Ρένια Λουιζίδου στο ethnos.gr: «Δε θεωρώ τους άντρες αναίσθητα γουρούνια, τους αγαπώ»

Στον κόσμο της τηλεόρασης και του θεάτρου, υπάρχει μια φωνή γεμάτη αυθεντικότητα, ένα πρόσωπο που ακτινοβολεί τη ζεστασιά της γλυκύτητας. Η Ρένια Λουιζίδου, με το υποκριτικό της ταλέντο και το χαρακτηριστικό της χαμόγελο, έχει κερδίσει τις καρδιές μας. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο, η ηθοποιός έχει δημιουργήσει έναν δεσμό εμπιστοσύνης, επιτρέποντάς τους να ταξιδεύουν μαζί της σε κάθε πρόσκληση ρόλου που αναλαμβάνει. Είναι ένα πολύ οικείο πρόσωπο, και ο κόσμος δε χάνει ευκαιρία κάθε φορά να εκφράσει τον ενθουσιασμό του, σφίγγοντας το χέρι της, βγάζοντας μια φωτογραφία μαζί της και δηλώνοντας την αγάπη του. Φέτος, την απολαμβάνουμε στην τηλεοπτική σειρά «Φόνοι στο Καμπαναριό» στον Alpha, αλλά και στην παράσταση «Sexy Laundry», που παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη και από Παρασκευή μέχρι Κυριακή, στο θέατρο Κάππα.

Το έργο της Μισέλ Ριμλ ανεβαίνει για τρίτη χρονιά στην αθηναϊκή σκηνή, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Παπαδόπουλου και μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου, μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε τις δύο περασμένες σεζόν. «Είναι ένα αστείο, τρυφερό και συγκινητικό έργο. Καλύπτει όλη την πορεία μιας σχέσης, από τ' απλά καθημερινά γεγονότα μέχρι τα πιο σοβαρά ζητήματα που μας απασχολούν. Οσοι έχουμε ζήσει μια σχέση για πολύ καιρό μπορούμε ν' αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας ή τον σύντροφό μας. Μέσα από τα γέλια, φτάνεις σε κάτι πιο βαθύ και συγκινητικό που αφορά την ανθρώπινη ψυχή και τη συντροφικότητα. Εξετάζεται πώς διατηρούμε τη σχέση μας και πώς αντιστέκεται στον χρόνο. Όχι μόνο αντιμετωπίζοντας τα σοβαρά προβλήματα, αλλά και αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά θέματα, τα οποία μας κάνουν να ξεχνάμε πώς να παλεύουμε και να επενδύουμε στη σχέση μας» αναφέρει, χαρακτηριστικά, η Ρένια Λουιζίδου στο ethnos.gr.

Στην παράσταση, η ηθοποιός υποδύεται την Αλις, μια γυναίκα 55 ετών που προσπαθεί να σώσει τον γάμο της. Μαζί με τον άντρα της βρίσκονται σ' ένα πολυτελές ξενοδοχείο, προσπαθώντας ν' αναζωογονήσουν τη σχέση τους. «Η Αλις, παρότι επιτυχημένη μεσίτρια, αισθάνεται ότι κάτι λείπει από τη ζωή της και ότι βρίσκεται στο περιθώριο. Η κοινωνική πίεση που ασκείται στις γυναίκες της ηλικίας της, την καθιστά σχεδόν αόρατη, και εκείνη αναζητά τρόπο να ξαναβρεί τον εαυτό της. Το έργο αναδεικνύει πώς ο χρόνος επηρεάζει άντρες και γυναίκες διαφορετικά. Η ηρωίδα μου αντιμετωπίζει την κρίση μέσης ηλικίας με ιδιαίτερο τρόπο, αποτυπώνοντας τις κοινές αντιφάσεις και την αναζήτηση της ευτυχίας, εκπροσωπώντας όλες τις γυναίκες που έχουν περάσει από αυτή τη φάση της ζωής τους. Είναι ένα αναπόφευκτο ταξίδι, που δεν περιορίζεται μόνο στη φυσική γήρανση, αλλά επεκτείνεται και σε κοινωνικά στερεότυπα που είναι βαθιά ριζωμένα. Ακόμα και σήμερα, η πίεση να διατηρήσεις τη νεότητά σου και την ομορφιά σου είναι έντονη. Χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να βρεθούμε στη σωστή κατεύθυνση, και πρέπει να εργαστούμε σκληρά. Δεν αφορά μόνο την κοινωνία ή τους άνδρες, αλλά είναι κάτι που απασχολεί και εμάς τις γυναίκες. Συχνά, ακόμα κι όταν η λογική μας λέει όχι, υποκύπτουμε σε αυτά τα στερεότυπα. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που προηγουμένως υποστήριζε την ισότητα, μπορεί να βρεθεί να σηκώνει τα πιάτα από το τραπέζι. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Είναι ένα επίμονο εγχείρημα που συναντά προκλήσεις. Πρέπει να βρεθούμε στο άλλο άκρο για να επιτύχουμε την ισορροπία μας».

