Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος στο ethnos.gr: «Πάντα το σύστημα είναι ένα βήμα μπροστά και εμείς αισθανόμαστε ανήμποροι ν' αντιδράσουμε»

Ο Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος είναι ένας από τους πιο υποσχόμενους νέους ηθοποιούς της γενιάς του, με το ταλέντο και την ευελιξία του να του χαρίζουν συνεχώς νέες ευκαιρίες στον χώρο της τηλεόρασης και του θεάτρου. Με τη συμμετοχή που είχε στη δημοφιλή σειρά του OPEN «Η δική μας οικογένεια» κέρδισε την αγάπη του κοινού, ενώ φέτος συνεχίζει να εξελίσσεται μέσα από τις επιλογές του, τόσο στη σκηνή όσο και στην οθόνη. 

Στο θέατρο, πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αποσύμπλεξη», ένα έργο που με καυστικό χιούμορ και έντονο κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό ρίχνει φως στα σύγχρονα αδιέξοδα των εργασιακών σχέσεων και την αποξένωση του ανθρώπου. Μέσα από διαφορετικούς ρόλους, το έργο ξετυλίγει ένα οδυνηρό μωσαϊκό της καταπίεσης, της ανεργίας και της κατάχρησης εξουσίας στις μεγαλοαστικές κοινωνίες, θέτοντας διαχρονικά ερωτήματα για τις αξίες και τα δικαιώματά μας. 

Παράλληλα, ο Αλέξανδρος συμμετέχει σε δύο σημαντικές τηλεοπτικές παραγωγές, αποδεικνύοντας το εύρος των υποκριτικών του δυνατοτήτων. Στη σειρά της ΕΡΤ1, «Το Δίχτυ», ενσαρκώνει έναν μοναχικό γλύπτη, που, στην προσπάθειά του να φέρει την αγαπημένη του από την Ουκρανία στην Ελλάδα, μπλέκει με τη μαφία της αρχαιοκαπηλίας, οδηγούμενος σε μια τραγική κατάληξη. Στον αντίποδα, στο διεθνές θρίλερ μυστηρίου «My Father’s Murder in Greece», υποδύεται έναν φτωχό ψαρά που βοηθά μια Αμερικανίδα ν' αποκαλύψει τα σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος του πατέρα της, σ' έναν ρόλο γεμάτο ανατροπές και συγκρούσεις.

Σ' ένα διάλειμμα από το απαιτητικό του πρόγραμμα, ο Αλέξανδρος μιλά στο ethnos.gr για την πορεία του, τις προκλήσεις που έχει αντιμετωπίσει και τα όνειρά του για το μέλλον, ενώ μέσα από τα λόγια του αποκαλύπτεται ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος, ευαισθησία και βαθιά αγάπη για την τέχνη του.

Συμμετέχεις στην παράσταση «Αποσύμπλεξη», ένα έργο της δεκαετίας του '90. Τι θεωρείς ότι κάνει το κείμενο επίκαιρο; Ποια από τα μηνύματά του έχουν διαχρονική αξία;

