Ελένη Μπούκλη στο ethnos.gr: «Ταυτίζομαι με αυτά που ζει η Μιράντα στην Άλλη πλευρά της καταιγίδας»

Με γιορτινή ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε η έναρξη του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στην καθ' όλα έτοιμη και σταθερά αγαπημένη Πειραιώς 260. Πριν ακόμα πέσει η νύχτα, το φεστιβαλικό κοινό βρέθηκε στην Πλατεία του πρώην εργοστασίου που στεγάζει τις εγκαταστάσεις του Φεστιβάλ, για να γιορτάσει την έναρξη της σεζόν μ' ένα πρώτο ποτό στο χέρι, γέλια, αγκαλιές και κουβέντες. Πρόκειται, άλλωστε, για την πρώτη «κανονική» φεστιβαλική χρονιά, έπειτα από δυο πανδημικά καλοκαίρια με μειωμένες πληρότητες, μάσκες και περιορισμούς. Παράλληλα, το κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει και την πρεμιέρα της παράστασης «Η άλλη πλευρά της καταιγίδας», της πρωτότυπης σύνθεσης του Γιάννη Χουβαρδά, που έφερε τη μαγεία του κινηματογράφου στο θέατρο μέσα από τη «συνάντηση» του Όρσον Ουέλς με τον Σαίξπηρ.

Μια αληθινά φεστιβαλική παράσταση που φέρνει στη σκηνή σημαντικούς ηθοποιούς από τέσσερις διαφορετικές γενιές του ελληνικού θεάτρου. Ανάμεσά τους και η Ελένη Μπούκλη, η οποία στο έργο υποδύεται τη Μιράντα / Ginger Rogers. «Η ηρωίδα μου είναι ένα κορίτσι που τη βλέπουμε να της ανοίγει ο πατέρας της έναν καινούριο κόσμο, τον δικό του κόσμο, τον κόσμο του κινηματογράφου. Τη ντύνει, την προετοιμάζει και την αφήνει σε μια σκηνή να παίξει τον ρόλο της. Τη βλέπουμε να δοκιμάζει, να ερωτεύεται, ν' αντιδρά, να ζει με όλη την καρδιά και ξεγνοιασιά τής νεαρής της ηλικίας, ότι παρουσιάζεται μπροστά της» λέει, χαρακτηριστικά, η ηθοποιός στο ethnos.gr.

Διαβάζοντας τον ρόλο της Μιράντας, «έβλεπα τον εαυτό μου όταν ξεκινούσα αυτό το επάγγελμα πριν από δέκα χρόνια, που μου φαίνονταν όλα τόσο μεγάλα, σαν να ξεκινάω μια καινούρια ζωή και ένιωθα σαν τα λόγια της να τα έχω πει κι εγώ μέσα μου, "τι θαυμαστός, καινούριος κόσμος", λέει κάπου. Ταυτίζομαι με αυτά που ζει, γιατί τα έχω νιώσει κι εγώ και μου είναι πολύ οικεία. Τον πρώτο έρωτα και τα χέρια που τρέμουν, τον αποχαιρετισμό του πατέρα, για να ζήσει ελεύθερη τη δική της ζωή, αλλά και τη μοναξιά του τέλους μιας παράστασης, όταν τελειώνει ο ρόλος της στο έργο μας. Είμαι ευγνώμων που ήρθε στη ζωή μου αυτός ο ρόλος και τα "ξαναζώ" αυτά» προσθέτει.  

Ωστόσο, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η ηθοποιός συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά. Είχαν συναντηθεί ξανά στην «Όπερα της πεντάρας», το 2016. «Είναι πολύ ξεκούραστα μαζί του, γιατί διαμορφώνει τις συνθήκες, σαν να είμαστε σε παράσταση. Ο χώρος, τα σκηνικά, τα κοστούμια, όλα έτοιμα από την αρχή σχεδόν των προβών μας. Σ' αυτό το έργο, μόλις το διάβασα, κατάλαβα ό,τι έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό του, όπως όταν έχεις μια φαντασίωση και θες να γίνει ακριβώς, όπως την έχεις ονειρευτεί. Οπότε δεν ρωτάς και πολλά στα όνειρα! Υπήρχε αρκετά η αίσθηση του "έτσι το έχω φανταστεί"» αναφέρει και συνεχίζει, λέγοντας πως «για την προετοιμασία της παράστασης, είδα τις ταινίες του Ουέλς και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον που ασχολήθηκα με κάτι που δεν είχα κάνει προηγουμένως. Από την άλλη, την "Τρικυμία" του Σαίξπηρ την είχα αγαπήσει σαν έργο από παλιά και χάρηκα που ήρθε μπροστά μου και την είδα από λίγο πιο κοντά». Η παράσταση «Η άλλη πλευρά της καταιγίδας» θα παρουσιάζεται μέχρι την Τρίτη 7 Ιουνίου.  

