«Μένω Ελλάδα» δηλώνει ο Αντώνης Λουδάρος

Ξεχωριστός για το ερμηνευτικό του ταλέντο και το ιδιαίτερο χιούμορ του, πρωταγωνιστεί ανάμεσα στους πιο πετυχημένους ηθοποιούς του σήμερα. Ο Αντώνης Λουδάρος είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις των ανθρώπων της ελληνικής showbiz με τους οποίους μπορείς να μιλήσεις για τα πάντα.

Σε λίγες ημέρες ολοκληρώνεται η παράσταση «Εκκλησιάζουσες»*. Ένα έργο που έχει αγαπηθεί αρκετά από το κοινό. Εσείς σε προσωπικό επίπεδο έχετε μείνει ευχαριστημένος; 

Το φετινό καλοκαίρι «συναντήθηκα» υποκριτικά με μία πολύ δυναμική γυναίκα, την Πραξαγόρα. Ήταν ένας ρόλος απαιτητικός, με πολλές μεταμφιέσεις και εναλλαγές, που απαιτούσε το 100% της ενέργειας πάνω στη σκηνή. Θα έλεγα, ότι ήταν ένας ρόλος πρόκληση, πολυδιάστατος και φυσικά με… τεχνικές δυσκολίες, αφού ήμουν υποχρεωμένος να φοράω ψηλοτάκουνα παπούτσια σε ολόκληρη την παράσταση! Πέρα, όμως, από τα τεχνικά και εξωτερικά γνωρίσματα του ρόλου -να σημειώσουμε εδώ ότι υποβαλλόμουν καθημερινά σε μία ώρα μακιγιάζ για να βγω στη σκηνή-, η δική μου πρόκληση ήταν να μην βγει το τελικό αποτέλεσμα καρικατούρα, γιατί σίγουρα η απόδοση ενός γυναικείου ρόλου από άντρα ηθοποιό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εδώ κρύβεται η παγίδα και η μεγαλύτερη δυσκολία του ρόλου. Αλλά, πρέπει να σου πω ότι απόλαυσα με την ψυχή μου την όλη διαδικασία! Γενικότερα, τρελαίνομαι να μεταμφιέζομαι και να αλλάζω επάνω στη σκηνή. Το χαίρομαι σαν μικρό παιδί! Αυτή, άλλωστε είναι και η γοητεία του θεάτρου. Ευτυχώς, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τέτοια που νομίζω πως κερδίσαμε το στοίχημα και άξιζε τον κόπο!

Πιστεύετε ότι ο Αριστοφάνης είναι επίκαιρος ή εμείς τόσα χρόνια έχουμε μείνει στάσιμοι;

Οι μεγάλοι αρχαίοι συγγραφείς φαίνεται να ήξεραν τα πάντα για την ανθρωπότητα. Τους αντιμετωπίζω λίγο μέσα μου ως πνευματιστές. Μπορεί να έχουμε όλα τα καλά στοιχεία που γνωρίζουμε για τους Έλληνες, αλλά, ταυτόχρονα, είμαστε συμφεροντολόγοι και σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας χωρίς να μας ενδιαφέρει ο δίπλα. Λέμε κάποια στιγμή στην παράσταση: «Κανείς δεν θα σηκωθεί να επαναστατήσει για ότι του συμβαίνει. Θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα πει μεγαλύτερο ψέμα απ’ αυτό που λέω εγώ, αλλά μέχρι να βρεθεί αυτός ο άλλος, έχω να πω ψέματα και να δώσω υποσχέσεις για να μη χάσω την εξουσία». Πράγματα που τα ζούμε καθημερινά. Πιστεύουμε ανθρώπους ξέροντας ότι αυτό που λέει είναι ψέμα. Ωστόσο, πάμε και ψηφίζουμε το όνειρο και την ελπίδα που μας δίνει ένα ψέμα.

Γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας;

Γιατί πάντα λέμε: «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;». Δεν θέλουμε και πολύ να χαλάσουμε την ζαχαρένια μας. Θέλουμε να ακολουθούμε. Δεν θέλουμε να είμαστε μπροστά. Μπορεί να είναι και φόβος. Να μην εκτεθώ εγώ προσωπικά. Ας το κάνουν οι άλλοι πρώτα, κι αν δω ότι με συμφέρει, ακολουθώ.