Η «Αποσύμπλεξη» γράφτηκε μέσα σε μια δεκαετία τεράστιων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Το τοίχος έπεσε, ήρθε το άνοιγμα των Ανατολικών χωρών και όλος ο κόσμος όπως τον ξέραμε μέχρι τότε άλλαξε. Ήρθε πολύ γρήγορα ο 21ος αιώνας και μαζί του έφερε και την τεχνολογική επανάσταση. Ο άνθρωπος αντικαταστάθηκε από συσκευές, εφαρμογές και τεχνολογικά συστήματα και η πραγματική ανθρώπινη επικοινωνία άρχισε σταδιακά να δίνει τη θέση της σε ένα μοντέλο απλής συνύπαρξης, καθορισμένο από τους γρήγορους ρυθμούς ζωής στις μεγάλες πόλεις, πράγμα που έφερε στο προσκήνιο την αδιαφορία, την έλλειψη αλληλεγγύης και την επιφανειακή κοινωνία του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Επίσης, η «Αποσύμπλεξη» κάνει άμεσες αναφορές στην πάλη των κοινωνικών τάξεων θέμα το οποίο έχει αναλυθεί από πάρα πολλούς φιλοσόφους, πολιτικούς και συγγραφείς κατά καιρούς και το οποίο παραμένει επίκαιρο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα χωρίς να έχει βρεθεί ακόμα η χρυσή τομή που θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές και θα επιφέρει ευημερία σε όλον τον κόσμο. Αλλά το κυριότερο μήνυμα του έργου είναι πως στο δρόμο της δόξας, της εξουσίας, του υπέρμετρου καταναλωτισμού, του χρήματος και του καριερισμού, κάπου στα μισά της διαδρομής αφήσαμε πίσω την ανθρωπιά μας.

Στην παράσταση υποδύεσαι πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Υπάρχει κάποιος από αυτούς που σε αγγίζει περισσότερο;

Ναι, η αλήθεια είναι πως περισσότερο με αγγίζει ο ρόλος του Ζαν Λουί. Είναι μια σκηνή μονολόγου στο έργο. Μόλις διάβασα για πρώτη φορά το κείμενο αυτού του ρόλου σκέφτηκα τον Winston Smith, τον πρωταγωνιστή του «1984» του George Orwell, έναν αντιφρονούντα σε ένα καταπιεστικό σύστημα που δεν τον αφήνει να εκφραστεί ελεύθερα και να διχογνωμήσει. Οι δυστοπικές αναφορές του «1984» για μια μελλοντική κοινωνία τρόμου, εκφοβισμού και καταπάτησης της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου συγκοινωνούν με την «Αποσύμπλεξη» και τις προβληματικές του Remi de Vos. Αυτά τα θέματα με αγγίζουν γιατί με αφορούν πολύ. Πολλές φορές μου έχει τύχει να βράζω από θυμό και απογοήτευση και να θέλω να ξεσπάσω επειδή βλέπω γύρω μου την αδικία και την καταπάτηση των αξιών να ακμάζουν. Κάτι επίσης που συμβαίνει στον Ζαν Λουί και συμβαίνει και στη ζωή, είναι το να γίνεσαι επιτυχημένος και ευκατάστατος από ένα σύστημα το οποίο κατά βάθος μισείς. Όπως και ο ρόλος μου, θέλω και εγώ πολλές φορές να βγω και να φωνάξω, να κλάψω, να τρελαθώ, να υποστηρίξω αυτά που πιστεύω με κάθε κόστος. Άλλος ένας λόγος είναι πως σε αυτό το μονόλογο, αυτός ο ρόλος διαγράφει μια τρελή πορεία μέσα σε λίγα λεπτά από το μηδέν σε σπασμένα κοντέρ και αυτό είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν ηθοποιό.

Στην πρώτη σκηνή, ο ήρωας σου κάνει cyber sex με μια επίσης άνεργη, πρώην συνάδελφό του, ενώ και οι δύο είναι παντρεμένοι. Ποιο πιστεύεις ότι είναι το βαθύτερο κενό που προσπαθεί να καλύψει αυτός ο άνθρωπος και τι απόλαυση βρίσκει από μία τέτοια κίνηση;

