Θέατρο του Νέου Κόσμου: Με 15 παραστάσεις υποδέχεται τη νέα σεζόν - Όλες οι νέες παραγωγές με εισιτήριο 9 ευρώ

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου πρόκειται να παρουσιάσει την περίοδο 2022 - 2023 ένα ρεπερτόριο ιδιαίτερα πλούσιο, με παραγωγές, συμπαραγωγές και συνεργασίες, που θα βρουν στέγη όχι μόνο στη σταθερή του έδρα (Αντισθένους 7), αλλά και στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.

Λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη της φετινής σεζόν, το Θέατρο του Νέου Κόσμου δίνει και φέτος τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό να προμηθευτεί εισιτήρια για όλες τις παραστάσεις του στη μοναδική τιμή των 9 ευρώ. Η προσφορά ισχύει για αγορές εισιτηρίων που θα γίνουν στο διάστημα 13 - 25 Σεπτεμβρίου και αφορά όλες τις παραγωγές που εντάσσονται στο φετινό του ρεπερτόριο. Η προσφορά ισχύει για περιορισμένο αριθμό θέσεων. Στα εισιτήρια της προσφοράς δεν γίνονται αλλαγές.

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: «Ο πολιτισμός παλεύει με προβλήματα κάθε λογής κι όμως δεν το βάζει κάτω»

«Το ελληνικό θέατρο κάνει άλλη μια επανεκκίνηση. Μαζί του και το Θέατρο του Νέου Κόσμου, φρεσκοβαμμένο και ανακαινισμένο, έτοιμο να υποδεχτεί το κοινό του σε συνθήκες, ευχόμαστε, κανονικότητας, όποια κανονικότητα μας αναλογεί σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου που ζούμε και εργαζόμαστε. Όπου ο πολιτισμός, ο σύγχρονος πολιτισμός, παλεύει με προβλήματα κάθε λογής κι όμως δεν το βάζει κάτω. Ή έτσι νομίζουμε.

Συνεχίζουμε λοιπόν, με τον τρόπο που μας έχει γνωρίσει και μας έχει εμπιστευτεί το κοινό, ανοιχτοί στο καινούριο. Παλαιότεροι και νεότεροι, σε αέναη αλληλεπίδραση, κρατώντας αυτό το χώρο καλλιτεχνικά ζωντανό. Από τον Οκτώβριο ως τον Ιούνιο, 15 παραγωγές στις τρεις αίθουσες του θεάτρου συν τα δευτερότριτα στο Καρέζη, όπου είχαμε ξαναβρεθεί προ covid. Με έμφαση σε σύγχρονα έργα, ελληνικά και ξένα και με κριτήριο τα πρόσωπα: τους σκηνοθέτες και τη ματιά τους και φυσικά τους συνεργάτες τους. Με ρίσκο. Αλλά χωρίς ρίσκο δε γίνεται τίποτα, ούτε στη ζωή ούτε στην τέχνη» αναφέρει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. 

Ακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα

«Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο / Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος / Παίζουν: Θάνος Λέκκας, Δημήτρης Καπουράνης / Πρεμιέρα: 20 Οκτωβρίου / Κεντρική Σκηνή

Πώς μπορεί να σκοτώσει κανείς τον πατέρα του; Ένα από τα πιο σοκαριστικά εγκλήματα στην ιστορία του ανθρώπου, η πατροκτονία, είναι στον πυρήνα του έργου «Μια άλλη Θήβα» του Γαλλο-ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο.
Ένας συγγραφέας επισκέπτεται με ειδική άδεια στη φυλακή έναν 21χρονο, τον Μαρτίν, καταδικασμένο σε ισόβια για πατροκτονία. Ο συγγραφέας έχει σκοπό, μέσα από τις συναντήσεις του με τον ισοβίτη, να γράψει ένα έργο με επίκεντρο την πατροκτονία, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο με ερμηνευτές τον ίδιο τον πατροκτόνο και τον συγγραφέα. Παρά την αρχική άδεια όμως, το Υπουργείο Δικαιοσύνης απαγορεύει στον Μαρτίν να παίξει στην παράσταση. Έτσι ο συγγραφέας βρίσκει έναν νέο ηθοποιό, τον Φεδερίκο, που θα ερμηνεύσει το ρόλο του πατροκτόνου στο θέατρο.

Το έργο αναπαριστά τις συναντήσεις του συγγραφέα με τον Μαρτίν αλλά και με τον Φεδερίκο (που ο Σέρχιο Μπλάνκο επιλέγει να ερμηνεύονται από τον ίδιο ηθοποιό), καθώς και τη σχέση που αναπτύσσει ο συγγραφέας με τον πατροκτόνο, σχέση που σημαδεύει τη ζωή του νέου άνδρα αλλά και δοκιμάζει τις βεβαιότητες του μεγαλύτερου.

Ένα έργο για την ανδρική ταυτότητα, που ερευνά τη διαδικασία της μυθοπλασίας με αφορμή την πραγματική ζωή, θίγοντας παράλληλα θέματα όπως η πατριαρχία και οι ταξικοί διαχωρισμοί, η ψυχική ασθένεια, ο ρόλος της θρησκείας, ο ερωτισμός, και πολλά ακόμη. Χλευάζοντας τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, αυτό που ξέρεις και αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις. Με αναφορές που ξεκινούν από την αρχετυπική πατροκτονία που διέπραξε ο Οιδίποδας και φτάνουν ως το μπάσκετ: οι συναντήσεις του συγγραφέα με τον Μαρτίν αλλά και τον Φεδερίκο γίνονται πίσω απ’ το ψηλό συρματόπλεγμα που περικλείει το μικρό γήπεδο μπάσκετ στο προαύλιο της φυλακής. Με τις κάμερες ασφαλείας και το βλέμμα των φρουρών που παρακολουθούν τα πάντα. Ένα έργο για το έγκλημα και την τιμωρία, την αγάπη και τα όρια της δικαιοσύνης. Ένα έργο αινιγματικό, συγκινητικό όσο και διασκεδαστικό.