Ένα από τα πολλά θέματα που πραγματεύεται η παράσταση είναι η δύναμη του φεμινιστικού κινήματος. Πόσο περισσότερο θεωρείτε πως έχουν «παρακμάσει» οι σύγχρονες φεμινίστριες;

Οι γυναίκες στη σύγχρονη Ελλάδα έχουν καταφέρει πολλά πράγματα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερες ή χειρότερες από τους άντρες. Θεωρώ ότι πλέον είναι τα ίδια. Σημασία δεν έχει για μένα αν είσαι άντρας ή γυναίκα, αλλά να είσαι ουσιαστικός άνθρωπος. Να παλεύεις να κάνεις καλύτερα τη δουλειά σου. Να είσαι αποτελεσματικός. Εκεί νομίζω ότι το χάνουμε. Αν κοιτάξουμε τον χάρτη, λίγο πιο δεξιά, θα δούμε γυναίκες που δεν βγαίνουν από το σπίτι, φοράνε μπούρκα και γενικά δεν αντιμετωπίζονται ισάξια με τον άντρα. Για μένα, το θέμα είναι να μην υπάρχουν δύο και τρεις βαθμίδες ανθρώπων. Τις ίδιες ανάγκες έχουμε όλοι. Όλοι έχουμε ανάγκη να επιβιώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη, τρυφερότητα και μία αγκαλιά. Στο τέλος της ζωής σου, να πεις: «Έζησα ευτυχισμένος!». Εκεί κρύβεται όλο το μυστικό.

Τη νέα γενιά πώς τη βλέπετε;

Προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της. Πίστευα ότι την ακολουθώ, την καταλαβαίνω, αλλά προχωράει με τρελούς ρυθμούς. Συνέχεια ακούω καινούργια πράγματα. Έχουν έναν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας σε σχέση με παλιότερες γενιές. Νιώθω ότι τους λείπει ο ρομαντισμός, ενώ σε κάποια πράγματα είναι περισσότερο κυνικοί. Δεν στέκονται εύκολα σ’ ένα ηλιοβασίλεμα. Το έχουν δει χιλιάδες φορές σε φωτογραφίες. Και με την επεξεργασία είναι πιο ωραίο κι από την πραγματικότητα. Ορισμένες φορές, με χαλαρώνει να κάτσω να πιω έναν καφέ και να κοιτάζω τον ορίζοντα. Νομίζω πως για τη νέα γενιά αυτό είναι χάσιμο χρόνου. Οι ρυθμοί είναι πιο γρήγοροι.

Τον χειμώνα θα συμμετέχετε στην παράσταση «Ο Συμβολαιογράφος». Τί σας έκανε να πείτε το «ναι»;

Είμαι πολύ χαρούμενος που θα είμαι σε αυτή τη δουλειά και όταν ο Πέτρος Ζούλιας μου έκανε την πρόταση δέχθηκα αμέσως! Θα παίξω επιτέλους μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή! Ο Σταμάτης με έχει σκηνοθετήσει σε πολλές παραστάσεις, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να παίξω μαζί του. Όνειρο, λοιπόν, που γίνεται πραγματικότητα! Το έργο είναι ένα από τα κορυφαία της ελληνικής δραματουργίας του 19^ου αιώνα και μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι καλούμαι να ερμηνεύσω έναν τελείως διαφορετικό ρόλο απ’ αυτό που κάνω τώρα στις «Εκκλησιάζουσες». Επίσης, η γερή διανομή και η σκηνοθετική ματιά του Πέτρου Ζούλια αποτελούν εχέγγυα, πιστεύω, για ένα υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα.

Ετοιμάζετε και κάτι ακόμα για το φετινό χειμώνα; 

Για το χειμώνα που μας έρχεται έχω μπροστά μου έναν θεατρικό μαραθώνιο! Καταρχάς, θα παίξω όπως είπαμε στο «Συμβολαιογράφο», που θα ανεβεί στο θέατρο Χώρα. Επίσης, θα συνεργαστώ με την Ρέινα Εσκενάζυ στην θεατρική παράσταση που θα σκηνοθετήσει σχετικά με τη ζωή του Μότσαρτ για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Παράλληλα, θα επαναληφθεί στο θέατρο Αγγέλων Βήμα η παράσταση που σκηνοθέτησα για τη ζωή της μεγάλης ρεμπέτισσας Ρόζας Εσκενάζυ με τη Νεφέλη Ορφανού, καθώς και η μουσική παράσταση «Όνειρα Γλυκά» με την Ελπίδα και τη Σαλίνα Γαβαλά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, στην οποία υπογράφω, επίσης, τη σκηνοθεσία. Οπότε, εάν κανείς από εσάς επισκεφθεί την Αθήνα το χειμώνα, θα ήταν μεγάλη μου τιμή να επιλέξει κάποια από τις παραστάσεις μου!