Αυτή η σκηνή έχει ένα σκοτεινό μήνυμα. Γίνεται γνωστό από την αρχή της σκηνής πως οι πρωταγωνιστές είναι δύο άνεργοι παράνομοι εραστές που από την πολύ απραξία έχουν πέσει σε μια καθημερινή καθίζηση, μια ολιγωρία που τους κάνει να κάθονται όλη μέρα μπροστά από μια οθόνη και να ψάχνουν για μια δουλειά. Βρίσκονται αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και ακόμα και το σεξ για αυτούς είναι cyber, δηλαδή δεν υπάρχει καμιά πραγματική επαφή και επικοινωνία. Δεν πιστεύω πως βρίσκουν κάποια απόλαυση από αυτό, είναι περισσότερο οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής που τους αναγκάζουν να τα κάνουν όλα γρήγορα και επιφανειακά ώστε να προλάβουν το τρένο μιας πετυχημένης καριέρας. Για να είμαστε σύμφωνα με τα πρέπει της κοινωνίας, προσπαθούμε συνέχεια να καλύψουμε όλα μας τα κενά ακόμα και με τον πιο πρόχειρο και επιφανειακό τρόπο. Σε κάποιο σημείο της σκηνής, οι δυο χαρακτήρες ηδονίζονται με όχημα τα εργασιακά, σαν μια μορφή σαδομαζοχιστικής σχέσης με την ατελείωτη δουλειά, με την εξουσία της δουλειάς και εδώ βρίσκεται το σκοτεινό μήνυμα. Σε ένα δυστοπικό μέλλον θα φτάσουμε σε σημείο να αυνανιζόμαστε με τη δουλειά που μας επιβάλλεται, θα είμαστε άνεργοι και θα γίνουμε ηδονοβλεψίες της δουλειάς σε άλλους που θα δουλεύουν. Τα εργασιακά θα μας έχουν γίνει τόσο έμμονη ιδέα που θα ζούμε μόνο για να δουλεύουμε.

Επίσης, πιστεύεις ότι η σκηνή αυτή αντικατοπτρίζει μια γενικότερη αλήθεια για τις σχέσεις μας σήμερα, όπου η τεχνολογία «καλύπτει» την ανθρώπινη επαφή;

Ναι, η σκηνή αυτή είναι ένα μήνυμα προς το σύγχρονο κόσμο, πως όλα πλέον είναι εφήμερα, γίνονται πολύ γρήγορα και μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή. Με τα χρόνια οι ανθρώπινες επαφές λιγοστεύουν, τα συναισθήματα γίνονται όλο και πιο φτηνά και οι σχέσεις μας (ειδικά στις μεγάλες πόλεις) γίνονται επιφανειακές, χωρίς ουσία και αυθεντικότητα. Όπως θ' ακούσετε και σε μια άλλη σκηνή του έργου, οι ανθρώπινες σχέσεις πλέον στηρίζονται στην όραση, δηλαδή στο φαίνεσθαι και όχι στην ακοή, δηλαδή στην πραγματική επικοινωνία.

Στην τρίτη σκηνή, είσαι ένας πρόσφατα απολυμένος που ζητάει εξηγήσεις από τη διευθύντριά του. Τι βρήκες πιο δύσκολο ν' αποδώσεις εδώ: την οργή του χαρακτήρα σου ή το αίσθημα αδυναμίας απέναντι στο σύστημα;

Το αίσθημα αδυναμίας απέναντι στο σύστημα. Το να αποδώσεις συναισθήματα είναι το εύκολο κομμάτι γιατί όλοι μας καθημερινά βουτάμε σε συναισθήματα και μας είναι γνώριμα, άσε που στη σκηνή ο στόχος δεν είναι ποτέ το συναίσθημα. Το συναίσθημα απλά προκύπτει, όπως και στη ζωή. Η αίσθηση αδυναμίας απέναντι στο σύστημα, είναι η αδυναμία και ο φόβος που έχουμε όλοι μας καθημερινά απέναντι σε μια απροσδιόριστη μορφή εξουσίας που καθορίζει τις ζωές μας. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει με τα εργασιακά και τα οικονομικά σε αυτή τη χώρα. Όλος αυτός ο φόβος και η ανησυχία για το πώς θα ζήσω την επόμενη μέρα, κάτι που ειδικά μετά την κρίση βλέπουμε συχνά στον περίγυρο μας, είναι το μεγάλο στοίχημα σε αυτόν το ρόλο. Πάντα το σύστημα είναι ένα βήμα μπροστά από εμάς και εμείς αισθανόμαστε ανήμποροι ν' αντιδράσουμε.