Μέρες και Ώρες: Από 20/10 έως 06/11 και από 11/1 έως 15/01, Τετάρτη 20:00, Πέμπτη 20:30, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 21:15, Κυριακή 18:30 - Από 09/11 έως 08/01, Τετάρτη 20:00, Πέμπτη 20:30, Σάββατο 21:15, Κυριακή 18:30

«Με νύχια και με δόντια» του Θόρντον Ουάιλντερ / Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη / Παίζουν: Βασίλης Καλφάκης, Νάντια Κατσούρα, Ελεάννα Καυκαλά, Γιώργος Λόξας, Σοφία Μαραθάκη, Μάριος Παναγιώτου, Μαρία Παρασύρη, Γιώργος Σύρμας / Πρεμιέρα: 11 Νοεμβρίου / Κεντρική Σκηνή

Το έργο Με νύχια και με δόντια του Θόρντον Ουάιλντερ, εμπνευσμένο από την «Aγρύπνια των Φίννεγκαν» του Τζέιμς Τζόυς, είναι μια παράδοξη ιστορία του ανθρώπινου είδους και μια αλληγορική ανάγνωση για το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Κάνει πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη το 1942, ενώ στην Ευρώπη βρίσκεται στην κορύφωσή του ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Περιγράφει πέντε χιλιάδες χρόνια από τη ζωή μιας τυπικής μικροαστικής αμερικανικής οικογένειας, που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα σ’ έναν ατέλειωτο κύκλο από πλημμύρες, λοιμούς, παγετώνες και πολέμους. Η πρώτη πράξη διαδραματίζεται την Εποχή των Παγετώνων, στη δεύτερη βρισκόμαστε σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο πριν από έναν μεγάλο κατακλυσμό και στην τρίτη επιστρέφουμε στο σπίτι της πρώτης πράξης, αυτή τη φορά όμως μετά από έναν πολυετή πόλεμο. Αν και η υπόθεση θα χαρακτηριστεί μη αληθοφανής και εξεζητημένη και το πρώτο ανέβασμα του έργου θα χτυπηθεί από μια μεγάλη μερίδα της κριτικής, σε λίγους μήνες το Με νύχια και με δόντια θα κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ ως το καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς.

Ο Θόρντον Ουάιλντερ γράφει με ασυνήθιστη πρωτοτυπία, φροντίζοντας να εμπλουτίσει το μοντέρνο ύφος γραφής του με χιούμορ αλλά και ειρωνεία, με απώτερο στόχο ν΄ αναδείξει τον άνθρωπο ως υπαίτιο αλλά και ταυτόχρονα ως θύμα των δεινών που ο ίδιος προκαλεί στον εαυτό του, στον πολιτισμό και στον κόσμο που δημιούργησε. Ο συγγραφέας επιθυμεί επίσης ν’ αξιοποιήσει στο έπακρο τα θεατρικά μέσα που σπάνε την ψευδαίσθηση, προτείνοντας συνεχώς την επικοινωνία- αλληλεπίδραση ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία.

Η Σοφία Μαραθάκη, με όχημα τη νέα μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά, που έγινε ειδικά για την παράσταση, επιχειρεί να μεταφέρει εκ νέου στη σκηνή το θεατρικό σύμπαν του Θόρντον Ουάιλντερ. Με την ομάδα θεάτρου ΑΤΟΝΑλ —που ερευνούν και δοκιμάζουν τις διαφορετικές φόρμες, τον ρυθμό, το γκροτέσκο, τους αφηγηματικούς κώδικες— ανεβάζουν το Με νύχια και με δόντια, σε μια χρονική περίοδο όπου δεν μπορεί παρά να νοηθεί ως οριακή για την ανθρωπότητα, μέσα από τις συνεχείς κρίσεις που καλείται ν’ αντιμετωπίσει σε σημαντικούς τομείς όπως η οικονομία, το περιβάλλον, οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες διαβίωσης και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Μέρες και Ώρες: Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:30, Κυριακή 21:15

«Μπιλ και η Λου» / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγιοπετρίτης – Μπογδάνος / Παίζουν: Στέλιος Ιακωβίδης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Λυδία Τζανουδάκη / Πρεμιέρα: 5 Δεκεμβρίου / Κεντρική Σκηνή

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία φιλίας που επαναδιαπραγματεύεται το «μαζί». Η Λου, μια τετραπέρατη μα παραμελημένη οκτάχρονη από την Αυστραλία, είναι διαρκώς απορημένη: «Πώς μπορεί κάποιος που γεννιέται να είναι ατύχημα;» «Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;» «Σ’ έχουν κοροϊδέψει ποτέ;» Ο Μπιλ, ένας άθεος Εβραίος από τη Νέα Υόρκη, υπέρβαρος και με σύνδρομο Άσπεργκερ, είναι διαρκώς μπερδεμένος. Ο Μπιλ και η Λου, χωριστά αλλά μαζί, είναι ένα απροσδόκητο «μπερδαπορημένο» ντουέτο, που η μοναξιά του ενός λειαίνει τη μοναξιά του άλλου.

Μετά από δύο sold-out χρονιές στο Skrow Theater, η παράσταση του Δημήτρη Αγιοπετρίτη  - Μπογδάνου, με τους Στέλιο Ιακωβίδη, Βασίλη Μαυρογεωργίου και Λυδία Τζανουδάκη, επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για λίγες παραστάσεις. Βασισμένο στην αληθινή και ξεκαρδιστικά σπαρακτική ιστορία —που στο παρελθόν μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με καλλιτεχνικές και εμπορικές αξιώσεις— η οποία αφηγείται τη σχέση δύο μοναχικών αγνώστων, που ζουν σε «καραντίνα» από την αγάπη, και που εντελώς απροσδόκητα καταφέρνουν και χτίζουν μια αδιάρρηκτη εικοσαετή φιλία, ανταλλάσσοντας τους κόσμους τους, τις αγωνίες, τα όνειρα και τις σοκολατένιες «παρηγοριές» τους, δι’ αλληλογραφίας.

Με σαρκοβόρο χιούμορ και αφοπλιστική ωμότητα, η ιστορία θίγει την παιδική παραμέληση, την ψυχική ανισορροπία, τη σχολική βία, τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την εξάρτηση, την αυτοεκτίμηση και την κοινωνική απομόνωση, αναδεικνύοντας τη φιλία, τη συμπαράσταση και τον σεβασμό σε όπλα κατά της ματαιότητας και μοναδικά αγαθά για την επιβίωση και την ατομική ελευθερία.