Φανταζόσασταν ότι θα είχατε αυτή την πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο;

Όχι! Ούτε στα πιο τρελά όνειρα μου. Εγώ γεννήθηκα σε μία οικογένεια που δεν είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά. Όταν μπήκα στη σχολή του Εθνικού ούτε ήξερα γιατί το κάνω. Ούτε το μυαλό μου πήγαινε ποτέ. Ούτε σαν παιδί έκανα τέτοιου είδους όνειρα. Το πήγαινα βήμα - βήμα κάθε φορά. Το ένα έφερε το άλλο. Σε αυτό το επάγγελμα, όσο μεγαλώνεις, η ψαλίδα όλο και κλείνει. Γενικά, η Τέχνη θέλει τα νιάτα.

Σκεφτήκατε ότι θα μπορούσατε να ζείτε στο εξωτερικό ως ηθοποιός με περισσότερα χρήματα;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Είμαι άνθρωπος με δεσμούς. Δεν θέλω να εγκαταλείψω την ζωή μου εδώ. Έχω ανθρώπους που αγαπώ. Για καμία καριέρα δεν αξίζει να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Έχω τέτοιους κρίκους στη ζωή μου που δεν τους αποχωρίζομαι εύκολα. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω ένας πασίγνωστος σταρ στο εξωτερικό αν δεν έχω τους ανθρώπους που αγαπώ μαζί μου.

Νοσταλγείτε καθόλου εκείνα τα χρόνια της «αθωότητας» σας, τότε που ακόμα πειραματιζόσασταν;

Χαμογελάω, όταν σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια. Είχα μία άγνοια κινδύνου. Δεν ήξερα που πήγαινα. Δεν τα νοσταλγώ όμως. Μου αρέσει που εξελίσσομαι. Όταν σκέφτομαι από που ξεκίνησα και μέχρι που έχω φτάσει, νιώθω αρκετά περήφανος και χαρούμενος. Κάνω αυτό που αγαπώ και η ευτυχία, τελικά κρύβεται εκεί. Να κάνουμε πράγματα που τα θέλουμε πολύ.

Ισχύει ότι οι καλλιτέχνες είναι «ιδιόρρυθμα» άτομα; Πώς συνήθως τους χειρίζεστε;

Άμα θέλουμε να γίνουμε πιο πλούσιοι πνευματικά, πρέπει να ακούμε τον άλλον. Ζούμε σε μία κοινωνία που μόνο μιλάμε και έχουμε άποψη για τα πάντα. Όταν οι πορείες των ανθρώπων έχουν ενδιαφέρον, τότε θέλω να μαθαίνω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Γίνομαι σφουγγάρι που ρουφάει τις πληροφορίες. Με τους ανθρώπους, που είναι δύστροποι και κακοί, απομακρύνομαι όσο μπορώ. Ευγενικός, αλλά από μακριά. Κρατάω μία απόσταση ασφαλείας.

Θεωρείτε ότι ήσασταν άδικος με ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σας;

Όχι! Έχω αδικήσει τον εαυτό μου από κάποιες συναναστροφές, που θα ήθελα να έχω και δεν προλαβαίνω. Έχω κάποιους φίλους που μου λείπουν. Ωστόσο, έχω κάνει κι ένα ξεκαθάρισμα με τα χρόνια. Έχω αποχαιρετήσει ανθρώπους. Όσο μεγαλώνουμε και αλλάζουμε ως άνθρωποι, κάποιοι μας κάνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Επιλέγουμε και προχωράμε. Αυτό, βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι πολύ στενάχωρο. Το «αντίο» δεν παύει να είναι μία απώλεια.