Βλέπεις τον εαυτό σου ν' αντιδρά με ανάλογο τρόπο απέναντι σ' ένα «άδικο» σύστημα ή θεωρείς ότι οι αντιδράσεις αυτού του χαρακτήρα είναι πιο έντονες από τις δικές σου;

Κάτι τέτοιο δε μου έχει τύχει ποτέ μέχρι στιγμής σε όσες δουλειές έχω κάνει. Οπότε δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα. Γενικά λειτουργώ πιο διπλωματικά ως άνθρωπος και είμαι και στη δουλειά μου έτσι. Αλλά σίγουρα αν κρεμόταν η ζωή μου από αυτό, με απέλυαν και δεν είχα λεφτά ούτε για τα βασικά, πιστεύω πως ναι θ' αντιδρούσα και εγώ έντονα. Όλοι μας κάποια στιγμή μπορεί να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού και τότε δείχνουμε πραγματικά αυτό που είμαστε ή αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Το θέμα είναι πως θα έπρεπε το σύστημα να μας προστατεύει ώστε να μην φτάσουμε ποτέ στην εξαθλίωση.

Η σκηνή όπου «σπάτε» τον τέταρτο τοίχο και μιλάτε απευθείας με το κοινό έχει κάτι το διαδραστικό. Σου έχουν μείνει συγκεκριμένες αντιδράσεις από το κοινό που σ' έκαναν να προβληματιστείς περισσότερο για τη δύσκολη εποχή που ζούμε;

Η «Αποσύμπλεξη» είναι μια παράσταση με σπασμένο τον τέταρτο τοίχο εξ αρχής. Πριν ακόμα από την 1η σκηνή δίνουμε βήμα στο κοινό να μιλήσει σε όποιο σημείο της παράστασης αισθανθεί πως θέλει να το κάνει. Είναι μια διαδραστική παράσταση στην οποία το κοινό συμμετέχει αν το θέλει, με το δικό του τρόπο. Μου έχει τύχει σε δυο διαφορετικές σκηνές όπου απευθύνομαι στο κοινό να μου απαντήσουν. Σε μια σκηνή ανεβαίνω στο φόρουμ και τους ρωτάω αν υπάρχει δημοκρατία σήμερα. Σε μια παράσταση μου απάντησαν αρκετές φωνές από το κοινό ένα δυνατό όχι. Και εκεί πραγματικά αισθάνθηκα πως το έργο είναι τόσο επίκαιρο και διαχρονικό που πάντα μας θυμίζει πως τα ιδανικά όπως η δημοκρατία χρειάζονται αγώνα για να διατηρηθούν ή και να βελτιωθούν. Δεν πρέπει να εφησυχάζουμε ποτέ. Και αυτό το συναίσθημα μου ξύπνησε έντονα εκείνη τη στιγμή.

Απ' όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τι σε ανησυχεί περισσότερο;

Η πλήρης έλλειψη υπομονής και η ανθρωποφαγία. Μόλις συμβεί κάτι ορμάμε να φάμε το συνάνθρωπο. Δεν υπάρχει ανεκτικότητα πλέον, δεν υπάρχει αλληλεγγύη, δεν έχουμε χρόνο ν' ακούσουμε τους άλλους, τους κρίνουμε γρήγορα, τους κατηγοριοποιούμε και τους απομονώνουμε. Ειδικά στις μεγάλες πόλεις αυτό έχει καταντήσει σχεδόν επικίνδυνο. Αισθάνεσαι πως αν σου συμβεί κάτι δε θα σε βοηθήσει κανείς ή πως αν κάνεις ένα λάθος θα πέσουν όλοι να σε φάνε. Είναι τρομακτικό και σημάδι μιας μελλοντικά δυστοπικής κοινωνίας.

