Κωνσταντίνος Γεωργαλής στο ethnos.gr: «Ηρωας είναι αυτός που τολμά να πει την αλήθεια του, με κάθε κόστος»

Ο Κωνσταντίνος Γεωργαλής γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χίο, έναν τόπο που, όπως σημειώνει ο ίδιος, επηρέασε βαθιά την προσωπικότητά του και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Η επαφή του με τις τέχνες ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία, όταν περνούσε ώρες σ' ένα μικρό βίντεο κλαμπ της γειτονιάς του, βλέποντας ταινίες και αφηγούμενος τα πιο δυνατά στιγμιότυπα στους φίλους του. 

Η υποκριτική μπορεί αρχικά να έμοιαζε με άπιαστο όνειρο, αλλά η σχέση του Κωνσταντίνου με το θέατρο ξεκίνησε όταν σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη, όπου συμμετείχε σ' ερασιτεχνικές ομάδες. Τότε έκανε την πρώτη του προσωπική επανάσταση, παίρνοντας την απόφαση να κατέβει στην Αθήνα και να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εκτοτε, έχει χαράξει το δικό του στίγμα στις πιο σημαντικές θεατρικές σκηνές της χώρας, μέσα από συνεργασίες με καταξιωμένους σκηνοθέτες, όπως ο Άρης Μπινιάρης, η Κατερίνα Ευαγγελάτου και ο Γιάννης Κακλέας, ενώ έχει αναμετρηθεί με έργα μεγάλων κλασικών και σύγχρονων δημιουργών. 

Πέρυσι, το ευρύ κοινό τον γνώρισε μέσα από τις «Ψυχοκόρες», ενώ φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά «Μάγισσα – Φλεγόμενη καρδιά» του ΑΝΤ1 και προετοιμάζεται για την πρεμιέρα του έργου «Ηρωες» της Ελένης Γκασούκα, στις 6 Νοεμβρίου, στο νέο Θέατρο Ψυρρή. 

Η παράσταση «Ήρωες» επιστρέφει ύστερα από πολλά χρόνια. Τι αλλαγές θα δούμε και πώς νιώθεις που είσαι μέρος της;

Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, οι Ηρωες επιστρέφουν με μια καινούργια σύνθεση και νέες ιδέες. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, τόσο σ' εμάς που προσεγγίζουμε αυτή τη παράσταση σήμερα, όσο και στο κοινό. Ζούμε πλέον σε μια άλλη εποχή, έχουμε διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον για μένα, ν' ανακαλύψουμε τι έχει να πει αυτή η παράσταση σήμερα και πως το κοινό θ' ανταποκριθεί σε αυτό.

Το έργο έχει έντονα στοιχεία σάτιρας και επιθεώρησης. Πώς αντιλαμβάνεσαι τη σάτιρα και ποιους θεωρείς ότι πρέπει να στοχεύει σήμερα;

Θεωρώ ότι η σάτιρα οφείλει να μιλάει για τα κακώς κείμενα και για τα γεγονότα της σύγχρονης ζωής που μας προβληματίζουν. Να καυτηριάζει και να σπάει πλάκα με τον άνθρωπο για τα λάθη και τα πάθη του και όχι να κατακερματίζει προσωπικότητες και ομάδες ανθρώπων. Στη ζωή μας συμβαίνει καθημερινά αυτό, γιατί να το κάνει και το θέατρο;

Τι σημαίνει για σένα η λέξη «ήρωας»; Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες στη σύγχρονη κοινωνία;

Για μένα ήρωας είναι ο κάθε άνθρωπος που παλεύει με τους δαίμονες του, που αποφασίζει να πάρει θέση απέναντι σε αυτούς και να παλέψει για ένα καλύτερο μέλλον τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο. Ήρωας είναι αυτός που τολμάει σε μια δύσκολη εποχή να πει την αλήθεια του, ξέροντας ότι αυτό μπορεί να έχει κόστος. Κάτι τέτοιο προσπαθούν να κάνουν και οι επτά ήρωες που εμφανίζονται επί σκηνής, άλλοτε το καταφέρνουν και άλλοτε κρύβονται πίσω από αυτήν την «αλήθεια» για να προστατευτούν.