«Η υποκριτική ήρθε αυθόρμητα στη ζωή μου»

Η Ελένη Μπούκλη, αρχικά, ασχολήθηκε με τη μουσική σε μικρή ηλικία, κάτι που ολοκλήρωσε όμως σαν σπουδή, μόλις ήρθε στην Αθήνα, καθώς γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πελοπόννησο. «Όταν ήμουν 20 ετών, άρχισα να τραγουδάω στο Σταυρό του Νότου, στο Gagarin και σε άλλες μουσικές σκηνές με συνεργάτες και φίλους τότε ηθοποιούς. Η υποκριτική ήρθε αυθόρμητα, βλέποντας πόσο σχετίζονται αυτά τα δύο, φωνή και λόγος. Αποφάσισα να δοκιμάσω να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου και ξεκίνησα μετά να ασχολούμαι με την υποκριτική. Τώρα αυτά μου φαίνονται ένα, δεν μπορώ να φανταστώ το ένα χωρίς το άλλο στη ζωή μου».

Στην ερώτηση, αν πιστεύει πως οι ηθοποιοί έχουν την πολυτέλεια στη σημερινή πραγματικότητα να επιλέγουν τις δουλειές τους, η ίδια απαντά πως «δεν το νιώθω σαν πολυτέλεια να επιλέγεις κάποια εργασία. Όντας άνθρωπος που έχω κάνει κι άλλες εργασίες πριν, νομίζω είναι τι προτεραιότητες έχει ο κάθε ένας στη ζωή του την κάθε στιγμή. Τι ανοίγεται μπροστά του και που τον πηγαίνει η καρδιά του. Πάντα έχω την αίσθηση ότι δεν επιλέγω ακριβώς εγώ αυτά που έρχονται στη ζωή μου, αλλά σαν από πριν κάτι να έχει προετοιμαστεί. Κι όταν είμαι σε κάποια παράσταση, πάντα με ρωτάω, γιατί έχει έρθει αυτό στη ζωή μου αυτή τη στιγμή». Και προσθέτει, λέγοντας πως μία πρόταση για δουλειά την κοιτάζει κυρίως με το ένστικτο. «Τι αίσθηση έχω δηλαδή με το που ακούω για μια δουλειά. Αρχικά, βλέπω αν κάτι με αφορά σ' αυτή την πρόταση προσωπικά και αργότερα γιατί ο σκηνοθέτης έχει την ανάγκη ν' ανεβάσει ο ίδιος το συγκεκριμένο έργο. Φυσικά, πολύ σημαντικό ρόλο μετά έχουν οι συνεργάτες και οι οικονομικοί παράγοντες».

Κλείνοντας τη συνέντευξη, εξομολογείται πως αυτό τον καιρό βρίσκεται σε διαδικασία ενορχήστρωσης και ηχογράφησης των τραγουδιών που γράφει τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ, όπως επισημαίνει, δεν έχει ονειρευτεί ή επιθυμήσει κάποιον ρόλο, αν και έχει θαυμάσει πολλά έργα και κείμενα. «Όταν πριν από δύο χρόνια κάναμε την "Ηλέκτρα" με τον Άρη Μπινιάρη, αισθανόμουν ότι αυτός ο ρόλος με πήγε κάπου που ήθελα να πάω, χωρίς να το ξέρω τότε. Έχω εμπιστοσύνη σ' αυτά που έρχονται και εύχομαι να συνεχίσω να τα κοιτάζω με καθαρά ματιά, για να παίρνω και τα δώρα που μου προσφέρει το κάθε έργο».