Τηλεοπτικά θα σε δούμε στη σειρά «Το Δίχτυ» του Μανούσου Μανουσάκη στην ΕΡΤ1. Τι σε έκανε να πεις το «ναι»;

Η συνάντηση στο γραφείο του Μανούσου Μανουσάκη και όλα αυτά που μου είπε για τη σειρά και για το ρόλο μου. Ο Μανούσος είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πάρα πολύ και αισθάνομαι πολύ τυχερός που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Μου ανέλυσε αυτόν το ρόλο και τη διαδρομή του μέσα στην πλοκή και το θεώρησα μια πολύ σημαντική ευκαιρία ν' αναμετρηθώ με κάτι τέτοιο τηλεοπτικά. Πιστεύω πως αυτή η σειρά και όλα τα εγκλήματα που θα δείτε στα επεισόδια αυτά θ' αφήσουν ένα ηχηρό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία. Θα δείτε πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και πολλές φορές τα αγνοούμε ή δεν πιστεύουμε καν ότι μπορεί να συμβούν.

Για τις ανάγκες του ρόλου σου χρειάστηκε να εκπαιδευτείς στη γλυπτική. Πώς σε επηρέασε η διαδικασία αυτή και βοήθησε να κατανοήσεις βαθύτερα τον ήρωα σου;

Ναι, με βοήθησε πολύ. Ο ρόλος μου είναι ένας νεαρός γλύπτης, για τον οποίο από την πρώτη μου κιόλας συνάντηση με τη παραγωγή, έμαθα πως είναι αρκετά ταλαντούχος με θαυματουργά χέρια στη γλυπτική. Εγώ η μόνη σχέση που είχα με τη γλυπτική είναι πως ένας αδερφός του παππού μου ήταν κάποτε και γλύπτης και μερικά από τα γλυπτά του τα έβλεπα από μικρός και τα άγγιζα χωρίς να μπορώ να καταλάβω πως τα έφτιαχνε. Μόλις έκλεισα λοιπόν το ρόλο, μου είχαν κανονίσει από την παραγωγή να πάω για μερικές συνεδρίες σ' ένα γλύπτη ώστε να προετοιμαστώ για τις ανάγκες του χαρακτήρα. Αυτό ομολογώ πως μου έκανε πολύ καλή εντύπωση γιατί στην Ελλάδα δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια. Συνήθως όλα γίνονται λίγο γρήγορα και επιφανειακά λόγω έλλειψης χρόνου και χρήματος. Από εκεί όμως κατάλαβα πως πρόκειται για μια πολύ σοβαρή δουλειά και καλά οργανωμένη. Και μου άρεσε πολύ αυτό. Από τις συναντήσεις μου με το γλύπτη έμαθα πολλά πράγματα που μετά χρειάστηκε να τα κάνω σε αρκετές σκηνές. Έμαθα την ορολογία της γλυπτικής, το πως δουλεύεις πάνω σ' ένα γλυπτό με διάφορα εργαλεία όπως το «γλωσσάκι» και το «μαντρακαδάκι», και παρακολούθησα διάφορα βίντεο στο διαδίκτυο με γλύπτες και με μεθόδους γλυπτικής. Όλη αυτή η διαδικασία στην πορεία με βοήθησε πολύ να σκιαγραφήσω το πλαίσιο του ρόλου μου και να κατανοήσω πραγματικά την καθημερινότητα του.