Τι σκέφτεται όταν βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη; «Εξαρτάται από τη μέρα» απαντά χαριτολογώντας. «Κάποιες φορές είμαι ευγενική με τον εαυτό μου, και κάποιες άλλες είμαι αυστηρή. Το πρόσωπό μου αντικατοπτρίζει την τρέχουσα κατάσταση: κούραση, ξενύχτια, κακουχίες, όλα είναι ορατά. Στο παρελθόν θα ξεσκονιζόμουν και θα συνέχιζα. Τώρα, όμως, δεν είναι το ίδιο. Είμαι μια γυναίκα που μεγάλωσε και όσο περνάει ο χρόνος, με ανησυχεί η ανημποριά και η αρρώστια. Αυτό που φοβάμαι δεν είναι πώς φαίνομαι, αλλά μη χάσω τη δύναμη να φροντίζω τον εαυτό μου. Με απασχολεί περισσότερο ότι ξυπνάω το πρωί με πόνο στη μέση και χρειάζομαι χρόνο για να λειτουργήσει το σώμα μου, παρά οι ρυτίδες, οι μαύροι κύκλοι και τα μπότοξ. Ακόμα και με τον θάνατο έχω συμβιβαστεί. Είναι κάτι που δεν μπορείς να καταλάβεις εσύ, αφού η επίπτωσή του βιώνεται περισσότερο από εκείνους που μένουν πίσω» απαντά.

Η φιλία της Ρένιας Λουιζίδου και του Σπύρου Παπαδόπουλου ξεκίνησε πριν από περίπου τριάντα χρόνια στους «Απαράδεκτους». Παρόλο που δεν βγαίνουν συχνά μαζί, υπάρχει μια αόρατη κλωστή που τους ενώνει. «Τα πρώτα χρόνια πάντα σε καθορίζουν οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις συνεργαστεί και έχεις μοιραστεί τις αγωνίες σου. Εχουν μια άλλη σημασία για σένα. Ο Σπύρος είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Πάντα θαύμαζα τον τρόπο που παίζει στην κωμωδία, με τόση τρυφερότητα. Ηταν ένα όνειρό μου να συνεργαστούμε, και η στιγμή αυτή έφτασε. Τα σχόλια του κοινού επιβεβαιώνουν ότι όντως ταιριάζουμε σκηνικά. Το έργο διατηρεί μια ισορροπία, προσφέροντας βαθιά κατανόηση και στις δύο πλευρές, χωρίς να πάρει θέση. Η συγγραφέας αντιμετωπίζει με ευαισθησία και τους δύο χαρακτήρες. Όσον αφορά τις γυναίκες, εξηγεί πώς αναγκάζονται ν' αναλαμβάνουν πολλές μαζεμένες ευθύνες, ενώ, από την άλλη πλευρά ο Λάρι μπορεί να γίνει ιδιαίτερα ενοχλητικός με το πόσο στον κόσμο του είναι και ότι άμα ανοίξει την τηλεόραση και βλέπει ειδήσεις μ' ένα ποτό, δεν θέλει τίποτα άλλο στη ζωή του. Ωστόσο, η συγγραφέας κατανοεί τη σημασία των επιλογών του. Το έργο αντικατοπτρίζει τον εγκλωβισμό μας σε κοινωνικά στερεότυπα και επισημαίνει πώς αυτό επηρεάζει τόσο γυναίκες όσο και άντρες».

Το Sexy Laundry προκαλεί αβίαστο γέλιο σε αρκετά σημεία, αλλά παράλληλα περιλαμβάνει και στιγμές βαθιάς αλήθειας, στις οποίες το κοινό εύκολα ταυτίζεται. «Φανταζόμουν ότι αυτό το έργο θ' απευθυνόταν σε ανθρώπους με παρόμοια βιώματα και κυρίως ζευγάρια άνω των 40 ή 45 ετών. Και πράγματι, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού αποτελείται από αυτούς. Ωστόσο, με έκπληξη, διαπίστωσα ότι προσελκύει και πολύ νεότερο κόσμο, ο οποίος αναγνωρίζει είτε τον εαυτό του σε μακροχρόνιες σχέσεις, είτε τα οικεία πρόσωπά του. Ειδικά όταν πρόκειται για ζευγάρια, τα σκουντήματα μεταξύ τους έχουν αρκετό γέλιο. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράστασης είναι ότι το ανδρικό κοινό αποτελεί το 70%, και μερικές φορές ακόμη και το 80%, παρά το γεγονός ότι συνήθως στο θέατρο πηγαίνουν περισσότερο γυναίκες. Όλοι απολαμβάνουν την παράσταση, και το γέλιο αντανακλά την ατάκα. Κοιταζόμαστε συνωμοτικά με τον Σπύρο, γνωρίζοντας πάντα τι να περιμένουμε κάθε φορά».