Το θεατρικό ανέβασμα, εμπνευσμένο από την ιστορία αυτή, απορροφά άφοβα τη βαριά θεματολογία και τη διαχειρίζεται ευρηματικά συνδυάζοντας υποκριτική δεινότητα και γκροτέσκα αισθητική με τρόπο που από τη μια καυτηριάζει τη συναισθηματική «δυσλεξία» της κοινωνίας και από την άλλη την αντικρούει αναδεικνύοντας την ενσυναίσθηση ως «γλωσσάρι» ουσιαστικής επαφής.

Ένα μαύρο παραμύθι, άλλοτε ανάλαφρο κι ελπιδοφόρο κι άλλοτε σκληρό και πνιγηρό, που βλέπει με κατανόηση και ζεστασιά τις παραφωνίες της ζωής, καθώς οι βασανισμένοι χαρακτήρες βρίσκουν διέξοδο για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και τελικά νόημα ύπαρξης, απελευθέρωση και λύτρωση. Γιατί είναι ανακουφιστικό να σε αγαπούν, ακόμα και για όσα δεν είσαι.

Μέρες και Ώρες: Δευτέρα 21:00 και Τρίτη 21:00 

«Butterflies in my Stomach: Gen-L» / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρήγος / Πρεμιέρα: 15 Φεβρουαρίου / Κεντρική Σκηνή

Ένα καινούργιο ναρκωτικό κυκλοφορεί ανάμεσα στους ανθρώπους, μια επικίνδυνη ουσία που σαρώνει τα όνειρα, τις αυταπάτες, τις ελπίδες τους, και τους οδηγεί από την έκσταση στη συναισθηματική (ή και τη σωματική) παραλυσία, από την απόλυτη έμπνευση στο απόλυτο κενό. Έξι ηθοποιοί βρίσκονται σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης και ορκίζονται ότι δεν θα ενδώσουν ποτέ πια στη μεθυστική ουσία. Θα τα καταφέρουν;

Ο έρωτας, όπως και οι ουσίες, είναι κάτι που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν για να ξεφύγουν από μια πεζή καθημερινότητα, να απαλλαγούν από τα ψυχικά βάρη, να εξυψωθούν σε μια ιδανική κατάσταση, να βιώσουν μια ονειρική ζωή, ενώ, σύμφωνα με την επιστήμη, είναι απλώς θέμα χρόνου μέχρι να κυκλοφορήσει το χάπι του έρωτα. Και τα δύο επενεργούν στο σώμα μας με παρόμοιους τρόπους, έστω κι αν λέγεται πως όσοι εθίστηκαν, πάντα θα προτιμούν τις ουσίες. Θα είναι όμως έτσι για τη γενιά L (από το αρχικό των λέξεων Love και Loss), που έρχεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου; Ή μήπως θα επικρατήσει το επιτακτικό σύνθημα Don’t be afraid to love;

Μια παράσταση πάνω στον έρωτα και τα όνειρα που στοίχειωσαν τις τρεις γενιές που αυτή τη στιγμή κρατούν στα χέρια τους τον πλανήτη: τη Gen X, τους Millenials και τη Gen Z. Έρωτες, αγάπες, διαψεύσεις, απορρίψεις, θλίψη και κατάθλιψη, απώλειες, εθιστικές ουσίες, ψυχεδελικά ταξίδια, και πολλά άλλα παρελαύνουν μπροστά μας μέσα από αποσπάσματα έργων που στιγμάτισαν τις γενιές αυτές, από θεωρητικά κείμενα και επιστημονικά δεδομένα, από τραγούδια και από προσωπικές εξομολογήσεις και αγωνίες των ηθοποιών της παράστασης. Μουσική, θέατρο και χορός μπλέκονται με μοναδικό τρόπο σε ένα devised pop θέαμα που φέρει τη σφραγίδα του πολυμήχανου καλλιτέχνη και μετρ στο είδος, Κωνσταντίνου Ρήγου.

Μέρες και Ώρες: Από 15/02 έως 05/03 Τετάρτη 20:00, Πέμπτη 20:30, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 21:15, Κυριακή 18:30 - Από 08/03 έως 09/04 Τετάρτη 20:00, Πέμπτη 20:30, Σάββατο 21:15, Κυριακή 18:30

«Σίρλεϊ» του Γουίλλι Ράσελ / Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου / Πρεμιέρα: 10 Μαρτίου / Κεντρική Σκηνή

Ο κωμικός μονόλογος Σίρλεϊ Βάλενταϊν, με την Ελένη Ουζουνίδου, αφηγείται το «πριν» και το «μετά» στη ζωή μιας γυναίκας. Πριν και μετά από το μεγάλο βήμα που κάνει για να αφήσει πίσω την ανιαρή καθημερινότητα και να αρχίσει να ζει πραγματικά.

Η Σίρλεϊ Βάλενταϊν είναι μια γυναίκα που βρίσκεται σε ένα τέλμα, σε έναν συμβατικό γάμο, με ένα σύζυγο που την καταπιέζει και μια κοινωνία που την περιορίζει. Εκείνη όμως βρίσκει μέσα της χώρο για να ονειρεύεται και να ξεφεύγει από τη ματαιότητα που την απειλεί. Αυτή η έντονη ανάγκη της για ζωή την οδηγεί να ταξιδέψει από την Αγγλία στην Ελλάδα και, μέσα από μια ανέλπιστη περιπέτεια, να βρει τελικά πολύ περισσότερα απ’ όσα αναζητούσε.
Το έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα Γουίλλι Ράσελ πραγματεύεται τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και στον γάμο, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να βρουν την ταυτότητα τους και να αψηφίσουν το κατεστημένο, κυνηγώντας τα όνειρά τους.

Η σκηνοθετική ματιά του Βασίλη Μαυρογεωργίου ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ανακάλυψη ενός βαθύτερου σουρεαλισμου που χαρακτηρίζει τις εσωτερικές ζωές των ανθρώπων.

