Είδαμε το «Hedwig and The Angry Inch»: Πόση απόρριψη να μπορέσει να σηκώσει η ψυχή και το σώμα ενός ανθρώπου;

Ανάμεσα στις πολλές θεατρικές παραστάσεις που έκαναν πρεμιέρα τις προηγούμενες μέρες, αρκετές είναι εκείνες όπου η μουσική παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Όπως το εμβληματικό queer μιούζικαλ «Hedwig and The Angry Inch» που παρουσιάζεται στο θέατρο Αλκυονίς (Ιουλιανού 42 - 46, Πλ. Βικτωρίας), κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:45, επειτα από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια από το πρώτο του ανέβασμα στην ελληνική σκηνή. Η παράσταση είναι γεμάτη από στιγμές που προκαλούν γέλιο, θέαμα αλλά και συγκίνηση, χωρίς να γίνεται βαρετή ή υπερβολική. Είναι ένα συναυλιακό μιούζικαλ, που παρουσιάζεται ολόκληρο σαν να ήταν μια ζωντανή συναυλία, κάτι που το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό και μοναδικό. 

Ο Μίνως Θεοχάρης, αναμφισβήτητα, είναι ένα χαρισματικό πλάσμα. Ο ίδιος υπογράφει τη σκηνοθεσία, την απόδοση των στίχων, τους φωτισμούς και την απόδοση του κειμένου από κοινού με τον Φοίβο Ριμένα, αναλαμβάνοντας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του έργου. Ο ίδιος γίνεται η γοητευτικά απόκοσμη Χέντγουιγκ, η πιο εμβληματική gender queer περσόνα του σύγχρονου μουσικού θεάτρου παγκοσμίως. Γεννημένη στα σύνορα των φύλων, μας προσκαλεί ν' αφεθούμε σ' έναν ροκ ύμνο για την ελευθερία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα ταξίδι που θα μας θυμίσει με τον πιο καυστικό τρόπο τη σημασία του να είσαι ο εαυτός σου.

Μέσω των φλας μπακ, δίνοντας στην παράσταση μία «κινηματογραφική» δομή όσον αφορά το ρυθμό στη σκηνοθεσία της, μαθαίνουμε την ιστορία ενός γκέι αγοριού από το ανατολικό Βερολίνο, του Χάνσελ, ο οποίος ερωτεύεται έναν λοχία των ΗΠΑ και θέλει να πάει στην Αμερική μαζί του, ώστε να πραγματοποιήσει τ' όνειρό του και να γίνει ροκ σταρ. Ο αρχιλοχίας εξηγεί ότι, ως Χάνσελ, αυτό θα είναι αδύνατο, αλλά αν το αγόρι υποβληθεί σ' εγχείρηση αλλαγής φύλου, μπορούν να παντρευτούν και τότε το διαβατήριο δεν θα είναι πρόβλημα.

«Για να φύγεις, πρέπει ν' αφήσεις κάτι πίσω σου»

Πρώτα άνδρας, μετά γυναίκα. Ένα πλάσμα που έμεινε μισό, όχι επειδή δεν πέτυχε η εγχείρηση, αλλά γιατί δεν αγαπήθηκε. Μετά την πρώτη τους επέτειο, ο στρατιώτης εγκαταλείπει τη Χέντγουιγκ για χάρη ενός άνδρα. Στη συνέχεια, εκείνη ανακαλύπτει την τέχνη του drag, γνωρίζει τον Τόμι Γκνόσις και γίνονται εραστές. Αυτός, όμως, ανακαλύπτει το μυστικό της, την εγκαταλείπει και γρήγορα, γίνεται ένας πετυχημένος ροκ σταρ με τραγούδια που έχει κλέψει από εκείνη. Έπειτα από ένα σκανδαλώδες τροχαίο ατύχημα, η Χέντγουιγκ αποφασίζει να κάνει ένα live για να εξηγήσει πως έφτασε ν' απασχολεί τα εξώφυλλα των περιοδικών σε όλη τη χώρα, και να πει για πρώτη φορά τη συγκλονιστική ιστορία της. 

Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ έγραψε ένα έργο που όχι μόνο ήταν ευρηματικό και μπροστά από την εποχή του, αλλά θα εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και σε εκατό χρόνια. Το κείμενο διαθέτει καλόγουστες ατάκες, αρκετά σημερινές και οι διάλογοι είναι γήινοι και έξυπνοι. Πρόκειται για μια ιστορία μ' έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ο Μίτσελ μεγάλωσε στο Βερολίνο ως γιος στρατηγού, ο οποίος ήταν επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής φρουράς εκεί. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου φαίνεται να έκανε εντύπωση στον νεαρό Μίτσελ, όπου συμβολίζει την έννοια του διαχωρισμού, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, αλλά και τον «σκληρό» αγώνα για την ταυτότητα και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων που αντιμετωπίζει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα μέχρι και σήμερα. Η Χέντγουιγκ, η οποία είναι ταυτόχρονα συμπαθητική αλλά και απωθητική, θυμωμένη αλλά και τρυφερή, αστεία αλλά και τραγική, είναι κάτι περισσότερο από μια παραδοσιακή γυναίκα ή έναν παραδοσιακό άνδρα και αυτή η ιστορία αποδομεί και αναδομεί φιλοσοφίες και θρησκευτικές τάσεις απέναντι στην αγάπη και την ταυτότητα φύλου. 

Η ερμηνεία του Μίνωα Θεοχάρη στην παράσταση είναι γεμάτη ενέργεια, φωτιά και πάθος. Παίζει, ελίσσεται, τραγουδάει, χορεύει, μεταμορφώνεται με μέτρο και σκηνικό ήθος σπάνιο. Εξαιρετική, επίσης, είναι και η Κατερίνα Ντούσκα που υποδύεται τον σύζυγο της Χέντγουιγκ. Φέρνει το πνεύμα και τη γοητεία που απαιτεί ο ήρωάς της. Το μουσικό ταλέντο και ο κωμικός συγχρονισμός της τραγουδίστριας δεν παιρνούν απαρατήρητα. Οι δύο πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν το κοινό σαν να πρόκειται πραγματικά για ροκ συναυλία, καλώντας τον κόσμο να κουνήσει τα χέρια του, να χειροκροτήσει και να εναρμονιστεί.

Η μπάντα της Χέντγουιγκ «Τα εξANGRYωμένα εκατοστά» είναι ένα από τα μεγάλα ατού της παράστασης. Οι Ραφαήλ Μελετέας (πλήκτρα, κιθάρα), Έρικ Παναγόπουλος (κιθάρα), Γιώργος Κωνσταντίνου (μπάσο), Γιάννης Παπαδούλης (ντραμς) προσδίδουν στη σκηνή μια ιδιαίτερη ενέργεια. Την ορχήστρα διευθύνουν οι Ραφαήλ Μελετέας και Νικόλας Γουάστωρ. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Μαρία Φιλίππου, την κινησιολογία ο Μανώλης Θεοδωράκης και τον ηχητικό σχεδιασμό ο Κυριάκος Παπαδόπουλος. Στο φινάλε της παράστασης, όλοι οι συντελεστές δέχονται το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού. Είναι μια απόδειξη του ταλέντου τους και της σημασίας αυτού του έργου.

Παρόλο που αυτό το μιούζικαλ γεννήθηκε τη δεκαετία του '90, μοιάζει απόλυτα με μια ιστορία για το παρόν. Έχει κερδίσει τέσσερα Tony Awards, έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 18 γλώσσες και έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές από τους σημαντικότερους κριτικούς του κόσμου. Μία παράσταση που όλοι αξίζει να δουν!