πως το θέατρο είναι μια μορφή τέχνης που έχει ανάγκη το κοινό. Και το θεατρόφιλο κοινό είναι διψασμένο επειδή δύο χρόνια το στερήθηκε.

Η αλήθεια, είναι πως η ανταπόκριση είναι πάρα πολύ θερμή και η προσέλευση πολύ μεγάλη παρά το γεγονός πως ισχύει ακόμη το καθεστώς με τις μάσκες. Όμως η ιστορία δείχνει τη σημαντικότητα της λειτουργίας των θεάτρων τόσο για εμάς τους ηθοποιούς όσο και για το κοινό. Το «Ατσάλι» θα είναι για 20 παραστάσεις φέτος αλλά από το φθινόπωρο θα δοθεί εκ νέου το ραντεβού.

Ποια είναι η Φέη, τι κοινό έχετε μαζί της και πόσο καιρό σάς πήρε προκειμένου να την κατανοήσετε;

Η επαφή μαζί της έγινε αμέσως. Με το που διάβασα το κείμενο, αμέσως αποφάσισα ότι θα ήθελα πολύ να την υποδυθώ. Η αλήθεια είναι πως δεν σου δίνεται συχνά η ευκαιρία να ερμηνεύσεις τέτοιους ρόλους. Είναι μία ενδιαφέρουσα και πολυσχιδής προσωπικότητα. Μία γυναίκα που διέπραξε φόνο. Μια γυναίκα, όμως, που εκτός από σκοτάδια έχει πολύ χιούμορ αλλά και φωτεινά και αισιόδοξα κομμάτια.  

Επιπλέον, ύστερα από δεκαπέντε χρόνια στη φυλακή, έρχεται να την επισκεφθεί για πρώτη φορά η κόρη της Τζόσυ, η οποία ήταν μόλις δέκα χρόνων όταν της στέρησε τον πατέρα της. Στο έργο αυτό βλέπουμε επίσης ότι η μάνα είναι πιο νέα και «ανοιχτή» στο μυαλό από την κόρη. Η μητέρα είναι πολύ πιο «παιδί». Η κόρη έχει πάρει λίγο τον ρόλο της μάνας και και είναι πιο εσωστρεφής και «κλειστή».

Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που έρχονται και μου λένε ότι εντοπίζουν πολλά κοινά σημεία  τους με τη Φέη. Όσον αφορά εμένα και κάτι κοινό που μπορεί να εντοπίζω, είναι νομίζω το χιούμορ και ότι και εκείνη θέλει να εστιάζει στα καλά πράγματα και στα καλά στοιχεία. Εστιάζει στην καλή πλευρά της ιστορίας και αυτό είναι κάτι το οποίο κάνω και εγώ.

Πόσο σας επηρέασε η εμπλοκή σε αυτόν τον ρόλο;

Σίγουρα με έκανε να προβληματιστώ όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν υπάρχουν κόντρες και συγκρούσεις πρέπει να συζητάμε για να λύνονται και να μην περιπλέκονται τα πράγματα. Δεν μιλώ μόνο για τη σχέση μάνας-κόρης όπως στο έργο, αλλά και σε άλλες σχέσεις. Επαγγελματικές και προσωπικές. Σε όλα εκείνα τα σημεία όπου οι άνθρωποι έρχονται σε κόντρα ή σε ένταση και πρέπει να λύνονται.

Είμαστε τελικά ικανοί για τα πάντα;

Νομίζω πως ναι. Δεν είναι μόνο ένα πράγμα που σε οδηγεί είτε στο καλό είτε στο κακό. Δεν είναι μόνο ένας ο παράγοντας. Ειδικά για το κακό, όταν μιλάμε για έγκλημα όπως στο έργο. Δεν είναι ποτέ άσπρο-μαύρο τα πράγματα.

Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες των ανθρώπων είναι να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Τι θεωρείτε πως έχετε κατακτήσει επαγγελματικά και δεν μπορεί να σας το στερήσει κανείς;

Αυτό που θεωρώ πως έχω κατακτήσει και είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή, είναι να έχω ένα κοινό ως Γιασεμί Κηλαηδόνη. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Ειδικά αν δει κανείς τί γίνεται στο θέατρο με την πληθώρα ηθοποιών και παραστάσεων. Νομίζω ότι αυτό ξεκίνησα να το αποκτώ και να έρχεται ένας κόσμος να με βλέπει με το «Μαράν Αθά» το 2009, που ήταν για εμένα μια πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα μου. Τότε νομίζω ξεκίνησα να έχω προσωπικό κοινό -που ερχόταν δηλαδή για τη Γιασεμί. Ανεξάρτητα από το επίθετό μου, ανεξάρτητα από τη μητέρα και τον πατέρα μου. Αυτό το κοινό είναι σταθερό και έρχεται να με δει και στο «Ατσάλι» και σε άλλες παραστάσεις. Αυτό είναι ένα προσωπικό στοίχημα που θα ήθελα να διατηρήσω.

Ποια είναι η Γιασεμί που επέλεξε να γράφεται με γιώτα;  

Το πάθος είναι ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου. Δεν συγχωρώ την αχαριστία. Δεν είμαι εκδικητική, όμως, κατά το παρελθόν ήθελα να πάρω τη λεγόμενη ηθική ικανοποίηση όταν ένιωθα πως αδικούμαι. Τώρα πια όχι. Όταν εντοπίζω αδικία, την καταδικάζω, παίρνοντας θέση. Δεν κάνω τα στραβά μάτια. Δεν σπαταλιέμαι αλλά σίγουρα δεν είμαι άνθρωπος «κλειστός» ή απόμακρος. Μπορώ να το καταλάβω το ψέμα, δεν είμαι τόσο αυστηρή. Εξαρτάται τον βαθμό και την εμπλοκή που έχω εγώ μέσα σε αυτό. Όλοι έχουμε πει ψέματα. Είμαι περήφανη που είμαι τελειομανής και αισθάνομαι τυχερή που έχω καλούς φίλους. Είμαι ένας άνθρωπος δοτικός. Παλαιότερα νευρίαζα πιο εύκολα. Τώρα το έχω κοντρολάρει. Μεγαλώνοντας, συγχωρώ ευκολότερα. Κατανοώ τέλος πάντων. Αλλά όταν ένα πράγμα θεωρώ ότι σε κάποιον το έχω εμπιστευτεί και θεωρήσω ότι με έχει προδώσει ή αδικήσει, δεν συγχωρώ. Δεν δίνω άλλη ευκαιρία.

Σε ποια ηλικία η νεαρή Γιασεμί κατάλαβε πως έχει ταλέντο;

Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να πω εγώ. Ότι μου αρέσει το θέατρο το κατάλαβα στην εφηβεία. Στα εφηβικά χρόνια ξεκαθάρισε πιο πολύ μέσα μου ότι θέλω να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο. Ότι μου δίνει χαρά και με κάνει καλά εσωτερικά, το ανακάλυψα στη σχολή. Πιο πριν, μου άρεσε και με είχε γοητεύσει όλη αυτή η ιστορία όταν έβλεπα τη μητέρα μου και άλλους ηθοποιούς που είχα στο περιβάλλον μου. Αλλά αφού μπεις στη σχολή και ασχοληθείς με αυτό, καταλαβαίνεις αν τελικά σου αρέσει. Αφού το σπουδάσεις και εμπλακείς.

Μπορούμε να προσεγγίσουμε -κάπως- τον όρο υποκριτική;

Υποκριτική είναι μία πολύ προσωπική υπόθεση. Και το να ανακαλύπτεις συνεχώς νέα πράγματα, είναι μέρος μιας διαδικασία. Και σε αυτή τη διαδικασία κομβική σημασία έχει η πείρα που αποκτά ο ηθοποιός. Οι εμπειρίες που συνθέτουν την πείρα. «Οι ώρες πτήσεις πάνω στην σκηνή είναι όλο το θέμα»- όπως μας έλεγαν στη σχολή. Όσο και να διαβάσεις τα κείμενα και να κάνεις σεμινάρια, αυτά δεν αρκούν. Το θέμα είναι να παίζεις. Όπως ένας αθλητής πρέπει να τρέχει, ο γιατρός πρέπει να χειρουργεί, έτσι και ο ηθοποιός πρέπει να παίζει για να αποκτήσει πείρα.