Στο τέλος, ο Ερμής πληρώνει ακριβά τις επιλογές του. Θεωρείς ότι όλα στη ζωή έχουν ένα τίμημα;

Ναι, η αλήθεια είναι πως θα του συμβούν διάφορα τα οποία δε θα τ' αποκαλύψω φυσικά, θα τα δείτε. Αλλά ναι, πιστεύω πως ότι δίνουμε στη ζωή μας επιστρέφεται κάποια στιγμή. Ο ήρωας μου, ο Ερμής, παίρνει μερικές βιαστικές και επικίνδυνες αποφάσεις θολωμένος από τ' όνειρο μιας καλύτερης ζωής και το πληρώνει ακριβά. Όλα έχουν ένα τίμημα, το θέμα είναι να αποφασίζουμε μόνοι μας, ανεπηρέαστοι και ν' ακολουθούμε το δρόμο που πραγματικά θέλουμε και μας κάνει ευτυχισμένους. Αν συμβεί αυτό, τουλάχιστον θα ξέρουμε πως ότι αναποδιά μας τύχει στην πορεία θα είναι αποτέλεσμα της δικής μας κρίσης. Γενικά πιστεύω πως ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του και τις πράξεις του. Μόνοι μας τον κατήφορο, μόνοι μας και τον ανήφορο.

Συμμετέχεις, επίσης, στην ταινία «My Father’s Murder in Greece». Πώς ήταν η εμπειρία σου σε μια διεθνή παραγωγή; 

Η ταινία αυτή είναι η καλύτερη δουλειά που μου έχει τύχει μέχρι στιγμής στην πορεία μου. Είναι ένα αμερικάνικο θρίλερ μυστηρίου με στοιχεία crime για το Αμερικάνικο κανάλι / πλατφόρμα Lifetime TV, πλέον η ταινία παίζεται και στο Apple TV και στο Amazon Prime. Ήταν μια συμπαραγωγή Αμερικής και Ελλάδας, σε σκηνοθεσία του Αμερικανού Colin Theys και το βασικό κάστ αποτελούνταν από δύο Αμερικανίδες ηθοποιούς τις οποίες πλαισιώναμε άλλοι έξι Έλληνες ηθοποιοί. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που μου έτυχε μια τέτοια δουλειά τόσο νωρίς στην καριέρα μου. Ήμουν σε πρόβα όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν ότι μ' έχουν επιλέξει από την Αμερική γι' αυτό το ρόλο. Δεν ήξερα τι να κάνω, πέταγα από τη χαρά μου. Τολμώ να πω ότι ανησυχούσα στην αρχή γιατί μου είχαν ήδη μιλήσει για τις δυσκολίες του ρόλου επειδή πρόκειται για έναν άνθρωπο που περνάει κατά τη διάρκεια της ταινίας μέσα από διάφορες ψυχολογικές διακυμάνσεις και γενικά έχει σκοτεινά στοιχεία. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά και στο πως θ' αναλύσω όσο περισσότερο μπορώ αυτό το χαρακτήρα. Διάβασα πολύ και πίεσα πολύ τον εαυτό μου να πλησιάσει αυτόν τον άνθρωπο όσο περισσότερο γίνεται. Κοιμόμουν και ξυπνούσα ως ρόλος. Προσπαθούσα να ζήσω την καθημερινότητα μου όπως θα τη ζούσε ο ρόλος. Και πιστεύω πως τα κατάφερα.

Τι διαφορές εντόπισες συγκριτικά με τις ελληνικές παραγωγές;

Σε σύγκριση μ' ελληνικές παραγωγές, υπάρχουν κάποιες διαφορές που έχουν να κάνουν κυρίως με τη νοοτροπία της δουλειάς όσον αφορά την οργάνωση, τη διαχείριση του χρόνου, την επικοινωνία μεταξύ σκηνοθέτη, συνεργείου και ηθοποιών και γενικότερα το κλίμα που επικρατεί στο γύρισμα. Αυτό τουλάχιστον έχω παρατηρήσει εγώ μέχρι στιγμής, αλλά δεν έχω χρόνια εμπειρίας στο χώρο και θα ήταν λάθος να κρίνω χωρίς να είμαι σίγουρος, γιατί υπάρχουν και αξιόλογες ελληνικές παραγωγές που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το εξωτερικό.

