Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν συζητά για τη θέση της γυναίκας με αφορμή την παράσταση «Ελευθερία στη Βρέμη»

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας οργανώνει σειρά εκδηλώσεων μετά την παράσταση «Ελευθερία στη Βρέμη» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Την Πέμπτη 9 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η πρώτη εκδήλωση στο πλαίσιο της Εβδομάδας Γυναίκας στο Θέατρο Τέχνης .

Στο τέλος της παράστασης, άνοιξε ο διάλογος με προσκεκλημένες την Ασπασία Θεοφίλου, ιδρύτρια και διαχειρίστρια του Strong Me (κίνημα για την πρόληψη και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας), την Τζώρτζια Κεφαλά, τραγουδίστρια των Μπλε και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, δικηγόρο και Πρώην Πρόεδρο της Βουλής, Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ιδρύτρια της Δικαιοσύνης για Όλους.

Τον λόγο πήρε η Ζωή Κωνσταντοπούλου σχολιάζοντας την παράσταση και αναφέροντας ότι «το έργο συνοψίζει όλες τις μορφές κακοποίησης, της άρνησης προς τη γυναίκα να πραγματώνει το “είναι” της, ενώ έδειξε και την οπτική της κεκαλυμμένης βίας. Η λύτρωση δείχνει το αδιέξοδο, το οποίο βιώνει ο θεατής. Τέτοια αδιέξοδα βιώνουν και σήμερα πολλές γυναίκες, αφού η καταπίεση, η ανισότητα, η υποτίμηση είναι καθημερινότητα και δεν κάνουν καμία διάκριση».

Στη συνέχεια σχολίασε την ανεπάρκεια των μηχανισμών καθώς σημείωσε ότι «εάν η γυναίκα αποφασίσει να καταγγείλει, πρέπει να είναι και τυχερή, να την ακούσουν οι Αρχές. Οι κινήσεις προέρχονται κυρίως από την κοινωνία των πολιτών, αφού μέχρι και ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης έχει αναφέρει ότι “οι γυναικοκτονιες είναι αυτά που ονομάζαμε κάποτε εγκλήματα πάθους”. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν βλέπει το λόγο να αναγνωριστεί η γυναικοκτονία με νομοθετική ρύθμιση».

Απαντώντας στο ερώτημα εάν υπάρχει έξαρση των περιστατικών έμφυλης βίας τα τελευταία χρόνια, η κυρία Κωνσταντοπούλου σχολίασε ότι η έξαρση έχει να κάνει περισσότερο με την ορατότητα και όχι με την πραγματική αύξηση των περιστατικών. Όπως είπε, «σε επίπεδο κακοποίησης δεν έχουμε αύξηση αλλά έχει γίνει περισσότερο ορατό το φαινόμενο». «Να τελειώνουμε με την υποκρισία σε αυτή τη χώρα. Η βία, η κακοποίηση, η διάκριση αναπαράγεται σε όλα τα επίπεδα» τόνισε, ενώ ανέφερε και ένα προσωπικό παράδειγμα με ένα απρεπές σχόλιο που έλαβε από τον κ. Βενιζέλο στη Βουλή. «Οι πατέντες της κακοποίησης προβάλλονται ως πρότυπα», συμπλήρωσε.

Η Ασπασία Θεοφίλου στη συνέχεια πρόσθεσε: «Ζούμε με την επίφαση ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα, όμως η Ελλάδα παραμένει τελευταία ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά θέματα ισότητας, εργασιακά δικαιώματα αλλά και τη θέση της γυναίκας. Πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε ίσοι αλλά δεν είμαστε ίδιοι και αυτά τα θέματα τα αγνοεί η ελληνική οικογένεια. Είμαστε ζυμωμένοι με τα στερεότυπα και η πατριαρχία ταλαιπωρεί τους άντρες εξίσου με τις γυναίκες. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να μάθουν τις αξίες της ισότητας και να γνωρίζουν ότι το φύλο τους δεν καθορίζει τις επιλογές τους. Να μην πετάμε το μπαλάκι μόνο στην Πολιτεία και  ο καθένας να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του».

Όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αναθρέφουν οι γονείς τα παιδιά τους, η τραγουδίστρια των Μπλε, Τζώρτζια Κεφαλά, αναφέρθηκε στην έννοια της αποδοχής: «Κατάφερα να μη βλέπω τις σχέσεις σαν σχέσεις εξουσίας. Είναι δύσκολη η αποδοχή όταν μπαίνουν τα "πρέπει" και το "τι είναι σωστό" και ειδικά στην ελληνική οικογένεια που υπάρχει πάντα η σύγκριση».