Ποια είναι η σχέση σας με τη σκηνοθεσία;

Είναι κάτι που με αφορά. Έχω συναδέλφους που μπήκαν πολύ νωρίς στο κομμάτι της σκηνοθεσίας και άλλοι που δεν μπήκαν ποτέ. Εγώ είμαι 22 χρόνια στον χώρο και προς το παρόν δεν έχω περάσει προς τα εκεί. Στο πλαίσιο του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», πριν από έναν χρόνο, έκανα την παράσταση « Το Ναύπλιο και οι φυλακές του» που αποτέλεσε την πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα. Και ήταν και ένα θέμα παρεμφερές, με το «Ατσάλι». Παίχτηκε στο Παλαμήδι και ήταν η πρώτη φορά που παρουσιάστηκε παράσταση εκεί. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Είχα την επιμέλεια και των κειμένων, εγώ δηλαδή επέλεξα και προσάρμοσα τα κείμενα, αλλά και την επιμέλεια τη σκηνοθετική. Μου άρεσε παρά πολύ. Δεν ξέρω αν θα το έκανα εύκολα ξανά αλλά σίγουρα είναι κάτι που δεν αποκλείω. Για να ξαναγίνει πρέπει να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες και παράγοντες.

Θέλουμε και έχουμε ανάγκη για περισσότερη σκηνοθετική ματιά γυναικών.

Αυτή είναι η αλήθεια. Έχουμε σπουδαίες γυναίκες αλλά και πιο νέα κορίτσια που ασχολούνται αλλά όχι όσοι είναι οι άντρες, σίγουρα. Το θετικό είναι πως φέτος στο Εθνικό Θέατρο είδαμε κάποιες βασικές σκηνοθεσίες από γυναίκες.

Μου αρέσει που το «Ατσάλι» φέρει τη σκηνοθετική σφραγίδα της Νάντιας Φώσκολου. Τη γνώρισα στη Νέα Υόρκη και είναι η τρίτη φορά που δουλεύουμε μαζί. Γνωριστήκαμε το 2007, όταν εγώ βρέθηκα εκεί για κάποια σεμινάρια και εκείνη σπούδαζε. Μου αρέσει να συνεργάζομαι μαζί της, έχουμε κοινή ματιά και κοινό κώδικα. Είναι πραγματικά χαρά να δουλεύω μαζί της και το σημαντικό είναι που σιγά σιγά αποκτούμε έναν πυρήνα συνεργατών. 

Έχετε ένα βιογραφικό γεμάτο με θέατρο. Τη σνομπάρετε την τηλεόραση;

Καθόλου. Και η τηλεόραση μου αρέσει και ο κινηματογράφος, απλώς τα τελευταία χρόνια δεν μου πρότειναν κάτι που να μου φανεί ενδιαφέρον και να μου «πει» κάτι σαν πρόταση. Έχω κάνει πράγματα στο παρελθόν αλλά έχω αρκετά χρόνια που απέχω. Πρώτη φορά έκανα το 2000 στο Mega τις «Αέρινες Σιωπές» και στη συνέχεια, το 2004 τις «Φιλοδοξίες» και πάλι στο Mega. Έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε. Η αλήθεια είναι ότι η τηλεόραση έκανε στροφή στους ηθοποιούς του θεάτρου τα τελευταία τρία χρόνια με τις «Άγριες Μέλισσες». Τώρα άρχισαν οι ηθοποιοί να στρέφονται πάλι σε αυτήν. Τουλάχιστον ευκολότερα από ότι πήγαιναν. Γιατί ύπαρχε για χρόνια μια προκατάληψη ότι η τηλεόραση είναι κάτι «δεύτερο». Τώρα γίνονται σειρές προσεγμένες. Αναφορικά με εμένα, έχω κάνει μια επαφή πρόσφατα για μια σειρά και άλλη μια πρόταση είναι στα σκαριά.

Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σχέδιά σας;

Τώρα είμαι δοσμένη στο «Ατσάλι» με ψυχή και σώμα μέχρι και τις 3 Ιουνίου. Θα παιχθεί και τη νέα σεζόν σίγουρα για ένα διάστημα δυο μηνών. Μέσα Οκτώβρη μέχρι το τέλος του έτους. Αν τα πράγματα πάνε καλά, μπορεί και να συνεχιστεί κι άλλο. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη για τους συντελεστές και τους συνεργάτες μου στο έργο αυτό. Σαφέστατα, και στο μέλλον θέλω να μπορώ να συνεχίσω να κάνω κείμενα και ρόλους που με ενδιαφέρουν.