Η μητέρα του χαρακτήρα σου, Andrea, στην ταινία, είναι αρκετά χειριστική μαζί του. Πώς θα περιέγραφες αυτή τη σχέση σε σύγκριση με τις οικογενειακές σχέσεις που βλέπουμε συχνά στη χώρα μας;

Στο τέλος της ταινίας είναι που αποκαλύπτονται πολλά πράγματα για τη σχέση του Andrea με τη μητέρα του και όλο αυτό το αρρωστημένο σχέδιο στο οποίο τον έχει υποβάλλει. Ο χαρακτήρας αυτός μεγάλωσε χωρίς πατέρα, με μια μητέρα που έκανε τα πάντα για να τον μεγαλώσει μόνη της κάτω από αδιάκριτα βλέμματα και αυτό είναι μια πραγματικότητα που έχουν ζήσει πολλές γυναίκες – μανάδες. Στο παρελθόν ήταν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι είναι σήμερα. Γενικά είναι πολύ πιο εύκολο όταν ένας γονέας αναλαμβάνει μόνος του την ανατροφή του παιδιού του να κάνει περισσότερα λάθη λόγω έλλειψης σιγουριάς, ίσως και λόγω φόβου ανεπάρκειας και αυτή η αίσθηση πολλές φορές οδηγεί σε μια υπερπροστατευτικότητα ή ακόμα και σε χειραγώγηση. Βλέπουμε πολλές φορές ότι άνθρωποι που έχουν πάρει έναν άσχημο δρόμο στη ζωή τους, υπήρξαν παιδιά παρατημένα από τους γονείς τους. Και αυτό συνήθως συμβαίνει και με τους χαρακτήρες στα σενάρια ή στα μυθιστορήματα. Είναι κομβικό το να 'ναι κάποιος σίγουρος ότι θέλει και μπορεί να γίνει γονέας. Είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που μπορούμε να πάρουμε στη ζωή μας. Εγώ έχω πει πως αν και όταν αποφασίσω να κάνω παιδιά, θα είμαι δίπλα τους για πάντα, θα τους προσφέρω ότι χρειάζεται για να γίνουν καλοί άνθρωποι και να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Αν δω πως δε μπορώ, τότε απλούστατα δε θα κάνω ποτέ παιδιά.

Οι ρόλοι που υποδύεσαι συνήθως είναι σύνθετοι και ικανοί να προκαλέσουν σκέψη στον θεατή. Όταν προσεγγίζεις έναν τέτοιο χαρακτήρα, σε απασχολεί περισσότερο το πώς θ' αναδείξεις τις αδυναμίες του ή τις βαθύτερες επιθυμίες του;

Με απασχολεί περισσότερο το να καταφέρνω να προσαρμόζω τον εαυτό μου στο ρόλο και όχι το ρόλο στον εαυτό μου, λάθος το οποίο κάνουμε συχνά οι ηθοποιοί και το οποίο θεωρώ το μεγαλύτερο λάθος στην υποκριτική τέχνη. Όταν αναλαμβάνεις ένα ρόλο εισέρχεσαι στον εσωτερικό κόσμο κάποιου άλλου ανθρώπου. Προσπαθείς να καταλάβεις τις αιτίες της συμπεριφοράς του. Δε χρειάζεται να τον συμπαθήσεις απαραίτητα, χρειάζεται όμως να τον κατανοήσεις πραγματικά. Οι ρόλοι έχουν ότι έχει και ένας πραγματικός άνθρωπος. Αδυναμίες, επιθυμίες, κίνητρα, και συναισθήματα. Το θέμα δεν είναι ν' αναδείξεις κάτι από αυτά, περισσότερο από τα υπόλοιπα. Όταν αναλαμβάνω ένα σύνθετο ρόλο, αφού πρώτα κάνω τη θεωρητική ανάλυση, φροντίζω ώστε να κατακτήσω όλες αυτές τις πλευρές του ρόλου, όλον τον εσωτερικό του κόσμο. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα κληθώ να τις εμφανίσω όλες. Πρέπει όμως να υπάρχουν, γιατί έτσι χτίζεται ένας ρόλος με ηχηρό αποτύπωμα. Το ποιες πλευρές του ρόλου θα πρωταγωνιστήσουν έχει να κάνει με τις σκηνές και με το στόχο του κάθε ρόλου σε ένα έργο, τα οποία δίνονται από το συγγραφέα. Αυτό που κάνει ο ηθοποιός μαζί με το σκηνοθέτη, είναι να αποφασίσουν, έχοντας συνειδητό έλεγχο, τις ενέργειες που θα εκτελέσει ένας ρόλος στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα για να φτάσει στο στόχο του.