Στην παράσταση αναδεικνύονται ζητήματα όπως η ματαίωση, η μοναξιά και το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης. Ποιο από αυτά σε αγγίζει περισσότερο;

Πώς μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε αυτά; Μιλάμε για τρία πυρηνικά θέματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο. Την ματαίωση προσπαθώ να τη διαχειριστώ. Τη μοναξιά, ως μοναχοπαίδι, τη φοβάμαι αλλά είναι και στιγμές που την επιδιώκω και μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός σύμμαχος. Αλλά το παράλογο είναι κάτι που πάντα με γοήτευε. Ολόκληρη η ζωή μας στηρίζεται πάνω σε αυτό. Πιστεύω ότι όσο περισσότερο προσπαθούμε να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας τόσο πιο παράλογος μοιάζει. Ίσως η λογική δεν είναι το κλειδί τελικά. Την ίδια στιγμή που εμείς γιορτάζουμε, κάπου δίπλα μας συμβαίνει ένας πόλεμος. Τη στιγμή που παρακολουθούμε τη βία στις οθόνες μας την ίδια στιγμή τρώμε και λέμε τα νέα της ημέρας. Τη στιγμή που ο δικός μου «προσωπικός κόσμος» καταστρέφεται η ζωή γύρω από μένα συνεχίζει, στη κανονική της ροή. Αν το σκεφτείς είναι τρελό, αλλά ταυτόχρονα έχει και κάτι το παρηγορητικό. Όσο παράλογα και αν είναι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας η ζωή πάντα θα κερδίζει όσο αλλόκοτη αν είναι και η ίδια.

Πώς είναι η συνεργασία με το υπόλοιπο καστ; Υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές ή δυσκολίες που θυμάσαι από την προετοιμασία και τις πρόβες;

Νιώθω πολύ χαρούμενος που είμαι μέλος της ομάδας αυτής που έφτιαξε η Ελένη Γκασούκα. Όλοι τους είναι άνθρωποι που εκτιμώ και θαυμάζω για κοινούς λόγους αλλά και τον καθέναν τους ξεχωριστά για διαφορετικούς. Την Ντένια, την Ιωάννα, τον Χρήστο, τον Πανό, τον Πανό, τον Πανό, τον Δημήτρη, τον Γιώργο. Περάσαμε από πολλά κύματα για να φτάσει σήμερα αυτή η παράσταση να παρουσιαστεί στην τελική της μορφή, και αυτή είναι μια διαδρομή που δεν μπορώ να ξεχάσω. Μια δυσκολία, που όλοι αντιμετωπίσαμε, ήταν να καταλάβουμε τους ήρωες που υποδυόμαστε στον πυρήνα τους, πέρα από την εξωτερική φόρμα. Ν' ανακαλύψουμε το προσωπικό τους αδιέξοδο, πίσω από το χιούμορ που τους σκεπάζει.

Το θέατρο σήμερα, με τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που βιώνουμε, ποιον ρόλο μπορεί να παίξει; Πιστεύεις ότι έχει τη δύναμη να εμπνεύσει τους ανθρώπους;

Θα σου μιλήσω για μια σκηνή της παράστασης. Eνα ζευγάρι που ο άνδρας κακοποιεί κατ’ επανάληψη τη σύζυγο του σε σημείο που η γυναίκα αυτή πιστεύει ότι αυτή η μορφή «λανθάνουσας αγάπης» της αξίζει, την επιδιώκει και την επιζητά. Αυτό μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση κάποιου θεατή, ν' αναγνώσει σε αυτή τη σκηνή ότι δίνουμε δίκαιο στον θύτη, ότι μια γυναίκα αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Oμως αξίζει να προβληματιστούμε λίγο πιο βαθιά - στο που μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος που δέχεται βία σε όλη του τη ζωή. Κάποιοι θα επιστρέψουν αυτή τη βία που έλαβαν, άλλοι θα πιστέψουν ότι τους αξίζει και άλλοι θα βρουν το δρόμο να δραπετεύσουν από αυτή. Είναι μια τολμηρή απόφαση να εντάξεις κάτι τέτοιο αυτή τη χρονική περίοδο στη παράσταση σου. Αυτό, όμως, θεωρώ πως είναι το χρέος του θεάτρου, να προβληματίσει τον θεατή και να τον φέρει σε μια ενεργητική θέση στο που βρίσκεται ο ίδιος απέναντι σε τέτοια γεγονότα. Θεωρώ ότι το θέατρο φτιάχνει ενεργούς πολίτες - ενεργούς ανθρώπους. Και μόνο να σκεφτούμαι ότι το θέατρο δεν είναι κάτι που σε βρίσκει μέσα από μια οθόνη, αλλά ότι πρέπει εσύ να το επιλέξεις και να πας προς αυτό σε τοποθετεί ήδη σε μια ενεργητική θέση. Για να απαντήσω στο τελευταίο σου ερώτημα, πιστεύω ότι το θέατρο, όπως και όλες οι τέχνες, δεν ζητάει από τον θεατή να το καταλάβεις όσο να εμπνευστείς από αυτό και να το αφήσεις να σε επηρεάσει.