Με τα χρόνια, έχετε αποκωδικοποιήσει τους άντρες και τι ψάχνουν;

Όχι, αλλά προσπαθώ. Μακάρι να βρω κάποιον που μπορεί να πει ότι το έχει καταφέρει 100%. Αγαπώ τους άντρες. Δεν νομίζω ότι και εκείνοι ευτυχούν, παρότι είναι, χωρίς αμφιβολία, η δική μας θέση, πολύ πιο ζορισμένη κοινωνικά. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι είναι πολύ εύκολο το μοντέλο που οι άντρες πρέπει να υπηρετήσουν. Εκείνο που απαιτεί απόλυτη δύναμη, εκείνο που ελέγχει τα πάντα, υπονοεί μια καταπίεση του πολύ σημαντικού κομματιού της φύσης τους, της ευαισθησίας. Δεν είμαι από τις γυναίκες που θεωρούν τους άντρες αναίσθητα γουρούνια. Καθόλου, όμως. Δεν τους έχω αποκωδικοποιήσει και δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί ποτέ να συμβεί εντελώς. Είναι τόσο γλυκό και συμπαθητικό ότι έχουν σε μερικά πράγματα τόσο απλή σκέψη. Μερικές φορές, είναι και ένα μάθημα που πρέπει να μάθουμε εμείς, οι γυναίκες που έχουμε μία πιο σύνθετη σκέψη. Δεν είναι εύκολο το απλό.

Εχετε περισσότερους άντρες ή γυναίκες φίλους στη ζωή σας;

Νομίζω εξίσου. Δεν κάνω φίλους ανάλογα με το φύλο τους. Άλλα πράγματα αισθάνομαι ότι με ταιριάζουν με τους ανθρώπους. Το χιούμορ, οι απόψεις τους, ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή, οι κοινές τους αξίες. Ούτε είμαι της άποψης ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μίας γυναίκας. Είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω καθόλου.

Είναι δύσκολες οι σχέσεις ή εμείς οι άνθρωποι τις κάνουμε δύσκολες;

Ξέρω κι εγώ. Πού να ξέρω; Όπως είπαμε και νωρίτερα, το απλό είναι πολύ δύσκολο, και εκεί κάπου δημιουργείται ένα μεγάλο μπέρδεμα. Μερικές φορές, είναι πραγματικά περίπλοκα τα πράγματα. Καθένας από εμάς φέρει τα τραύματά του, τις συνθήκες που μεγάλωσε, τον χαρακτήρα του. Και οι σχέσεις είναι πράγματι δύσκολες, γιατί καθένας ξεκινά από διαφορετική αφετηρία. Αν και οι αρχικές προϋποθέσεις μπορεί να είναι διαφορετικές, καμιά φορά εμείς οι ίδιοι τις καθιστούμε ακόμα πιο περίπλοκες. Ίσως γιατί δυσκολευόμαστε να επικεντρωθούμε και ν' απολαύσουμε τη χάρη της απλότητας στα πράγματα.

Οι άνθρωποι επενδύουν στον έρωτα όπως παλιότερα;

Εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα για το τι σημαίνει έρωτας; Ο καθένας έχει κάτι στο μυαλό του που το ορίζει σαν έρωτα, που δεν είναι υποχρεωτικό ότι είναι ίδιο για όλους. Σίγουρα στην εποχή της εικόνας και των social media, κάπως αλλιώς ερχόμαστε σε επαφή ή έλκουμε ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι η συντροφικότητα βρίσκεται σε μεγαλύτερη ανάγκη σ' έναν κόσμο που μας φαίνεται κάθε μέρα όλο και πιο άγριος και πιο δύσκολος. Η δική μου γενιά μέχρι τα τριάντα χρόνια είχε τα μυαλά στα κάγκελα. Δεν σκεφτόντουσαν μόνιμες σχέσεις και συντροφικότητα. Αισθανόμασταν πολύ νέοι για να μπούμε ακόμα σε αυτό. Τώρα τα παιδιά μπορεί να μην ακολουθούν το μοντέλο «γάμος, οικογένεια, παιδία» όπως εμείς, γιατί υπάρχουν άλλοι παράγοντες που το αναχαιτίζουν, αλλά γίνονται πολύ νωρίτερα ζευγάρια και συγκατοικούν. Οταν ήμουν είκοσι χρόνων, το να μείνω έξι μήνες με κάποιον ήταν δεσμός, γάμος. Τώρα βλέπω φίλους του γιου μου να είναι δύο, τρία, τέσσερα χρόνια σε σχέση.