Όσο μεγαλώνετε θεωρείτε ότι γίνεστε πιο μεγαλόψυχος; Δίνετε περισσότερες ευκαιρίες στους ανθρώπους;

Ναι γιατί πλέον καταλαβαίνω πολύ πιο γρήγορα τι είναι αυτό που σε κάνει να συμπεριφέρεσαι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Ωστόσο, δεν έχω την υπομονή που είχα κάποτε. Από τις πρώτες μας συναντήσεις γνωρίζω αν μου κάνεις ή όχι. Χωρίς να έχουμε πει πολλά. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τον κόσμο. Μερικές φορές από το μάτι. Αν είναι καθαρό ή όχι. Πολλές φορές μιλάει το σώμα. Πρέπει να υπάρχει χημεία ακόμα και στον τρόπο που θα κοιταχτείς με τον άλλον.

Πιστεύετε ότι πιο πλήρεις μας κάνουν οι άνθρωποι που είναι μαζί μας ή εμείς γινόμαστε πιο ολοκληρωμένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Νομίζω πως το ένα χρειάζεται το άλλο. Το σχολείο μας είναι οι άνθρωποι. Από εκεί μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε.

Μιλάτε με τον εαυτό σας; Τον επιβραβεύετε ή είστε αυστηρός μαζί του;

Έχω φανεί πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Επειδή πλέον έφτασα στα πενήντα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να του προσφέρω λίγο στοργή και φροντίδα. Αρκετά τον μαστίγωσα τόσα χρόνια. Επιβραβεύω τον εαυτό μου κάνοντας πράγματα που με ευχαριστούν. Για παράδειγμα, μου αρέσει να πηγαίνω ταξίδια, μου αρέσει η καλή παρέα, ο κινηματογράφος, μου αρέσει να απολαμβάνω ένα νόστιμο φαγητό. Δεν θέλω πλέον τοξικότητα.

Είστε καλύτερος ως φίλος ή ως σύντροφος;

Και για τα δύο παλεύω για το καλύτερο.

Υπήρχαν σχέσεις που δεν άντεξαν το φορτωμένο πρόγραμμα της δουλειάς σας;

Όχι. Όσες φορές τελείωσα κάτι στη ζωή μου, δεν τελείωσε από φορτωμένο πρόγραμμα της δουλειάς μου.

Αισθάνεστε αμήχανα, όταν οι δημοσιογράφοι σας ρωτάνε για την προσωπική σας ζωή;

Εσύ αισθάνεσαι αμήχανα όταν σε ρωτάνε τί κάνεις στο κρεβάτι σου; Εγώ γιατί θα πρέπει να διαφέρω; Καταλαβαίνω πως ο άλλος θέλει να μάθει περισσότερα για μένα, αλλά υπάρχει ένα μέτρο και όριο. Εκτός αν ενδιαφέρεται προσωπικά για μένα, τότε μπορεί να έρθει να με ρωτήσει ο ίδιος. Όλα αυτά τα χρόνια, οι δημοσιογράφοι έχουν σεβαστεί τον προσωπικό μου χώρο. Με ρωτάνε γι’ άλλα θέματα. Ξέρουν που θα το κάνουν. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους που το προκαλούν και έχουν να πουλήσουν μόνο αυτό. Όλοι οι ηθοποιοί δεν κάνουν Τέχνη. Εγώ, όμως, είμαι από αυτούς που προσπαθούν. Βεβαίως, υπάρχουν και «συνάδελφοι», οι οποίοι για να πουλήσουν την δουλειά τους θα πρέπει να δείξουν το στήθος, τους κοιλιακούς ή τα οπίσθιά τους.

Τη ζωή σας σε μερικά χρόνια πώς τη φαντάζεστε;

Δεν ξέρω. Συχνά σκέφτομαι αυτή την ερώτηση. Θα ήθελα να έχω υγεία, να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός στη δουλειά μου και να κάνω περισσότερα ταξίδια με τους φίλους μου.  Γενικά, θέλω να κάνω πράγματα που μου δίνουν οξυγόνο.

*Μετά την μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της καλοκαιρινής περιοδείας της παράστασης «Εκκλησιάζουσες», αποφασίστηκε η συνέχεια της παρουσίας της για απόλυτα περιορισμένες παραστάσεις σε μία από τις πιο σημαντικές αθηναϊκές σκηνές, το «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Ελληνικού Κόσμου στις 28 - 29 Οκτωβρίου και 5 - 6 Νοεμβρίου 2018.