Αντιμετωπίζεις διαφορετικά το θέατρο σε σχέση με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζεις σε κάθε μέσο;

Από τη στιγμή που αλλάζει το μέσο αλλάζει και ο τρόπος αντιμετώπισης του. Η «κλίμακα» στην οποία βρίσκεσαι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και ορίζει τον τρόπο επικοινωνίας με τον θεατή. Είναι πολύ διαφορετικό να βρίσκεσαι σε μια σκηνή θεάτρου όπου καλείσαι να κάνεις συμμέτοχους σου 10 - 100 - 1.000 θεατές και πολύ διαφορετικό στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση όπου ο αποδέκτης σου είναι μια κάμερα που βρίσκεται λίγα χιλιοστά ή λίγα μέτρα μακριά από εσένα. Το να εξασκήσεις αυτό το εργαλείο και να μάθεις να το χρησιμοποιείς είναι για μένα μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή. Ο σκοπός είναι ο ίδιος, να μεταφέρεις την ανθρώπινη εμπειρία, ο τρόπος όμως αλλάζει ανάλογα με τον αποδέκτη της εμπειρίας αυτής.

Το ευρύ κοινό σε γνώρισε μέσα από τις «Ψυχοκόρες». Ήθελες πάντα να κάνεις τηλεόραση ή η αγάπη σου για το θέατρο είναι μεγαλύτερη;

Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια μετά τη σχολή έτρεφα μια τεράστια αγάπη για το θέατρο και το σινεμά και είχα καλλιεργήσει μια αποστροφή προς την τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια όμως παρακολουθώντας κάποιες δουλειές στην τηλεόραση έπιασα τον εαυτό μου να με φαντάζεται μέσα σε αυτές και όταν μου έγινε η πρόταση από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη για τις «Ψυχοκόρες» αποφάσισα να το δοκιμάσω και να μπω σε αυτόν τον κόσμο.

Στη «Μάγισσα», υποδύεσαι τον Ανδρέα Λάσκαρη, ο οποίος εμπλέκεται σ’ ένα οικογενειακό μυστήριο. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για σένα σε αυτόν τον ρόλο; Πώς συνδέεσαι με τον χαρακτήρα του Ανδρέα;

Ο Ανδρέας είναι ένας άνθρωπος της λογικής και ο τελευταίος απόγονος μιας οικογένειας με «βαρύ τίτλο». Ο ερχομός του στη Μάνη τον κάνει ν' αναιρέσει όσα πίστευε για την οικογένεια του, έρχεται αντιμέτωπος με σκληρές αλήθειες και μ' έναν κόσμο που δεν γνώριζε ότι υπάρχει. Με γοητεύει πολύ αυτός ο χαρακτήρας γιατί κουβαλάει ένα ειδικό βάρος, τον τίτλο του ονόματός του και μια αδύναμη καρδιά που έχει ορίσει ολόκληρη την ύπαρξή του. Προσπαθεί να είναι ο άντρας που θα σταθεί δίπλα στη σύζυγό του αλλά ταυτόχρονα νιώθει ότι επιλέγοντας να είναι μαζί της την έχει καταδικάσει σε μια «ασθενική ζωή». Το να καταφέρεις να ανταποκριθείς στις προσδοκίες που πιστεύεις ότι έχουν οι άλλοι για σένα είναι ένα βαρύ φορτίο. Καλείται να είναι ο προστάτης της οικογένειας του και ταυτόχρονα να ακολουθήσει αυτό το κάλεσμα της περιπέτειας ενώ μέσα του νιώθει ένα αδύναμο παιδί. Μια ταύτιση που βρίσκω εγώ ο ίδιος με τον Ανδρέα είναι ότι αποτελεί τον συνεχιστή μιας ιστορίας που έχει ξεκινήσει από την πρώτη της σεζόν και βλέποντας πόσο καλή δουλειά έχουν κάνει συνάδελφοι και συνεργάτες που σέβεσαι και εκτιμάς, πριν από σένα, θέλεις να τους δικαιώσεις και να προχωρήσεις αυτή την ιστορία με τον ίδιο τρόπο. Αυτό ναι, είναι μια μεγάλη πρόκληση. Η Μελίνα Τσαμπάνη, ο Πέτρος Καλκόβαλης και ο Λευτέρης Χαρίτος μου έκαναν ένα μεγάλο δώρο παραδίδοντας στα χέρια μου έναν τέτοιο χαρακτήρα.