«Ελευθερία στη Βρέμη»: Ένας ύμνος στην ελευθερία που κατακτάται με κάθε τίμημα

Ο συγγραφέας αντλεί έμπνευση από την πραγματική ιστορία της Γκεέσε Γκότφριντ, μιας αστής της Βρέμης, μιας κατά γενική ομολογία θεοσεβούς και έντιμης γυναίκας, που σκότωσε δεκαπέντε ανθρώπους, τα εγκλήματά της αποκαλύφθηκαν το 1831 και αποκεφαλίστηκε στην τελευταία δημόσια εκτέλεση στη Βρέμη. Από το υλικό αυτό ο Φάσμπιντερ πλάθει μια αλληγορία για τον ρόλο της εξουσίας στις διαπροσωπικές σχέσεις και αποτελεί έναν ύμνο στην ελευθερία που κατακτάται με κάθε τίμημα.

Η Γκεέσε Γκότφριντ είναι μια γυναίκα που ζει στη Βρέμη στο πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα - μια εποχή όπου η γυναίκα ήταν εξαρτημένη από τον πατέρα, τον σύζυγο, τον αδελφό και όποιον άλλο άντρα υπήρχε στη ζωή της. Γνώμη και ελεύθερη βούληση δεν επιτρεπόταν να έχει, δεν της επιτρεπόταν να σκεφτεί, ούτε καν να αγαπήσει. Η Γκεέσε, μια γυναίκα έξυπνη, ικανή, ευρηματική, στην προσπάθειά της να κερδίσει την ελευθερία έρχεται σε σύγκρουση με όλο το περιβάλλον της και όταν συναντά εμπόδια και αισθάνεται ότι απειλείται, αμύνεται, καταφεύγοντας σε ακραίες λύσεις πέρα και έξω από κάθε λογική. 

Το έργο του Φασμπίντερ - μια αστική τραγωδία - , επικεντρώνεται στο πρόσωπο της Γκεέσε και στο κοινωνικό και ψυχολογικό παρασκήνιο, που την οδήγησε στις πράξεις της. Μέσα από μια αλληγορία για τον ρόλο τις εξουσίας στις διαπροσωπικές σχέσεις, το έργο παρουσιάζει την Γκεέσε σαν μια γυναίκα που απέναντι στην αδικία μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, δεν βρίσκει άλλη δυνατότητα απελευθέρωσης και αυτοπραγμάτωσης από τον φόνο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

• Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
• Διασκευή, Σκηνοθεσία, Σκηνικά-Κοστούμια, Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης
• Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα
• Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
• Συνεργάτης Σκηνογράφος: Σταύρος Μπαλής
• Συνεργάτις Ενδυματολόγος: Άση Δημητρολοπούλου
• Βοηθός Σκηνοθέτη: Μπάμπης Συμεωνίδης
• Φωτογραφίες αφίσας - προβών: Alex Kat
• Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Αναστασάκης
• Trailer - Video: Πάρης Χαμουρίκος

Παίζουν (αλφαβητικά):

• Μαριάννα Δημητρίου
• Άγης Εμμανουήλ
• Διαμαντής Καραναστάσης
• Μαρία Κεχαγιόγλου
• Καίτη Μανωλιδάκη
• Γιωργής Τσαμπουράκης
• Χάρης Τσιτσάκης

Πληροφορίες

Κάθε μέρα, μετά την παράσταση του εμβληματικού έργου του Ρ.Β. Φασμπίντερ από την Πέμπτη 9 Μαρτίου, μέχρι και την Κυριακή 12 Μαρτίου, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, με τη συμμετοχή των θεατών, του θιάσου και των καλεσμένων της κάθε ημέρας, συζητάμε, ενημερωνόμαστε και μιλάμε ανοιχτά για το θέμα της γυναικείας καταπίεσης και κακοποίησης που ακόμη και σήμερα παραμένει ταμπού στη χώρα μας.

Συζητήσεις με το κοινό, ομιλίες, ενημέρωση και επίσημοι καλεσμένοι από όλους τους τομείς, συζητάμε για την καταπίεση, την κακοποίηση, τη χειραφέτηση, την αυτοπραγμάτωση και τη θέση της γυναίκας σήμερα.

Πέμπτη 9 Μαρτίου:

• Ασπασία Θεοφίλου, ιδρύτρια και διαχειρίστρια του Strong Me
• Τζώρτζια Κεφαλά, τραγουδίστρια, Μπλε
• Ζωή Κωνσταντοπούλου, δικηγόρος, Πρώην Πρόεδρος της Βουλής, Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ιδρύτρια της Δικαιοσύνης για Όλους

Συντονισμός: Φάνης Παπαθανασίου, Δημοσιογράφος

Παρασκευή 10 Μαρτίου:

Μαρίνα Φαρμακίδη, δικηγόρος, συνήγορος θυμάτων κακοποίησης, Οργάνωση ΔΙΟΤΙΜΑ
Αντωνία Τσιριγώτη, ψυχολόγος, ιδρυτικό μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά της Βίας
Πηνελόπη Θεοδωρακάκου, συνιδρύτρια Women on Top