Τα social media ποιο ρόλο παίζουν σε όλο αυτό;

Είναι ένας «άγνωστος» χώρος για μένα. Είναι άγνωστος, με την έννοια ότι έχω αποφασίσει προς το παρόν, παρότι μου είναι φοβερά δελεαστικό να μην μπλέξω. Είναι κάτι που με φρικάρει, με τρομάζει. Υπάρχει μια υπερβολική ένταση. Όλοι πρέπει να πούμε κάτι για τα πάντα. Δεν θα ήθελα να έχω κάτι τέτοιο στην καθημερινότητά μου, γιατί ξέρω ότι θα με επηρέαζε.

Γενικά, επηρεάζεστε εύκολα; 

Καθόλου εύκολα, αλλά δε γίνεται να μην επηρεαστείς. Είναι βομβαρδισμός και δεν θέλω να εκτεθώ ακόμα σε αυτό. Από την άλλη, αποτελεί μια τρομερή δύναμη επικοινωνίας. Είναι ένα δημόσιο βήμα για ανθρώπους που δεν θα το είχαν διαφορετικά. Ελπίζω κάποια στιγμή ότι ο κόσμος θα ξεχαρμανιάσει απ' όλη την ένταση και την οργή που έχει και θα αρχίσει να χρησιμοποιεί τα social media με πιο ψύχραιμο τρόπο. Το Instagram δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Μου φαίνεται αδιανόητο να φωτογραφίζω καθημερινά τον εαυτό μου κάτω από διάφορες συνθήκες και να δημοσιεύω φωτογραφίες και βίντεο. Δεν έχω καθόλου την επιθυμία να μοιραστώ την προσωπική μου ζωή, όπως την ώρα που τρώω παϊδάκια στην ταβέρνα ή να φωτογραφίζω το σώμα μου στην παραλία. Καταλαβαίνω ότι αυτόματα μπαίνεις σε αυτή τη συνήθεια, αλλά είναι κρίμα να βλέπω αυτή τη δύναμη να καταλήγει εναντίον μας αντί να είναι στο πλευρό μας. Όλα εξαρτώνται από τη διαχείριση και αυτή απαιτεί δουλειά με τον εαυτό σου, προσωπική καλλιέργεια και συνεχή εκπαίδευση. Η δύναμη των social media μπορεί να είναι θετική σ' έναν συγκροτημένο άνθρωπο, αλλά επικίνδυνη σ' έναν που δεν είναι.

Τηλεοπτικά σας βλέπουμε στη νέα σειρά του Alpha «Φόνοι στο Καμπαναριό». Όταν πήρατε το σενάριο στα χέρια σας, είχατε δεύτερες σκέψεις εξαιτίας του θέματος; 