Πιστεύεις ότι το κοινό ταυτίζεται πιο εύκολα με χαρακτήρες που έχουν ψεγάδια και είναι ατελείς;

Το θέατρο μιλάει για τους αδύναμους ανθρώπους. Οι χαρακτήρες των περισσότερων έργων είναι όλοι τους άνθρωποι σαν το κοινό, σαν όλους εμάς. Και οι άνθρωποι έχουμε ρωγμές. Είμαστε ατελείς. Υπάρχουν καταστάσεις που μας πονάνε, σκέψεις που θέλουμε να ξορκίσουμε, χαρές, λύπες και κάθε λογής συναισθήματα. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν ψεγάδια και είναι ατελείς και ακριβώς για αυτό αφορούν την ανθρώπινη φύση. Μας θυμίζουν πως όλοι μας, εν δυνάμει, είμαστε τα πάντα και δυνητικά θα μπορούσαμε να βρεθούμε στην οποιαδήποτε θέση και να πάρουμε την οποιαδήποτε απόφαση. Οπότε ναι, το κοινό ταυτίζεται με αυτό και αυτή είναι και η ουσία του θεάτρου στο κάτω κάτω. Το να παίρνουμε δύναμη με τη σκέψη ότι τα προβλήματα που ταλανίζουν εμάς αφορούν και άλλους, είμαστε όλοι το ίδιο και στο τέλος όλοι αναζητάμε τη λύτρωση.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου για την καριέρα σου και πώς φαντάζεσαι την εξέλιξή σου στο μέλλον;

Θέλω σίγουρα να βγω και να δουλέψω στο εξωτερικό. Αισθάνομαι πως οι εμπειρίες που θα κερδίσω δουλεύοντας ως ηθοποιός στο εξωτερικό, για παράδειγμα σε μια χώρα όπως η Αγγλία ή η Αμερική θα έχουν πολύ μεγάλη επιρροή πάνω μου και στην εξέλιξη μου. Θέλω πολύ να κάνω θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση στο εξωτερικό. Είναι όμως ένα τεράστιο βήμα που σε τρομάζει. Θέλει απόφαση, να βρεις το σωστό timing και σίγουρα να έχεις ένα γερό κομπόδεμα να σε υποστηρίξει, ειδικά στην αρχή. Αυτό που θέλω από εμένα στο μέλλον είναι να μπορώ να κατανοώ σε βάθος την τέχνη και την κοινωνία. Και για να το κάνω αυτό πρέπει να ταξιδέψω πολύ, θέλω να ζήσω την καθημερινότητα διαφορετικών λαών και να προσπαθήσω να κατανοήσω πραγματικά τις κοινωνίες και τα ήθη τους. Έτσι θα μπορώ να πω περισσότερες ιστορίες μέσα από την τέχνη. Ζω με απόλυτο πάθος το παρόν, αλλά πάντα σκέφτομαι την αλλαγή, πάντα οραματίζομαι το επόμενο βήμα γιατί το να μένω στάσιμος είναι κάτι που με τρομάζει.