Συντονισμός/παρέμβαση: Νάνσυ Μητροπούλου, Δημοσιογράφος

Σάββατο 11 Μαρτίου

• Ασπασία Θεοφίλου, ιδρύτρια και διαχειρίστρια του Strong Me
• Τζένη Κριθαρά, δημοσιογράφος-συγγραφέας «Είμαι γυναίκα για αυτό με σκοτώνεις»
• Λία Λάππα, δημοσιογράφος
• Ζωή Κωνσταντοπούλου, δικηγόρος, Πρώην Πρόεδρος της Βουλής, Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ιδρύτρια της Δικαιοσύνης για Όλους

Συντονισμός: Λία Λάππα - Φάνης Παπαθανασίου

Κυριακή 12 Μαρτίου

ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟΝ ΡΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τρεις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και ιδιοσυγκρασιών μοιράζονται τους προβληματισμούς τους με αφορμή τον πάντα επίκαιρο διάσημο φεμινιστικό λόγο της Virginia Woolf, μπλέκοντας σε ένα άλυτο κουβάρι για τη θέση της γυναίκας από το παρελθόν μέχρι το σήμερα, προσπαθώντας να βρουν τη δική τους φωνή μέσα σε ένα πατριαρχικό κόσμο. Γυναίκες γνωστές και άγνωστες που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας.

“Ποια είναι η δική μας φωνή; Ποιο είναι το δικό μας δωμάτιο; Ποια είναι η θέση μας στην ιστορία; Ποια είναι η δική μας ιστορία; Τί σημαίνει γυναίκα, τί σημαίνει άντρας; Γιατί δημιουργεί μια γυναίκα; Τι επίδραση έχει η φτώχεια στη λογοτεχνία των γυναικών;”

• Οργάνωση - Εισαγωγή Γιάννης Λασπιάς (σκηνοθέτης, συγγραφέας, ηθοποιός)
• Συμμετέχουν και παρεμβαίνουν οι καλλιτέχνες:
• Αννίτα Κούλη (ηθοποιός)
• Δήμητρα Λημνιού (ηθοποιός, δικηγόρος)
• Δάφνη Μανούσου (ηθοποιός)

Το διάσημο δοκίμιο της Virginia Woolf, που αποτελεί ορόσημο στο θέμα της γυναικείας χειραφέτησης, βασίζεται σε δύο κείμενα που διαβάστηκαν στο Σύλλογο Τεχνών στο κολέγιο Νιούχαμ και στο Κολέγιο Γκίρτον στο Cambridge, τον Οκτώβριο του 1928 σ’ ένα εξ ολοκλήρου γυναικείο ακροατήριο. Μέσα από τη θεματική “Γυναίκες και Πεζογραφία”, η Virginia Woolf ξεδιπλώνει όλο το συλλογισμό της για τη σχέση αυτών των δύο όρων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αν μια γυναίκα θέλει να εκφραστεί, πρέπει να έχει… “Το δικό της δωμάτιο”. Το βιρτζινικό δωμάτιο είναι το κλειδωμένο δωμάτιο της ιστορίας· ό,τι δεν μπορεί να διαβαστεί στη βιβλιοθήκη, εξαιτίας του ότι οι γυναίκες είχαν αποκλειστεί από την ιστορία. Και σ’ αυτό ακριβώς το σκηνικό του αποκλεισμού θα έπρεπε από δω και στο εξής να δημιουργήσουν. Η γυναίκα πρέπει να έχει ένα δωμάτιο δικό της, για να μπορέσει μέσα σε αυτό να εντοπίσει, να εφεύρει, να ανασύρει το εγώ της.

Όλη η εβδομάδα παραστάσεων 9-12 Μαρτίου αφιερωμένη στη γυναίκα, αμέσως μετά την Ελευθερία στη Βρέμη του Ρ.Β. Φάσμπιντερ, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, Πεσμαζόγλου 5.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

• Βαρουφάκης: Δεν ήταν αναρχικοί ή αριστεριστές, αλλά μπράβοι της νύχτας - Η πρώτη ανάρτηση του Γενικού Γραμματέα του ΜΕΡΑ25 μετά την επίθεση
• Φταις Κυριάκο Μητσοτάκη εσύ και ουδείς άλλος - Γι' αυτό σε ψήφισαν για να φτιάξεις ό,τι οι άλλοι αμέλησαν όχι για να τους χρησιμοποιείς ως άλλοθι
• Χατζηδάκης για Τέμπη: Ο ΟΣΕ είναι δύο-τρεις φορές χειρότερο πρόβλημα από την Ολυμπιακή
• Time Out: Ποιοι είναι οι 14 πιο υποτιμημένοι ταξιδιωτικοί προορισμοί στον κόσμο - Το ελληνικό νησί ανάμεσά τους
• ΑΑΔΕ: Ενας στους τρεις «έσβησε» φόρους και πρόστιμα με προσφυγή στην εφορία το 2022