Μέρες και Ώρες: Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:30, Κυριακή 21:15

«Η Ανατολή» της Έλλης Παπαδημητρίου / Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος / Παίζουν: Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης, Δημήτρης Καπουράνης. Συμμετέχει ο τσελίστας Tάσος Μισυρλής / Πρεμιέρα: 20 Απριλίου / Κεντρική Σκηνή

Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή του 1918-1922. Νίκες και πανωλεθρίες, αιτίες και συνέπειες. Στο επίκεντρο βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος και τα πάθη του. Το θανατικό κι ο ξεριζωμός, η θέληση για ζωή κι ο αγώνας, των γυναικών κυρίως, να στεριώσουν στην καινούρια πατρίδα, ο πόνος πλάι πλάι με την πίστη στη ζωή. Οι πρόσφυγες φέραν στην Ελλάδα τη νοικοκυροσύνη τους, τις γεύσεις, τις παραδόσεις, τα τραγούδια, τους χορούς τους. Την μπόλιασαν με τον πολιτισμό τους.

Η Έλλη Παπαδημητρίου, γνωστή πιο πολύ από τον Κοινό Λόγο, που ήταν η εναρκτήρια παράσταση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου το 1997 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ασχολήθηκε πολλές δεκαετίες με τη θεατρική σύνθεση Ανατολή. Η Έλλη είχε μια εμμονική σχέση με αυτό το έργο της: φεύγοντας για τη Μέση Ανατολή στην Κατοχή, το μόνο χειρόγραφο που ρίχνει στη βαλίτσα της είναι η Ανατολή, που την εκδίδει για πρώτη φορά στο Κάιρο το 1941 και εν συνεχεία κάθε 10 χρόνια ξαναδουλεμένη: 1952, 1962, 1972, 1982, στις επετείους της Μικρασιατικής καταστροφής.

Εκατό χρόνια από το μοιραίο αυτό γεγονός, στο πλαίσιο των επετειακών εκδηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», η Ανατολή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 15 και 16 Ιουλίου 2022, με φυσικό σκηνικό τον αρχαιολογικό χώρο της Τίρυνθας. Φόρος τιμής στη συγγραφέα που συνέδεσε τη ζωή και το έργο της με τη μοίρα της Μικράς Ασίας.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είχε την τύχη να γνωρίσει και να συνδεθεί με την Έλλη Παπαδημητρίου τη δεκαετία του ’70, σπουδαστής ακόμα στη δραματική σχολή. 25 χρόνια μετά τον Κοινό Λόγο, κι ύστερα από την επιτυχία της παράστασης στην αρχαία Τίρυνθα, η Ανατολή θα παιχτεί για το αθηναϊκό κοινό στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 20 Απριλίου ως το τέλος Μαΐου 2023.

Μέρες και Ώρες: Τετάρτη 20:00, Πέμπτη 20:30, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 21:00, Κυριακή : 19:00

«Οι 5 του Αιγαίου» από την Ομάδα Patari Project / Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου / Παίζουν: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Ειρήνη Μακρή, Ειρήνη Μπούνταλη, Αποστόλης Ψυχράμης / Πρεμιέρα: 2 Οκτωβρίου/ Κεντρική Σκηνή

Οι Patari Project παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά Οι 5 του Αιγαίου, μια παράσταση-ταξίδι με οδηγό τις ιστορίες και τους μύθους που έχουν συνδεθεί με το γνωστό μας πέλαγος. Πέντε ηθοποιοί ανεβαίνουν στην πλατφόρμα-βάρκα και σαλπάρουν για την ανοιχτή θάλασσα. Ο Μένιος ο έμπειρος θαλασσινός κανονίζει την πορεία, η Αφρούλα η διαβασμένη κρατά το ημερολόγιο, ο Λέλος ο ενθουσιώδης ψάχνει τη θάλασσα με τα κιάλια του, ο Τσίφτης ο καλλίφωνος προσέχει να είναι όλοι καλά, κι η Κομπρέσα ο σίφουνας υπνοβατεί και θέλει να εξερευνήσει το βυθό…

Χαμένοι στο πέλαγος, συντονισμένοι όμως στο κουπί, πλέουν στη φουσκοθαλασσιά. Όταν ο αέρας πνέει δυνατός και το κύμα σηκώνεται, χρειάζεται σύμπνοια για να μείνει το καράβι στη σωστή πορεία του. Και φίλοι αλλά και συνεργάτες, οι πέντε τους είναι μια οικογένεια της θάλασσας. Στην παράσταση οι περιπέτειες διαδέχονται η μία την άλλη, σαν το παιχνίδισμα που κάνει το κύμα με το μελτέμι. Πλάσματα, θεοί, ήρωες και ναύτες συναντιούνται στην ανοιχτή θάλασσα και ξετυλίγουν τις ιστορίες τους. Εκεί στα ανοιχτά ο Χρόνος είναι ασήμαντος και ο Μύθος ζωντανεύει. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ρίξει ο αέρας και το κύμα στην πλώρη της βάρκας, ξέρεις μόνο πως μπορείς να βασιστείς στους συντρόφους σου για να ξεπεράσετε μαζί κάθε τρικυμία…

Μια διασκεδαστική και συγκινητική παράσταση, βασισμένη στην τεχνική της πλατφόρμας, σήμα κατατεθέν της ομάδας: Η επιλογή ενός μικρού σκηνικού χώρου που λειτουργεί ως περιορισμός, στην πραγματικότητα πυροδοτεί τη δημιουργικότητα. Η δομική δυσκολία απελευθερώνει τη φαντασία και το εμπόδιο μετατρέπεται σε πηγή έμπνευσης. Στην παράσταση Οι 5 του Αιγαίου, ο χώρος αυτός είναι ένα μικρό πατάρι, η βάρκα πάνω στην οποία πλέουν οι 5 ναυτικοί.

Πρόσω ολοταχώς λοιπόν όλοι μας, ηθοποιοί και θεατές, ας ταξιδέψουμε κόντρα στα μποφόρ, ας γίνουμε ένα με τον αφρό κι ας βουτήξουμε στο βυθό του μύθου. Ανακαλύπτουμε ξανά τις αιώνιες, αθάνατες, θαλασσινές ιστορίες που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μας, μέσα από την ιστορία πέντε πραγματικών θαλασσόλυκων, τόσο διαφορετικών και συγχρόνως τόσο αγαπημένων.