Μέσα από τα γεγονότα που θα του συμβούν ο Ανδρέας θ' αλλάξει, θ' ανακαλύψει μια δύναμη που δεν γνώριζε ότι έχει. Όσο εγώ ο ίδιος βουτάω μέσα σε αυτή την ιστορία μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον ποια πλευρά του εαυτού του θα υπερισχύσει και ποιος θα φτάσει να είναι ο Ανδρέας στο τέλος της. Ποια πλευρά του θα νικήσει σε αυτή τη μάχη. Είναι για μένα, μια προσωπική ιστορία ενηλικίωσης και αυτό ακριβώς είναι το κομμάτι που ταυτίζομαι απόλυτα μαζί του.

Ο Ανδρέας φαίνεται να κουβαλά το βάρος μιας οικογενειακής κατάρας. Στη δική σου ζωή, πώς αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες και τις «κατάρες» που έρχονται στον δρόμο σου;

Πλέον προσπαθώ ν' αντιμετωπίζω τις δυσκολίες ως καλοδεχούμενες. Στο παρελθόν αυτό μου ήταν πολύ δύσκολο. Μεγαλώνουμε σ' έναν κόσμο που μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι τα πάντα πρέπει να 'ναι ωραία και εύκολα. Να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Πλέον θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις αναποδιές της ζωής με τη μεγαλύτερη δυνατή ηρεμία και με μια διάθεση επίλυσης. Δεν λέω ότι είναι εύκολο ν' αποδεχτούμε τις δυσάρεστες πτυχές της ζωής αλλά οφείλουμε να δούμε ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του βίου μας. Αυτό ας πούμε είναι ένα μάθημα που θα λάβει ο Ανδρέας μέσα από την αναζήτησή του για το παρελθόν και ελπίζω να το καταλάβει όσο νωρίτερα γίνεται.

Η ιστορία της «Μάγισσας» καλύπτει γενιές και οικογενειακά μυστικά. Αν είχες την ευκαιρία να επιστρέψεις στο παρελθόν της δικής σου οικογένειας, τι πιστεύεις ότι θ’ ανακάλυπτες;

Αυτό που με ιντριγκάρει περισσότερο σε αυτό το ταξίδι που περιγράφεις είναι ν' ανακαλύψω όλα αυτά τα μικρά γεγονότα και τις πράξεις που έκαναν κάποιοι άνθρωποι πολλά χρόνια πίσω και οδήγησαν στο να φτάσω εγώ, στο σήμερα, εδώ. Αν έκανα το ταξίδι αυτό, πιστεύω ότι θα μάθαινα για ανθρώπους που σώθηκαν από κάποιον πόλεμο, που ξανά έχτισαν τη ζωή τους, που προσαρμόστηκαν, που συμβιβάστηκαν, που είχαν μυστικά, που αγάπησαν που είπαν ψέματα αλλά και αλήθειες, που κάποιος τους φρόντισε και κάποιον φρόντισαν, που έκλαψαν και γέλασαν με την καρδιά τους. Και όσο στα λέω όλα αυτά νιώθω ότι μιλάμε για εμάς, σήμερα, εδώ.

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Χίο. Πόσο σε επηρέασε η παιδική σου ηλικία και το νησί στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σου και της καλλιτεχνικής σου πορείας;

Ο τόπος στον οποίο γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σίγουρα μας επηρεάζει βαθιά. Όποια και αν είναι η διαδρομή μας μέσα στη ζωή ένα κομμάτι μας βρίσκεται πάντα εκεί. Θυμάμαι από μικρός να έχω μια μεγάλη περιέργεια για τις τέχνες αλλά δεν μπορούσα να την προσδιορίσω και να βρω μια διέξοδο προς αυτές. Οι επιλογές στο νησί τότε δεν ήταν πολλές και τα ερεθίσματα λίγα. Για μένα αυτή η ανακάλυψη ξεκίνησε μέσα από ένα βίντεο κλαμπ που είχαμε στη γειτονιά μας. Θυμάμαι για μια μεγάλη περίοδο της εφηβικής μου ζωής να βλέπω μέχρι και 3-4 ταινίες τη μέρα. Ότι έπεφτε στα χέρια μου - ότι έβρισκα ενδιαφέρον - περίεργο, και την επόμενη μέρα να αφηγούμαι τις ταινίες αυτές σε φίλους μου στο σχολείο.