Για ποιον λόγο να έχω δεύτερες σκέψεις; Πρόκειται για μια αστυνομική κωμωδία, δώδεκα επεισοδίων. Είναι δυνατόν ακόμα και σήμερα να θεωρούμε ότι ένα τέτοιο θέμα μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις; Γιατί στο «Καφέ της Χαράς» το 2003, είκοσι χρόνια πριν, ο παπάς του χωριού μεθούσε συνέχεια στο καφενείο, και κανείς δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Πέρσι, παρουσιάστηκε το «Μαύρο Ρόδο», όπου μια μοναχή έμεινε έγκυος. Είναι μυθοπλασία. Θα υπάρχει πάντα μια μερίδα ανθρώπων που θ' αντιδρούν σε κάτι για κάποιο λόγο. Κάθε άτομο, ανάλογα με τις πεποιθήσεις του και την κατεύθυνση της ζωής του, περιμένει να εκφράσει τις αντιδράσεις του. Οι περισσότεροι που έχουν παρακολουθήσει τα επεισόδια έχουν γελάσει, και αυτός είναι ο στόχος. Δεν μας ενδιαφέρει να προσβάλλουμε τα θεία και την εκκλησία. Προσεγγίζουμε με σεβασμό το κομμάτι της μοναστικής ζωής. Ανθρωποι αθώοι και αγνοί, μακριά από την κοσμική ζωή, βρίσκονται ξαφνικά μπλεγμένοι σ' έναν φόνο, προκαλώντας γέλιο. Να σου πω και κάτι άλλο; Αν κάτι δεν είναι της αρεσκείας κάποιου, μπορεί απλά να αλλάξει κανάλι και να μην το παρακολουθήσει. Υπάρχει ελευθερία επιλογής, η οποία είναι ουσιαστικό κομμάτι της δημοκρατίας. Επίσης, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι αυτή ήταν η απάντησή μου εδώ και χρόνια, από τότε που εμφανίστηκαν τα ριάλιτι, τα οποία ήταν πάντα σε ανταγωνισμό με τη μυθοπλασία. Συνέχισα να εκφράζω την ίδια άποψη και κατά καιρούς, όταν αντιμετωπίζαμε καταγγελίες για το επίπεδο της τηλεόρασης, ότι είναι χαμηλό, ότι δεν παρέχει καλές σειρές ή προγράμματα. Στην τηλεόραση υπάρχουν προγράμματα για όλα τα γούστα. Αν κάτι σε ενοχλεί, έχεις την επιλογή να μην το παρακολουθήσεις. Θεωρώ ότι μερικές φορές απλά θέλουμε να βρούμε κάτι για να γκρινιάξουμε, να το κατηγορήσουμε. Δεν καταλαβαίνω, γιατί νιώθουμε σημαντικοί κάνοντας κάτι τέτοιο... 

Τι παρακολουθείτε αυτή την περίοδο στην τηλεόραση και σας αρέσει;

Συνεχίζω να παρακολουθώ το «Κάνε Ό,τι Κοιμάσαι» από πέρυσι, καθώς και τον «Γιατρό» με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη που ξεκίνησε φέτος. Βρίσκομαι ακόμα σε μια περίοδο με πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις, πολλά γυρίσματα και πολλές πρόβες, και για αυτό δεν έχω ακόμα τον χρόνο να παρακολουθήσω όλες τις παραγωγές και να καταλήξω κάπου. Επίσης, προσπαθώ να βλέπω τις ειδήσεις όποτε υπάρχει ευκαιρία. Ωστόσο, λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων στο θέατρο, αυτό δεν συμβαίνει συχνά, γι' αυτό προτιμώ να χρησιμοποιώ περισσότερο το Διαδίκτυο. Σχετικά με τα τηλεπαιχνίδια, αγαπημένα μου είναι το «Chase» και ο «Εκατομμυριούχος».

Για το μέλλον τι σκέψεις κάνετε; 

Σχετικά με το μέλλον, επιδιώκω υγεία και ηρεμία, χωρίς συγκεκριμένα σχέδια. Η περίοδος με τον κορονοϊό με ώθησε να επανεξετάσω πράγματα και καταστάσεις, αναδεικνύοντας τη σημασία της υγείας του σώματος και του μυαλού. Δεν φέρω φιλοδοξίες για μακροπρόθεσμα ή μεγάλα εγχειρήματα. Το όνειρό μου είναι να προσπαθώ πάντα ν' απολαμβάνω τη χαρά της απλότητας. Επιθυμώ να περνάω ένα λογικό διάστημα κάθε χρόνο μακριά από την Αθήνα. Καθώς μεγαλώνω, αρχίζω να εκτιμώ διαφορετικά τον χρόνο και να βλέπω τα πράγματα από διαφορετικές γωνίες. Η εμπειρία με έχει διδάξει πολλά, κάνοντάς με πιο ισορροπημένη και ήρεμη. Στα 20, ο άνθρωπος αγνοεί την προέλευση των πληροφοριών του. Αυτές πέφτουν σαν βροχή, σχετικά με πράγματα που αισθάνεται, αλλά δεν είναι ακόμα επαρκείς για να τις αντιμετωπίσει. Η νεότητα φέρνει αντάρα, με τα θετικά της όπως η ζωντάνια και η εγρήγορση, αλλά και  εσωτερική ανακατωσούρα. Στα 50, γνωρίζεις τι θέλεις, ακόμα κι αν η ζωή δεν εξελίσσεται όπως τη θες. Η εμπειρία σε κάνει κάθε μέρα πιο ήρεμο και ισορροπημένο. Τα πάντα εξαρτώνται από τη διαχείριση. Απλώς, έχουμε συνηθίσει όταν ξυπνάμε να κοιτάμε μόνο τις ρυτίδες στον καθρέφτη μας.