Μέρες και Ώρες: Κυριακή 15:00, καθημερινές πρωινές παραστάσεις για σχολεία

«Ο Μάκης» του Βασίλη Κατσικονούρη / Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσικονούρης και Ερρίκος Λίτσης / Παίζει: Ερρίκος Λίτσης / Πρεμιέρα: 7 Οκτωβρίου / Δώμα

Αθήνα, καλοκαίρι. Ο παππούς είναι στο σπίτι. Οι δικοί του έχουν πάει διακοπές. Σαντορίνη, Πάρο… Παλιά πήγαινε κι αυτός διακοπές. Μακρόνησο, Γυάρο… Τώρα έχει μείνει μόνος του. Με τις εμμονές του, τη ματαίωση, το φόβο του. Δε νοσταλγεί τίποτα κι ούτε πενθεί• παρά μόνον ποθεί: Για λίγο ακόμα. Έστω κι αν όλοι και όλα γύρω του τον έχουν προγραμμένο... Εκείνος ο μακρινός, ανεξήγητος πόθος δεν τον αφήνει να παραδεχτεί ότι έχει ξοφλήσει. Κι αν τελικά το κάνει, θα το κάνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φασαρία.

Σε αυτό το οδοιπορικό του —εντός ενός δωματίου— ο παππούς μονολογεί παρέα με τον σιωπηλό κάτοικο μιας γυάλας. Οι λέξεις ακολουθούν η μία την άλλη πυρετωδώς, σπάζοντας ειρωνικά και απείθαρχα τη σιωπή του θερινού σκηνικού. Ένα τάνγκο μοναχικό, ένας άνδρας νέος και γέρος ταυτόχρονα, στην άκρη του σκαλοπατιού, ταλαντεύεται δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του. Δίπλα του ο σιωπηλός ακροατής γίνεται μάρτυρας σε έναν υπαρξιακό μονόλογο μιας βαθύτερης μάχης: Μια ύστατη προσπάθεια να ξορκίσει την ανελέητη πορεία της ύπαρξης.

Βαθιά σαρκαζόμενος και ορμητικός, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που ρίχνει μια ματιά στη βαλίτσα της ζωής του μην θέλοντας —αλλά και μην μπορώντας πια— να αλλάξει τίποτα. Τα πιστεύω του και η ηθική του, η ιδεολογία του, οι σχέσεις του και η κρυμμένη του τρυφερότητα, ο ρόλος του ως πατέρας, τα όνειρά του, η ευαίσθητη αλλά και σκληρή ματιά του, ευάλωτος και άτρωτος την ίδια στιγμή, γελοίος ως ανικανοποίητος, ανώριμος και ταυτόχρονα αθώος.

Στο άδειο σπίτι, μόνος του, χλευάζει τους πάντες και τα πάντα μα πάνω απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό. Μια φιγούρα τραγική, βαθύτατα ανθρώπινη, που απομένει να χαμογελάει...

Μέρες και Ώρες: Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00

«Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» του Πρίμο Λέβι / Σκηνοθεσία: Παύλος Ιορδανόπουλος / Παίζουν: Χρόνης Μάνικας, Γιάννης Μάνθος, Στέλιος Μοίρας / Πρεμιέρα: 5 Δεκεμβρίου  / Δώμα

Στις 22 Φεβρουαρίου 1944, 650 άνθρωποι στάλθηκαν στο Άουσβιτς στοιβαγμένοι σε δώδεκα τρένα για εμπορεύματα. Μόνο ο Πρίμο Λέβι και δύο άλλοι επέζησαν, έπειτα από παραμονή ενός έτους, πριν την απελευθέρωσή τους από τον ρωσικό στρατό τον Ιανουάριο του 1945. Στο στρατόπεδο ο Λέβι παρατηρεί τα πάντα, θα θυμηθεί τα πάντα, θα αφηγηθεί τα πάντα: το στρίμωγμα στους κοιτώνες• τους συντρόφους που ανακάλυπταν το πρωί νεκρούς από την πείνα και το κρύο• τους εξευτελισμούς και την καθημερινή εργασία, κάτω απ’ τα χτυπήματα των «Κάπος»• τις περιοδικές «επιλογές», όπου ξεχώριζαν τους αρρώστους από τους υγιείς, για να τους στείλουν στο θάνατο• τους απαγχονισμούς για παραδειγματισμό• τα τρένα γεμάτα Εβραίους και τσιγγάνους, που οδηγούνταν με την άφιξή τους στα κρεματόρια...

Κι όμως, στην αφήγηση αυτή κυριαρχεί η πλέον εντυπωσιακή αξιοπρέπεια• καμία εκδήλωση μίσους, καμία υπερβολή, καμία εκμετάλλευση των προσωπικών ταλαιπωριών, αλλά ένας ηθικός προβληματισμός πάνω στον πόνο, εξυψωμένος από ένα όραμα ζωής. 

Το «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», γραμμένο το 1947, θεωρείται από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας με θέμα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μα και μία από τις πλέον συγκλονιστικές μαρτυρίες των καιρών μας. Στην Ιταλία από τη δεκαετία του ’60 διδάσκεται στα σχολεία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, εκδ. ΑΓΡΑ).

Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου απηχεί ένα μήνυμα επίκαιρο κι ακέραιο: δυστυχώς ο φασισμός δεν έχει εκλείψει στην εποχή μας, καθιστώντας το κείμενο ανησυχητικά ζωντανό. Κι επειδή η αφήγηση υπερβαίνει το πλαίσιο του φασισμού και του πολέμου και εμβαθύνει στον ίδιο τον άνθρωπο, αναλύοντας τη σχέση του με τον εαυτό του αλλά και τη συνύπαρξή του με τους άλλους, λειτουργεί τελικά ως μια βιοψία για τη φύση του ανθρώπου και το πώς έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα.

Η παράσταση επιχειρεί να παρουσιάσει στο κοινό το συλλογικό βίωμα των ανθρώπων μέσα από τα μάτια του Πρίμο Λέβι. Ρίχνει φως στα «ανείπωτα» της ιστορίας. Στον πάτο της ανθρώπινης ύπαρξης. Στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στα στρατόπεδα εξόντωσης. Στα στρατόπεδα της «Τελικής λύσης». Στην κατοικία του Θανάτου.