Φοβάστε την τεχνολογία; Αλήθεια, ποια είναι η σχέση σας με τα social media;

Όχι. Δεν τη φοβάμαι. Σίγουρα, δεν είχα καλή σχέση, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια αποκτώ καλύτερη. Δεν τη φοβάμαι, λοιπόν, απλά δεν είμαι και λάτρης. Έχω μια σχέση κανονική. Δεν έχω κάποιου είδους εξάρτηση από αυτή.

Από Μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχω μόνο Facebook. Ούτε Instagram αλλά ούτε και κάτι άλλο. Κοινοποιώ πράγματα πιο πολύ για τη δουλειά μου. Δεν μου αρέσει να αναρτώ τα πιο προσωπικά μου δεδομένα. Αναρτώ για μια ταινία ή έναν πίνακα ζωγραφικής που μου άρεσε. Όχι για το φαγητό που έφαγα ή τη βόλτα που πήγα με τη φίλη μου. Δεν το καταλαβαίνω όλο αυτό.

Εδώ και έξι χρόνια φέρετε την ευθύνη της μαμάς. Σε μια εποχή που έχουν σοκάρει οι παιδοκτονίες και οι γυναικοκτονίες ποσό δύσκολο είναι να είστε μητέρα εν έτει 2022;

Είναι δύσκολο να είσαι μητέρα έτσι και αλλιώς. Δεν έχει να κάνει με την εποχή. Είναι ο σημαντικότερος ρόλος. Αναφορικά με αυτή την εποχή, το 2022 είναι μια πάρα πολύ δύσκολη εποχή όχι μόνο για να είσαι μαμά, αλλά για να υπάρχεις γενικότερα.

Την κόρη μου, τη Μαρίνα, προσπαθώ να την κρατώ μακριά από την τηλεόραση και τις ειδήσεις αυτού του περιεχομένου. Γενικά, δεν μας αρέσει να βλέπουμε τέτοια πράγματα.

Για τα παιδιά, το κομμάτι της πανδημίας και του εγκλεισμού ήταν ήδη πολύ δύσκολο. Νομίζω, ότι ως γονείς το διαχειριζόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε. Γενικά είναι ένα στοίχημα το να είσαι γονιός το οποίο και κρατά για πάντα. Δεν τελειώνει ποτέ.

Η τροπή που πήρε το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα, θα κάνει τον θεατρικό χώρο καλύτερο; Πιστεύετε ότι στο μέλλον θα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα για τα νέα παιδιά;

Το ελπίζω. Είμαι αισιόδοξη και δεν νομίζω να μην βγει κάτι καλό από όλο αυτό. Μπαίνουν νέοι άνθρωποι στον χώρο που πιστεύω έχουν κάνει περισσότερη δουλειά με τον εαυτό τους. Θα είναι καλύτεροι και οι ίδιοι ως συνάδελφοι απέναντι στους άλλους.

Έχετε δεχθεί ή υπάρξει μάρτυρας σε κακοποιητική συμπεριφορά;

Εγώ η ίδια δεν έχω υποστεί σε βαθμό που να πω ότι με έχει στιγματίσει. Ως προς το κομμάτι της σεξουαλικής κακοποίησης ειδικά, ποτέ. Έχω υπάρξει σε δύσκολη συνεργασία, αλλά ήταν διαχειρίσιμη.

Ούτε έχει συμβεί μπροστά μου κάτι ακραίο. Αν είχε συμβεί, θα αντιδρούσα όσο νεότερη κι να ήμουν. Και σίγουρα θα συζητούσα αργότερα με το ίδιο το άτομο που δέχθηκε αυτή τη συμπεριφορά. Γιατί το θέμα είναι να μιλήσει και ο ίδιος ώστε να το αντιμετωπίσει.

Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να δώσουμε πολλή προσοχή. Θα πρέπει όλοι να μιλούν. Και κανείς δεν πρέπει να φοβάται.  