Στη τρίτη λυκείου όταν ήρθε η στιγμή ν' αποφασίσω σε ποια σχολή θα μπω, θυμάμαι να γλυκοκοιτάζω τις σχολές που είχαν να κάνουν με τέχνες και θέατρο αλλά πίστευα ότι το να γίνω ηθοποιός είναι κάτι άπιαστο, ότι δεν είναι για μένα.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν έζησα στη Θεσσαλονίκη και μέσω φίλων ήρθα σε επαφή με το θέατρο, μπήκα σε κάποιες ερασιτεχνικές ομάδες και άρχισα να ανακαλύπτω αυτόν τον κόσμο. Τότε έγινε η πρώτη μου προσωπική επανάσταση, όταν αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα και να δώσω εξετάσεις για την Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου.

Είσαι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου αλλά και του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής. Θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς τον εαυτό σου ν’ ακολουθεί άλλο επάγγελμα εκτός από την υποκριτική;

Η ενασχόληση μου με τη Φυσική Αγωγή είναι μια διαδρομή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο λόγος που εξαρχής διάλεξα αυτή τη σχολή ήταν η κολύμβηση που έκανα από μικρό παιδί. Η κολύμβηση με έμαθε ότι τίποτα κακό δεν μπορεί να μου συμβεί μέσα στο νερό αρκεί να κρατάω την αναπνοή μου. Τα τέσσερα χρόνια που πέρασα στη Θεσσαλονίκη σπουδάζοντας, μου επέτρεψαν ν' ανακαλύψω το ποιος είμαι, να γνωρίσω νέες διεξόδους και να μου επιτρέψω ν' αλλάξω. Εκεί κατάλαβα ότι δεν θέλω ν' ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα και ότι θέλω να δοκιμάσω και ν' ανακαλύψω την υποκριτική. Θα ήθελα πολύ να βρω στη ζωή μου και κάτι άλλο που να το αγαπώ όσο την υποκριτική. Αυτό νομίζω είναι μια από τις αναζητήσεις μου όσο μεγαλώνω. Είναι πολύ σημαντικό να παίρνουμε χαρά από διαφορετικά πράγματα μέσα στη ζωή μας, να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αλλάζει κατευθύνσεις και αν δεν μας αρέσει ο δρόμος αυτός να επιστρέφουμε. Ελπίζω αν σε λίγα χρόνια μου ξανά κάνεις την ίδια ερώτηση να έχω να σου απαντήσω και κάτι άλλο.

Εκτός από τη δουλειά σου, τι άλλο σε γεμίζει δημιουργικά; Υπάρχουν χόμπι ή δραστηριότητες που σου δίνουν ενέργεια και σε βοηθούν να ξεφύγεις από την καθημερινότητα;

Μου αρέσει πολύ όπως σου είπα να κολυμπάω, η κολύμβηση είναι κάτι που έκανα από μικρός και βρίσκω σε αυτήν μια ελευθερία. Τα βιβλία και ο κινηματογράφος είναι μια προσωπική διέξοδος καθώς και οι ατελείωτες ώρες σε συναντήσεις με φίλους και δικούς μου ανθρώπους. Επίσης, μια βόλτα στη φύση με βοηθάει πάντα να ηρεμώ και μου υπενθυμίζει ότι η τρέλα της πόλης δεν είναι η μοναδική αλήθεια.

Πώς βλέπεις την πορεία σου τα επόμενα χρόνια; Υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι που θα ήθελες να πετύχεις στην καριέρα σου ή έχεις κάποιο όνειρο που ακόμα δεν έχεις πραγματοποιήσει;

Ονειρεύομαι συναντήσεις με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ. Δεν είμαι ο τύπος ηθοποιού που ονειρεύεται ρόλους αλλά κόσμους και ανθρώπους με τους οποίους θέλω να ταξιδέψω σε αυτούς. Στα επόμενα χρόνια, θα ήθελα να μπορώ να συνεχίζω να κάνω αυτή τη δουλειά, να εξελίσσομαι, να ταξιδεύω με αυτή, να νιώθω περήφανος για το σημείο που βρίσκομαι και για τον τρόπο που έχω σταθεί στα πράγματα.