Μέρες και Ώρες: Δευτέρα 21:15 και Τρίτη 21:15

«Κάποιος μιλάει μόνος του» του Ευθύμη Φιλίππου / Σκηνοθεσία: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη / Παίζουν: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη / Πρεμιέρα: 6 Φεβρουαρίου  / Δώμα

Παλιά, όταν ήμουν δέκα περίπου ετών, παραθέριζα με τους γονείς μου στο εξοχικό μας. Ένα βράδυ, την ώρα που τρώγαμε, η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε σπαρακτικά πάνω από το πιάτο της, χωρίς να μιλάει, και ύστερα ο πατέρας μου σηκώθηκε, της έφερε ένα ποτήρι νερό και της χάιδεψε τα μάγουλα. Όταν ηρέμησε ύστερα από λίγη ώρα, ο πατέρας μου τη ρώτησε τι της συνέβη και εκείνη τον κοίταξε, τίναξε τα μαλλιά της προς τα πίσω, έκοψε μια μπουκιά από το κρέας που είχε στο πιάτο της και μασώντας το αργά του είπε: «Τίποτα. Μην ανησυχείς. Απλώς θέλω να μου υποσχεθείς ότι το σκάφος που θα πάρουμε θα το ονομάσουμε "Bobby". Χωρίς να με ρωτήσεις γιατί».

Ύστερα συνεχίσαμε το φαγητό μας. Περίεργο. Ναι. Σ’ ένα ζαχαροπλαστείο. Σε απροσδιόριστο χρόνο. Στην Αθήνα. Δυο άνθρωποι μονολογούν κουβεντιάζοντας. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Γελάνε, θυμώνουν, λένε ιστορίες κι όταν πιέζονται, παίζουν. Παραμένουν καθισμένοι εκεί, πολλές φορές σκεπτόμενοι να φύγουν. Ίσως σ’ αυτή την απόφαση συμφωνήσουν σε κάτι. Θα προλάβουν όμως να αποφασίσουν; «Πώς θα ήταν, άμα δε φεύγαμε ποτέ από αυτό το ζαχαροπλαστείο;»

Το ζαχαροπλαστείο αυτό θα είναι ειδικά διαμορφωμένο, για να χωρέσει την όρεξη, τη δημιουργικότητα και την έμπνευση όλων των συντελεστών που θα συνεργαστούμε γι’ αυτή την παράσταση.

Λίγα λόγια για τα κορίτσια στην αφίσα

Η Νάνσυ Μπούκλη γεννήθηκε το 1987. Δεν τρώει πολλά γλυκά, ούτε αγαπάει πολύ τη ζάχαρη. Με το γάλα επίσης δεν έχει ιδιαίτερη σχέση, εκτός αν είναι φυτικό. Παρ’ όλ’ αυτά, μιλάει μόνη της γενικώς και δεν το θεωρεί κακό, ειδικά όταν τη βοηθάει στη σκέψη της. Της αρέσουν τα ζαχαροπλαστεία, και περισσότερο αυτό που θα βρίσκεται το χειμώνα. Και τώρα, γράφει για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο, όπως ακριβώς είναι ο τίτλος του έργου που θα παίζει και θα σκηνοθετεί μαζί με τη φίλη της Τζωρτζίνα. Η Τζωρτζίνα Λιώση γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Αγαπάει τις γάτες, τις αλεπούδες και τα ρακούν. Της αρέσουν τα Χριστούγεννα και το ουίσκι.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Ευθύμης Φιλίππου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Από το 2000 εργάζεται ως κειμενογράφος, δημοσιογράφος, σεναριογράφος, συμβολαιογράφος και θεατρικός συγγραφέας.

Μέρες και Ώρες: Δευτέρα 21:15 και Τρίτη 21:15

«Andy» του Δημήτρη Αγιοπετρίτη - Μπογδάνου / Παίζει: Μιλτιάδης Φιορέντζης / Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου / Δώμα

Famous for being famous ή ένας πασίγνωστος άγνωστος; «Αν θέλετε να ξέρετε τα πάντα για μένα, απλά κοιτάξτε στην επιφάνεια των έργων μου, των ταινιών μου αλλά και τη δική μου. Εκεί είμαι. Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο» - A.W.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο θρασύς, εμβληματικός καλλιτέχνης της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, με την αδιαμφισβήτητη επιδραστικότητα, τα πλέον αναγνωρίσιμα, αναπαραγμένα έργα, τα διαχρονικά αποφθέγματα και τις αναρίθμητες συνεντεύξεις, ξεδιπλώνεται, έναν αιώνα σχεδόν μετά τη γέννησή του, σ’ ένα βιογραφικό θεατρικό κείμενο του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου, που γράφτηκε για το Central Saint Martins του Λονδίνου το 2010 όπου και πρωτοανέβηκε.

Ο εκκεντρικός βασιλιάς της pop art ανεβαίνει στη σκηνή για να αποδείξει ότι η αξία ενός Γουόρχολ είναι αυταπόδεικτη. Ο άνθρωπος που κατανόησε βαθύτερα από τον καθένα τη μεταπολεμική Αμερική κι άνοιξε τον δρόμο για τον εκάστοτε μοντέρνο δημιουργό, ενσαρκώνεται από τον Μιλτιάδη Φιορέντζη, μέσω ενός πρωτότυπου ακροβατικού τετ-α-τετ με τη συνείδηση του Άντυ, τα πάθη, τις εμμονές, τα όνειρα αλλά και τις ματαιώσεις ενός τραυματικού παρελθόντος.

Ένας μονόλογος; Μάλλον ένας διάλογος με τον αντικατοπτρισμό του. Ο Γουόρχολ ξεδιπλώνει μια συναρπαστική ζωή γεμάτη αντιφάσεις, αίνιγμα, λάμψη, μύθο και ματαιοδοξία. Ένα βιωματικό κολάζ από θραύσματα που αντλήθηκαν μέσα από τα ημερολόγια, τις συνεντεύξεις του και άλλες πηγές με αξιοσημείωτες καταγραφές.