Με την πανδημία της COVID-19, αναθεωρήσαμε πολλά και «βγήκαμε» μετά τις καραντίνες διαφορετικοί άνθρωποι. Τι είναι αυτό που κάνατε εσείς και βγήκατε από τη δική σας comfort zone;  

Αυτό που μου άρεσε και απέκτησα σαν συνήθεια -όπως πολλοί ακόμη άνθρωποι νομίζω, είναι ότι αρχίσαμε ως οικογένεια να ερχόμαστε περισσότερο σε επαφή με τη φύση. Και λόγω της καραντίνας πήγα περισσότερο σε πάρκα και μαζί με την κόρη μου περπατήσαμε περισσότερο στην Αθήνα. Ανακαλύψαμε μέρη της πόλης που με ανοιχτά τα μαγαζιά, δεν τα είχαμε δει ποτέ.

Ποια είναι η πιο ισχυρή αξία που έχετε πάρει από το σπίτι σας και ως αδιαπραγμάτευτος κανόνας –όπως και είναι- σάς συνοδεύει όπου κι αν είστε;

Ο σεβασμός απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Αυτή νομίζω είναι η ισχυρότερη.

Ποια έκφραση του αείμνηστου καλλιτέχνη πατέρα σας, Λουκιανού Κηλαηδόνη, σάς έχει στιγματίσει; Απλά, λιτά και Λουκιαν-ιακά.

«Do the right thing».

Εμείς όταν ακούμε το όνομα Άννα Βαγενά, σκεφτόμαστε τη σπουδαία ηθοποιό που ανάμεσα σε άλλα, έχει ασχοληθεί με την πολιτική. Την Άννα του Λουκιανού. Εσείς;

Αισθάνομαι τυχερή που είναι αυτή η σπουδαία γυναίκα που είναι και που είναι μητέρα μου. Η Άννα αποτελεί στήριγμα και για εμένα και για την αδερφή μου, Μαρίνα.

Το γεγονός ότι οι γονείς σας πιστέψαν στο «για πάντα μαζί», σάς έκανε να δημιουργήσετε ένα συγκεκριμένο μοτίβο περί έρωτα και ρομαντισμού;  

Είμαι και εγώ από τη φύση μου μονογαμικός άνθρωπος. Είχα πάντα μακροχρόνιες σχέσεις στη ζωή μου. Με τον άνθρωπο που παντρεύτηκα είμαι παρά πολλά χρόνια μαζί αν σκεφτούμε την ηλικία μου. Ήμουν πολύ τυχερή που βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου. Μου αρέσουν πολύ οι σταθερές σχέσεις.

Τι θαυμάζετε περισσότερο στον σύντροφο της ζωής σας;

Την καθαρότητά του. Την ειλικρίνεια του. Το ότι είναι ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος.

Τι σας κάνει να αισθάνεστε περισσότερο περήφανη;

Η κόρη μου. Είναι ωραίο να βλέπεις κομμάτια δικά σου, από τη ψυχή και την καρδιά σου που τα έχεις διαφυλάξει, και σε έναν νεότερο άνθρωπο. Είναι πραγματικά πολύ ωραίο αυτό.

Είστε ρομαντική;

Ναι, αλλά όχι σε τεράστιο βαθμό. Έχω μια παιδικότητα η οποία μου αρέσει και διαφυλάσσω. Έχω γίνει και μαμά και έχω επαφή με αυτή την αθωότητα και την παιδικότητα και αυτό μου αρέσει. Νομίζω ότι αυτός ο ρομαντισμός αποτελεί πολύ χρήσιμο εργαλείο και για τη δουλειά μου.

Σας έχει κοστίσει με κάποιο τρόπο το γεγονός πως είστε συναισθηματική;

Όχι. Είναι δώρο. Μόνο καλό σού κάνει. Και να πληγωθείς δεν πειράζει, είσαι γεμάτος από συναίσθημα. Ενώ αν είσαι «κλειστός» άνθρωπος και μίζερος, με τη μιζέρια σου θα μείνεις.

Κυρία Κηλαηδόνη, τι πιστεύετε ότι θα σώσει τον κόσμο;

Η «ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» που έλεγε και ο Ντοστογέφσκι. Η πραγματική ομορφιά που δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση. Και η καλοσύνη, επίσης.

Info

Θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14 & Κεραμεικού, τηλ 210 5234382, www.metaxourgeiotheatre.gr. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 21:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00. Η παράσταση θα είναι  έως και Παρασκευή 3/6 και συνεχιστεί το φθινόπωρο.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.