Person ή persona

Επαγγελματίας ζωγράφος, γλύπτης, φωτογράφος, σκηνοθέτης, μουσικός παραγωγός, εκδότης, και φυσικά επαγγελματίας celebrity, μια ιδιοφυΐα, ένας θρύλος, ο Άντυ παρουσιαζόταν σαν ανοιχτό βιβλίο, αποθεώνοντας την αμεσότητα και ζώντας για την αποδοχή, μια συνθήκη που τελικά τον κράτησε απολύτως απόμακρο από τους ανθρώπους, καθιστώντας τις επαφές του «στιλιζαρισμένες» και επιφανειακές. Η προσωπική του ζωή, θεατρική και μυστηριώδης, λατρεύτηκε, μισήθηκε, κι άφησε πίσω του ως σημείο αναφοράς και υπέρτατο δημιούργημά του, όχι το πρόσωπο αλλά το προσωπείο, όχι τον άνθρωπο αλλά την περσόνα.

Για μια τελευταία φορά, ο άνθρωπος με το μελετημένο κοστούμι, την ασημένια κόμη και τη διοπτροφόρα μορφή, που χειρίστηκε τη διασημότητα σαν καταναλωτικό προϊόν και τα καταναλωτικά προϊόντα σαν τέχνη, αλληλεπιδρά με τις προσωπικότητες που τον σημάδεψαν και παραδίδει εκούσια μπροστά μας την πιο γλαφυρή αυτοπροσωπογραφία του. Ίσως η τελευταία αυτή επαφή λύσει το γρίφο αν τα περιβόητα «δεκαπέντε λεπτά επωνυμίας» που αναλογούν σε όλους ήταν περισσότερο κατάρα παρά προφητεία.

Μέρες και Ώρες: Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00

«Μπαίνει η δεσποινις Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάιντε / Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου / Παίζουν: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιάννης Λατουσάκης, Μιχάλης Λατουσάκης / Πρεμιέρα: 3 Οκτωβρίου / Κάτω Χώρος

Μετά τα συνεχόμενα sold out της προηγούμενης σεζόν, το έργο σταθμός του Ρ. Ατάιντε, σε μια σύγχρονη διασκευή —σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου— για τρεις άνδρες και ζωντανή μουσική επί σκηνής, επιστρέφει στο θέατρο του Νέου Κόσμου για λίγες παραστάσεις.

Η παράσταση προσπαθεί να αναδείξει τον κεντρικό πυρήνα του έργου, δημιουργώντας ένα νέο αισθητικό πλαίσιο στο χαρακτηρισμένο από πολλούς κριτικούς ήδη κλασικό κείμενο της Δεσποινίδος Μαργαρίτας. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε και έγραψε το έργο κάτω από τη βαριά σκιά του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1973 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα, οι παραστάσεις απαγορεύτηκαν από τις Αρχές, το κείμενο πέρασε από λογοκρισία και ξαναπαίχτηκε, αφού επιβλήθηκαν περικοπές.

Μέσω της σχέσης της δασκάλας Κας Μαργαρίτας με τους μαθητές της (με το κοινό στο ρόλο των… μαθητών), η παράσταση, αξιοποιώντας την εκρηκτική γραφή και το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα, θα γίνει ένας ύμνος για αυτούς που λαχτάρησαν κρυφά την αγάπη και την τρυφερότητα μα δεν την συνάντησαν ποτέ.

Τον κεντρικό ρόλο της περίφημης ηρωίδας του Ατάιντε αναλαμβάνει στη νέα εκδοχή της παράστασης ο Πάνος Παπαδόπουλος, συνεχίζοντας έτσι με τον Γιώργο Παπαγεωργίου τη δημιουργική τους συνεργασία που ξεκίνησε με τον Επιθεωρητή του Ν. Γκόγκολ, παράσταση σταθμό της Goo Theater Company. Τη ζωντανή μουσική ερμηνεύουν τα αδέρφια Λατουσάκη. Ο Γιάννης και ο Μιχάλης.

Μέρες και Ώρες: Δευτέρα 21:15 και Τρίτη 21:15

«Το ημερολόγιο ενός σκύλου» της Violet Louise / Πρεμιέρα: 14 Οκτωβρίου / Κάτω Χώρος

Το «Ημερολόγιο ενός σκύλου» από τη Violet Louise, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο το 2020 ως αυτόνομη ψηφιακή αφήγηση, παρουσιάζεται αυτή τη φορά ζωντανά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για λίγες παραστάσεις.

Μια γυναίκα ζει μόνη στην Αθήνα, αναζητώντας καθημερινά στο διαδίκτυο ίχνη του σκύλου της που έφυγε από τη ζωή. Μέσα από τις μηχανές αναζήτησης, ανακαλύπτει εικόνες από μέρη που ταξιδέψαν, βίντεο, μουσική, φωτογραφίες και δημιουργεί το ψηφιακό της ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο που καταγράφει προσωπικές στιγμές καθώς και σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά στιγμιότυπα της ελληνικής πραγματικότητας από τους Ολυμπιακούς του 2004 μέχρι και σήμερα.

Στήνει έναν μηχανισμό εικόνας και ήχου που αναπαράγει μνήμες και συναισθήματα και αφηγείται τις ιστορίες της. Μέσα από αναδρομές στο παρελθόν, επανεφευρίσκει το παρόν και χαράζει το δρόμο της προς την ενηλικίωση.
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά, η καθημερινότητα φαντάζει λιγότερο επώδυνη, μέσα από τη σχέση αγάπης ανθρώπου και ζώου. Το Ημερολόγιο ενός σκύλου είναι το ημερολόγιο ενός ανθρώπου που επαναδιαπραγματεύεται τις απώλειές του.

Στη δραματουργία χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, του Γεωργίου Σουρή, του Νίκου Καρούζου, του Κωνσταντίνου Καβάφη, του Γιώργου Σεφέρη. Το απόσπασμα για την Επιχείρηση ΠΑΝΘΗΡΑΣ είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντινίδη: Επιχείρηση Πάνθηρας – Οι Γερμανοί εισβάλλουν και πυρπολούν την Πίνδο.

Μέρες και Ώρες: Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00

«Το μάγουλο της Παναγίας» του Παντελή Μπουκάλα / Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος / Παίζουν: Δημήτρης Δρόσος, Αμαλία Τσεκούρα / Πρεμιέρα: 15 Φεβρουαρίου / Κάτω Χώρος

Μπορεί ο Γεώργιος Καραϊσκάκης να είναι θρύλος ή μύθος, ωστόσο ο ατίθασος Γιος της Καλογριάς είναι και κάτι πολύ ουσιωδέστερο απ’ αυτό: είναι ιστορία. Ο βίος του, ένοπλος από πολύ μικρή ηλικία και ως το θάνατό του στο Φάληρο στις 23 Απριλίου 1827, μας κληροδότησε την πυκνότερη και διαυγέστερη σύνοψη του Αγώνα. Τον πολύτροπο άντρα, τον φιλόδοξο κλέφτη, τον έκανε επαναστάτη η ίδια η Επανάσταση, με τις τεράστιες ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις που απελευθέρωσε.

Το συναρπαστικό όραμα της Επανάστασης —να γίνει πατρίδα ο τόπος, ελεύθερη πατρίδα, και να γίνουν Έλληνες οι Ρουμελιώτες, οι Μοραΐτες, οι νησιώτες, οι ετερόχθονες— στράτευσε από μια στιγμή κι έπειτα κατ’ αποκλειστικότητα τον στρατηγικό νου του Καραϊσκάκη, τα θυελλώδη αισθήματά του, την πανούργα γλώσσα του, όργανο αυθεντικού σαρκασμού και αυτοσαρκασμού ή μεταφορέα του χλευασμού του για τους αντιπάλους του, ομόφυλους και αλλόφυλους. Στράτευσε βέβαια και το σώμα του ο Αγώνας, εξασθενημένο από την πολύχρονη φθίση κι ωστόσο ακμαίο. Επί δεκαετίες, ο ξεγραμμένος από γιατρούς και συντρόφους Καραϊσκάκης περιγελούσε το θάνατο, τον έκλεβε.

Ο Παντελής Μπουκάλας διασκεύασε τη θεατρικής μορφής αυτοβιογραφική εικασία του (Το μάγουλο της Παναγίας, εκδόσεις Άγρα) ειδικά για την παράσταση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, για δύο ηθοποιούς, που θα ερμηνεύσουν τους ρόλους του Καραϊσκάκη και της συντρόφου του στη ζωή και στα όπλα, της Μαριώς που τη λέγαν και Ζαφείρη.

Μέρες και Ώρες: Τετάρτη 20:30, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00

«Κωλόκαιρος» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου / Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης / Παίζουν: Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος / Πρεμιέρα: 24 Οκτωβρίου / Θέατρο Τζένη Καρέζη

Σε ένα κέντρο διασκέδασης στην Ελευσίνα, μέσα στα απομεινάρια του γλεντιού της προηγούμενης νύχτας, οι χαρακτήρες του έργου βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη. Η άφιξη του Σοφοκλή, όχι μόνο θα αναταράξει τις ισορροπίες στο μικρόκοσμο του μπουζουκτσίδικου, αλλά θα φέρει μυστικά και αποκαλύψεις στο φως και θα εξωθήσει τον Μίμη, τον Στέλιο, τη Μαρία και τον Μάκη σε ακραίες συγκρούσεις. Το παρελθόν επισκέπτεται βίαια το παρόν, την ώρα που όλοι ετοιμάζονται για μια κηδεία και οι ουρανοί έχουν ανοίξει. Όλα προμηνύουν μια απρόσμενη εξέλιξη.

Τα πρόσωπα στο μαγαζί «Διυλιστήριο» στην Ελευσίνα φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας λαϊκής ελληνικής πραγματικότητας. Η ζωή τους, βουτηγμένη στο αλκοόλ, τη μυρωδιά του τσιγάρου και τον ήχο των λαϊκών και των «σκυλάδικων», ακροβατεί ανάμεσα στην ειλικρίνεια και στις αμαρτίες του παρελθόντος. Η αγνή λαϊκότητά τους συγκρούεται με την πονηριά και το κυνήγι του συμφέροντος. Άνθρωποι με αντιφάσεις, ούτε καλοί ούτε κακοί, με τις αδυναμίες και τα προτερήματά τους.

Μέσα από τέτοιους χαρακτήρες το έργο σκιαγραφεί μια χώρα κι έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι σταθερό, δεν υπάρχει απάγκιο ούτε εγγυήσεις για το μέλλον, οι αξίες είναι ρευστές και οι σχέσεις δύσκολες. Η φιλία, η συντροφικότητα, η αγάπη και η οικογένεια είναι έννοιες που βάλλονται στον «Κωλόκαιρο», συγκρουόμενες με την απληστία, τους εγωισμούς και την προκατάληψη απέναντι στο καινούργιο και το διαφορετικό. Δοκιμάζονται στο έργο τα στεγανά και οι ριζωμένες νοοτροπίες μιας κοινωνίας που δυσκολεύεται να αποδεχτεί την ανάγκη απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης των μελών της με τρόπο διαφορετικό από τους «δεδομένους».

Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό έργο, στο οποίο δεν υπάρχουν όρια μεταξύ κωμωδίας και δράματος,ένα έργο που βλέπει την πραγματικότητα όπως είναι: με όλη την τραγικότητα και τη γελοιότητά της. Η γλώσσα είναι σκληρή όπως και τα γεγονότα, τα οποία κορυφώνονται σταδιακά μέσα από το σασπένς και το χιούμορ. Ο «κωλόκαιρος» στο έργο, κυριολεκτικός και μεταφορικός, δημιουργεί ένα σφιχτό κλοιό σε χαρακτήρες οικείους και αναγνωρίσιμους, προκειμένου ο θεατής να ταυτιστεί και να μπει στο ταξίδι τους, να διασκεδάσει και να κουβαλήσει τελικά τα συμπεράσματα και τα ερωτηματικά του.

Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος (συγγραφέας, ηθοποιός) και ο Γιώργος Παλούμπης (σκηνοθέτης) έχουν συνεργαστεί πολλές φορές, μεταξύ άλλων στο Εθνικός Ελληνορώσων (Από Μηχανής 2017-2018) και στα Ματωμένα Χώματα (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και καλοκαιρινή περιοδεία 2022), όπου ήταν και υπεύθυνοι για τα κείμενα των έργων (Εθνικός Ελληνορώσων: συγγραφή Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, δραματουργική επεξεργασία Γιώργος Παλούμπης / Ματωμένα Χώματα: διασκευή από το μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Γιώργος Παλούμπης).

Μέρες και Ώρες: Δευτέρα 21:00 και Τρίτη 21:00

*Φωτογραφίες Πάτροκλος Σκαφίδας